«Μα τι βρίσκουν σε αυτόν τα παιδιά μας;» είναι το ερώτημα που πλανάται σε όλο το αριστεροπροοδευτικό ίντερνετ μετά την τρίτη (και πανηγυρική) εκλογή του Αχιλλέα Μπέου (από τον πρώτο γύρο). Αμέτρητα οργισμένα Facebook posts, απορίες για το αν οι ντόπιοι ήπιαν μολυσμένο νερό, βόμβες αγανάκτισης για το αν οι κάτοικοι του Βόλου είναι μαζοχιστές, αν γουστάρουν τη λάσπη περισσότερο από ένα κοπάδι γουρούνια ή αν πρόκειται (στην καλύτερη) για μια στρατιά από clone troopers α λα Star Wars που όμως πήραν το DNA τους από τον Άδωνι Γεωργιάδη.

Εντάξει, δεν είναι και τόοοσο περίεργο. Γιατί αν μη τι άλλο, ο Μπέος φαίνεται να είναι ο μεγάλος survivor της των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο δήμαρχος Παλαμά έχασε τις εκλογές. Ακόμη κι ο μέχρι χτες πανίσχυρος (since 2011) περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός λούστηκε τις πολιτικές συνέπειες των καταστροφών του 2023. Όμως ο δήμαρχος Βόλου φαίνεται όχι απλά να την έχει σκαπουλάρει, αλλά να μην τον έχει αγγίξει καν αυτό.

Επίσης, ο ίδιος δε μας αφήνει με τίποτα να ξεχάσουμε ποιος είναι (και όπως θα δείτε, it’s not a bug, it’s a feature). Για να δώσει ακόμη περισσότερη έμφαση στο ποιον ψήφισε ο Βόλος, με το που έμαθε τον αποτέλεσμα της κάλπης ο Αχιλλέας Μπέος το γιόρτασε με ένα ομοφοβικό τσουνάμι κατά του Στέφανου Κασσελάκη, το οποίο επαναλάμβανε σε όποιο πάνελ τον φωνάξανε. Έβγαλε κι ένα disclaimer ότι έχει φίλους γκέι, όλα κομπλέ.

Γιατί βγήκε τρίτη φορά αυτός ο τυπάς; Πως πείθεται ο κόσμος να βγάλει δήμαρχο (δήμαρχο Βόλου έτσι, όχι δήμαρχο Κάτω Καλαβρούζας) έναν τύπο που λέει για λουλούδες και καλσόν, που βρέχει αντίπαλους υποψήφιους με τη μάνικα, που δέρνει τους δημότες του και αποκαλεί «νούμερο» όποιον του κάνει κριτική; Ποια είναι τέλος πάντων τα προσόντα του;

Βased Μπέος

Όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κόσμος δεν ψηφίζει τον Μπέο παρότι είναι ομοφοβικός, κάγκουρας, ρατσιστής και μπλεγμένος στις υποθέσεις με τα στημένα, αλλά επειδή κάτι τον ψήνει σε όλα αυτά. Αυτό δε σημαίνει σώνει και ντε ότι το 55% των ψηφοφόρων του Βόλου είναι ούνα φάτσα, αλλά σίγουρα ότι δεν του λένε και πολλά τα ελαττώματα του big boss. Το ίδιο ισχύει και με το επιχειρηματικό (χμμμμ) παρελθόν του – για κάποιους αυτά είναι red flags, για άλλους απόδειξη ότι ο Μπέος είναι ένας καπάτσος τύπους που έχει αποδείξει ότι ξέρει να πετυχαίνει πράγματα σε κακόφημες και όχι μπίζνες.

Κατά τη γνώμη μας, ο Μπέος πουλάει με μεγάλη επιτυχία το based υπόδειγμα στην πολιτική, δηλαδή έχει πείσει τον κόσμο ότι είναι θαρραλέος, αυθεντικός και ότι δεν τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι, σύμφωνα με τον ορισμό του Urban Dictionary. Αυτό που προσπαθεί και τα καταφέρνει ο Μπέος να βγάλει προς τα έξω είναι ότι παρεκκλίνει από τη νόρμα της πολιτικής, δηλαδή πολιτικούς – γλάστρες με σακάκι και γραβάτα που μιλάνε με γλώσσα βγαλμένη από εγχειρίδιο PR εταιρείας και χαμογελάνε σαν bots. Αυτό το είδος πολιτικού είναι που έχει βαρεθεί ο κόσμος, οπότε κάποιος που φέρεται διαφορετικά ενδέχεται και να είναι διαφορετικός.

Κυριολεκτικά το είπε μόνος του τις προάλλες (και το λέει συνέχεια):

«Τι να κάνουμε; Να αλλοιώσω την προσωπικότητα μου; Να γίνω υποκριτής; Να βάλω άλλο κουστούμι και άλλο πρόσωπο; Δεν θέλετε να μιλάτε με έναν αληθινό άνθρωπο; Αυτός είμαι. Τι να κάνω; Να υποκρίνομαι;»

Οπότε, λέγοντας και κάνοντας ό,τι του κατέβει στο κεφάλι ο Μπέος αποδεικνύει συνέχεια ότι είναι αληθινός άνθρωπος. Στην τελική, για έναν ψηφόφορο που η ομοφοβική ρητορική ή τον ψήνει ή δεν τον ενοχλεί, το να τα λέει χύμα είναι πλεονέκτημα: Σημαίνει ότι δεν κρύβει τις απόψεις του ή δεν τα λέει πιο μαζεμένα για να τα έχει καλά με όλους. Πολιτική ορθότητα has entered the chat. Άμα σας θυμίζουν τις συζητήσεις για τον Τραμπ όλα αυτά, έχετε δίκιο: Είναι μια δοκιμασμένη συνταγή.

Ο χαμηλότερος κοινός παρονομαστής

Ένα σημαντικό προτέρημα για κάθε πολιτικό είναι να φαίνεται όσο γίνεται λιγότερο διαχωρισμένος από τον λαό του. Φυσικά, τεκμήριο λαϊκότητας δεν είναι ένα και μοναδικό. Αυτό που διάλεξε ο Μπέος είναι να επιδεικνύει συνεχώς τα πιο βλακώδη και καφενειακά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, γιατί όπως έχουμε γράψει παλιότερα, ο μέσος κοινός παρονομαστής είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής.

Τι να πρωτοδιαλέξουμε; Γαμωσταυρίδια που θα έκαναν λιμενεργάτη να κοκκινίσει; Ομοφοβία; Τσεκ. Ρατσισμός; Τσεκ. Ματσίλα στα όρια της παρωδίας, όταν δεν είναι γηπεδική (για να μην πούμε όταν δε θυμίζει Κόζα Νόστρα); Τσεκ. Επιθέσεις με πολίτες ή και μέσα στο δημοτικό συμβούλιο επειδή του τη σπάσανε; Τσεκ. Έχει καταφέρει να αντιστρέψει το κριτήριο – ένας mainstream πολιτικός δεν πρέπει να φέρεται έτσι, αλλά έχουμε βαρεθεί τους mainstream πολιτικούς, οπότε κάποιος που φέρεται έτσι έχει καλύτερο branding για να κερδίσει την ψήφο!

Που καταλήγουν όλα αυτά; Ότι πουλάει καλά το «είμαι ένας από εσάς». Αυτό φυσικά απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό – απλά αυτό το κοινό είναι μεγάλο. Κάτι ακόμη που έχει καταφέρει ο δήμαρχος Βόλου είναι να πολώσει το κοινό του ενάντια στους επικριτές του. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτοί που τον κρίνουν είναι φλώροι, υποκριτές, άσχετοι/ή και εξωτερικοί με τον Βόλο, χομπίστες ή/και επαγγελματίες της πολιτικής και όλα αυτά. Όπως είπαμε, η λογική είναι «Συμπεριφέρομαι όπως εσείς στα χειρότερά σας, άρα είμαι ένας από εσάς». Κάπως έτσι, έχει πετύχει οι υποστηρικτές του να πιστεύουν ότι η ψήφος είναι πράξη αντίστασης στην κανονικότητα της πολιτικής – όλοι τους «μαλώνουν» για την επιλογή τους να ψηφίσουν έναν Μπέο οπότε το να το κάνουν τους λέει ότι αποκτούν έλεγχο πάνω στο πως γίνεται η πολιτική.

Στην πραγματικότητα, για κάποιους μπορεί να είναι ακόμη και απολαυστικό με τον τρόπο του! Αν παρατηρήσει κανείς τα δυνατά γέλια στο κοινό αμέσως μετά τις πρώτες δηλώσεις για Κασσελάκη καταλαβαίνει τι έχει γίνει. Είναι σαν παράσταση του Σεφερλή, μεταφερμένη σε επίπεδο δημοτικών εκλογών. Όσο σε κράζουν για τα γούστα σου, τόσο περισσότερο το απολαμβάνεις.

Μια κατάσταση φτιαγμένη για τον Μπέο

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, το branding του χύμα bro πολιτικού δεν είναι ο μόνος λόγος που βγαίνει ο Μπέος (στην τελική μιλάμε για τρεις σερί τετραετίες). Ο δήμαρχος Βόλου δεν είναι χτεσινός και στις εκλογές, ειδικά από ένα επίπεδο μεγέθους και πάνω παίζουν ρόλο πολλά πράγματα: Υπάρχουν σημαντικές υλικές σχέσεις στη μέση, υπάρχουν διασυνδέσεις και ρουσφέτια, υπάρχουν κομματικοί μηχανισμοί, υπάρχει η επιτυχημένη προσπάθεια να ρίξει όλη την ευθύνη για τις πλημμύρες στην Περιφέρεια και στον Κώστα Αγοραστό που έχασε τις εκλογές (συζητήσιμο αν έχει άδικο εκεί).

Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλη μια φορά που βλέπουμε έναν άνθρωπο να πείθει τον κόσμο ότι «είμαι ένας από εσάς» (φωνή αφηγητή: Βασικά, δεν είναι). Γιατί το «είμαι ένας από εσάς» είναι μια από τις αρχαιότερες απάτες της μαζικής πολιτικής και έχει σχεδόν άρωμα ντοκιμαντέρ του BBC να βλέπεις αυτό το τρικ να δουλεύει για άλλη μια φορά και να τρώει μία από τις αρχαιότερες απάτες της μαζικής πολιτικής, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο tryhard και τόσο κριντζ σκετσάκι όσο αυτό του Μπέου.

Είναι διδακτικό, αποκαρδιωτικό και με έναν καταθλιπτικό τρόπο, πολύ αστείο.