Τέλος εποχής. Πολύ συχνά λέγεται, σπανίως είναι όντως (εκτός αν πρόκειται για κοσμοϊστορικά γεγονότα όπως την πτώση της Κωνσταντινούπολης ή το σταμάτημα του Στην Υγειά Μας). Εδώ όμως δεν έχουμε ακριβώς ένα γεγονός, ή μάλλον έχουμε ένα γεγονός με μεγάλη διάρκεια που εξελίσσεται σε slow motion.

Από παιδιά έχουμε μεγαλώσει ξέροντας ότι η πραγματικότητα έχει κάποιες σταθερές. Μία από αυτές είναι ότι υπάρχει φτηνό, νόστιμο και γρήγορο φαγητό και λέγεται πιτόγυρο.

Η γουρουνιά του φτωχού

Κάποτε υπήρχε μόνο ο γύρος και το καλαμάκι, άντε και κάνα κοντοσούβλι, κοτομπέικον ή κεμπάπ, με το σουβλατζίδικο (για τους πιο ταλαντούχους σε crossover με ψησταριά) να είναι το κατεξοχήν συνοικιακό μαγαζί σε Αθήνα κι επαρχία. Αργότερα ήρθαν άλλες, πιο εξευγενισμένες εκδοχές: Πίτα με κυριλέ κρέατα (είχατε και στο χωριό σας black angus), πίτα με θαλασσινά, πίτα βίγκαν, πίτα με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε (σκεφτείτε το Παγκράτι αλλά σε τυλιχτό).

Ακόμα κι έτσι, η κατάσταση παρέμεινε πάνω κάτω όπως την ξέραμε. Ήσουν στα όρια της χρεωκοπίας και πεινούσες σα direwolf; Με 4 ευρώ το πολύ, μπορείς να μπουκώσεις με ένα υπερτίμιο γεύμα στο ψητοπωλείο της επιλογής σου. Ήθελες να τσιμπήσεις κάτι πολύ φτηνά και πολύ γρήγορα; Με 2 ευρώ και λιγότερο κάλυπτες αυτή την βασική ανθρώπινη ανάγκη.

Σας άρεσε αυτή η πραγματικότητα; Θα χρειαστεί να την ξεχάσετε.

Όταν το σουβλάκι είναι πλέον για αρχόντους

Το σουβλάκι πλέον δεν είναι φτηνό. Πλέον, το να βρεθεί στα 2,5 ευρώ θεωρείται ένα μικρό θαύμα, ενώ το να σκάσεις 3+ (μέχρι και για 4 έχουμε διαβάσει) είναι πια εξαιρετικά συνηθισμένο. Πρακτικά, μιλάμε για διπλασιασμό της τιμής και φυσικά οι μισθοί δεν ακολουθούν ώστε να μπορέσουν να παρακολουθήσουν το κόστος αυτού του θεμελιώδους ελληνικού αγαθού. Προφανώς, πρόκειται για μια εποχή που λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, του κορωνοϊού και άλλων συγκυριών, οι τιμές όλων των εμπορευμάτων έχουν εκτοξευτεί, από τις κάρτες γραφικών μέχρι τα πλακάκια μπάνιου. Απλά, το σουβλάκι έχει χτυπηθεί άγρια και αυτό είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σημαντικό.

Γιατί μαζί με την παλιά τιμή του πιτόγυρου, χάνονται και όλα τα perks που κερδίζουμε από αυτή.

Πλέον δε μπορείς να σκάσεις με 4, άντε 5 ευρώ. Αυτή η λύση έχει φύγει από το τραπέζι (pun intended). Με κάποιο απίθανο τρόπο, το σουβλάκι, ο ασυναγώνιστος κυρίαρχος της αγοράς του fast food στη χώρα, πλέον κάνει το ίδιο με άλλα γρήγορα φαγητά ή και με κανονικά πιάτα σε ντελίβερι. Ποιος θα δώσει 7 και 8 ευρώ για 2 πιτόγυρα, όταν μπορεί με σχετική ευκολία να πάρει ένα αρκετά τίμιο μπέργκερ, μια μακαρονάδα ή γιατί όχι ένα μαγειρευτό; Ή οτιδήποτε άλλο, τέλος πάντων;

Το μέλλον διαγράφεται πιο άνοστο

Πως γίνεται να δίνουμε πλέον για 1 αυτό που παλιά δίναμε για 2; Πως θα επιβιώσουν τα σουβλατζίδικα από αυτή την 100% ελληνική εκδοχή πληθωρισμού; Πως θα μεγαλώσουν οι νέες γενιές Ελληνόπουλων που θα αναγκαστούν με πόνο να εγκαταλείψουν την πατροπαράδοτη (και ενίοτε αλάδωτη) επιλογή της πίτας επειδή πλέον είναι οικονομικά ασύμφορη; Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα;

Διότι ένα πράγμα είναι βέβαιο και εδώ θα είμαστε να μας πετάτε τηγανητές πατάτες αν πέσουμε έξω. Ακόμη κι αν μειωθούν λίγο, οι τιμές δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουν στα επίπεδα. Απο’δω και πέρα, θα ζούμε σε έναν κόσμο που το φτηνότερο και τιμιότερο fast food, ο βασικός λόγος που τα φτηνά μπέργκερ τύπου Mac και τα άλλα φαστφουντάδικα δεν έπιασαν ποτέ στην ελληνική αγορά (go home κουφάλες κατακτητές), έχασε το βασικό του ατού. Δεν είναι το φτηνότερο.

Σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι, αποχαιρετήστε το φτηνό σουβλάκι που φεύγει.