Φωτογραφίες: Κώστας Αρβανίτης (φωτογραφία εξωφύλλου: Eurokinissi)

Κάποια πράγματα απλά πρέπει να τα δεις από κοντά, κι αν δεν το αξίζει η κατάληξη της μεγαλύτερη δίκης νεοναζί από την εποχή της Νυρεμβέργης, τότε δεν ξέρουμε τι αξίζει πια σε αυτή τη ζωή. Το ίδιο με εμάς σκέφτηκαν και δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι – αν πιστέψουμε κάτι που ακούστηκε από τη μικροφωνική, κατά τις 11 το πρωί η διαδήλωση έφτανε από την Κηφισίας μέχρι την Πατησίων.

Ακούγεται κλισέ, αλλά ήταν πραγματικά όλοι εκεί, άνθρωποι κάθε φύλου και ηλικίας, εκπροσωπώντας ένα πολύ πλατύ φάσμα πολιτικών απόψεων. Η αλήθεια είναι ότι η δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής κατάφερε να παράξει ένα βαθύ, βαθύτατο αίσθημα «ΩΣ ΕΔΩ», το οποίο από το 2013 έχει τροφοδοτήσει κάθε είδους αντιφασιστική δράση, από πολιτικές εκδηλώσεις και θεατρικά έργα μέχρι την πιο μαχητική διαδήλωση.

Κάθε λογής κόμμα, σωματείο ή συλλογικότητα έδωσε το παρόν. Ειδικά το ΠΑΜΕ ήταν μεταξύ των άμεσα εμπλεκόμενων (αν υποθέσουμε ότι η υπόθεση του φασισμού δεν μας αφορά όλους, τέλος πάντων), διότι η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε και για την βάναυση επίθεση στα μέλη του το 2013. Κατά κοινή ομολογία, έπεσε στα μαλακά για την συγκεκριμένη επίθεση, καθώς έγινε αλλαγή κατηγορίας.

Τελείως ενδεικτικά, κάποιες άλλες από τις παρουσίες:

 

Δίπλα στην ιστορική Λεωφόρο, θα ήταν περίεργο να μην υπάρχει παρουσία κάποιων οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού (κι άλλες κερκίδες είχαν κάνει αντίστοιχες δηλώσεις, όπως η Original της ΑΕΚ, η Αυτόνομη Θύρα 10 του Ηρακλή και όχι μόνο):

Αν θέλετε τη γνώμη μας, αυτή την οργή είδαν κατάματα ο Αντώνης Σαμαράς και ο Νίκος Δένδιας το 2013 και αντιλήφθηκαν ότι η συνεχιζόμενη ανοχή στους νεοναζί ισοδυναμεί με πλεύση στα πιο αχαρτογράφητα νερά της πολιτικής, κοινώς ότι έχουν μία ραδιενεργή βόμβα στα χέρια τους. Ας μας συγχωρεθεί μια κάποια δυσπιστία ως προς τα γενικά αντιφασιστικά αισθήματα των ανθρώπων που υιοθέτησαν τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη.

Έτσι ξεκίνησε η δίωξη και η δίκη, η οποία μετά το τιτάνιο έργο της Πολιτικής Αγωγής, πολλών δημοσιογράφων και μελετητών και φυσικά των ατρόμητων μαρτύρων που κατέθεσαν, κατέληξε στη σημερινή καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Όπως είπε ο δικηγόρος της Πολιτικής Αγωγής, Θανάσης Καμπαγιάννης:

Για να συμπληρώσει με ένα άλλου τύπου μεν, αναγκαίο δε σχόλιο:

Ούτε σήμερα υπήρχε καμία παρεξήγηση: Παρακολουθώντας τις συζητήσεις το παλλαϊκού πλήθος έξω από το Εφετείο, δύο πράγματα ήταν φανερά δύο πράγματα, ότι η η μη καταδίκη ως εγκληματική οργάνωση φάνταζε ταυτόχρονα 100% μη απόδεκτη και τουλάχιστον 50% πιθανή. Όπως φαίνεται, μέχρι και την τελευταία στιγμή έλειπε η πίστη στην δυνατότητα της δικαιοσύνης. Ας μην ξεχνάμε ότι η εισαγγελέας είχε προτείνει να αθωωθούν για την εγκληματική οργάνωση.

Είπαμε ότι κάπου εκεί ήταν κι ο (τ)ράπερ Light; Δεν το είπαμε:

Σε αυτό το κλίμα, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι οι συνεχόμενες ανακοινώσεις των καταδικών έκαναν ξαφνικά την ατμόσφαιρα να δονείται από ζητωκραυγές, σαν να μπήκε γκολ στο 90′ σε κάποιον σπουδαίο αντιφασιστικό τελικό κυπέλλου. Μετά από 8 χρόνια άγχους, φόβου, απελπισίας και οργής για τα ατιμώρητα ναζιστικά εγκλήματα, το «ΩΣ ΕΔΩ» μετατράπηκε σε ένα «ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ»:

Καμιά συγκίνηση όμως δε μπορεί να συγκριθεί με τη στιγμή που η Μάγδα Φύσσα βγήκε από την αίθουσα:

Δεν υπήρχαν θλιμμένοι σε αυτοί τη γιορτή, αν και όπως φαίνεται, υπήρχαν κάποιοι πάρα πολύ τσατισμένοι. Ελάχιστα λεπτά μετά τους πανηγυρισμούς, οι γνωστές ομάδες της ΕΛΑΣ διέλυσαν τη συγκέντρωση και κυνήγησαν τους διαδηλωτές μέχρι την Ευελπίδων από τη μία και την Κηφισίας από την άλλη. Όσο προλάβατε να πανηγυρίσετε, προλάβατε:

Κατόπιν εορτής, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (με το ένοχο παρελθόν για μία άλλη υπόθεση που έχει να κάνει με τη Χρυσή Αυγή) δήλωσε ότι οι διαδηλωτές επιτέθηκαν στους αστυνομικούς:

Σήμερα βγήκε μια ιστορική απόφαση που χτίζει τη Δημοκρατία. Από τις 20.000 που χειροκροτούσαν έξω από το Εφετείο, 600 την υποδέχθηκαν με 150 μολότωφ, πέτρες και φθορές σε 10 αυτοκίνητα της Αστυνομίας. (1/2)

— Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (@chrisochoidis) October 7, 2020

Εμείς, που θυμόμαστε ότι κάποτε η Χρυσή Αυγή σάρωνε εκλογικά στις τάξεις των αστυνομικών, θα διατηρήσουμε τις επιφυλάξεις μας. Για όποιον έχει αμφιβολίες για το attitude των ΜΑΤ, υπάρχουν και τα σχετικά βίντεο:

Και τώρα, τι κάνουμε; Ο φασισμός πέθανε, ζήτω ο φασισμός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της χώρας πανηγυρίζουν σήμερα, και με το δίκιο τους. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσαρέσκειά τους. Οι θρασύδειλοι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, οι μπράβοι με τον βαρύγδουπο τίτλο «Τάγματα Εφόδου», οι νοσταλγοί του Χίτλερ, οι ηττημένοι του ’45 (μόνοι τους τα λένε), θα πρέπει να μάθουν να αγαπάνε το κελί τους και να τρώνε το φαΐ τους.

Δεν έχουν όλοι οι φασίστες σβάστικα όμως, και δεν θα πάνε όλοι τους να τραμπουκίσουν μικροπωλητές σε λαϊκές αγορές. Μπορεί ακόμη να απεχθάνονται το μαχαίρι σαν εργαλείο φόνου. Μπορεί να προτιμούν την γραβάτα και την πιο έμμεση μέθοδο του πνιγμού μεσοπέλαγα.

Έχουν ένα κοινό μεταξύ τους: Θέλουν να δομήσουν μία κοινωνία πάνω στο μίσος και στον αποκλεισμό, στο ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται κατώτεροι από κάποιους άλλους, στο ότι η τυραννία είναι μία αναπόφευκτη συνιστώσα της κοινωνικής ζωής.

Μπορεί να χρειαστούν 7 ή και 17 χρόνια, αλλά είναι δυνατόν κι αυτή η εκδοχή του φασισμού να καταδικαστεί ένα πρωί στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας εν μέσω ζητωκραυγών, με δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο μάρτυρες ότι έτσι έγιναν τα πράγματα.