Πολλούς χαρακτηρισμούς μπορεί να πει κανείς για τους Έλληνες Μητροπολίτες, μα το “κορόιδα” δεν θα ήταν ποτέ ένας από αυτούς. Έτσι, μετά τον τυφώνα “Σάντα Μπάρμπαρα”, γειτονική ενορία ζήλεψε και φέρνει αυτό το Σαββατοκύριακο το δικό της, ολοκαίνουριο άγιο πτώμα.

Το ιντριγκαδόρικο του πράγματος; Το νέο hot λείψανο ανήκει σε Αγία τόσο πρόσφατη, που υπάρχει μέχρι και φωτογραφία της!

 

 

Σε αντίθεση με την Αγία Βαρβάρα και τις υποδοχές της με τιμές, εδώ δεν φαίνεται να πληρώνει τίποτα το κράτος – άρα πράγματι δεν έχουμε κάποιο λόγο να γκρινιάζουμε οι προοδευτικάριοι. Γουστάρει ο θεούσος να προσκυνήσει; Ας το κάνει. Ούτε του το πληρώνουμε εμείς το προσκύνημα, ούτε μας υποχρεώνει να προσκυνήσουμε, μαγκιά του και δικαίωμά του και όλα κουλ – και δικαίωμά μας να τον δουλεύουμε καθώς προσκυνάει.

Μα η περίπτωση της συγκεκριμένης Αγίας είναι κάπως ιδιαίτερη. Και υπενθυμίζει ότι η Ελληνική Εκκλησία θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε οικονομική σχολή ως ένα μοναδικό business model που καταφέρνει να δημιουργεί χρήμα από το τίποτα.

 

Με μια μικρή έρευνα, μάθαμε τα εξής:

Η παραπάνω “Αγία Σοφία της Κλεισούρας” ήταν μια καλόγρια που ονομαζόταν Σοφία Χοτοκουρίδου, γεννήθηκε το 1883, πέθανε το 1974, και πέρασε τα περισσότερα χρόνια της σε ένα μοναστήρι στην ομώνυμη περιοχή της Καστοριάς. Σε αντίθεση άρα με τους συνηθισμένους Αγίους της Ορθοδοξίας που έζησαν πριν χιλιετία και βάλε, αυτή ζούσε όταν γεννήθηκε η Μαριάντα Πιερίδη.

Άρα μπορούμε να έχουμε εικόνα για το τι έκανε και αγιοποιήθηκε – να έχουμε εικόνα για το πώς λειτουργεί το εργοστάστιο παραγωγής Αγίων.

 

 

 

Σύμφωνα με τους βιογράφους της, η Αγία Σοφία της Κλεισούρας φαίνεται πως άκουγε πολύ Ska-P και σύχναζε Ικαρία, αφού:

… κυκλοφορούσε ξυπόλητη, ενώ τα ρούχα της ήταν πάντα κουρελιασμένα και ανεπαρκή για τις συνθήκες της περιοχής. Δεν λουζόταν ποτέ ούτε χτενιζόταν, και τα μαλλιά της είχαν σκληρύνει πολύ. Όταν κάποτε χρειάστηκε να τα σηκώσει από τα μάτια της, για να βλέπει καλύτερα, αναγκάστηκε να τα κόψει με το ψαλίδι που κούρευαν τα πρόβατα. (πηγή)

 

Όσοι έχουμε ζήσει σε χωριό σίγουρα στα παραπάνω αναγνωρίζουμε μια πολύ γνώριμη περίπτωση, που κάθε χωριό έχει από μία: τη Μουρλή Γριά.

Ήταν έτσι όμως;

 

Το φαγητό της ήταν λιτότατο, συνήθως με ό,τι έβρισκε στην περιοχή: μανιτάρια, μούσκλια, αγριόχορτα, φτέρη, φύλλα των δέντρων, ή με λίγη ντομάτα τουρσί, μουχλιασμένη. Τα σαββατοκύριακα έβαζε και μια κουταλιά λάδι στο πιάτο της. Άλλες φορές άνοιγε καμιά κονσέρβα ψάρι και το έτρωγε όταν είχε πιάσει ένα δάχτυλο μούχλα.

 

ΟΚ, έτσι ήταν.

 

 

 

Πώς γίνεται όμως μια από τις χιλιάδες Μουρλές Γριές να γίνει Αγία; Είναι μεγάλος βαθμός η Αγιοσύνη, πλάκα τα γαλόνια, δεν είναι παίξε-γέλασε. Τι θαυματάρες έκανε η συγκεκριμένη καλόγρια και αγιοποιήθηκε;

 

Ας διαβάσουμε το βίο της, όπως τον αναφέρει το σάιτ με βίους αγίων saint.gr:

 

(…) Κάποτε η Σοφία ασθένησε βαριά. Διπλώθηκε στην μέση από τον πόνο. Στην αρχή δημιουργήθηκε ένα πρήξιμο, πού σιγά σιγά αυξανόταν. Στην συνέχεια άνοιξε και έβγαινε δυσώδες υγρό, για αρκετές ημέρες. Μερικοί μιλούν για περιτονίτιδα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι την έσχισε το σκληρό λάστιχο από την πρόχειρη φούστα πού φορούσε.

Και αυτή η μακαριά στούπωνε στην πληγή πανιά και φυτίλια από τις κανδήλες.  Άρχισε να σαπίζει.

(…) Ήταν η ήμερα της εορτής, 8 Σεπτεμβρίου. Έπιασε ένας καιρός, καταρρακτώδης βροχή, και αναγκαστήκαμε να μαζέψουμε τα πράγματα από την κατασκήνωση και να ρθούμε μέσα στην αυλή του μοναστηρίου. Τακτοποιηθήκαμε και μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία. Εκεί ακούγαμε ένα παραπονιάρικο βογγητό να βγαίνει από το τρίτο τζάκι. Πλησιάζουμε και βλέπουμε ένα μαύρο κουβάρι, από οπού ακουγόταν τα βογγητά. Αναγνωρίσαμε πώς ήταν η Σοφία, πού πονούσε πολύ. Ήταν και ένας λαϊκός, από το Βαρυκό, στο μοναστήρι. Του αναφέραμε το γεγονός και εκείνος είπε “έχει ζόρια η γριά”.

 

Τι thug λαϊκός ήταν αυτός;; Ας συνεχίσουμε την αφήγηση, έχει κορυφωθεί η αγωνία:

 

(…) Όλη νύχτα η Σοφία βογγούσε. Την άλλη μέρα, δυό-τρεις πρόσκοποι ξυπνήσαμε πολύ πρωΐ. Βγήκαμε στην αυλή και ο γέρος υπάλληλος μας καλημέρισε. Έχουμε θαύμα σήμερα, πρόσθεσε. Η Σοφία πήγε στην βρύση και έριχνε απάνω της νερό. Την πλησιάσαμε και τα παιδιά της σήκωσαν το ρούχο. Είδαμε όλοι, με τα μάτια μας, μια φρεσκοκλεισμένη ουλή, από το στήθος μέχρι κάτω, στην σκωληκοειδίτιδα.

Καθίσαμε και άλλες ημέρες στο μοναστήρι. Την βλέπαμε να γυρίζει στην αυλή και να διηγείται το θαύμα. Δεν φαινόταν να δυσκολεύεται, σαν εγχειρισμένη. Ήταν θαύμα, βλέπεις. Σε άλλους έδειχνε και την πληγή, με ολοφάνερη χαρά.

»Ύστερα, είχε μία παράξενη μυρωδιά η Σοφία. Όχι σαν γυναίκα ή σαν γριά, αλλά όπως μυρίζει η εκκλησία. Κάτι ανάμεσα από μελισσοκέρι, λάδι και θυμίαμα.

 

 

Αυτό. Τέλος. Δεν έχει άλλο. Για αυτό έγινε Άγια. Κάποιος γατόνης Μητροπολίτης θα βγάλει εκατομμύρια από τα κόκκαλα μιας γριάς που ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΠΟΛΥΒΡΩΜΑΓΕ ΓΕΡΟΝΤΙΛΑ.

TedX και startup και μαλακίες, αυτές είναι οι ευρεσιτεχνίες που φέρνουν ζεστό χρήμα. Και κάπως έτσι, χωρίς αμφιβολία, εμείς θα δούμε τον Χριστόδουλο να γίνεται Άγιος… και τα παιδιά μας τον Άνθιμο.