Δείξε μου το αμάξι σου να σου πω ποιός είσαι, λέει ο περήφανος και σοφός λαός μας, ήδη απο την αρχαιότητα. Και επιβεβαιώνουμε και εμείς καθώς η αλήθεια είναι ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όταν κόβεις ένα αμάξι στο δρόμο μπορείς να προβλέψεις με ακρίβεια τριχών της μύτης το μούτρο που το κυκλοφορεί.

Γι’ αυτό το λόγο σαν υπηρέτες του μαχητικού ρεπορτάζ και της ανθρωπολογίας σκεφτήκαμε να βρούμε μερικά πολύ συγκεκριμένα κάρα που σουλατσάρουν στους δρόμους τους Αθήνας και να κάνουμε μαζί τους μια πολύ διεξοδική συζήτηση για τη ζωή τους. Να όλα όσα μάθαμε:

ΤΟ ΝΤΟΥΜΑΝΙ

Συνάντησα Το Ντουμάνι δίπλα στην πιάτσα των ταξί στην Κάνιγγος, σταματημένο με αλάρμ έξω από ένα περίπτερο. Ο καπνός που έβγαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο με τον ανεμοθραύστη απλωνόταν στην περιοχή σαν δακρυγόνο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πλησιάζω στην πηγή του καπνού.

Πόσα χρόνια καπνίζεις;
Εδώ και 5 χρόνια κάνω πάνω από 1 πακέτο τη μέρα, μισό μέχρι να πάω το αφεντικό στη δουλειά και μισό όταν τον γυρνάω σπίτι.

Οι σχέσεις σου με το αφεντικό;
Νομίζω ότι αυτή η σχέση είναι κάπως τοξική.

Έχεις πάει σε κάποιον ειδικό;
Δε θέλει ειδικό για να καταλάβει κανείς ότι πρέπει να σταματήσει ΧΤΕΣ αυτή η φάση με τα τσιγάρα. Αρκεί να δεις πως έχει γίνει το τασάκι μου και η ταπετσαρία της οροφής. Σαν τα πνευμόνια στις προειδοποιητικές φωτογραφίες του Υπουργείου Υγείας.

Ατμίζεις κιόλας;
Έχω κάρτα καυσαερίων και όλα τα σχετικά μέσα στο ντουλαπάκι. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Είστε σίγουρα ΚΤΕΟ;

 

O ΜΑΥΡΟΣ SMART

To Smart Fortwo Coupe το βρήκαμε παρκαρισμένο σε μια θέση που κανένα άλλο αυτοκίνητο δεν θα χωρούσε. Ντυμένο στα μαύρα με άγρια όψη, παρ’ όλα αυτά το πλησιάσαμε για να μάθουμε τι δουλειά έχει ένα τέτοιο αυτοκίνητο έξω από την Gotham.

Τι δουλειά έχεις στην Αθήνα;
Αν σου πω θα πρέπει να σε σκοτώσω.

Το αφεντικό σου που είναι;
Φοβάμαι ότι αυτή η πληροφορία είναι απόρρητη.

Οκ, κάτι πιο εύκολο. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Θα έλεγα το μαύρο, αλλά δεν είναι χρώμα. Οπότε το κόκκινο, γι’ αυτό έχω κόκκινα BRABUS διακοσμητικά στοιχεία, για να σπάνε τη μαυρίλα χωρίς να χαλάνε την νταρκίλα.

Τι κρύβεις κάτω από το καπό;
Μπορώ να δω κάποια ταυτότητα; (Του δείχνω την ταλαιπωρημένη αστυνομική μου ταυτότητα και μια δημοσιογραφική διαπίστευση από ένα φεστιβάλ σαρδέλας)
90 ίππους.

Μαύρες 16άρες ζάντες, χαμηλωμένη ανάρτηση, χρωμιωμένη εξάτμιση, είστε σίγουρα σμαρτ;
Είστε σίγουρα δημοσιογράφος;

ΤΟ ΑΡΜΑ ΜΑΧΗΣ

Συνάντησα το Άρμα Μάχης για να μιλήσουμε ένα ζεστό μεσημέρι στην Καρύτση. Δεν δυσκολεύτηκα να το εντοπίσω γιατί ακολούθησα τις κόρνες και τα μπινελίκια από τα 10 περίπου οχήματα που είχαν μπλοκάρει στην κίνηση, και εκεί το βρήκα. Μόνο του και αγέρωχο, να έχει καβατζώσει μισό πεζοδρόμιο και μισό δρόμο, δίπλα στη στάση.

Αγαπημένη στιγμή της καριέρας σου;
Το καλοκαίρι του 16, ο συνταγματάρχης είχε διατάξει απόβαση στο Κολωνάκι, με διπλοπαρκάρισμα στην Σκουφά. Οι επιθέσεις σε στρατηγικούς χώρους εστίασης και σε κομβικά κέντρα διασκεδάσεως κρίθηκε επιτυχημένη. Κατά την απόσυρση των δυνάμεων στη βάση, περάσαμε πάνω από 10 κολονάκια και 2 μηχανάκια.

Ναι, αλλά αγαπημένη off road διαδρομή;
Μάλλον όταν για να προσπεράσουμε την κίνηση χρειάστηκε να περάσω πάνω από τη νησίδα στην λεωφόρο Κατεχάκη ένα πρωί Τετάρτης.

 

ΤΟ ΚΟΛΛΑΖ

Βρήκα Το Κολλάζ σε ένα στενάκι στο Μεταξουργείο, δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών. Τα χρώματα που κοσμούν το καπό, την πόρτα και τους καθρέφτες αντανακλούν ένα ουράνιο τόξο που περνά πάνω από τα εγκαταλελειμμένα κτίρια του δρόμου. Δε μπόρεσα να αντισταθώ στην ομορφιά και στην περιέργεια να μάθω την ιστορία που κρύβει το σασί του.

Σόρι για την αδιακρισία, αλλά τι χρώμα ήσουν από default settings?
‘Ασουπώ ρε παιδί μου, εγώ γενικώς μικρό ήμανε γαλάζιο στραφταλιζέ, μέχρις μια μέρα του διοχιλιάδες τρίο που έπεσα σε ένα βρώμικο στις κουκουβάουνες και άχίσανε να μ’αλλάζουνε να πούμε. Τότες είχε αχρηστευτεί όλη η αριστερή πλευρά και τ’αφεντικό έφερε μόσχευμα λαμαρίνας από μια ψησταριά που έφκιανε κοτομπέικο. Τότε άρχισαν να πούμε τα μπαλώματα και οι πανάδες.

Θα έκανες κάποια επέμβαση για να αλλάξεις την εμφάνισή σου;
Τις αποφάσεις δεν τις παίρνω εγώ, φίλε, ο άλλος τις παίρνει. Γενικά αν δε με στουκάρει κάπου αλλού, δε νομίζω ότι θα ασχοληθεί να επισκευάσει κάτι πάνω μου. Είναι πολύ αργά για μένα. Μη κοιτάτε πίσω, αφήστε με να πεθάνω στην ησυχία μου.

Θες να μας μιλήσεις για τη φάση με τη γάτα και τον καταρράκτη στο καπό;
Όχι.

 

ΤΟ «ΕΡΩΤΙΚΗ ΦΩΛΙΤΣΑ»

Η Ερωτική Φωλίτσα ήταν παρκαρισμένη στο πάρκινγκ στο Λυκαβηττό, λίγο μετά τα μεσάνυχτα μιας καθημερινής. Την ώρα που δύο ξαναμμένοι homo sapiens σε περίοδο ζευγαρώματος έπαιζαν πλακωτό στο πίσω κάθισμα, κατάφερα να ξεκλέψω δύο κουβέντες από το όχημα ημιδιαμονής.

Δουλίτσα ε;
Φίλε είναι η σεζόν τέτοια, αν δε δουλέψουμε τώρα που έφτιαξε ο καιρός, δε θα δουλέψουμε ποτέ.

Μετακινήσεις κάνεις, ή μόνο ημιδιαμονή;
Από και προς το μέρος της πράξης, ή εάν η πράξη γίνεται σε παραπάνω από ένα σημεία, ή κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Κάποιο απρόοπτο;
Έχω δει πράγματα που δεν χρειαζόταν ποτέ μου να δω. Με έχουν αγγίξει μέρη του σώματος που δεν θα έπρεπε αγγίξει ποτέ κανείς.

Έχει πολύ ακόμα;
Έχεις περίπου 10 δευτερόλεπτα να εξαφανιστείς πριν σε δουν και φωνάξουν την αστυνομία.

 

ΤΟ «ΚΑΛΟ ΣΕΡΒΙΤΣΙΟ»

Είδα το «Καλό Σερβίτσιο» κάτω από ένα προστατευτικό κάλυμμα σε ένα σκιερό υπαίθριο πάρκινγκ στα Βριλήσσια. Ευρύχωρο, σεντάν, σένιο, ακριβούτσικο, ανέγγιχτο και αγνό, η καινουργίλα που μύριζε το 2003 βρίσκεται ακόμη εγκλωβισμένη στην αεροστεγώς κλεισμένη καμπίνα του.

Καλησπέρα…
Το αφεντικό δε με αφήνει να μιλάω με αγνώστους. Βλέπετε τι συμβαίνει έξω- γρατζουνιές, βαθουλώματα, φθορά από τον ήλιο, τη ζέστη, το κρύο.

Δε θα αγγίξω, να μάθω από πότε έχεις να μπεις σε κίνηση θέλω…
Ήταν νομίζω το Πάσχα του 2014, όταν έφτιαξαν τον καινούριο δρόμο για το χωριό του αφεντικού και μετέφερα ολόκληρη την οικογένεια στο χωριό, αφού προηγουμένως το αφεντικό με είχε πάει για βιολογικό καθαρισμό και κέρωμα.

Δε ζηλεύεις που για τις καθημερινές τους μετακινήσεις χρησιμοποιούν το μικρό;
Δε με απασχολούν οι καθημερινές μετακινήσεις. Δεν με απασχολούν καν οι μετακινήσεις γενικώς. Βασική μου δουλειά είναι να γνωρίζει το αφεντικό ότι με έχει. Το καλό σερβίτσιο είναι απαραίτητο, όπως η Μοναρχία άλλωστε. Ο κόσμος χρειάζεται να πιστεύει σε κάτι. Εσείς σε τι πιστεύετε;

Η MISS DOWNTOWN

Πετύχαμε την Miss Downtown, που αλλού, νταουντάουν. Παρκαρισμένη ανάμεσα σε δύο άλλα αυτοκίνητα, ενώ δεν φαινόταν κανένα σημάδι από το αφεντικό της. Ήταν η ευκαιρία μας να της μιλήσουμε…

Το αφεντικό που είναι;
Δεν την προλάβατε, πάρκαρε πριν από μισή ώρα. Αν ήμουν το «Άρμα Μάχης» θα την προλαβαίνατε, γιατί ακόμα θα έψαχνε να βρει που θα το παρκάρει. Πήγε σε ένα ραντεβού. Στην ώρα της.

Σόρι για την ερώτηση κιόλας, αλλά το χρώμα αυτό πως λέγεται;
«Champaigne Beige» λέγεται και ναι, είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις.

Και από πάνω τι είναι αυτό;
Πανοραμική ηλιοροφή με προστατευτικό κάλυμμα για τον ήλιο. Θα μπορούσες ίσως να το δεις και από μέσα, το βράδυ ειδικά είναι αρκετά ψαρωτικό.

Να το κανονίσουμε…
Ναι αφήστε μας ένα τηλέφωνο και η αφεντικίνα μου θα επικοινωνήσει μαζί σας.

Κατάλαβα…
Χαίρομαι.
 

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΟΝΗΣ

Συναντήσαμε την αυτού μεγαλειότητα, Βασιλιά της Σκόνης σταθμευμένο σε έναν χωματόδρωμο στα Γλυκά Νερά, εστεμμένο με την πατίνα του χρόνου, της λάσπης, της σκόνης και της μπίχλας. Τι κρύβεται κάτω από όλα αυτά τα layers αρχοντοβρωμιάς;

Αφρικανική σκόνη;
Κορωπιώτικη σκόνη. Και λίγη λασποβροχή. Για καλύτερο αποτέλεσμα όμως χρειάζεται πρώτα ένα χέρι με ρετσίνι από καλλωπιστικά φυτά, ένα πέρασμα από κουτσουλιές πουλιών και μετά θέλει τη σκόνη και τη λάσπη.

Πλύσιμο;
Ποτέ. Δεν κάνει νερό, χαλάει. Το σασί πρέπει να φτιάξει αντισώματα. Να γίνει ένα με την ατμόσφαιρα, αλλιώς θα το τρέχεις το αμάξι στα συνεργεία κάθε λίγο και λιγάκι.

Κάποιο τατουάζ παίζει;
Είχα κάνει ένα «Θέλω πλύσιμο» στο πίσω τζάμι το καλοκαίρι του 2012, κράτησε μέχρι τις πρώτες βροχές του Σεπτεμβρίου. Φέτος έχω το «Τι χιόνισε κιόλας!!!» στο παρμπρίζ. Ψιλοανυπομονώ να φύγει.

Καλό δρόμο φίλε.
Γειά σου Σταύρο Χρήστο.