Μερικά από τα καλύτερα κείμενα που γράφτηκαν για την “Ημέρα κατά του Φόβου”, στις 7/2/2011.
Όταν έμαθα για το τριήμερο ” I Heart Terror” του Luben, θυμήθηκα μια παρόμοια πρωτοβουλία που είχε οργανωθεί από Έλληνες bloggers πριν από δύο χρόνια, όταν η 7η Φεβρουαρίου 2011 ανακηρύχθηκε “Ημέρα κατά του Φόβου”.
Μερικές από τις καλύτερες πένες της ελληνικής μπλογκόσφαιρας συνεισέφεραν κείμενά τους σε αυτό το συνεργατικό project, και τα είπαν όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αντί λοιπόν να γράψω κάτι δικό μου, θεώρησα προτιμότερο να σας θυμίσω μερικά από τα κείμενα που γράφτηκαν τότε.
Ο φόβος είναι ένα από τα επιδραστικότερα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι εξουσίες για να υποτάσσουν τις κοινωνίες. Γι’ αυτό και οι εξουσίες πολεμάνε φανατικά, το γέλιο, την ελπίδα, τη δράση, το φως και κάθε τι που εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Συχνά υποδύονται οι ίδιες την ελπίδα καθώς την κατεδαφίζουν.
(ολόκληρο το κείμενο του Antista/Chef, εδώ)
Ο Άγιος Φόβος είναι ο προστάτης των αδυνάτων. Έτσι διαδίδουν οι δυνατοί και οι πιστοί τους υπηκόοι. Φυλάει τα έρημα. Όσους ζουν μετά φόβου Θεού. Οι πιστοί του Αγίου Φόβου συνήθως έχουν λιγοστά και τρέμουν μη τα χάσουν. Αν έχεις πολλά, φοβάσαι λιγότερο την απώλεια. Κι αν έχεις καταστραφεί και δεν έχεις πια τίποτε να χάσεις, τότε είσαι επικίδυνος, όπως έλεγε στο Μοιραίο Πάθος η Ζυλιέτ Μπινός, κατεβαίνοντας τις σκάλες με το πτώμα του εραστή της να κείται νεκρό στο πάτωμα. Τότε πια όμως έχεις απελευθερωθεί από τον φόβο. Οι πιστοί του Αγίου Φόβου. Τους βλέπεις πώς διπλοκλειδώνουν τις πόρτες, πώς μισούν ό,τι κι όποιον δε γνωρίζουν, πόσο βαθιά σκύβουν στον ισχυρό, πόσο γαντζωμένοι είναι στους θεούς, πόσο σφιγμένα είναι τα χείλη τους, πόσο εγκρατείς είναι στο δόσιμό τους, πόσο επιφυλακτικό είναι το βλέμμα τους, πώς σε ζυγίζουν, πώς σε μετρούν, πώς σε υποπτεύονται, πόσους σταυρούς φορούν, πόσες βαμβακερές φανέλλες, πόσα φυλαχτά, πόσος κρύος ιδρώτας στις ράχες τους, πώς περπατούν προσεκτικά, πώς έχουν το νου τους, πώς δεν έχουν την καρδιά τους, πόσο δεν καταστρέφονται, πόσο ανέραστοι μπορούν να γίνουν, πόσο δηλητηριάζουν τα παιδιά τους, πόσο φυλάγονται από το άγνωστο. Δε θα τους έβρισκες ποτέ στο Whisky a Go Go του Los Angeles να ουρλιάζουν με τον Τζίμ Μόρρισον “The future is uncertain and the end is always near”, ξορκίζοντας τον κοινό, τον πανανθρώπινο φόβο. Τον μόνο σεβαστό. Του θανάτου.
(ολόκληρο το κείμενο της Niemandsrose, εδώ)
Ο φόβος της φτώχιας σε παραλύει, σε διαλύει, σε κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Ο μικροαστός (η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή) έχει κατακτήσει τόσα χρόνια, με τα μέσα που του έδινε το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το να μην είναι φτωχός. Και αυτό που φοβάται πάνω απ’όλα είναι να μην ξαναγίνει φτωχός. Και σ’αυτό το πλαίσιο θα φάει με τη κουτάλα της σούπας το φόβο που του σερβίρουν τα κανάλια και θα κάτσει ήσυχος, στο σπιτάκι του (για όσο το έχει ακόμα), στη δουλίτσα του (για όσο την έχει ακόμα) και θα λέει και δόξασοι ο θεός! *
Ο φόβος εξαφανίζει την αξιοπρέπεια και όταν χάνεις την αξιοπρέπειά σου παύεις να είσαι άνθρωπος, έτσι λέω εγώ!
(ολόκληρο το κείμενο του Κόκκινου Μπαλονιού, εδώ)
το άγνωστο, τη βία, την ανασφάλεια, τον διπλανό σου, μη σε κλέψουν, μη σε βιάσουν, μήπως εισβάλλουν στον ιδιωτικό σου χώρο, μήπως παραβιάσουν την ιδιωτικότητα και το εγώ σου, τον άλλο, τους κακούς, την αναταραχή, την απώλεια των υλικών αγαθών,
το στομάχι σου που αδειάζει και δένεται κόμπος,
τα ακροδάχτυλα που τρέμουν
και τις κόρες των ματιών που γίνονται σχισμές.
πόσο φοβάσαι αυτό που δεν σε απειλεί και πόσο εμπιστεύεσαι αυτό που -πραγματικά- σε απειλεί;
πόσο καλά γνωρίζεις αυτό που φοβάσαι;
(ολόκληρο το κείμενο της Krotkie, εδώ)
Ο Φόβος που προκάλεσαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου αποτέλεσε τη νομιμοποιητική βάση για μια σειρά μέτρων περιορισμού των ατομικών ελευθεριών σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Μέτρα αστυνόμευσης, περιστολής συνταγματικών δικαιωμάτων και δικονομικών εγγυήσεων, μέτρα που δύσκολα θα επιβάλλονταν αν η τηλεοπτική εικόνα του μοιραίου αεροπλάνου, παιγμένη εκατομμύρια φορές στις τηλεοράσεις όλου του πλανήτη, δεν είχε εδραιώσει τη θέση του Φόβου.
(ολόκληρο το κείμενο του Χασοδίκη, εδώ)
«Η έννοια Φόβος, στην καθημερινή της χρήση έχει μια σαφώς αρνητική συμπαραδήλωση. Ωστόσο αυτό το συναίσθημα δεν είναι αρνητικό καθώς πρόκειται για ένα απο τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού που ο άνθρωπος το μοιράζεται με τα άλλα θηλαστικά. Η ύπαρξη αυτού του μηχανισμού άμυνας δημιουργεί τις προϋποθέσεις της θετικής χρήσης του φόβου. Είναι αυτό που λέει η παροιμία ο φόβος φυλάει τα έρμα»
(ολόκληρο το κείμενο του Τσαλαπετεινού, εδώ)
Ημουνα δεν ήμουνα τεσσάρων χρόνων όταν είχα πάει με τους γονείς μου διακοπές σ’ ένα νησί. Ενα βράδυ οι γονείς ήταν με την παρέα των φίλων τους σ’ ένα ταβερνάκι και’γώ έπαιζα με άλλα παιδάκια πιο πέρα. Επειδή όμως ήμουνα η πιο μικρούλα, τα παιδιά ήθελαν να με ξεφορτωθούν κι έφυγαν να παίξουν μακρύτερα, πίσω απο ένα τοίχο, λέγοντάς μου πως αν πάω μαζί τους -πίσω απ’ τη γωνία δηλαδή- θα με φάει ο… μπαμπούλας!
Λυπημένη πολύ, πήγα κοντά στους δικούς μου κι ο πατέρας μου με ρώτησε γιατί δεν παίζω με τ’ άλλα παιδιά. Του είπα για τη γωνία και το μπαμπούλα, με πήρε απ’ το χέρι για να πάμε μαζί να δούμε τι γίνεται εκεί πέρα -τι συμβαίνει “μετά τη γωνία” δηλαδή…
(ολόκληρο το κείμενο της Ροδιάς, εδώ)
«Οι αστοι τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε» λεει το παλιό επαναστατικο τραγούδι, για να σκεφτούμε, και τώρα κάστρα φτιάχνουν, με απειλές, νόμους, καταστολή κατα όσων αντιστέκονται και λειτουργούν ως αλογόμυγες για ολη την κοινωνία.
Κάστρα και φράχτες. Κάγκελα στο μυαλό, μην κινήσθε, μην αναπνέετε, υπακούετε, για το καλό σας.
Συλλαβίζοντας το Φ Ο Β Ο, τον συνειδητοποιώ, τον ψηλαφώ, τον κοιτάζω κατάματα και τον ξορκίζω.
Συλλαβίζοντας το ΦΟΒΟ, για να ξεφοβηθούμε, να αντεπιτεθούμε!
(ολόκληρο το κείμενο της Πεντανόστιμης, εδώ)
© 2012 - 2023 · All Rights Reserved · Flows on Magma Framework
