Water, fire, air and dirt
Fucking magnets, how do they work?
And I don’t wanna talk to a scientist
Y’all motherfuckers lying, and getting me pissed.

– Insane Clown Posse, Miracles (2009)

Tο παραπάνω απόσπασμά που εκκινεί ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά memes των τελευταίων χρόνων είναι ένα ακόμη από τα πλέον χαρακτηριστικά και αστεία στιγμιότυπα σε μια καριέρα που ξεπερνάει αισίως τις δύο δεκαετίας συνεχούς παρουσίας στην αμερικάνικη mainstream pop μουσική. Μιλάμε για τους Insane Clown Posse. Ένα ντουέτο λευκών ραππερς από το βιομηχανικό Detroit που θα ξεκινήσει μια πορεία χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να την κορυφώσει με την πάροδο των χρόνων στην δημιουργία ενός πολυπληθέστατου αφοσιωμένου cult που περιγράφεται από τους ίδιους και την κουλτούρα τους.

Οι Juggalos, οι ακόλουθοι της μουσικής και «μύστες» της περιρρέουσας κουλτούρας των Insane Clown Posse και της Psycopathic Records, πληθαίνουν ένα καραβάνι από δεκάδες χιλιάδες άτομα στις ετήσιες συνάξεις του σχήματος και των φιλικών καλλιτεχνών, δείχνουν να αφομοιώνουν σε κάθε κύτταρο του προσωπικού τους lifestyle την δική τους ιδιόλεκτο, την δική τους αξιακή κωδικοποίηση και τα ίδια gimmicks.

Διαλέγουν φτηνές μπογιές, γκραφίτι ανεξίτηλους μαρκαδόρους ή ανεπεξέργαστο αυτοκινητόχρωμα για να βάψουν τα πρόσωπα τους σαν “wicked horror clowns” – με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που βάφονται οι Violent J και Shaggy 2 Dope, σαράντα χρόνια ακριβώς μετά το ντεμπούτο άλμπουν των KISS. Γνωρίζουν όλους τους στίχους τους απέξω, μοιράζονται άρα τις ίδιες ανησυχίες για την λειτουργία των μαγνητών ή οποιουδήποτε άλλου natural wonder, φορούν στους λαιμούς τους το χαρακτηριστικό μενταγιόν του Juggalo που χορεύει, καλύπτουν με μελάνι τα σώματα τους δηλώνοντας μια και έξω και ξεκάθαρα την ταυτότητα τους και το απόλυτο ανήκειν σε ένα τεράστιο Family (όπως οι ίδιοι συνηθίζουν να λένε). Στην πιο ιδιότυπη και ενδιαφέρουσα trash υποκουλτούρα στο σώμα της λευκής αμερικής από τους hippies και μετά.

To πραγματικά αξιοπρόσεκτο στοιχείο σχετικά με την κοινωνιολογική και πολιτιστική σύσταση του Juggalo subculture, ωστόσο, είναι ότι δείχνει να ξεπερνάει την αισθητική σημασία ενός τυπικού gangsta hiphop σχήματος που φλυαρεί ακατάπαυστα για την επιβλητικότητα των μελών του ή αναλώνεται σε αυτιστικές ερμηνείες για την ηθική, τον τρόπο ζωής και τις -αστεία- παιδαριώδεις κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις που ψαχουλεύει. Είναι περισσότερο η ταξική και κοινωνική συνοχή που κρύβεται από πίσω. Ένας ιστός που μαζεύει από όλες τις επικράτειες της λευκής αμερικής τους απόκληρους ενός συστήματος που επιβάλει δύο αυστηρές κατευθύνσεις ζωής: Yale or Jail.

Καθώς λοιπόν οι τάξεις μιας ανώτατα μορφωμένης πτέρυγας της αμερικανικής κοινωνίας πληρώνονται αποκλειστικά από αυτούς με την οικονομική ευχέρεια, η ψαλίδα πλουσίων και φτωχών συνεχώς δείχνει να αυξάνεται εν μέσω μιας βαθύτατης πολιτιστικής και οικονομικής κρίσης, τα red και blue states της ομοσπονδίας παράγουν σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ένα στρώμα λευκών πολιτών που απασχολείται σε δουλειές εργοστασίων, McJobs ή παραμένει άνεργο. Ανταγωνίζεται ευθέως με τους οικονομικούς μετανάστες από το Μεξικό ή από την Λατινική Αμερική (γι’ αυτό τους μισεί), φυτοζωεί σε συμμορίες, αδυνατεί να έχει οποιουδήποτε είδους κοινωνική ασφάλιση, δοκιμάζει drugs του φτωχού, από κρακ μέχρι κόλα. Συνασπίζεται πίσω από μια οικογένεια που ψάχνει το ελεύθερο σεξ, την αποδοχή και το status που τόσο στέρηθηκε.

Πίσω από κάθε κάθε οδοντοστοιχία χαλασμένη από το αναψυκτικό Faygo, κάθε βαμμένο πρόσωπο, κάθε “WHOOP WHOOP” (η “επίσημη” ιαχή των Juggalos), πίσω από κάθε κοινή χειρονομία, κάθε ρίμα των ICP, κρύβεται μια ταξική απόγνωση. Μια άσχημη και θλιβερή προσπάθεια να κατασκευαστεί ένα κάποιο ανθρώπινο παζλ που να χωράει και αυτές τις χαμένες ψυχές του καταρρέοντος αμερικανικού καπιταλιστικού παραδείσου.

O κινηματογραφιστής και ντοκιμαντερίστας Sean Dunne θα επισκεφτεί το 2011 το “Gathering”, το ετήσιο φεστιβαλ – σημείο σύναξης των Juggalos, για να καταγράψει με το φακό του μια συγκλονιστική – τόσο σε εικόνες όσο και σε ανθρώπινα στιγμιότυπα – εικοσάλεπτη ταινία που μας στοιχειώνει με το χιούμορ της και με την αλήθεια της.

Αυτό είναι το American Juggalo.