Άλλο ένα πολύτιμο κομμάτι geek σοφίας από το gkoultouroblog.

Το Pretty Deadly από τη Kelly-Sue DeConnick και την Emma Rios είναι ίσως ενδεικτικό του κινήματος (που γιγαντώθηκε φέτος) για περισσότερες γυναίκες δημιουργούς στα comics. Κάπου στη (δίκαιη) μαχητικότητα παρασύρεσαι και περνάς στο απέναντι άκρο, και επιδιώκεις comics ΜΟΝΟ από γυναίκες, λες και το φύλο των δημιουργών είναι τόσο καθοριστικό στοιχείο στο προϊόν της τέχνης και τα “female creators’ comics” είναι η σημερινή απάντηση στα ίσως σεξιστικά “girly comics” του παρελθόντος.

I digress. Αλλά είναι μια χρήσιμη εισαγωγή, επειδή το Pretty Deadly είναι ένα ΤΟΣΟ «γυναικείο comic» – και ταυτόχρονα τόσο ΚΑΘΟΛΟΥ όπως θα περίμενες ένα… ξέρεις.

Γιατί, άντε φαντάσου εσύ ένα indie horror western κράμα (δυο τόσο male-specific genres), ενωμένα από μια γυναικεία οπτική, χωρίς να χάνουν τίποτα από το edginess τους. Κερδίζοντας, αντίθετα, μια μακάβρια, ωμή ποιητικότητα.

Πως αλλιώς θα περιέγραφες μια ιστορία που αφηγείται ο σκελετός ενός κούνελου σε μια πεταλούδα, με πρωταγωνιστές ένα παράδοξο δίδυμο ενός τυφλού storyteller και ενός μικρού κοριτσιού (ντυμένου με το κουφάρι ενός γύπα), που τριγυρνούν από πόλη σε πόλη για να πουν την τραγική ιστορία της Death-Face Ginny:  του εκδικητικού στοιχειού της νώθας κόρης του Χάρου και (αφανές μέχρι το τέλος του 2ου τεύχους) κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας.

Η αφήγηση της DeConnick δεν χαρίζεται και δυσκολεύει στην πρώτη προσέγγιση μέχρι να αναγνωρίσεις τη θεματική και τα κεντρικά στοιχεία της ιστορίας. Μετά όμως, σε κάθε διαδοχική ανάγνωση σου χαρίζει όλο και περισσότερες εκπλήξεις. Ήταν καιρός να αποδείξει πως έχει όντως δικό της αυτοδύναμο αφηγηματικό στυλ και ικανότητες για να ξεφύγει από τη σκιά του πιο διάσημου συζύγου της, Matt Fraction. Όσο για την Emma Rios, ό,τι και να πεις… Τη θυμάμαι από τα πρώτα βρεταννικά cons να προσπαθεί να βρει το δικό της στυλ μέσα από τις παράδοξες επιρροές της από manga και Shakespeare (!). Εδώ όμως βρίσκει την ξεχωριστή φωνή της, μια νέα γραμμή που είναι ταυτόχρονα ρομαντική αλλά και βρώμικη, με φοβερή ματιά για βία και συναίσθημα που ταρακουνά.

Αν ήταν αληθινή γυναίκα αυτό το comic, θα είχε τον Tarantino να τρέχει πίσω του και να παρακαλάει πέντε χρόνια για μια περιφρονητική ματιά.

Ακολουθήστε το γκουλτουρομπλόγκ στο facebook!