Ναι, δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, αγαπάμε πολύ αυτό που συμβαίνει. Η δεκαετία τελειώνει, κι εμείς είμαστε σε σκληρό list mode αυτές τις μέρες. Φυσικά, ακόμα κι η μεγαλύτερη χαρά είναι μάταιη αν δεν μπορείς να την μοιραστείς, φίλες και φίλοι. Γι’ αυτό, αφού πρώτα ζητήσαμε από 10 σκηνοθέτες να διαλέξουν τις 10 αγαπημένες τους ταινίες των 10s, έπειτα αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο και με μια ακόμα αγαπημένη κοινωνική-καλλιτεχνική ομάδα. Τους stand-up κωμικούς.

Η αλήθεια είναι πως, μεταξύ άλλων, η τρέχουσα δεκαετία εδραίωσε για τα καλά το stand-up comedy σε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού. Σε αυτό, φυσικά, συνέδραμαν δύο σημαντικές εξελίξεις. Πρώτον, η ελληνική σκηνή των stand-up κωμικών βρίσκεται σε άνθιση τα τελευταία χρόνια (με την έντονη youtube-ική παρουσία να συμβαδίζει με τις συχνότατες παραστάσεις και τα open mics). Δεύτερον, το γεγονός ότι το Netflix έγινε πια καθημερινότητα άνοιξε το αγγλόφωνο stand-up comedy (το οποίο κοντεύει να πάρει εργολαβία πια) σε ένα πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Με άλλα λόγια, το stand-up γίνεται μια τέχνη που ωριμάζει πλέον στην Ελλάδα. Κι όταν λέμε ωριμάζει, δεν εννοούμε απλώς ότι μεγαλώνει αριθμητικά. Εννοούμε επίσης ότι γίνεται σιγά-σιγά και λίγο πιο πολύπλευρο, πιο αντιφατικό, πιο συγκρουσιακό μέσα και έξω απ’ αυτό. Και παράλληλα, ένα μέρος του κοινού αρχίζει να συνειδητοποιεί πως δεν είναι απλά “ένας τύπος που λέει αστεία”, αλλά μια αυτοτελής μορφή τέχνης με πλούσια ιστορία πίσω της. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, ζητήσαμε από 10 κωμικούς να μας πουν ποια είναι τα 10 αγαπημένα τους stand-up specials των 10s. Για να μην τα πολυλογούμε, τους ευχαριστούμε βαθύτατα όλους και όλες. Απολαύστε:

Διονύσης Ατζαράκης

Μισώ τις λίστες. Και είμαι σίγουρος πως όταν ξαναδώ τη συγκεκριμένη, θα θέλω να αλλάξω κάποιες επιλογές, αλλά αυτά είναι τα 10 καλά special που μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό. Δεν είναι με σειρά αξιολόγησης η δεκάδα, υπάρχουν κάποια που δεν έχουν γεράσει εξαιρετικά αλλά μέσα θα βρεις υποδειγματικό joke-writing (Elephant in the Room, ή Hilarious) και κάποια άλλα που είναι λιγότερο ξεκαρδιστικά, αλλά γεμάτα έμπνευση (what. – Right Now). Και ενώ όπως είπα δεν τα έχω βάλει με σειρά αξιολόγησης, αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα σαν αγαπημένο μου, αυτό θα ήταν μάλλον το My Girlfriend’s Boyfriend του Mike Birbiglia.

Mike Birbiglia: My Girlfriend’s Boyfriend

Bo Burnham: what.

Kumail Nanjiani: Beta Male

John Mulaney: The Comeback Kid

Todd Barry: Spicy Honey

Bill Burr: Let It Go

Sarah Silverman: A Speck of Dust

Aziz Ansari: Right Now

Louis C.K.: Hilarious

Patrice O’Neal: Elephant in the Room

Ο Διονύσης Ατζαράκης ασχολείται επαγγελματικά με το stand-up comedy από το 2007 με παραστάσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Έχει παρουσιάσει κωμικές εκπομπές σε τηλεόραση και  YouTube (Cinéλθετε, M for Movies, ΠΕΔΕΣ, Πουφ κλπ.), έχει γράψει και πρωταγωνιστήσει σε διαφημιστικές καμπάνιες εταιρειών (Nestlé, Amstel, Netflix, Lay’s κ.α.), και γράφει τα COMedICS, μια σειρά από χιουμοριστικά κόμικς που κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Jemma Press.Έχει σπουδάσει Επικοινωνία και ΜΜΕ (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Σκηνοθεσία Κινηματογράφου (Σχολή Σταυράκου), Υποκριτική (Ίασμος / Studio ΝΑΜΑ) και Media Governance (MSc, London School of Economics). Να τον προσλάβετε.

Θωμάς Ζάμπρας

Υπήρξαν πολλά specials αυτή την δεκαετία, αλλά αυτά είναι σίγουρα τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ μου, σε ιεραρχική σειρά.

10. Live – Tig Notaro

Είναι κάπως υπερβατική εμπειρία. Κλέβω λίγο γιατί αυτό είναι μόνο ηχογράφηση. Αλλά αν είναι να το ακούσετε, χαλάλι.

9. Whiskey Icarus – Kyle Kinane

Αθόρυβα και σταθερά ο Kinane είναι ένας από του πιο παραγωγικούς και ποιοτικούς κωμικούς της δεκαετίας. Έχω αδυναμία σε αυτό το σπέσιαλ.

8. Animal Furnace – Hannibal Buress

Ένας από τους τρεις αγαπημένους μου σταντ απ κωμικούς που δουλεύουν αυτή τη στιγμή. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που καταλαβαίνω να μην σου αρέσει, αλλά αυτό θα επηρεάσει την σχέση μας.

7. Tragedy Plus Comedy Equals Time – Patton Oswalt

Μπορεί να έχεις δει τον Patton Oswalt να γκεστάρει στην αγαπημένη σου σειρά. Αν τον συμπάθησες δες το -κατα την γνώμη μου- καλύτερο σπέσιαλ του.

6. Beta Male – Kumail Nanjiani

Μπορεί να ξέρεις τον Nanjiani από την αργή αλλά σταθερή πορεία του σε mainstream σταρ. Αλλά ήξερες ότι ο Nanjiani είναι ο καλύτερος σταντ απ κωμικός που δεν κάνει πια σταντ απ;

5. Caligula – Anthony Jeselnik

Παρακολουθούσα με ενδιαφέρον να δω τι θα κάνει ο Jeselnik με την προσβλητική περσόνα του στην εποχή της πολιτικής ορθότητας. Τελικά, απλά δεν θα κάνει τίποτα. Σου αρέσει, δεν σου αρέσει, παραμένει ένας από τους καλύτερους joke writer στην δεκαετία.

4. What. – Bo Burnham

Όχι ακριβώς σταντ απ. Πιο πολύ κωμικό σόου. Θα περίμενες ότι τόσο conceptual και αυτοαναφορικά μπιτ, δεν θα δούλευαν. Αλλά δουλεύουν και δείχνουν παράλληλα και φρέσκα. Δεν μοιάζει με πολλά πράγματα που έχεις δει.

3. Comeback Kid – John Mulaney

Ότι πιο κοντά σε κωμικό που μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς στη γενιά του. Αυτό είναι το καλύτερο του σπέσιαλ.

2. My Girlfriend’s Boyfriend – Mike Birbiglia

Ένα φοβερό πάντρεμα θεατρικής παράστασης και stand up. Είναι ένα φοβερό δείγμα του ότι δεν χρειάζεται να μιλάς για «μεγάλα θέματα» για να είναι σημαντική η κωμωδία σου. Κάπως προσωπικό πρότυπο για το τι θα ήθελα να κάνω σε σταντ απ.

1. More Later – Marc Maron

To αγαπημένο μου σπέσιαλ του αγαπημένου μου κωμικού. Ο Maron έχει έναν τρόπο να σκάβει την επιφάνεια και να φτάνει κατευθείαν πυρήνα. Συνδέεται με το κοινό, καλύτερα από κάθε κωμικό που έχω δει. Κάνει observational χιούμορ για την ψυχή. Και όλα αυτά χωρίς καν να σηκωθεί από το σκαμπό του.

(Σκόπιμα δεν έβαλα κωμικούς όπως τον Chris Rock, τον Chappelle, τoν Burr ή τον CK. Γιατί οι τελευταίες δουλειές των περισσοτέρων δεν μου αρέσουν και γιατί θεωρώ ότι είναι αρκετά μεινστριμ και η αναφορά των σπέσιαλ τους, κάπως άσκοπη.)

O Θωμάς Ζάμπρας ασχολείται με την κωμωδία 6 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα έγραψε και εκτέλεσε δύο σόλο stand up παραστάσεις (Είχα και στο χωριό μου, Εγώ Γέλασα). Συνδημιούργησε και εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή Cineλθετε, έγραψε σενάρια και πρωταγωνίστησε σε ιντερνετικές διαφημιστικές καμπάνιες, ήταν guest αρθρογράφος στην 24media και έκανε sold out stand up περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και στην Ευρώπη. [Εγώ Γέλασα στο θέατρο Eliart. Από Πέμπτη 16/1 και κάθε Πέμπτη έως 13/2.]

Βύρωνας Θεοδωρόπουλος

Το καλό με τις λίστες κάθε είδους δίσκων, βιβλίων, ταινιών είναι ότι μπορείς να βρεις μία καθοδήγηση και πληροφορίες κάπως μαζεμένα κι οργανωμένα. Το κακό με τις λίστες είναι ακριβώς αυτό. Είναι πεπερασμένες και δίνουν μία ψευδαίσθηση ολοκλήρωσης. Μοιάζουν να είναι μία ύλη που πρέπει να διαβάσεις λες και κάποτε θα εξεταστείς απροειδοποίητα στο ποια είναι τα 10 σπουδαιότερα τραγούδια που που ηχογραφήθηκαν με γκάιντα. Για μένα δεν έχει καμία σημασία να διαβάσω τα 10 καλύτερα βιβλία στην ιστορία της λογοτεχνίας αν είναι τα μόνα 10 βιβλία που θα διαβάσω. Η πλοήγηση στον ωκεανό επιλογών και πληροφοριών για να βρει κανείς τι του αρέσει είναι μία δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία η οποία ελπίζω να μην τελειώνει ποτέ όσο και αν μεγαλώνοντας δυσκολεύομαι να αφομοιώσω νέες πληροφορίες και να ανακαλύψω νέα πράγματα. Οι λίστες δεν είναι το αντίστοιχο του πολικού αστέρα για τους ναυτικούς αλλά είναι σίγουρα μία καλή αφετηρία. Ελπίζω η παρακάτω λίστα να είναι μία τέτοια.

(Ο αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι απουσιάζουν από τη λίστα ηχηρά ονόματα όπως ο Dave Chappelle, ο Bo Burnham, o Jerry Seinfeld, o Louis CK, o Stewart Lee, o John Mulaney, o Marc Maron και πάρα πολλοί άλλοι. Αυτό γίνεται σκόπιμα γιατί προσωπικά βρίσκω κάπως ατελέσφορη μία λίστα με έργα εγνωσμένης αξίας, πλήρως καταξιωμένων δημιουργών. Θα ήταν σα να ξεκινάς συζήτηση για μουσική για να γνωρίσεις καλύτερα έναν άνθρωπο,να συζητήσεις και να διαφωνήσεις και να ξεκινήσεις με το η αγαπημένη μου και καλύτερη μπάντα είναι οι Beatles.)

…Στην αρχή ήταν τα αστεία

Tim Vine – The Joke-a-motive

Ταχύτατος και αμεσότατος μάστορας των oneliner και των puns, ένα πραγματικό πυροβόλο εξάσκηση για τη γνώση της γλώσσας, ακόμα φαντάζομαι για τους ανθρώπους που είναι η μητρική τους. Η ταχύτητα σε εντυπωσιάζει και σε κάνει να ξεχνάς τη σαχλαμάρα που σε περιβάλλει, τα props καταλαβαίνεις καταλαβαίνεις ότι τα έφτιαξε μόνος του, τα τραγούδια επίσης και μόλις 10 λεπτά μετά αρχίζεις να εκτιμάς το craftsmanship. Σε ότι αφορά το Joke writing, την οικονομία του λόγου και την αγνή σαχλαμάρα που δεν πρέπει να ξεχνάμε να θαυμάζουμε ο tim vine είναι ένας θεός ανάμεσα σε θνητούς.

Todd Barry – Spicy Honey

Στην πραγματικότητα ήθελα να βάλω το album Medium energy από το μακρινό 2001 αλλά ο Todd Barry είναι πάντα ο Todd Barry. Ένα πραγματικό οne trick horse που πετυχαίνει το στόχο του κάθε φορά, short form αστεία 1 -2μιση λεπτά που φανερώνουν μία στεγνή και κυνική προσέγγιση της ζωής στη μεγαλούπολη της Νέας Υόρκης χωρίς καμία σουρρεαλιστική εξτραβαγκάνζα, ο ρομαντισμός έχει πεθάνει μέσα του εδώ και 30 χρόνια, οι λέξεις και η μουσικότητα της φωνής του υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν το ένα και μοναδικό delivery που έχει. Και με κάνει πάντα να γελάω.

…Μερικές φορές αρκεί να είσαι διασκεδαστικός

Dara O Briain – Crowd Tickler

Ίσως ένας από τους καλύτερους κωμικούς στον κόσμο, με βαθιά αναλυτική σκέψη διασκεδαστική διάθεση, και καταιγιστικό ρυθμό στο καλύτερο special της καριέρας του. H κριτική του στον ανθρωπομορφισμό που βρίθει στις παιδικές ταινίες (αλλά και στο stand up) οδηγεί σε ένα αριστουργηματικό routine για το μετροπόντικα που έσκαψε το τούνελ της Μάγχης και χαϊδεύει διαρκώς με μαεστρία την ίδια ακριβώς χορδή της συναισθηματικής σύνδεσης που θέλει να σπάσει για να υπογραμμίσει το επιχείρημά του. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο crowd work που διαφέρει με οποιονδήποτε άλλο κωμικό της κλάσης του ως προς το εξής. Η ενασχόλησή του με ανθρώπους με το κοινό δε γίνεται για να σπάσει το ρυθμό ανάμεσα στα bit ούτε για επίδειξη ισχύος. Όταν ο Dara O Briain κάνει crowd work είναι ένας μαέστρος που κουρδίζει την ορχήστρα του και δημιουργεί από το μηδέν χαρακτήρες και προσωπικότητες που θα χρησιμοποιήσει στην παράσταση με ένα μοναδικό τρόπο.

Greg Davies – Firing cheeseballs at a dog

Ο γιγαντόσωμος Greg Davies είναι ένας storyteller αντάξιος του Ron white και του Billy Connolly. Και στο πρώτο του special αφηγείται τη ζωή του με τα πιο απλά υλικά με μία δομή μαθήματος (έχει υπάρξει καθηγητής τόσο στην κανονική ζωή όσο και στη σειρά east enders) Ποτέ η διάκριση ανάμεσα στον αστείο της παρέας και τον επαγγελματία κωμικό δεν ήταν τόσο δυσδιάκριτη.

…Κωμωδία και πολιτική ορθότητα

Frankie Boyle – Hurt like you’ve never been loved

Η καφρίλα, το edginess και η πέρα από τα όρια θεματολογία του Frankie Boyle με εξέπληττε πάντοτε για το τεχνικό του μέρος. Με εντυπωσίαζε πάντα πώς ο Frankie Boyle μπορεί να περάσει αβίαστα τόσα απανωτά lines με παιδοφιλία βιασμούς αρρώστιες και θανάτους. Η μουσικότητα της σκοτσέζικης προφοράς, η τεράστια αυτοπεποίθηση και πίστη στο υλικό του είναι χαρακτηριστικά στοιχεία σε κάθε του special όπως και στη στη βραχύβια σειρά του Tramadol Nights. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό Βλέποντας ξανά το hurt like you’ve never been loved για τις ανάγκες του παρόντος άρθρου Αποκαλύφθηκε μπροστά μου κάτι γενικότερο και βαθύτερο για το έργο του Frankie Boyle. Αν ξύσει κανείς την επιφάνεια των edgy αστείων και της ακραίας θεματολογίας αποκαλύπτεται μία οξεία ταξική κριτική στην αγγλική αριστοκρατία (και όχι μόνο) και κάθε αστείο με βία κάθε είδους κρύβει στην πραγματικότητα μία ζεστασιά και μία τρυφερότητα. Ο Boyle είναι σαν να ένας βρωμόστομος υπερήρωας που διεκδικεί ζωτικό χώρο για της γης τους πονεμένους.

Doug Stanhope – Beer hall putsch

Ο μεθυσμένος προφήτης ο υπηρέτης της κωμωδίας ο στρατιώτης του δρόμου στο 9 ο album της καριέρας του βουτάει πιο βαθιά από ποτέ και κολυμπάει με άνεση. Για μία ακόμη φορά παραδίδει rants που τρέφονται από την οργή του ανθρώπου που ξέρει πολύ καλά που πάει αλλά όλοι νομίζουν ότι έχει χάσει το δρόμο του. Ναρκωτικά πορνογραφία και αλκοολισμός προφανώς και δε λείπουν αλλά το routine με την ευθανασία της μαμάς του είναι ένα όπως και ο ίδιος ένα ζωντανό μνημείο της σύγχρονης αμερικάνικης κωμωδίας.

…Άποψή μου και σε όποιον αρέσει

Jerrod Carmichael – 8

Με όπλο του την ογκώδη αδιαφορία για τα πάντα, ο Jerrod Carmichael στο δεύτερό του special μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με διάφορα «φλέγοντα» κοινωνικά και ανθρώπινα προβλήματα διαλέγοντας πάντα μία παράδοξη στάση για την οποία θα επιχειρηματoλογήσει εκτενώς με σοβαρά κωμικά επιχειρήματα αδιαφορώντας παντελώς αν συμφωνείς ή όχι, και χωρίς να έχει καμία διάθεση να παλέψει να σε πείσει. Το special κυλάει αβίαστα, φωνητικές και σωματικές υπερβολές απουσιάζουν, και ο καταπληκτικός ρυθμός του Carmichael άλλοτε μοιάζει να του κόβει γέλια και να χτίζει Momentum και αλλες παρατείνει Lines που κάποιοιι άλλοι θα τα περναγαν σε δευτερόλεπτα. Σε κάθε περίπτωση δίνουν σώμα στο πολύ καλό υλικό του.

Judah Friedlander – America is the Greatest Country in the United States

Γυρισμένο σε comedy club με πολύ κοντινά πλάνα, χωρίς εισαγωγή, χωρίς εισαγωγικό σκετς χωρίς παρουσίαση ή πλάνα του χώρου ο Judah Friedlander μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Ο ίδιος πιστεύει για τον εαυτό του ότι ο κόσμος παρακολουθεί έναν γραφικό αμερικάνο που ανέβηκε στη σκηνή 3 λεπτά πριν μπεις στο μαγαζί ενώ στην πραγματικότητα παραδίδει πολύ καλό υλικό σε conversational flow με έναν σπάνιο συνδυασμό από κυνισμό, βλακεία κοινωνικό σχολιασμό από έναν ώριμο performer που είναι άνα πάσα στιγμή παρόν σε ένα δωμάτιο που χειρίζεται με μαεστρία.

…Διάλογοι με τη Φόρμα

Reggie Watts – Why Shit so Crazy 

Ένας πολύ ξεχωριστός performer στο πρώτο του video special. Μία πραγματικά ξεχωριστή φωνή. Η μουσική κωμωδία του reggie watts είναι ταυτόχρονα avant garde σε δύο διαφορετικά είδη τέχνης. Όταν τον παρακολουθώ νιώθω ότι έχει αφομοιώσει τη μουσικότητα, το ρυθμό την ενέργεια και το delivery από οποιοδήποτε Stand up special έχω δει ποτέ όπως επίσης την αρμονία, τα hooks και το συναίσθημα από κάθε είδος μουσικής που έχω ακούσει. Αφαίρεσε τα αστεία από τα πρώτα και τους στίχους από τα δεύτερα και με ένα παράξενο απέκτησε πλουσιότερο λεξιλόγιο. Δε θα επεκταθώ για να μην εκτεθώ.

Maria Bamford – The Special Special Special

Η Maria Bamford έχει ένα πλήρως εξοπλισμένο κωμικό οπλοστάσιο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αγνή παιδική περιέργεια, καντάρια φαντασίας, εύστοχα lines, επίσης κάνει μία τεράστια γκάμα φωνών αίσθηση ρυθμού και 30 χρόνια καριέρας. Με αυτά τα υλικά οποιοσδήποτε θα δημιουργούσε καλοκουρδισμένα mainstream album, αλλά όχι η Bamford. Το 5 ο της album είναι ένα αριστούργημα τέχνης, τεχνικής και άποψης. Γυρισμένο στο σαλόνι του σπιτιού της, με κοινό 3 συνεργάτες, τους γονείς της και το σκύλο της και μας τηλεμεταφέρει στο δικό της μοναδικό κωμικό σύμπαν. Σε κάθε έργο τέχνης μεταφερόμαστε και επικοινωνούμε με το μυαλό του καλλιτέχνη δημιουργού. Στο special special special μοιάζει να βολτάρουμε και να κοιτάμε ανενόχλητοι το πλούσιο και ιδιαίτερο μυαλό της Bamford, και αυτό όχι μόνο μας κοιτάζει πίσω αλλά μας καθοδηγεί.

O Βύρωνας Θεοδωρόπουλος ασχολείται με το stand up comedy από το 2011 με πολλές παραστάσεις στο ενεργητικό του τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία. Το 2016 κυκλοφόρησε σε CD από την ihaveadrumrecords και online video το πρώτο του special με τίτλο Τούνδρα Τάιγκα Στέπα. Το 2018 την stnad up comedy παράσταση Στα Πλάγια με το Μιχάλη Μαθιουδάκη. Η νέα τους παράσταση Δεν επιθυμώ παίζεται κάθε Τρίτη και Τετάρτη στο six dogs και στις  7 Φεβρουαρίου θα εμφανιστούν για δύο παραστάσεις στο Λονδίνο και στις 9 Φεβρουαρίου στο Εδιμβούργο.

Χρύσα Κατσαρίνη

Δυσκολεύομαι πολύ να χωρέσω μέσα σε 10 επιλογές τα special που ξεχώρισα αυτή την δεκαετία. Σαν θεατής αγαπάω τους story-tellers. Για να καταφέρεις να το κάνεις σωστά χρειάζονται πολλά χιλιόμετρα πάνω στην σκηνή, δεξιοτεχνία στην αφήγηση, σωστή διαχείριση του χρόνου (κωμικό timing) και πλήρη αντίληψη της ψυχολογίας του κοινού. Θαυμάζω κάθε κωμικό που μπορεί να το πετύχει. Επίσης εκτιμώ βαθιά την κωμωδία που δεν σακατεύει. Το hate προς πάσα κατεύθυνση μου φαίνεται πια, κάπως τετριμμένο. Στην λίστα αυτή , έχω και κωμικούς που σοκάρουν , που λένε ακραία αστεία, αλλά έχει μεγάλη σημασία το delivery και η πρόθεση. Για να μην σας κουράσω με την ανάλυση , αυτή είναι η λίστα μου (με τυχαία σειρά, εκτός από τον Maron που είναι όντως πρώτος):

1. Marc Maron: οτιδήποτε. Δεν μπορώ να διαλέξω. Απλά πατήστε αυτό το όνομα στο google search σας και ό,τι σας βγάλει, δείτε το. 

2. John Mulaney: The Comeback Kid 

3. Jim Jefferies: Freedumb 

4. Doug Stanhope: Beer Hall Putsch 

5. Ricky Gervais: Humanity 

6. Patrice O’Neal: Elephant in the Room

7. Sarah Silverman: A Speck of Dust 

8. Anthony Jeselnik: Thoughts and Prayers 

9. Mike Birbiglia: My Girlfriend’s Boyfriend 

10. Adam Sandler: 100% Fresh / Bo Burnham: What

Η Χρύσα Κατσαρίνη τον Μάϊο του 2012 μετακόμισε στην Αθήνα. Από τότε ασχολείται επαγγελματικά με το stand up comedy.
Eμφανίστηκε στο μακροβιότερο comedy club της Ιρλανδίας, το «Comedy Cellar» στο Δουβλίνο το 2013 με αγγλικό κείμενο καθώς και σε comedy clubs του Λονδίνου.
Έχει παρουσιάσει κωμικές εκπομπές στο Youtube (ΧΙΚ, ΑΟΥΤΣ). Έχει γράψει και πρωταγωνιστήσει σε διαφημιστικές καμπάνιες εταιριών (Knorr, Pizza fan). Έκανε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Τον Οκτώβριο του 2018 πραγματοποίησε την πρώτη της Ευρωπαϊκή περιοδεία, παίζοντας για Έλληνες του εξωτερικού. (Άμστερνταμ, Βρυξέλλες, Λονδίνο, Βερολίνο, Μάντσεστερ). Βιντεοσκόπησε την παράσταση της «Ό,τι πολυτιμότερο έχω», στα πλαίσια του 2ου Athens comedy festival. (2018), την οποία ανέβασε στο Youtube στο προσωπικό της κανάλι. Σεμπτέμβριο του 2019 άνοιξε την παράσταση της Αμερικανίδας κωμικού Liza Treyger. Αυτή την περίοδο δουλεύει την δεύτερη σόλο παράστασή της.
Έχει πτυχίο Διατροφής και Διαιτολογίας και πτυχίο από την δραματική σχολή «Ανδρέας Βουτσινάς»

Κωνσταντίνος Μπούρας-Μπαϊμάκος

Αρχικά να τονίσω πως η λίστα δεν είναι με σειρά προτιμήσεως, κάτι τέτοιο θα μου  έπαιρνε χρόνια να αποφασίσω. Έπειτα, δεν είναι λίστα με τα καλύτερα σπέσιαλ της δεκαετίας αλλά με τα αγαπημένα μου, μια πολύ διαφορετική λίστα. Έχω αποφύγει κάπως να βάλω “τέρατα” της κωμωδίας όπως Bill Burr, Louis CK κλπ. Μοναδικός κανόνας που μου επέβαλα ήταν να έχει μόνο ένα σπέσιαλ από κάθε κωμικό, ακόμα κι αν κάποιοι θα μπορούσαν να έχουν περισσότερα εντός λίστας.

Marc Maron – More Later

Ο Marc Maron είναι ένας εξαίσιος κωμικός που από το 2010 μέχρι σήμερα μας έχει δώσει 3 καταπληκτικά σπέσιαλ. Στο νήμα κερδίζει μια θέση στη λίστα το More Later του 2015.

Mike Birbiglia – Thank God For Jokes

Αν και το My Girlfriend’s Boyfriend είναι κατά γενική ομολογία η καλύτερή του δουλειά, επιλέγω το Thank God For Jokes γιατί πάει την καταπληκτική ικανότητα που έχει να υφαίνει και να μπλέκει τις ιστορίες του ένα βήμα παραπέρα. 

Rory Scovel – Tries Stand-Up For The First Time

Ο Rory δεν είναι για όλα τα γούστα αλλά η φρέσκια, μέτα, αγνά βλαμμένη κωμωδία του μιλάει στην ψυχή μου. Επίσης, είχα την τύχη να δω το εν λόγω σπέσιαλ από κοντά κι είναι περίπου 2000% καλύτερο. Υπέροχος.

Bo Burnham – what.

Την πρώτη φορά που είδα το what. έμεινα με ανοιχτό το στόμα μέχρι και τη δεύτερη που το ξαναείδα, αμέσως μετά. Είναι αριστούργημα. Ο Bo χορεύει, μιμείται, τραγουδάει, παίζει μουσική, διαβάζει ποιήματα. Και τα κάνει όλα τόσο μα τόσο αστεία. Α, και PROLONGED EYE CONTACT.

John Mulaney – Kid Gorgeous

Ο John Mulaney είναι ίσως ο αγαπημένος κωμικός του ίντερνετ αυτή τη στιγμή, και δικαίως. Αν και ό,τι και να δείτε είναι άψογο, η τελευταία του δουλειά είναι η αγαπημένη μου.

Big Jay Oakerson – Live At Webster Hall 

Αν προσβάλλεστε εύκολα περάστε στο επόμενο. Ο πιο cool τύπος εκεί έξω σε σχεδόν 20 χρόνια καριέρας δεν έχει παίξει ούτε ένα 5λεπτό του στην τηλεόραση επειδή δεν έχει ούτε 3 συνεχόμενα λεπτά “καθαρού” υλικού. Ο αγαπημένος μου.

Sarah Silverman – A Speck Of Dust

Η θεάρα Sarah ξεκινάει το σπέσιαλ της με άνεση και αρκετά χλιαρά μα όταν παίρνει φόρα πυροβολάει υπέροχα. Το μπιτ με την αδερφή της από τα πιο αστεία που έχω ακούσει ποτέ.

Jim Jefferies – Alcoholocaust

Ο υπερκάφρος Jim Jefferies είναι λατρεμένος μου κωμικός. Αν και τα δυο του τελευταία σπέσιαλ υστερούν σε σχέση με τα παλιά του, αξίζει μια θέση στη λίστα μου. Απίθανος storyteller.

Flight Of The Conchords (Feat. The New Zealand Symphony Orchestra) – Live In London 

Ένα μουσικό σπέσιαλ με πανέξυπνα, κολλητικά τραγούδια. Όχι τόσο αστείο όσο διασκεδαστικό, αλλά αν ήταν άλλες 8 ώρες θα το έβλεπα με άνεση κι αυτό λέει πολλά.

Gary Gulman – It’s About Time

Ο Gary παραδίδει ένα σεμινάριο άρτιου σπέσιαλ με εξαιρετικά, φρέσκα και καλογραμμένα μπιτ. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί τις λέξεις δε, είναι αξιοζήλευτος.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας-Μπαϊμάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το Σάββατο 17 Ιανουαρίου το 1987, στις 9:00 το πρωί, ενώ έξω χιόνιζε. Σπούδασε Γραφιστική στο Α’ ΤΕΙ Αθηνών, αλλά τον τράβηξε κάτι που έχει πραγματικά λεφτά. Τα παράνομα στοιχήματα. Με την κωμωδία ασχολείται ως βιτρίνα. Όταν ήταν μικρός οι γονείς του, για τιμωρία, του έδωσαν δύο επίθετα και τον υποχρέωναν να παρακολουθεί για ώρες βιντεάκια stand-up comedy. Έτσι, το 2013 αποφάσισε να τους εκδικηθεί, οπότε ξεκίνησε να κάνει κι αυτός κωμωδία. Μιλάει για τις σχέσεις, το σεξ, τους Κινέζους, τη ζωή και τον θάνατο. Παρουσιάζει την εκπομπή «Επικίνδυνες Επιλογές» στο κανάλι του Vodafone CU και το κωμικό vidcast «Μες στη Μέση» με τον Πάρι Ρούπο στο κανάλι του «ComedyLab», αμφότερα στο YouTube.

Δήμητρα Νικητέα

Η δεκαετία που φεύγει συνιστά βασικό σταθμό για την ιστορία της κωμωδία αν αναλογιστεί κανείς μόνο τις απαιτήσεις που τοποθέτησε η βιομηχανία της κωμωδίας. Πολλοί κωμικοί πρωτοστάτησαν, δέκα από αυτούς όμως με εξέπληξαν ευχάριστα και επηρέασαν βαθιά τη σκέψη μου. Δεδομένου ότι το 2010 ήμουν μόλις δέκα ετών, το αρχείο μου ίσως να μην φαίνεται τόσοι σφαιρικό και ώριμο, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν με εμποδίζει να αξιολογήσω τις παραστάσεις με τα εξής αυστηρά κριτήρια: 

– την μοναδικότητα που έχει μια σύνθεση, δηλαδή την ικανότητα συσχέτισης/αντιστοίχισης ενός θέματος με ένα άλλο

– την ευρηματική παρατήρηση, δηλαδή τα layer σκέψεις που έχει υποστεί ένα αστείο για ένα πολύ καθημερινό συμβάν

και τελευταία, εκτιμώ τον πειραματισμό που έχει ένα performance (πχ χρήση madcap, props, μουσικής, σκίτσων) , χωρίς να γίνεται βαρετό ή επιτηδευμένο άνευ αιτίας. Όλα αυτά βέβαια σε συνάρτηση με τον χρόνο.

Stewart Lee: If You Prefer a Milder Comedian, Please Ask for One

Reggie Watts: Why Shit So Crazy 

Mike Birbiglia: My Girlfriend’s Boyfriend

Demetri Martin: Live (At the Time)

Aparna Nancherla: Just Putting It Out There

Bo Burnham: Make Happy

Jerrod Carmichael – 8 

Rory Scovel Tries Stand-Up for the First Time

Adam Sandler- 100% Fresh

Drew Michael – Drew Michael

Η Δήμητρα Νικητέα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999. Με το stand-up ασχολείται από το 2017 και η κωμική της περσόνα χτίζεται γύρω από τη κοινωνικά ανασφαλή- αμφιθυμική συμπεριφορά και την αντισυμβατικότητα της. Παρουσιάζει μικρής φόρμας αστεία ενώ παράλληλα συνοδεύει το act με κωμικά σχέδια. Έχει συμμετάσχει στο «Φεστιβάλ κωμωδίας» της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Αλεξανδρούπολης, ενώ το Μάιο του 2019 ταξίδεψε για πρώτη φορά με την διοργάνωση της «ArgoNauts Comedy» στη Ζυρίχη. Έχει μαγνητοσκοπήσει το υλικό της στο Six Dogs και περιμένει να το ανεβάσει την ημέρα που προστίθεται στο δίσεκτο έτος.

Γιώργος Παπανικολάου

10. Adam Sandler – 100% Fresh

Η καριέρα του Sandler μετράει πλέον τρεις δεκαετίες γεμάτες κακές κωμωδίες* και Rob Schneider. Ε, μέχρι που βγήκε το 100% Fresh. Με φουλ φρέσκες, πειραματικές ιδέες, που ακροβατούν μεταξύ κλασικού stand-up και μουσικής κωμωδίας, το 100% Fresh ήταν τεράστια έκπληξη και ένα από τα special που επισκέφτομαι πιο συχνά τελευταία. Αρνητές του Sandler, δείτε και αλλαξοπιστήστε, έστω προσωρινά.

*ΟΚ, και κάποιους ανέλπιστα καλούς δραματικούς ρόλους (βλ. Punch-Drunk Love, Meyerowitz Stories, Funny People).

9. Bo Burnham – Make Happy

Αν και το προηγούμενο του special, το “what” θα ήταν εξίσου έγκυρη επιλογή, αποφάσισα να πάω με αυτό. Mε κομματάρες όπως το άπειρα πιασάρικο “Kill Yourself”, τον autotune ύμνο/φόρο τιμής στον Kanye, “Can’t Handle This” και το στοιχειωτικό κλείσιμο “Are You Happy?”, το Make Happy είναι άλλη μια απόδειξη ότι ο Bo Burnham είναι από τα πιο επιδραστικά και ταλαντούχα άτομα στην κωμωδία των ‘00s. Γύρνα πίσω στo stand-up, για όνομα ρε Bo.

8. Nate Bargatze – The Tenessee Kid 

Mετά το εξαιρετικό του 30λεπτο σετ στη σειρά “The Standups” του Netflix, που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους αγαπημένους μου νέους κωμικούς, ο Βargatze επέστρεψε φέτος με ένα 1ωρο special. Το The Tenessee Kid είναι γεματό με αρτιότατα νέα κείμενα, αλλά ξεχωρίζω το πρωτότυπο κλείσιμο που επιλέγει ο Bargatze, όπου επιστρέφει στις καλύτερες ιστορίες του από το Τhe Standups, για να δώσει ένα update στο τι έχει συμβεί από τότε σε καθεμία από αυτές.

7. Kumail Nanjiani – Beta Male

Πριν κάνει το μεγάλο μπουμ κινηματογραφικά με το υπέροχο Βig Sick, o Nanjiani είχε βγάλει ένα εξαιρετικό special στο Comedy Central και από τότε δεν έκανε τίποτα άλλο στο χώρο του stand-up. Με μια σειρά απο αψεγάδιαστα μπιτ για το Call of Duty, το Freddy vs Jason, το Elephant Man κτλ., το Beta Male θα με κάνει πάντα να αναρωτιέμαι τι κωμικά ύψη θα έπιανε ο Nanjiani αν δεν τον κέρδιζε η ηθοποιία.

6. Sarah Silverman – A Speck of Dust

H αγαπημένη μου δουλειά της Silverman και από τις σπάνιες περιπτώσεις κωμικών που έχουν κλείσει 20ετία στη σκηνή και δεν έχουν μετατραπεί σε αδιάφορες βερσιόν των εαυτών τους. Ζηλεύω αφάνταστα τα κείμενα της και την τεχνική της επι σκηνής. Αυτό το φαινομενικά χαλαρό/αδόμητο στυλ με το οποίο κόβει ιστορίες στη μέση για να πει μια άλλη ιστορία ή να κάνει meta σχολιασμό, θα έπρεπε να διδάσκεται σε σεμινάρια.

5. Gary Gulman – It’s About Time 

Ανακάλυψα τον Gary Gulman μέσα από 2-3 από τα πιο πρωτότυπα, άψογα 5λεπτα έβερ, τα οποία έχει κάνει τα τελευταία χρόνια στην εκπομπή του Conan O’ Brien. Σε αυτό το σπέσιαλ έχει μαζέψει και παρουσιάζει τις “director’s cut” εκδοχές αυτών των κειμένων και κάμποσα ακόμα και το συνολικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ο Gulman είναι ένας από τους πιο έξυπνους, ευρηματικούς, “τεχνίτες” joke writers του χώρου και το About Time είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού.

4. Hannibal Burress – Animal Furnace

Χρειάζεσαι λίγη ώρα να πιάσεις τη φάση του Hannibal Burress. O ήρεμoς, σχεδόν βαριεστημένος τόνος της φωνής του σε αποσυντονίζει κάπως αρχικά. Μόλις όμως τον συνηθίσεις, προσέχεις επιτέλους το σταθερά γαμάτο κωμικό του γράψιμο και το απολαυστικά ειρωνικό του στυλ. Όλα τα special του Hannibal αξίζουν να τσεκαριστούν, αλλά επιλέγω το Animal Furnace ως το πιο συνολικά άρτιο.

3. Todd Barry – Spicy Honey 

Άλλος ένας κωμικός βετεράνος, που όπως και η Silverman, παραδίδει “στα γεράματα” την καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα. Τo Spicy Honey αποτελεί μια ώρα καταιγιστικού, old-school stand-up. Μπορεί να μην κάνει τίποτα καινοτόμο στο ιδίωμα, αλλά είναι σταθερά και αδιαμφισβήτητα αστείο. Η απίστευτη άνεση και η αυτάρεσκη περσόνα του Todd Barry πάνω στη σκηνή λάμπουν, είτε στα κείμενα του, είτε όταν διαλύει το κοινό του με crowdwork.

2. Mike Birbiglia – My Girlfriend’s Boyfriend

Ίσως μια από τις πιο απαραίτητες θεάσεις για οποιονδήποτε αγαπάει την κωμωδία. Σε μια παράσταση που δουλεύτηκε μέχρι τελειοποίησης για 5 σχεδόν χρόνια, ο Birbiglia διηγείται όλο του το ταξίδι από το πρώτο του φίλι μέχρι (spoilers) το γάμο του και καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα αστείος, συγκινητικός και άπειρα relatable. Δείτε το, σας παρακαλώ.

1. John Mulaney – The Comeback Kid

Το special που έχω δει πλέον διψήφιο αριθμό φορών και πραγματικά θεωρώ ότι γίνεται πιο αστείο κάθε φορά. Τα ‘00s ήταν η δεκαετία που ο Mulaney πήρε το θρόνο, και το αριστουργηματικό Comeback Kid ήταν ο κύριος λόγος. Αν δείτε το bit του με τα ducklings ή την larger than life ιστορία του για το πως γνώρισε τον Bill Clinton, και δε γελάσετε, δεν έχετε ψυχή.

Ο Γιώργος Παπανικολάου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα, μετακόμισε στην Πάτρα και ξαναμετακόμισε (και μένει μόνιμα) στην Αθήνα τα τελευταία δυο χρόνια. Ξεκίνησε να ασχολείται με το stand-up comedy και το comedy writing από το 2014. Γράφει μαζί με τον Διονύση Ατζαράκη τη σειρά reviews ταινιών/σειρών “Μια γνώμη για…” στο Youtube.

Πάρις Ρούπος

Δεν υπάρχει καλύτερο ταχύρυθμο σεμινάριο για stand-up comedy από το να βλέπεις stand-up comedy. Πριν καν ξεκινήσω να ασχολούμαι με το stand-up ο ίδιος, ψάχναμε να βρούμε μαζί με φίλους στο ίντερνετ, και στο πρωτόλειο τότε YouTube, ό,τιδηποτε θα μας έκανε να γελάσουμε. Έτσι είδαμε τα πρώτα half-hour αλλά και full specials των Pablo Francisco, George Carlin, Bill Hicks, Eddie Murphy και Dave Chappelle. Οι επιλογές ήταν ελάχιστες αλλά μας αρκούσαν για να αναφέρουμε συνεχώς μεταξύ μας τις ατάκες, τις μιμήσεις και ό,τι θυμόμασταν από τα κείμενα, για μέρες. Όταν ξεκίνησα να κάνω στάνταπ και ερχόμενος αμέσως σε τρίβη με επίσης νέους αλλά και παλαιότερους έλληνες κωμικούς, άρχισαν να πέφτουν νέα όνοματα κωμικών στην αντίληψη μου που ούτε καν γνώριζα. Ωριμάζοντας, τα περισσότερα από αυτά τα προαναφερθέντα παλιά specials, μου φάνταζαν πλέον παρωχημένα και σταδιακά λιγότερο αστεία, χωρίς βέβαια αυτό να μειώνει καθόλου την αξία τους. Η τελευταία δεκαετία, ευτυχώς, έχει ανεβάσει το επίπεδο και έχει διευρύνει τους ορίζοντες του stand-up comedy παγκοσμίως, με το στάνταπ να κάνει την εμφάνιση του σε χώρες που δε θα το περιμέναμε να έχει τόση θεαματική άνοδο (η Ελλάδα ίσως είναι και αυτή μια από αυτές). Ιδού τα 10 αγαπημένα μου (και όχι απαραιτήτως αντικειμενικά καλύτερα) stand-up comedy specials από το 2010 έως το 2019, με αλάνθαστο κριτήριο ότι είναι εκείνα που έχω επιλέξει κατά καιρούς να παρακολουθήσω ξανά και ξανά, είτε γιατί με διασκέδαζαν σταθερά είτε για “εκπαιδευτικούς” λόγους. Επίσης είναι αυτά που προτείνω πάντα σε κάποιον να δει όταν με ρωτάει “πες ρε κάνα καλό κωμικό να τσεκάρω”.

Bill Burr – Le It Go 

Η μόνιμη τσατίλα με τα πάντα, του φωνακλά Bill Burr στα καλύτερά της. Ώντας μη fan των φωνασκόντων stand-up comedians, εδώ ο μεσήλικας Bill με κερδίζει καθώς τα βάζει με τις πολυεθνικές, τα corporate μπιτσάκια, τα σουπερμάρκετ, τις νοικοκυρές και το φόβο της γήρανσης μέσα στον έγγαμο βίο. Όσο μεγαλώνω, δυστυχώς νιώθω να ταυτίζομαι όλο περισσότερο με την οξύθυμη περσόνα του.

Jim Jefferies – Alcoholocaust 

Με τόσο πετυχημένο λογοπαίγνιο στον τίτλο με ιντρίγκαρε αμέσως. Μετά ήρθε και η μονίμως σουρωμένη ranting περσόνα του Jim Jefferies για να εστιάσω και στο περιεχόμενο. Από τους αγαπημένους μου storytellers με μηδενιστική προσέγγιση στα πάντα, όσον αφορά τη θρησκεία, την ομοφυλοφιλία, την αναπηρία και άλλα “δύσκολα” θέματα, εν τέλει βγαίνει συμπαθής μες στην ακραιότητά του. Δεν τον χορταίνω και αναμένω με ανυπομονησία το σόου του στην Αθήνα.

Louis CK – Live At The Beacon Theater 

Παλιός καλός Louie πριν τις παρενοχλήσεις και την κάτω βόλτα που τον έφερε και στην Αθήνα το περασμένο καλοκαίρι. Από τις τολμηρότερες εισαγωγές σε special, όταν αφήνει εκεί έξω το στατιστικό fact ότι στους δύο επόμενους μήνες κάποιος από το παρόν κοινό της παράστασης θα πεθάνει. Η μοναδική του ενέργεια και η απλοϊκή του σκηνική παρουσία που τον έκαναν τον καλύτερο κωμικό της τελευταίας 15ετίας παγκοσμίως, κυριαρχούν εδώ καθώς στηλιτεύει τα, νεοσύστατα τότε, social media, εισάγει πρωτότυπους τραβηγμένους τρόπους εκδίκησης και φυσικά καταπιάνεται με κάποια από τα αγαπημένα του θέματα, όπως η πατρότητα και τα παιδιά, αλλά και το σεξ και ο αυνανισμός με act outs που κάνουν πλέον περίεργους συνειρμούς.

Bo Burnham – What.

Το πολυτάλαντο διαταραγμένο παιδί-θαύμα, Bo Burnham, κατάφερε να αλλάξει τα δεδομένα σε αυτό που αποκαλούμε “μουσική κωμωδία” και να την εντάξει σε ένα πιο ολοκληρωμένο και πολυεπίπεδο σόου, με τραγούδι, κινησιολογία, ηχητικά εφφέ, beats, πολύ σουρεαλισμό, meta humor, ακόμα και ποίηση. Πέτυχε επίσης να μου προκαλεί μόνο ζήλια για το τι έχει καταφέρει ήδη στη νεαρότατη ηλικία του.

Jimmy Carr – Laughing And Joking

Η καφρίλα στο πιο εκλεπτυσμένο της delivery από ένα κωμικό που μοιάζει πιο πολύ με κέρινο ομοίωμα και που δεν περιμένεις να ξεστομίζει τέτοια ντροπής πράματα. Μη ώντας φανατικός της βρετανικής σκηνής, ο Jimmy Carr ξεφεύγει από την πεπατημένη και μου επιβάλλει, με τον τρόπο του, αστεία που ντρέπομαι ακόμα και να σκεφτώ. Ευφυές το σπάσιμο της συχνά κουραστικής φόρμας των one-liners, με την προβολή των γραφικών που θυμίζει σεμινάριο μη πολιτικής ορθότητας.

Chelsea Peretti – One Of The Greats

Ο αγαπημένος μου ίσως χαρακτήρας από το Brooklyn Nine-Nine και ας μην ακολούθησε πιστά σε όλες τις σεζόν. Το μοναδικό της special ως stand-up κωμικός, “One Of The Greats”, βρίθει αυτοαναφορικότητας όσον αφορά το ίδιο το στάνταπ, με σουρεάλ σκηνοθετικά ευρήματα, αρκετή ειρωνία, και ακολουθεί σταθερά το σαρκαστικό της χαρακτήρα.

Todd Barry – The Crowdwork Tour

Ο λατρεμένος μουντρούχος Todd Barry τουράρει και επισκέπτεται μικρά και μεγαλύτερα venues με μοναδικό σκοπό να βγάλει μια ολόκληρη παράσταση αποκλειστικά και μόνο με crowdwork, δηλαδή με ερωτοαπαντήσεις ή παρατηρήσεις προς το κοινό και προσπαθώντας να δουλέψει και να βγάλει γέλιο μόνο με αυτό. Και τα καταφέρνει περίφημα ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται από ό,τι έχει απομείνει στο μοντάζ. Με ντοκιμαντερίστικη αισθητική, το φιλμ τον ακολουθεί πριν ή μετά την παράσταση, ή ακόμα και στα παρασκήνια, σε ένα εγχείρημα ομολογουμένως από τα πιο δύσκολα στο χώρο του stand-up.

Anthony Jeselnik – Thoughts And Prayers

Η υπέροχη αλαζονική περσόνα ενός από τους πιο πολυγραφότατους και καλύτερους one- liner κωμικούς της τελευταίας δεκαετίας, επιτίθεται στη σύγχρονη κοινωνική υποκρισία, τη λογοκρισία, το δημόσιο attentionwhore-ιλίκι και την επιλεκτική πολιτική ορθότητα. Το τελευταίο δε κομμάτι του special, που αφορά την εκπομπή του που κόπηκε λόγω απειλών αποτελεί ένα από τα πιο καλογραμμένα μαθήματα κωμικής ελευθερίας και κουνάει το δάχτυλο στους απανταχού social justice warriors και στην νεο-συντηρητισμό που, άθελά τους συχνά, τείνουν να επιβάλλουν. Προσωπικό μου είδωλο, από τα αστεία μέχρι τη σκηνική παρουσία, την ιδιοσυγκρασία, τις απόψεις τους και τον τρόπο που τις εκφράζει.

Neal Brennan – 3 Mics

Τρία διαφορετικά μικρόφωνα επί σκηνής, που συμβολίζουν 3 διαφορετικά ήδη stand-up comedy. Ένα για one-liners, ένα για κλασικό κειμενικό stand-up και ένα για συναισθηματικό, οριακά σοβαρό, storytelling. Ο Neal Brennan, βασικός γραφιάς του Chappelle Show, επισκέπτεται και τα τρία, ισάξια και με σεβασμό, και με προσεγμένα κείμενα στο καθένα ορίζει ποιο μπορεί να είναι το φάσμα του stand-up σε μία και μόνη παράσταση.

Adam Sandler – 100% Fresh

Η μεγάλη επιστροφή στα στανταπικά σανίδια και στα τουρ του ανθρώπου που γνωρίσαμε περισσότερο μέσα από ένα σωρό σαχλοκωμωδίες και “αμερικανιές” στην τιβί. Το 100% Fresh είναι μια επιστροφή στις ρίζες του αλλά με μια φρεσκότατη, όπως λέει ο τίτλος, ματιά. Μια συρραφή αποσπασμάτων από το αντίστοιχο τουρ, όπου επιτάσσει τις αναπάντεχα εντυπωσιακές κιθαριστικές και φωνητικές του επιδόσεις σε καλογραμμένα μουσικά και μη μπιτς, ενώ όλο το special αποτελεί μια συνεχή εναλλαγή γέλιου και συγκίνησης καθώς χαβαλεδιάζει επί σκηνής, εκφράζει τις πατρικές του ανησυχίες, σατιρίζει τις εβραϊκές του καταβολές ή θυμάται τον παλιό καλό του φίλο από το SNL, πρόωρα χαμένο Chris Farley. Στη 1 ώρα και 14 λεπτά που διαρκεί, ξεδιπλώνει ένα ταλέντο που δυστυχώς μας ήταν άγνωστο εώς τώρα ή ίσως δεν κατάφερε να εκφραστεί επαρκώς στη μετέπειτα εμπορική του καριέρα.

Big Jay Oakerson – Live At Webster Hall 

Ο Big Jay Oakerson είναι ο κουλ αλλα και nerdy κολλητός που θα ήθελες να είχες. Διασκεδαστικότατος κι ας βγάζει όλο το special χαλαρός και καθιστός, από τους κορυφαίους, για μένα, στις περιγραφές και με τις πιο ευφάνταστες παρομοιώσεις μέσα σε κάθε storytelling του.

Ο Πάρις Ρούπος γεννήθηκε το 1986, δύο χρόνια μετά τον οργουελικό μεγάλο αδερφό και τέσσερα χρόνια μετά τον κανονικό του μεγάλο αδερφό. Κοινώς είχανε αρκετή διαφορά ηλικίας ώστε να τρώει βρωμόξυλο. Έκανε για χρόνια το γραφίστα μέχρι που, σχεδιάζοντας μια αφίσα για stand-up comedy, σκέφτηκε «ας βάλω κι εμένα μέσα». Μετά έγραψε και δυο αστεία. Eίναι ο νικητής του 4ου Φεστιβάλ Stand-Up Comedy που διοργανώθηκε στην Αρχιτεκτονική τον Δεκέμβριο του 2014. Έχει εμφανιστεί σε παραστάσεις στο Gazi Comedy Club, στην Αθηναΐδα, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στο Athens Comedy Festival, στο Φεστιβάλ Κωμωδίας Θεσσαλονίκης και στα διάφορα φεστιβάλ Rockwave για να δει τις αγαπημένες του μπάντες. Και φυσικά παίζει σταθερά σε διάφορα μπαρ και καφέ της πόλης, μαζί με γνωστούς κωμικούς του χώρου. Το 2018 παρουσίασε τα βραβεία ΕΒΓΕ με πρωτοφανή, για τον ίδιο, επιτυχία και αρκετός κόσμος ήρθε μετά και του είπε… «μπράβο». Βαδίζει σε σκοτεινά κωμικά μονοπάτια, είναι φεταχιστής, και τρέφεται αποκλειστικά με χυλόπιτες. Δεν πωλείται στα καταστήματα.

Άγγελος Σπηλιόπουλος

Η λίστα αυτή έχει τα αγαπημένα μου stand-up specials της δεκαετίας. Δεν είναι τα καλύτερα ούτε τα πιο πετυχημένα. Είναι κυρίως σόλο παραστάσεις που με διάφορους τρόπους με επηρέασαν και με βοήθησαν αν δω διάφορα πράγματα στην κωμωδία που δεν είχα ξαναδεί. Γενικά προτιμώ ο κωμικός να εφευρίσκει πράγμα. Με κουράζουν οι προσωπικές ιστορίες και έχω λίγο ενδιαφέρον για τα ψυχολογικά του καθενός. Σε κάθε παράσταση θέλω να δω πόσο καλά αστεία θα ακούσω! Έτσι επικεντρώθηκα σε τέτοιους κωμικούς για την λίστα, με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά. 

Anthony Jeselnik- Caligula

Ο καλύτερος joke writer στον κόσμο. 

Todd Barry – Spicy Honey

Mark Normand – Don’t Be Yourself  

Louie C.K. – Hilarious

Από τις πρώτες σόλο παραστάσεις που είδα και από τις πιο ιστορικές.

Mike Birbiglia – My Girlfriend’s Boyfriend

John Mulaney – The Comeback Kid

Demetri Martin – Live (At the Time)

Jimmy Carr – Laughing and Joking

Stewart Francis – Tour de Francis

Απενοχοποίησε την βλακεία και με επηρέασε πολύ όταν το είδα. 

Tom Segura – Mostly Stories

Ο Άγγελος Σπηλιόπουλος ασχολείται με το Stand up από το 2013. Γράφει και λέει σύντομα αστεία ενώ από τον Οκτώβριο του 2018 παίζει σε όλη την Ελλάδα την πρώτη του σόλο παράσταση Το Φιλέτο της Αγοράς.

Λάμπρος Φισφής

H συγκεκριμένη δεκαετία μας έδωσε τεράστια ποσότητα από special. Ειδικά με την άφιξη του Netflix τα τελευταία χρόνια φαίνεται να δίνουν special σε οποιονδήποτε κωμικό υπάρχει. Το να ξεχωρίσεις 10 special είναι σίγουρα δύσκολο αλλά ταυτόχρονα και εύκολο. Εγώ αποφάσισα απλά να σκεφτώ ποια είναι τα 10 special που μου έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό. Αυτά που χωρίς πολύ σκέψη θυμάμαι να με κάνουν να γελάω και να θαυμάζω. Σαφώς η λίστα είναι υποκειμενική καθότι και το γούστο στο χιούμορ είναι υποκειμενικό. Η σειρά είναι τυχαία αλλά ελπίζω να βρείτε κάτι που θα σας αρέσει να δείτε.

Mike Birbiglia – My Girlfriend’s Boyfriend

Dave Chappelle – Sticks and Stones

Marc Maron – Thinky Pain

Michael Che – Matters

Louis CK – Hilarious

Hannibal Buress – Comedy Camisado

Bill Burr – Let It Go

Sebastian Maniscalco – Aren’t You Embarassed

Chris Rock – Tambourine

John Mulaney – New in Town

O Λάμπρος Φισφής ασχολείται επαγγελματικά με την κωμωδία από το 2008. Έχει παρουσιάσει 3 stand up comedy solo show το Να Ένας Σοφός, το Δες το Θετικό και το Να το Φως. Είναι ο δημιουργός και παρουσιαστής του κωμικού Κάψε το Σενάριο, παρουσιαστής του talk show Βραδινές Ιστορίες, ο σεναριογράφος της σειράς Η Γενιά των 592 ευρώ και ένας από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές του Αthens Comedy Festival. Διατηρεί επίσης κανάλι στο youtube όπου και έχει δημιουργήσει πρότζεκτ όπως το K.T.Σ reloaded, το Big Talk και το Small Talk. [Κάθε Κυριακή με την σόλο παράσταση stand up comedy “Να το Φως” στο Premise Comedy Club. Παρασκευές στις μιξ παραστάσεις stand up comedy στο Premise Comedy Club. / lambrosfisfis.com]