Υπάρχει, άραγε, κάποιο όριο στην δυνατότητα της pop κουλτούρας να δρα καταπραϋντικά και κατευναστικά για τους καταναλωτές της; Υπάρχει, άραγε, κάποιο όριο στο ότι τα προϊόντα της mainstream μαζικής κουλτούρας σε κάνουν να ξεχνιέσαι από τον κόσμο, καθιστώντας το έτσι ευκολότερο να τον αντέξεις; Δεν αναφέρομαι εδώ τόσο στον ιδεολογικό χαρακτήρα και ρόλο που μοιραία, είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, κατέχει αυτή η κουλτούρα. Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι, ναι, η pop κουλτούρα κάνει ευκολότερο το να αντέξεις αυτόν τον κόσμο με την έννοια ότι (στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων) αναπαριστά την πραγματικότητα ως ιδανική, αναπόφευκτη, φυσική ή έστω σε τελική ανάλυση βιώσιμη – δηλαδή αναπαριστά την κυρίαρχη εκδοχή του κόσμου που βιώνουμε ως την μοναδική δυνατότητα, τον μόνο εφικτό τρόπο να υπάρχεις και να σκέφτεσαι. Εγώ ρωτάω όμως κάτι διαφορετικό: υπάρχει όριο στο escapism; Τι συμβαίνει δηλαδή όταν τα πράγματα γύρω πάνε τόσο σκατά που ακόμα και τα προϊόντα της pop κουλτούρας που έχουν σχεδιαστεί προσεκτικά κι επιστημονικά με τρόπο ώστε να εξασφαλίσουν το ότι θα μπορείς “να ξεφύγεις για λίγο από τα σκατά” δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να κάνουν αυτήν την δουλειά;
Έχω την εντύπωση πως αυτό το καλοκαίρι, προσωπικά μιλώντας αλλά και με μια αίσθηση του συλλογικού πεδίου κατά νου, ανέδειξε το όριο του escapism με τρόπο εμφατικό – για μένα τουλάχιστον. Όλον τον προηγούμενο χρόνο -και γράψαμε αρκετά για αυτό- μαζεύαμε ταινίες και σειρές σαν κονσέρβες σε καταφύγια, και περάσαμε ένα lockdown μακράς διαρκείας λίγο-πολύ κοιτώντας μια οθόνη. Αυτό το πράγμα, προφανώς, δεν είναι βιώσιμο μακροπρόθεσμα. Πόσο να ξεχαστείς πια; Πώς να χαλαρώσεις; Όλοι το υποψιαζόμασταν ότι αυτό το καλοκαίρι θα ήταν χειρότερο από το προηγούμενο, και η πραγματικότητα φυσικά το επιβεβαίωσε. Η παρατεταμένη εξάντληση και το covid burnout των περασμένων μηνών συνάντησε το τοξικό κι ασφυκτικό κλίμα συζήτησης για τα εμβόλια και τις μεταλλάξεις, ενώ οι πυρκαγιές των τελευταίων εβδομάδων κατέστησαν σαφές ότι ο αναπόφευκτος ορίζοντας της ζωής μας πλέον είναι ο μονιμοποίηση της έκτακτης ανάγκης και η διαχείριση της μαζικής καταστροφής. Στο μεταξύ όμως, θεωρητικά, αυτή η ζωή συνεχίζεται. Και για να ξεφύγεις ή να ξεχαστείς, τι να κάνεις, βλέπεις ταινίες και σειρές (οι καλύτερες από αυτές βέβαια, κι αυτό το ξέρουν όλοι, είναι εκείνες που δεν σε αφήνουν με τίποτα να ξεχαστείς).
Ίσως όχι ο καταλληλότερος πρόλογος για ένα αφιέρωμα-λίστα που προτείνει σειρούλες ώστε να βγει ο υπόλοιπος Αύγουστος για όσους ξέμειναν χωρίς άλλη άδεια και διακοπές, αλλά νιώθω όλο και περισσότερο πως, αν είναι να προσβλέπουμε πλέον στην pop κουλτούρα σαν μια αναζήτηση ψευδαίσθησης κανονικότητας μέσα στο όλο και μεγαλύτερο χάος που παίζει τριγύρω, τότε τουλάχιστον ας το κάνουμε συνειδητά και εν γνώσει μας. Κι επομένως, αν είναι να προτείνουμε περισσότερες κονσέρβες για τα καταφύγια, τότε να το κάνουμε ξέροντας ότι αυτά που κάνουμε ώστε να μας βοηθήσουν να την παλέψουμε βραχυπρόθεσμα είναι ίσως ταυτόχρονα και τα ίδια πράγματα που τραυματίζουν την δυνατότητά μας να την παλέψουμε μακροπρόθεσμα. Έτσι κι αλλιώς, για τα ζητήματα που αφορούν το πώς έχει επηρεαστεί η κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή/διανομή από τον covid και τις αλλαγές που έφερε έχουμε μιλήσει ξανά και ξανά στο πρόσφατο παρελθόν, οπότε δεν είναι ότι χαθεί κάτι αν δεν το κάνουμε και τώρα. Επειδή λοιπόν έχουμε όντως ανάγκη να ξεχαστούμε, ας προσποιηθούμε πάλι λίγη κανονικότητα κι ας προχωρήσουμε σε ✨ μια υπέροχη λίστα ✨ με 10 καταπληκτικές προτάσεις για σειρούλες ✨ που κυκλοφόρησαν μέσα στο καλοκαιράκι ✨.
Γιατί να το δείτε: Συνήθως κριντζάρω έντονα με τον χαρακτηρισμό “επίκαιρο” όταν πρόκειται για ταινίες ή σειρές, αλλά όσο να πεις μια σειρά για μουσουλμάνες πάνκησσες δεύτερης γενιάς στην Αγγλία είναι αυτό που λέμε “ακόμα πιο επίκαιρη” τώρα που οι Ταλιμπάν παίρνουν ξανά την εξουσία στο Αφγανιστάν κι ο γυναικείος μουσουλμανικός πληθυσμός έρχεται εκ νέου αντιμέτωπος με την διπλή μοίρα της διάλυσης των στοιχειωδών δικαιωμάτων του στην χώρα προέλευσης και της αντιμετώπισης των επίμονων ισλαμοφοβικών στερεότυπων στις δυτικές χώρες. Σε κάθε περίπτωση, με επικαιρότητα ή χωρίς, το We Are Lady Parts της Nida Manzoor είναι μια φουλ διασκεδαστική και μερακλίδικη κωμική σειρά που κάνει κάτι ουσιαστικό (και αστείο) με το diversity της αντί να το κουνάει απλώς σαν σημαία προς αναγνώριση και επιβράβευση.
Πότε βγαίνει: Έπαιξε στο βρετανικό Channel 4 από τα τέλη Μαΐου μέχρι τα τέλη Ιουνίου, οπότε πλέον ολόκληρη η πρώτη σεζόν των 6 επεισοδίων είναι διαθέσιμη στα γνωστά κακόφημα λημέρια του κυβερνοχώρου.
Γιατί να το δείτε: Τα έχουμε ξαναπεί αρκετά αναλυτικά για αυτήν την σειρά, ανυπομονώντας ήδη για την πρώτη σεζόν της πίσω στο 2019 όταν μάθαμε ότι προέρχεται από την Lisa Hanawalt, μία εκ των παραγωγών του BoJack Horseman. Και βέβαια ξενερώσαμε την ζωή μας όταν το Netflix την ακύρωσε βλακωδώς την ίδια χρονιά. Τελικά, το animated sitcom διασώθηκε από τον συνήθη ύποπτο που λέγεται Adult Swim και ο δεύτερος κύκλος κατέφθασε φέτος το καλοκαίρι – αν όχι καλύτερος τότε τουλάχιστον αξιοπρεπώς στεκούμενος απέναντι στον πρώτο. Όπως και να ‘χει, συνεχίζει να πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μικιμάου που παίζουν αυτήν την στιγμή στην τηλεόραση (για την ιστορία, παρά την περσινή απογοήτευση, μας άρεσε κι ο φετινός κύκλος Rick and Morty που βγήκε τώρα το καλοκαίρι).
Πότε βγαίνει: Η δεύτερη σεζόν ολοκληρώθηκε ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, οπότε μπορείτε να την μπιντζάρετε με την ησυχία σας.
Γιατί να το δείτε: Υπάρχει πάντα κάτι ζουμερό στις σατιρικές αναπαραστάσεις της ταξικής δομής της καπιταλιστικής κοινωνίας που συμπυκνώνονται μέσα σε έναν και μοναδικό χώρο, ειδικά αυτός χαρακτηρίζεται από πολυτέλεια και αποτελεί ένα κυριλέ θέρετρο ή event της ανώτερης τάξης. Το έχουμε δει ήδη από το 1939 από το αριστουργηματικό La règle du jeu του Jean Renoir, κι αυτή η γραμμή φτάνει μέχρι την ακούσια αυτο-παρωδία της αληθινής ιστορίας του ναυαγίου που ονομάστηκε Fyre Festival και το οποίο γέννησε δύο ντοκιμαντέρ το 2019. Κατά μία έννοια, το The White Lotus του Mike White κινείται κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο κι αποτελεί μια αρκετά εύστοχη (αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη) μαύρη κωμωδία παρεξηγήσεων. Προτείνεται εμφατικά σε ανθρώπους που τους αρέσει να βλέπουν φραγκάτο κόσμο να ξεφτιλίζεται.
Πότε βγαίνει: Το 6ο και τελευταίο επεισόδιο έπαιξε 15 Αυγούστου.
Γιατί να το δείτε: Η ιστορία μας δείχνει ότι, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα τηλεοπτικά spinoffs δεν είναι καλή ιδέα. Εδώ, βέβαια, έχουμε μια εξαίρεση. Το συμπαθέστατο κινηματογραφικό Blindspotting, μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του 2018, μετατράπηκε φέτος σε τηλεοπτική σειρά από τους σεναριογράφους της ταινίας, Rafael Casal και Daveed Diggs (δυνατού MC των Clipping και διακεκριμένο για τον ρόλο του στο μιούζικαλ Hamilton). Όπως και στην περίπτωση του Dear White People, το Blindspotting μοιάζει να επωφελείται από το τηλεοπτικό format ώστε να εξερευνήσει βαθύτερα την μειονοτική εμπειρία μαύρων και λατίνων στις ΗΠΑ, κι η πρώτη σεζόν τα πήγε αρκετά καλά ώστε να αναμένουμε τη συνέχεια.
Πότε βγαίνει: Ο πρώτος κύκλος τελείωσε αρχές Αυγούστου, οπότε και πάλι είναι διαθέσιμο για μπίντζινγκ.
Γιατί να το δείτε: Όσο η Marvel πειραματιζόταν με τα τηλεοπτικά genres του sitcom και του drama στο φετινό WandaVision, η Valerie Armstrong έφτιαχνε την δική της υβριδική μαύρη κωμωδία με το Kevin Can F**k Himself. Κι εδώ, αντίστοιχα, έχουμε ένα ευφάνταστο μπλέξιμο διαφόρων μορφών τηλεοπτικού ύφους σε ένα meta dramedy που καταφέρνει να εξελίξει ένα ενδιαφέρον τρικ σε λετζίτ απολαυστικό αποτέλεσμα (πολύ μεγάλο plus για μένα η θητεία της δημιουργού στο υπέροχο και αδικοχαμένο Lodge 49).
Πότε βγαίνει: Επίσης ολοκληρώθηκε αρχές Αυγούστου, τα ίδια με πάνω.
Γιατί να το δείτε: Είναι η καινούρια σειρά του Taika Waititi. Χρειάζεστε κάτι παραπάνω από αυτό; Όχι. Ωραία. Συνεννοούμαστε. Άντε γιατί έρχεται και νέος κύκλος What We Do in the Shadows αρχές Σεπτέμβρη.
Πότε βγαίνει: Ξεκίνησε 9 Αυγούστου στο Hulu κι έχουμε νέο επεισόδιο κάθε Δευτέρα.
Γιατί να το δείτε: Ε, εδώ κι αν τα έχουμε πει ξανά στο παρελθόν. Αγαπάμε Brooklyn Nine-Nine, αγαπάμε Michael Schur και Dan Goor, θυμίζουμε ότι είναι η τελευταία σεζόν της σειράς. Κατά μία έννοια, αυτό συνδέεται κάπως με όσα λέγαμε στην εισαγωγή, μιας και στην εποχή του Black Lives Matter το B-99 έδειξε τα όριά του σαν wholesome escapism κι οι δημιουργοί του αναγκάστηκαν να κάνουν address πιο ευθέως το ζήτημα της αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ. Απ’ αυτήν την σκοπιά, ενώ στεναχωριέμαι που τελειώνει, είμαι ταυτόχρονα φουλ περίεργος το προς τα πού θα το πάνε με το φινάλε.
Πότε βγαίνει: Ξεκίνησε 12 Αυγούστου και βγαίνουν 2 επεισόδια μαζί κάθε Πέμπτη, μέχρι να ολοκληρωθούν 10 και να τελειώσει, για πάντα, σνιφ.
Γιατί να το δείτε: Σε κοντινό κλίμα με το παραπάνω, έχουμε ένα wholesome sitcom που πατάει όλα τα σωστά κουμπιά του sports comedy και του workplace comedy, προσφέροντάς μας πέρσι μια από τις πιο διασκεδαστικές σεζόν της χρονιάς. Και προφανώς η κυκλοφορία του δεύτερου κύκλου Ted Lasso είναι το πιο σημαντικό ποδοσφαιρικό γεγονός του καλοκαιριού, αφήνοντας δεύτερο και καταϊδρωμένο το Euro 2020 που δεν έχουμε καν 2020 δηλαδή χελλόοοου.
Πότε βγαίνει: Ξεκίνησε 23 Ιουλίου κι έχουμε νέο επεισόδιο κάθε Παρασκευή.
Γιατί να το δείτε: Έχω μια αδυναμία στις υπερ-κυριλέ και υπερ-σαπουνοπερέ δραματικές σειρές που κρύβουν τον campy πυρήνα τους σε prestigious τηλεοπτικό περιτύλιγμα. Εδώ, ας πούμε, έχουμε τον δημιουργό του Big Little Lies, δηλαδή τον David E. Kelley, να μεταφέρει στην μικρή οθόνη ένα ακόμα μυθιστόρημα της Liane Moriarty. Αν σας άρεσε το Big Little Lies και το πιο πρόσφατο The Undoing, επίσης του Kelley, τότε ελάτε εδώ να γουστάρουμε μαζί. Έχει κι εδώ Nicole Kidman άλλωστε.
Πότε βγαίνει: Ξεκινάει σήμερα 18 Αυγούστου, με 3 επεισόδια μαζεμένα.
Γιατί να το δείτε: Οκ, εδώ απλά είμαι περίεργος. Έχουμε μια σειρά που την έφτιαξε ο Steve Martin, και στην οποία παίζει ο ίδιος μαζί με τον Martin Short και την Selena Gomez. Οι τρεις τους υποδύονται τρία πρεζάκια του true crime genre που εμπλέκονται στην διαλεύκανση ενός πραγματικού εγκλήματος. Μπορεί να βγει χάλια, δεν λέω, αλλά ψηστικό δεν ακούγεται; Ψηστικό ακούγεται.
Πότε βγαίνει: Ξεκινάει 31 Αυγούστου, ίδωμεν, μέχρι τότε ποιος ζει κλπ.
