Η έβδομη σεζόν του Game of Thrones είναι και επισήμως ένα βήμα πριν το τέλος της. Και, όπως κάθε σεζόν που σέβεται τον εαυτό της, και η έβδομη μας φύλαγε το καλό το μπατιρντί για το τέλος και, δη, το προτελευταίο επεισόδιο. Όπου, μέσες-άκρες, το εκπεπτωκός ανθρώπινο γένος συνειδητοποίησε για τα καλά ότι οι White Walkers και ο Χειμώνας τους δεν αστειεύονται, οι παμπόνηρες τακτικές του στρατοπέδου των ζωντανών έφεραν τα ζόμπι πλουσιότερα κατά ένα δράκο και την ίδια τους πλευρά φτωχότερη κατά ένα mage (RIP Thoros of Myr), την ίδια ώρα που στο Βορρά η κόντρα των κορών Stark μαίνεται για τα καλά, μετά τις γαλιφιές που έστησε (για μια ακόμα φορά) ο Lord Baelysh ο Μικροδάχτυλος (μακάρι RIP Littlefinger). Κι επειδή ξέρουμε ότι η ένταση σίγουρα έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα κατά τη θέαση του επεισοδίου κι επειδή στην Ελλάδα ξέρουμε από προπονητική, ας δούμε μερικές ερωτήσεις που θα θέλατε να κάνατε ως οργισμένοι κόουτς στους παίκτες σας, όποια πλευρά κι αν υποστηρίζετε.
Η ζωή, η Melissandre, ο Κόκκινος Θεός, ο κανονικός Θεός και όλο το σύμπαν του Coelho σου δώσανε, ρε χομπίστα, μια δεύτερη ευκαιρία μετά τους κωλοπαιδαρισμούς στη φρουρά. Πας εσύ στο Battle of Bastards, βλέπεις το Ramsay Bolton να σκοτώνει το Rickon, λες yolo κατεβαίνεις να τα βάλεις με όλη τη στρατιά, λέμε οκ, το παληκαράκι είναι πάνχαζο, αλλά ήταν εν βρασμώ ψυχής, πάει στο διάολο.
Σε καλεί στο Νότο η Khaleesi σαν Βασιλιά του Βορρά να bend the knee, λες “χμμμμ όσοι Stark κατέβηκαν Νότο δε γύρισαν ζωντανοί, ας πάω κι εγώ, με έναν πολεμιστή για φρουρά” και κινάς μόνος σου να βρεις μια βασίλισσα με δράκους, κόρη σαλεμένου, με Ντοθράκια για παρέα, με μόνο συνοδό ένα γάτο αλλά παροπλισμένο βετεράνο (respect για το Ser Davos). Λέμε, οκ, το παιδί χαλί να τον πατήσουν, θυσία για το λαό του, κάτι βλέπει, δίκιο θα χει. Γιατί σιγά μην ήξερες, ρε καλόπαιδο, πως αυτή είναι θειά σου και δε θα σε πειράξει.
Και, τώρα, αμύνεσθε 8-9 τύποι κάτι χιλιάδες ζόμπια, έχεις γλυτώσει κι έχεις φάει έναν ακόμη Walker, έχετε μαζέψει ένα White που θέλατε, σκάει η “Ντάνι” σου με τα δρακιά, πέφτει το ένα, σου λένε “έλα πάμε να φύγουμε, έχει θέση στο Drogon γαλαρία” κι εσύ “όχι, όχι, φύγετε εσείς εγώ θα μείνω, κάτι θα κάνω με τα άλλα 30.000 ζόμπια και τους 5-6 δροσερούς καβαλάρηδες Walkers”. Πόσο Drama Queen, πια, ρε Γιαννάκη Χιονιά, θα στα γράψουνε τα έπη και χωρίς να σωθείς στο 90+7′, δε χρειάζεται κάθε φορά να τρέμει το φυλλοκάρδι των followers σου, σέρνονται και καρδιακά. Και με τις μαλακίες σου χάσαμε και τον αυθεντικό Blade του Βορρά, το δροσερό ανωμαλιά θειό σου τον Benjen, που ξεφτίλιζε με το πύρινό του μαντζαφλάρι ζωντανούς τε και νεκρούς.
Που, βέβαια, θειός σου ήτανε, εδώ που τα λέμε, ίδια μαλακία τον έφαγε κι αυτόν. RIP, πραγματικά δακρύβρεχτο RIP.
Οι δάφνες του Blackwater Bay έχουν παρέλθει προ πολλού, συμπαθέστατε νάνε μας, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πολύ από τότε και δε λες να το καταλάβεις. Και έρχεσαι αρχή έβδομης σεζόν να ρίξεις στο τραπέζι απέναντι στους ψόφιους Lannisters ένα φουλ επιθετικό 4-3-3 και μου κρατάς πάγκο τους καλύτερους strikers σου, τα δρακιά της Khaleesi, και τους πιο σκληρούς box-to-box και ball winning μέσους σου, τα Ντοθράκια. Και λες, θα στείλω ό,τι στόλο έχω να κάνει μυστική απόβαση στο King’s Landing να τους πιάσει στα πράσα από το ένα φτερό και τους Unsullied στο Casterly Rock για να της τσακίσεις το ηθικό της θλιβερής σου οικογένειας από το άλλο.
Και σε γλεντάει ο Euron ο σιχαμένος με τον κωλοφτιαγμένο από εξατμίσεις στόλο του και σου χαλάει το μισό στόλο, γιατί τι άλλο να κανε, σε ανοιχτή θάλασσα ξέρουν να παίζουν αυτοί, σε ανοιχτή σε έπαιξαν και σου φάγανε και τις τρεις καλύτερες assassins που διέθετες. Και λες, οκ, αλλά πήραμε το Casterly Rock. Που τι να το κάνουν ρε απίθανε το Casterly Rock οι Lannisters χωρίς λεφτά, χωρίς Tywin, χωρίς στον ήλιο μοίρα, στο αφήσανε να χεις να παίζεις και σου φάγανε με το ναυτικό τους και τον άλλο μισό στόλο, αφήνοντας τους Άσπιλους να βολοδέρνουν σε ξένη χώρα. Α, και το Highgarden με όλα του τα λεφτά.
Κι εσύ εκεί, ακόμα, όχι όχι, Khaleesi μου μην πετάξεις στο παιχνίδι το φορ το βαρύ, μη βάλεις τους Gattuso του Essos με τα αλόγατά τους στο παιχνίδι να ξεμπερδεύουμε με τη φάρα της αδερφής σου. Πάλι καλά, δηλαδή, που εδέησε η Khaleesi να σηκώσει το ένα μαχητικό και να κινήσει με το ιππικό κατά εκείνου του θλιβερού κοπαδιού μετρίων (Jaime, Bronn, μπαμπά Tarly, ψηλέ από το Black Sails δεν πήγαινε σε σας) γιατί αλλιώς καλύτερα να τους στρώνατε κόκκινο χαλάκι και να τους περιμένατε στο Dragonstone.
Αλλά όχι, δε διδάχθηκες από τους απανωτούς σου ύπνους, είπες να δώσεις ακόμα μια σοφία. Κινήστε, είπες, 5-6 νοματαίοι με μπροστάρηδες τον King in the North, το βετεράνο τον Κρεμμύδια, τον πολεμισταρά Jorah και τον Gendry (πέντε λεπτά αφότου βρέθηκε), να πάτε να φέρετε ένα ζόμπι μπας και πειστεί η αδερφούλα μου ότι νεκροί υπάρχουν και κάνουμε καμιά συμμαχιούλα, γιατί όλοι μαζί μπορούμε. Και τι κατάφερες με αυτή την πρωτοβουλία, πέραν των επαίνων του Αλαφούζου, του Σαββόπουλου και του Γιάννη Χαρούλη; Να χάσουμε έναν από τους λίγους mage που ξέρανε από heal (RIP Thoros of Myr), να χάσουμε το δροσερό καβαλάρη (RIP Benjen) και να πάρουν και οι νεκροί ένα δράκο για να κατέβουν ακόμα πιο χαλαροί και κουλ για ένα 0-3 άνευ αγώνος κάτω απ’ το τείχος.
Εύγε, μάστορα, Βασίλη Δανιήλ της εποχής σου.
Οκ, μάγκα, έχεις περατώσει το όνειρο πολλών ανθρώπων που πέρασαν από το μάταιο τούτο κόσμο και βλέπεις όποτε γουστάρεις πραγματάκια που γίνονταν και πραγματάκια που γίνονται. Με ό,τι κόστος αυτό συνεπάγεται, ακόμα κι αν έχεις καταλήξει ένα κυνικό μηδένι με επίπεδο συναίσθημα, ρε καλόπαιδο. Δεν είμαστε μόνο οι θεατές που περιμένουμε να δούμε πράγματα, δε θα μπω εγώ ο ίδιος να σφάξω το Μικροδάχτυλο και να λιανίσω στα μαπίδια όσους συνωμοτούν πίσω από τον οίκο Stark, αν μου αποκαλύψεις κάτι.
Η Arya, όμως, θα μπορούσε, ρε άκαρδε. Μπορεί και η Sansa, μπορεί, άμα της έλεγες τίποτα, άμα της εξηγούσες τι θα πει “Chaos is a ladder”, σύμφωνα με τον άνθρωπο που το ξεστόμισε, να το έβλεπε διαφορετικά και να ξεκολλούσε το μυαλό της από την επιρροή του και να υπήρχε κάποια πιθανότητα σωτηρίας του τιμημένου Οίκου. Και, οκ, να σεβαστούμε ότι δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει αν αποκαλύψεις αυτό που δεν πήρε μυρωδιά ο χαζο-Sam λίγο καιρό πριν, ότι δηλαδή R+L=J. Αλλά, ρε ασέβαστε, ρε απίθανε, ρε Πυθία του Βορρά, εσύ, και ο νεκραναστημένος σου πατέρας ο ίδιος να έρθει να σε ρωτήσει “ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ”, θα γυρίσεις και θα του πεις με πλήρη απάθεια “Οι νεκροί πλησιάζουν”. Σαν να προβλέπει ο Ιωάννης Τσιλιγγίρης ότι η ΑΕΚ δε βλέπει πρωτάθλημα με Μάνταλο. Χαίρω πολύ, ρε παλιόπαιδο.
Και ακόμα και μας, ρε κοντοπίθαρε Χορταρέα με την κορακίσια ενόραση, εμάς τους θεατές μας έχεις αφήσει να πιστεύουμε ότι ο στρατός των White Walkers είναι ένα άβουλο σύνολο, πλήρως υποταγμένο στις ανώμαλες ορέξεις του δροσερού του ταγού, που απλά κινείται αργά αργά προς το Νότο για να θερίσει άφταιγους. Ότι ο R.R. Martin θα έστηνε κάτι τόσο basic στην πλοκή του, ο άνθρωπος που κατάφερε να κάνει κόσμο να συμπαθήσει αυτόν που σε πέταξε τότε από τον πύργο. Ξεκουνήσου, ρε σαδίσταρε, και δώσε κάνα στοιχείο, κάνε κάτι, πέραν του να σκοτώνεις άφταιγους ευτραφείς αγαπησιάρηδες φίλους σου (RIP Hodor) ή να σκαλώνεις τη δύστυχη την αδερφή σου με τα creepy οράματά σου.
Κατανοώ ότι εσείς οι White Walkers δεν έχετε και πολλές κουβέντες. Ή, μάλλον, εμείς δεν τις καταλαβαίνουμε. Αλλά είναι σίγουρα λίγες. Σεβαστό, κι εγώ, αν ζούσα μια ζωή στους -50 βαθμούς Κελσίου, μάλλον, δε θα σπατάλαγα πολλή ενέργεια για να τα πω χαλαρά με τους γύρω μου. Και, οκ, να καταλάβω ότι το ευρύτερο σκότος που σας περιτριγυρίζει, θες επειδή είστε απόκοσμοι, θες για τις ανάγκες του μύθου του Martin, δε σας αφήνει να είστε και ιδιαίτερα εκφραστικοί, όταν έρχεται η ώρα του συναισθήματος.
Αλλά, ρε συ Night’s King, τους φάγατε τον μάγο, τους πήρατε τα scalp, τους πήρατε και ένα δράκο στο τσακίρ κέφι (με μια σου βολή, ρε απίθανε), μη στέκεσαι και τους κοιτάς σαν να μην έγινε τίποτα. Σκαρφάλωσε σε μια βουνοκορφή, βγάλε την πέτσινη φανέλα και ανέμισε τη στο δροσερό αγέρι. Καβάλα το άλογο και κόψε πέντε κωλοτούμπες αλά Λούα Λούα στην πλάτη του (οκ, αυτό μην το κάνεις, μπορεί και να σπάσει). Κάντους καμιά χειρονομία την ώρα που φεύγουν σαν βρεγμένες γάτες καβάλα στον Charizard. Φτιάξε ένα πανό να λέει “ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΟΥΛΑ ΤΡΕΧΑΤΕ ΞΑΝΑ”, όρμα με το δρακί στο Τείχος και κρέμασέ το να θυμούνται τη νίλα τους.
Είθισται να μην πανηγυρίζεις απέναντι στην πρώην σου ομάδα, δεκτό, άνθρωπος ήσουν κάποτε, αλλά έχουν περάσει χρόνιοι χίλιοι, ρε συ Night’s King, οι fans λένε για συμφωνίες που αθέτησαν οι άνθρωποι απέναντί σας στις θεωρίες τους, ποιος ο λόγος να τους γλεντάς και να μη βγάζεις κιχ; Βγάλε μια κραυγή, φώναξε στο ποίμνιό σου σε ρυθμό Seven Nation Army ένα “ΣΑΣ ΠΟΝΑΕΙ Ο VISERION – ΣΑΣ ΠΟΝΑΕΙ Ο VISERION” και ντούρωσέ τους να κατέβουμε το Τείχος για το διπλό, να πάμε ταμείο όσοι έχουμε ποντάρει στην πάρτη σου.
Βγάλε γούστα επιτέλους, ρε δροσερέ, μη στέκεις σαν παγοκολώνα.
