Εντάξει, αν κάποιος σκαμπάζει αληθινά από κριτική στους υπερήρωες, αυτός είναι ο Alan Moore. Κι ο βασικός λόγος φυσικά είναι το Watchmen, το αριστουργηματικό που έφτιαξε το 1986 μαζί με τον Dave Gibbons, το οποίο χρησιμοποιεί την υπερηρωική φόρμα για να πει μια αντι-υπερηρωική ιστορία. Είναι γνωστό χρόνια τώρα πως ο Moore αντιπαθεί βαθιά το σύγχρονο υπερηρωικό σινεμά, κι έχει αρκετά σοβαρούς λόγους για να το κάνει. Πολύ συχνά δε, αυτά που έχει να πει για τους υπερήρωες, ακόμα κι αν είναι δυσάρεστα για ανθρώπους που απολαμβάνουν τις ταινίες τους (όπως κι εμείς άλλωστε), αξίζει σίγουρα να τα ακούσεις και να τα σκεφτείς. Ας πούμε, αυτές τις μέρες ο Moore μίλησε στον Guardian και, μεταξύ άλλων, δήλωσε πως οι υπερήρωες θα μπορούσαν να αποτελούν προπομπό για τον φασισμό. Πριν πέσετε να τον φάτε, ας δούμε τι είπε ακριβώς. Ο Moore μίλησε για infantilisation των ενηλίκων ανθρώπων μέσα από τις superhero ταινίες, δηλαδή την καθήλωσή τους σε μια διαρκή ανωριμότητα. Αναφέρθηκε επίσης στο ότι η ιδεολογία των υπερηρωικών ταινιών τείνει να ενισχύει μια επιθυμία προς “απλότερες εποχές” και “απλότερες πραγματικότητες”, με ξεκάθαρη διάκριση ανάμεσα στο καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο κλπ. Ακόμα κι αν ακούγεται υπερβολικό, θα συμφωνήσουμε με τον πυρήνα της σκέψης του, τουλάχιστον όσον αφορά την διαπίστωση ότι η πολιτιστική εμμονή των σύγχρονων κοινωνιών με τους υπερήρωες είναι ένα ανησυχητικό σημάδι και χρειάζεται να αναλυθεί. Ίσως αυτό ερμηνεύει επίσης, με την σειρά του, την προτίμηση που δείχνει ένα μέρος του κοινού για πιο ανατρεπτικές αφηγήσεις που στέκονται απέναντι στο κυρίαρχο superhero ρεύμα, όπως το The Boys. Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη, γιατί ο Moore μιλάει με ενδιαφέροντα τρόπο για διάφορα πράγματα (μεταξύ άλλων και για την πρώτη του συλλογή διηγημάτων που μόλις κυκλοφόρησε). Και τέλος, σε περίπτωση που ελπίζατε να επιστρέψει κάποτε στα κόμιξ, ξεκαθαρίζει πως αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει για εκείνον.
