Quantcast

Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις ήρθε στην Αθήνα και μας είπε ότι ο κόσμος τον περνάει για τρελό

Ο ηθοποιός-τιτάνας μίλησε για την Αόρατη Κλωστή, την απόσυρσή του από το σινεμά και τις χουλιγκανιές με τον Γκάρι Όλντμαν στα 80s

Αλέξανδρος Παπαγεωργίου

1 Φεβρουαρίου 2018

Ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις έχει νέα ταινία στα σινεμά, την Αόρατη Κλωστή του Πωλ Τόμας Άντερσον, και σύμφωνα με τον ίδιο είναι η τελευταία του. Ναι, το ξέραμε και το είχαμε διαβάσει εκατοντάδες φορές τους τελευταίους μήνες, αλλά είναι αλλιώς να το ακούς κι από κοντά. Έτσι έγινε λοιπόν σήμερα, στην συνέντευξη τύπου του Ντέι-Λιούις σε γνωστό κυριλέ ξενοδοχείο της πλ. Συντάγματος, όπου μας κοίταξε αδίστακτα στα μάτια και μας είπε ότι πάει, αυτό ήταν, όσο χαρήκατε χαρήκατε.

Ο 60χρονος πλέον ηθοποιός βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα για την φιλανθρωπική soldout πρεμιέρα της Αόρατης Κλωστής σήμερα στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όντας προσκεκλημένος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών/Πόρτα Ανοιχτή, με την οποία τον συνδέει πολύχρονη φιλία και συνεργασία, αφού από την εποχή του My Left Foot κι έπειτα επισκέπτεται την πόλη με κάθε νέα ταινία του.

Στη σημερινή συνέντευξη τύπου λοιπόν, ο Ντέι-Λιούις μίλησε αρχικά για την νέα του ταινία και την σχέση του με τον Πωλ Τόμας Άντερσον, με τον οποίο τον συνέδεε η “σημαντική κοινή εμπειρία” τους στο αριστουργηματικό There Will Be Blood. Μας είπε ότι λοιπόν ότι έβαλαν μπρος να φτιάξουν μια νέα ταινία χωρίς ιδιαίτερο σχεδιασμό, βασισμένοι σε μια “κοινή παρόρμηση” για κάτι διαφορετικό – μια σκανταλιά, όπως είπε. Αυτή η βλέποντας-και-κάνοντας προσέγγιση δεν είναι ο συνήθης τρόπος δράσης του Άντερσον βέβαια, σύμφωνα με τον Ντέι-Λιούις, αφού σχεδόν πάντα προτιμάει να έχει τον πλήρη έλεγχο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Όλα ξεκίνησαν με την ιδέα για μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν γερασμένο άνδρα και μια νεαρή γυναίκα, με τον πρώτο να αρρωσταίνει και την δεύτερη να καλείται να τον φροντίσει – μια ταινία με λίγα πρόσωπα, “όχι σαν συμφωνία αλλά σαν μουσική δωματίου”. Ο Ντέι-Λιούις μας είπε ότι το καθοριστικό στοιχείο στο να κάνει την ταινία ήταν η εμπιστοσύνη στην γραφή του Άντερσον, αφού όπως δήλωσε, “τα καλά σενάρια είναι πολύ σπάνια, τα μέτρια πολλά και τα κακά αμέτρητα”. Ήθελαν μια μικρή ταινία που να μοιάζει με την αρχή της καριέρας τους, για την οποία είπε ότι αποπνέει πάντα μια αίσθηση ελευθερίας, ότι “η φαντασία δουλεύει καλύτερα όταν δεν έχεις απολύτως τίποτα”.

Φυσικά, ο ελέφαντας στο δωμάτιο ήταν η απόσυρσή του από την υποκριτική. Εντάξει, ο άνθρωπος δεν ήθελε να πει και πάρα πολλά, αφού πρέπει να έχει ερωτηθεί γι’ αυτό περίπου 14.000 φορές, σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας. Μας είπε λοιπόν ότι δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο γιατί πήρε αυτήν την απόφαση, αφού δεν την καταλαβαίνει κι ίδιος πλήρως αλλά την αποδέχεται. Τόνισε ότι η υποκριτική ήταν ένα καταφύγιο γι’ αυτόν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κι ότι ήρθε η ώρα να εξερευνήσει τον κόσμο με διαφορετικούς τρόπους.

Καθώς η συνταξιοδότησή του από το σινεμά ήταν στο επίκεντρο, ο Ντέι-Λιούις δέχτηκε μπόλικες ερωτήσεις για την σταδιοδρομία του στην υποκριτική. Εκεί ήταν που μας αποκάλυψε πως ο πρώτος του ρόλος ως πιτσιρίκι ήταν ένας από τους τρεις μάγους στη γέννηση του Χριστούλη, ενώ αργότερα στην ζόρικη εφηβεία του ανακάλυψε πως η υποκριτική ήταν “ένα φωτεινό μέρος όταν όλα τριγύρω είναι σκοτεινά”. Μας μίλησε για τις επιρροές του, και ιδιαίτερα για την σωματική υποκριτική του Μοντγκόμερι Κλιφτ, του Μάρλον Μπράντο και του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αλλά και για την χαρά της εξερεύνησης κατά την προετοιμασία ενός ρόλου. Είναι γνωστό ότι ο Ντέι-Λιούις δεν ξεπετάει ποτέ τίποτα. Αντίθετα, παίρνει τον χρόνο του προκειμένου να δημιουργήσει έναν καινούριο κόσμο κάθε φορά. “Ο κόσμος πιστεύει ότι είμαι τρελός”, λέει, και προσθέτει ότι παλιά τον ενοχλούσε λίγο.

Φέτος διεκδικεί το τέταρτο Όσκαρ της καριέρας του (έχοντας ήδη  τρία για τα My Left Foot, There Will Be Blood και Lincoln), αλλά λίγο-πολύ μας είπε ότι θα αράξει για να χαζέψει τον Γκάρι Όλντμαν να κερδίζει το αργοπορημένο του πρώτο αγαλματίδιο. Εκεί είναι που τέλος μας πήρε το μυαλό λέγοντας ότι μεγάλωσε στην ίδια γειτονιά του νοτιο-ανατολικού Λονδίνου με τον Όλντμαν, χωρίς να γνωρίζονται τότε μεταξύ τους, αλλά έχοντας κοινές παρέες μέσα από τις θρυλικές αγγλικές χουλιγκανιές του ‘80.

Θα μας λείψεις, κύριε Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.

Best of internet