Όταν η πρώτη μαγείρισσα –η εθνική μας μαγείρισσα πιο σωστά– έπλαθε κεφτεδάκια με τα αφράτα και γεμάτα χρυσαφικά χέρια της το κοινό που απευθυνόταν ήταν η μέση Ελληνίδα νοικοκυρά –παντρεμένη με κάνα δύο παιδιά και φυσικά στο σπίτι. Με τον καιρό όμως τα πράγματα άλλαξαν και οι πρωινές ψυχαγωγικές εκπομπές αποφάσισαν πως δεν θέλουν μόνο αυτού του είδους την γυναίκα σαν τηλεθεάτρια οπότε μαζί με την γενικότερη αλλαγή στο στυλ άρχισαν να εμφανίζονται νεότεροι σε ηλικία μάγειροι με νέες ιδέες που πριόνιζαν τον θρόνο της κυρίας Βέφας.
 
 

 
 
Κάπως έτσι φτάσαμε στο τώρα που πια οι μάγειροι γίνανε σεφ και ο μέσος όρος ηλικίας τους δεν ξεπερνά τα 45 έτη ενώ νέες αντιλήψεις εμφανίστηκαν στο τραπέζι και το μοσχαράκι σου μαθαίνεις να το τρως σχεδόν στο αίμα του.

Τώρα πια η στήλη της μαγειρικής μεταπήδησε σε εκπομπές, ριάλιτι και φυσικά σε χιλιάδες σελίδες στο internet (η κ. βέφα κατακρίνει τα περισσότερα αλλά κανείς δε της δίνει πια σημασία) και απευθύνετε σε όλους εμάς που ή είχαμε την πετριά από πάντα και αρεσκόμαστε στις νέες γεύσεις ή απλά θέλουμε που και που να ρίξουμε κάποιον/α με το ταλέντο μας.

Με παλαιότερες τάσεις να εμφανίζονται ξανά και καινούριες να δημιουργούνται από τη μία στιγμή στην άλλη δοκιμάσαμε πολλές διαφορετικές παρασκευές (όπως και Σάββατα και Κυριακές), μάθαμε νέους τρόπους μαγειρέματος και ίσως αν το ρεύμα δεν είχε φτάσει εκεί που έχει φτάσει θα δοκιμάζαμε και αυτό που μαγειρεύεις ένα φαγητό επί 4 ημέρες σε σιγανή φωτιά.

Τι μας έχει μείνει πλέον να μάθουμε; Σχεδόν τίποτα. Εδώ βάλανε φράουλες μεσα στη σαλάτα μου, οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός είναι απλά αδιάφορος.
 
 

 
 
Τι γίνεται όμως αν θες να καταπλήξεις το αγόρι/κορίτσι σου; Τι γίνεται αν έπεσες στον έρωτα ενός χίπστερ που έχει δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα;
 
 

 
 
Μην ανησυχείς για αυτό είμαι εγώ εδώ και μαζί με την πολύτιμη βοήθεια του κύριου Bob Arson της « Εκκλησίας της Ευθανασίας» θα έχεις το τέλειο δείπνο.

Για αρχή θα χρειαστείς δυο τσιγκέλια και κάπου να τα κρεμάσεις, έναν μεγάλο κουβά, ένα τραπέζι και καλή διάθεση (φαντάζομαι θα υπάρχει στην κουζίνα κάνα μαχαίρι της προκοπής).

Η αρχή όλων είναι το ζώο που θα πάει προς φάγωμα.

Υπάρχει μια γενική αντίληψη πως οι νεαρές καυκάσιες δίνουν το καλύτερο κρέας. Για να είναι είναι όμως κανείς σίγουρος για αυτό που τρώει θα έπρεπε το φαγητό να έχει μεγαλώσει μαζί μας.
 
 

 
 
Οι haters θα μιλήσουν για « καθεστώς σκλαβιάς», εγώ θα προτιμήσω όμως την ιδέα μιας μεγάλης φάρμας που παιδιά μεγαλώνουν περιμένοντας να φτάσουν στο σωστό σημείο ωρίμανσης ώστε να μπουν στην κοιλίτσα μου.

Κούφια λόγια βέβαια μιας και εσύ τώρα την/τον γνώρισες και φαντάζομαι δεν είχες προνοήσει από παλαιότερα για μια τέτοια περίπτωση.

Οπότε καταφεύγουμε στην περίπτωση το φαγητό μας να το γνωρίζουμε έστω απλά και μόνο για να ξέρουμε κάποια βασικά στοιχεία για εκείνο. Π.χ. ωραίο το καπνιστό αλλά καλό θα είναι να μη καπνίζει και να μη κάνει χρήση ουσιών –κανείς δε θέλει το φαγητό του μέσα στα φάρμακα και τις ορμόνες-. Επίσης θα πρέπει να ξέρεις τι ασθένειες έχει περάσει και πόσο μάλλον αν έχει κάποια μολυσματική που θα μπορούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να περάσει σε σένα. Μπορείς πάντα να ακολουθήσεις τα βήματα του Armin Meiwes του Γερμανού που πριν 12 χρόνια έβαλε μια αγγελία στο internet ζητώντας κάποιον εθελοντή για να γίνει το φαγητό του.
 
 

 
 
Στην αγγελία αυτή απάντησε ο Βερολινέζος Bernd Jurgen Brandes που για να μη τα πολυλογώ, ο θάνατος τον βρήκε στη μπανιέρα ύστερα από αιμορραγία που είχε προκληθεί από την αποκοπή του πέους του· το οποίο επειδή τελικά παραψήθηκε το έφαγε ο σκύλος. Πέθανε τρεις ώρες μετά ακούγοντας τον Armin να του διαβάζει ένα βιβλίο του Star Trek. Ο Bernd πάντως τάισε τον φίλο μας για περίπου 10 μήνες πριν τον πιάσουνε ένα περίπου χρόνο μετά. Μη σε αγχώνει όμως αυτό, αν δεν κοκορεύεσαι στο internet για τους φόνους που κάνεις και αν ξέρεις που να εξαφανίσεις (σε κάποιο μετέπειτα άρθρο) ό,τι έχει απομείνει θα είσαι μαζί μας στον έξω κόσμο για καιρό.

Αφού βρήκες, λοιπόν, τον κατάλληλο άνθρωπο για τη δουλειά που τον χρειάζεσαι τον μεταφέρεις στο μέρος που θα ζήσει για τις υπόλοιπες 48 ώρες. Εδώ να σημειωθεί πως θα ήταν καλό ο χώρος αυτός να είναι ευχάριστος και να του δημιουργεί γαλήνια συναισθήματα μιας και το στρες σκληραίνει το κρέας. Στις 48 αυτές ώρες δεν πρέπει να έχει φάει ή πιει τίποτα εξαναγκάζοντας τον οργανισμό του σε αποτοξίνωση από τις ακαθαρσίες, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να τον σκοτώσεις είναι με ένα ξαφνικό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού.
 
 

 
 
Οπότε τώρα που το φαγητό μας είναι νεκρό ή αναίσθητο το πιάνουμε και τον κρεμάμε με το κεφάλι προς τα κάτω ενώ κοιτάμε τα πόδια να έχουν όση απόσταση έχουν και οι ώμοι μεταξύ τους και τοποθετούμε τον κουβά ακριβώς από κάτω του.
 
 

 
 
Παίρνουμε το μαχαίρι που φαντάζομαι έχεις σκεφτεί να ακονίσεις νωρίτερα και κόβουμε στον λαιμό αυτί με αυτί. Το αίμα που θα βγάλει θα είναι περίπου στα 6 λίτρα και για καλύτερα αποτελέσματα μπορείς να του κάνεις ένα ελαφρύ μασάζ ώστε να γίνει η ροή πιο άνετη.

Αν δεν είσαι βαμπίρ, σατανιστής ή χριστιανός το αίμα δε το χρειάζεσαι σε κάτι οπότε μπορείς να το στείλεις απευθείας στην αποχέτευση. Αν βέβαια αρέσκεσαι να μπεκρουλιάζεις να ξέρεις πως είναι καλό αντιεμετικό οπότε θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις σε περίπτωση μέθης.
 
 

 
 
Αφού στραγγίστηκε από το αίμα κόβεις περιμετρικά γύρω από τον λαιμό και αποκεφαλίζεις.

Το κεφάλι δε χρειάζεται κάτι, άλλωστε δεν είναι και ό,τι υγιεινότερο να τρως το μυαλό του ζώου οπότε σακουλίτσα και στα σκουπίδια· μια άλλη λύση είναι να το θάψεις και να αφήσεις τη φύση να κάνει τη δουλειά της. Εγώ θα το έδινα στα γουρούνια πάντως που δεν θα αφήσουν κολυμπηθρόξυλο.
 
 

 
 
Έτσι όπως είναι κρεμασμένο συνέχισε με τις παλάμες και τα πέλματα που τα κόβουμε και τα αφήνουμε στην άκρη σε περίπτωση που θέλουμε να φτιάξουμε ζωμό ή σούπα.

Το ξεκρεμάμε και πλέον χρειαζόμαστε ένα μεγάλο τραπέζι. Ας πούμε αυτό που χρησιμοποιεί ο Dexter είναι ό,τι χρειαζόμαστε.

Ξαπλώνουμε το πτώμα και έρχεται το δύσκολο κομμάτι –προς αποφυγή μολύνσεων– όπου κάνουμε μια τομή στον πρωκτό και τραβάμε με δύναμη το έντερο. Εν συνεχεία πριονίζουμε τα γεννητικά όργανα και από την τρύπα που έχουμε δημιουργήσει τραβάμε προς τα έξω τα υπόλοιπα σωθικά.

Αυτά τώρα ή θα τα πετάξεις ή θα τα μαγειρέψεις.

Μια ιδέα είναι να πάρεις ένα δυο μεγάλα κρεμμύδια να τα κόψεις σε φέτες και να τα σοτάρεις (αν θέλουμε το κρεμμύδι να καραμελώσει το ρίχνουμε από την αρχή στο λάδι πριν κάψει) και προσθέτεις μετά το συκώτι σε μικρά κομμάτια ενώ δυναμώνεις τη φωτιά. Αφού σοταριστεί καλά προσθέτεις αλατοπίπερο, λίγο μαϊντανό και σβήνεις με κρασί.

Ή αλλιώς μπορείς να κάνεις γαρδουμπάκια.
 
 

 
 
Αφού καταλήξαμε τι θα κάνουμε με τα παραπάνω συνεχίζουμε αφαιρώντας την πρώτη στρώση δέρματος. Εδώ πραγματικά θες ένα πολύ καλό μαχαίρι. Τρώγεται και το δέρμα τηγανιτό και πασπαλισμένο με σκόρδο και αλατοπίπερο αλλά δε ξέρω, εγώ δε θα το έτρωγα. Βέβαια εγώ είμαι και του φιλέτου οπότε καλύτερα να μη με ακούς.

Κάπου εδώ καλό είναι ένα διάλειμμα, προσωπικά μετά από τόση δουλειά θέλω να κάνω και ένα τσιγάρο και αφού τελειώσω συνεχίζουμε με την αφαίρεση του στέρνου και την αποκόλληση καρδιάς, πνευμόνων όπως και λάρυγγα και τραχεία. Εν συνεχεία θα πρέπει να κόψουμε ό,τι αιμοφόρο αγγείο έχει μείνει και να ξεπλύνουμε  καλά το εσωτερικό.
 
 

 
 
Προχωράμε με τις μασχάλες που τις κόβουμε από τον ώμο αποκολλώντας το βραχιόνιο οστό από την κλείδα. Το περισσότερο κρέας εδώ το έχουμε μεταξύ αγκώνα και ώμου. Δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά αυτό το σημείο θα προτιμούσα να το κάνω κιμά και πιο συγκεκριμένα παπουτσάκια.
 
 

 
 
Πάντα όταν ήμουν μικρή και ερχόταν στο τραπέζι παπουτσάκια στεναχωριόμουν για λίγο που δεν είχαν κορδόνια.
Συνεχίζουμε με την κοιλιά που μπορούμε να την κόψουμε σε μπριζόλες ή να την φιλετάρουμε και σε περίπτωση λίπους να την κόψουμε σε μπέικον.

Από αυτό το σημείο μπορείς να βγάλεις το κύριος πιάτο του μενού σου. Σε ένα τηγάνι ρίχνεις λάδι να κάψει και σοτάρεις τα αλατισμένα φιλέτα σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Αφαιρείς τα φιλέτα και στη θέση τους προσθέτεις κονιάκ και ένα λεπτό αργότερα λευκό κρασί. Ανακατεύεις ώστε να ξεκολλήσουν και τα υπολείμματα του κρέατος από το τηγάνι και αφήνεις για ένα λεπτό ακόμα ώστε να εξατμισθεί το αλκοόλ. Προσθέτεις το ζωμό κρέατος και το πιπέρι και σιγοβράζεις για άλλα περίπου 5 λεπτά. Κατεβάζεις από τη φωτιά το τηγάνι και προσθέτεις τα κομμάτια κρύου βουτύρου ανακατεύοντας ζωηρά και αφού ομοιογενοποιηθούν ρίχνεις τα φιλέτα, τρίβεις πιπέρι και ζεσταίνεις στη φωτιά για 1 με 2 λεπτά ακόμη.

Αν δεν το θες το κρέας σου ζωντανό μετά το σοτάρισμα βάλτο σε λαδόκολλα και στο φούρνο.
 
 

 
 
Μπορείς να κόψεις επίσης λεπτές ή φαρδύτερες λωρίδες κρέατος και να τις μαγειρέψεις σαν ψητό, ίσως με πορτοκάλι και μανιτάρια να είναι η συνταγή που ψάχνεις ενώ τα πλευρά φυσικά θα τα κάνεις bbq.

Τελειώνοντας προχωράμε στα πόδια. Μιας και οι άνθρωποι είναι ζώα που στέκονται όρθια το περισσότερο κρέας το βρίσκεις εδώ.

Η καλύτερη λύση είναι να κόψουμε το πόδι από τον γλουτό έως το γόνατο και και να αφαιρέσουμε τους μύες στο πίσω μέρος της κνήμης. Τα καλύτερα κομμάτια κρέατος που θα μας δώσει το πόδι είναι από τους γλουτούς και από τους μηρούς ο οποίος δεύτερος μπορεί να κοπεί σε στρογγυλές μπριζόλες οι οποίες θα γινόντουσαν τέλειες με πράσο, μανιτάρια, κρέμα γάλακτος και παρμεζάνα.
 
 

 
 
Μπορείς πάντα βέβαια να μη τα κάνεις όλα αυτά και έτσι όπως έχεις το πτώμα να αρχίσεις να κόβεις κομμάτια αλλά είμαστε πάνω απ’ όλα πολιτισμένοι και με αυτόν τον τρόπο δεν θα μπορέσεις να διατηρήσεις κρέας για αργότερα στην κατάψυξη. Για να μη σχολιάσουμε το θέαμα, όπως στην περίπτωση του Γιαπωνέζου κανίβαλου Issei Sagawa που όταν το 1982 σκότωσε και έφαγε στην Γαλλία την Ολλανδή Renee Hartevelt άφησε πίσω του το παρακάτω χάος.
 
 

 
 
Για την ιστορία –την οποία λέει και ο ίδιος μόνος του εδώ– σε μια κρουαζιέρα στην Ελλάδα γνωρίσε έναν χασάπη με την γυναίκα του και όπως κάτσανε μαζί γύρω από ένα τραπέζι του εξηγούσε την διαδικασία του σφαξίματος. Πάνω σε αυτές τις οδηγίες «δούλεψε». Αφού τον πιάσανε του έστειλε ένα γράμμα με τα κατορθώματά του χωρίς όμως να πάρει πίσω απάντηση.
 
 

 
 
Καλή μας όρεξη, λοιπόν!