Εντάξει, κάτι έχουμε μυριστεί: σχεδόν όλη η Ελλάδα βλέπει La Casa de Papel. Καθόλου παράλογο, αν μας ρωτάτε. Έχει ληστεία, κομπίνες, όμορφους πρωταγωνιστές, στιγμές σαπουνόπερας, σασπένς, όπλα, ομήρους, εξωφρενικές απιστευτιές, Μπέλα Τσάο, τα πάντα – πατάει τα πιο κοντινά κι εύκολα κουμπιά και το κάνει με διασκεδαστικό κι εθιστικό τρόπο. Γι’ αυτό κι είναι πλέον η πιο πετυχημένη μη-αγγλόφωνη σειρά που έχει παίξει ποτέ το Netflix. Με λίγα λόγια, καλό το La Casa de Papel, αλλά έχει μερικά προβλήματα. Πρώτον, είναι ισπανικό. ΟΚ. Δεύτερον, είναι κρίμα η φαντασμαγορική ελλάνια πραγματικότητα να υποκλίνεται σε μια τέτοια σειρά όταν το πρωτογενές υλικό της χώρας ξεπερνάει και τις πιο εξεζητημένες στιγμές της πιο over-the-top λησταρχική περιπέτειας. Εδώ, το Νομισματοκοπείο είναι ανώτερο γιατί έξω απ’ τον σταθμό έχει κάτι παράξενες γιγάντιες σιδερένιες κατασκευές για κάμπινγκ. Το Ρίο είναι καλύτερο γιατί η γέφυρα που δεσπόζει είναι δέκα φορές πιο κατανυκτική από τον Χριστούλη με τα ανοικτά χέρια. Κι επίσης, ως γνωστόν, η Αθήνα είναι ούτως ή άλλως το νέο Μπερλίν. Χώρια που όταν εδώ στήναμε ριψοκίνδυνα κόλπο γκρόσο με ευρωπαϊκό χρήμα, στην Ισπανία χαροπαλεύανε ραχοπαλεύανε να βγάλουν πρωθυπουργό τον Ραχόι. Γι’ αυτό, λοιπόν, αντικαταστήσαμε τις φλώρικες πόλεις του Casa de Papel με αληθινά κέντρα πολιτισμού και στην θέση των φλώρων Ισπανών ληστών βάλαμε τους ανθρώπους που πράγματι αξίζουν μια δική τους σειρά στο Netflix. Τρόμαξε λίγο το μάτι μας, αλλά άξιζε τον κόπο.
