Και επίσης, ποιό καλύτερο θέμα για συζήτηση και ανάπτυξη απο μια ανασκόπηση του τι σήμαινε να είσαι χιπχοπάς εν Ελλάδι εποχές προ της δις χιλλιετίας! Τότε που μάζευες τα τραγούδια σε κασέτες και ήσουν φανατικός ακροατής όλων των εκπομπών που παίζαν τότε hiphop (Atlantis Fm και Άρης Λεούσης εποχές, Ονειρολόγιο κτλ.). Που άκουγες αυτό

και φώναζες “Φωνές του Χάους, φωνές του Σκότους” με τους κολλητούς σου στο δωμάτιό σου, πολύ πριν ο Αρτέμης μετατραπεί σε βαρετό χριστιανοταλιμπάν και γίνει ο έλληνας που έχεις συνηθίσει, συμπαρασύρωντας μαζί του και τον Θύμιο.

Τότε που τα Ημισκούμπρια είχαν το άγχος αν τους κατάλαβε η κοινωνία– μιας και κανείς δεν ήξερε τι είδος είναι αυτό που παίζαν!

Τότε που έβλεπες hiphop video clip στην τηλεόραση και ήταν ανώτερη εμπειρία από το να δεις τσόντα, τόσο σπάνιο ήταν το hiphop στην εποχή αυτή. Μετέπειτα όταν έβγαλε ο Τάκης το “Ρίμα για Χρήμα”, επί ένα μήνα το “Ω, Θαύμα” έπαιζε νο1 στα τσάρτς του MAD μετά από μια συνέντευξη που είχε δώσει τότε, πράγμα που με έκανε να φεύγω σφαιράτος ή και με κοπάνα από το σχολείο, να πάω σπίτι, να το βάλω στο στερεοφωνικό γιατί ο ήχος από την τηλεόραση ήταν απαράδεκτος, και να το βάλω να παίζει συγχρονισμένα με το βίντεο στη διαπασών, μοιράζοντας τα μουσικά μου γούστα με τη γειτονιά.

Τότε που έπαιζες ξύλο, ειδικά αν ήσουν από επαρχία, με τους νταήδες της εποχής γιατί είχες το θράσος να φορέσεις ένα φαρδύ παντελόνι, παντελόνι που έπρεπε να κάνεις έρευνα αγοράς και ταξίδι μέχρι το Μοναστηράκι για να αγοράσεις. Τότε που η μάρκα που έπαιζε ήταν η Homeboy, σε σημείο τα φαρδιά παντελόνια να τα λες έτσι!

Απαραίτητο συμπλήρωμα δε τότε ήταν τα Vans τύπου flat, παρ’ότι δεν έκανε κανένας skate.

Τι να λέμε τώρα… Συναυλία 1997 Active Member στο Λαύριο, να κατεβαίνει ένα τσούρμο αλήτες από Low Bap, να τους κοιτάνε όλοι οι ντόπιοι έντρομοι, σαν να ναι συμμορία! Αργότερα το ίδιο βράδυ το Θηρίο να ξερνάει κάτι λίτρα κρασί που είχε καταπιεί, και εμένα από νωρίς σπίτι γιατί ήμουν πολύ μικρός!

Θυμάμαι να έχω ακούσει ΓΙΑ τους ΖΝ, και να μου λένε πολλοί για το τι θα ακούσω. Οταν με τα πολλά έφτασε κασσέτα απο Αθήνα, το παιδί που θα μου την έδινε δεν με βρήκε και την έδωσε στον ξάδερφο μου, ο οποίος παρέτεινε την αναμονή μου για μια βδομάδα. Περιττό να πω ότι έπαθα ταμπλάς όταν άκουσα πρώτο, πρώτο αυτό

(παραδόξως πως φιλοτιμήθηκε να την γυρίσει πριν μου τη δώσει…)

Ξέρεις τι είναι ρε νέος να προσπαθείς να καταλάβεις στοιχεία για τους τύπους αυτούς απο τα credits των δίσκων; “Α, αυτόν τον λένε Στραβαλέξη, και άλλον έναν το ίδιο, αρα συγγενείς θα είναι“… Να σου έρχονται περιοδικά με graffiti κατα παραγγελία απο φίλους αθηναίους μετά απο ένα μήνα; Και σήμερα να είσαι μακριά απο όλα τα κομμάτια του κόσμου με ένα κλίκ;  Να ακούς τα

και να νομίζεις οτι είναι ότι πιο μελωδικό έχεις ακούσει στη ζωή σου;  Να γεμίζεις όλα σου τα τετράδια και τα βιβλία, τα θρανία και το δωμάτιο με αμφιβόλου ποιότητος graffiti με στυλό; Να κυκλοφοράς με έναν Posca στη τσέπη και να δείχνεις τον καινούριο σου κάθε φορά στους κολλητούς σου;
Και δεν ήταν προφανώς μόνο τα ελληνικά, αν και για έναν πιτσιρικά από την επαρχία ήταν ότι περισσότερο μπορούσε να φτάσει τα αυτιά σου σε αυτό. Αλλά και τότε υπήρχαν hiphop επιτυχίες. Θες να δεις ποιές;

Άντε και αν ήσουν πιο ψαγμένος, κάτι τέτοιο

Θυμάται κανείς ότι κάποτε οι Αλφα Γάμμα ήταν οι “πιτσιρικάδες” της Ηχοκρατορίας; Θυμάται κανείς τον Ταραξία μετά σαν “παλιό γνωστό” στο πρώτο freestyle event της Αγ. Παρασκευής;

Θυμάται κανείς κάτι πολύ κουλ τυπάκια εν ονόματι… Παρεμβολές; Και αν ναι, πόσοι ξέραν μέχρι πρόσφατα (που η ΝΕΤ έκανε αφιέρωμα σε αυτούς) οτι ο Dash είναι ο αδερφός του Mc Yinka; Και τι δεν ακούστηκε τότε για τον καημένο τον Pak. Μια ότι έμπλεξε με τη πρέζα, μια ότι έπαθε σχιζοφρένεια, μια ότι πέθανε… Καλά να είναι το παιδί, του χρωστάω ώρες πόρωσης.

Ποιό youtube και ποιοί νέοι πιτσιρικάδες. Όταν είπε τον περασμένο Νοέμβρη ο Μιχάλης ότι “απλώσου απο τα facebook και τα twitter/ μα ποτέ δεν άγγιξες το πρώτο ζυμάρι στο mixer”, όσο μου αναλογεί, το νοιώθω. Αλλάξαν πολλά από τότε. Όχι μόνο ο ήχος, αυτό είναι το τελευταίο, το αποτέλεσμα. Άλλαξε ο τρόπος που βιώνουν οι πιτσιρικαρέοι σήμερα τη φάση. Είναι λίγο παρελθοντολαγνικό αυτό που θα πω, αλλά τότε ήταν πιο δυσεύρετο και για αυτό το πρόσεχες σαν τα μάτια σου. Σήμερα με την ευκολία ήρθε και ο ευτελισμός. Και δεν μιλάω για το πόσο καλοί ή κακοί είναι οι σημερινοί 20χρονοι που ασχολούνται, αλλά κυρίως το πως το αντιμετωπίζουν.

Yπάρχουν ακόμα πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω, ακόμα και για το memory value.  Το ότι τότε όλα τα “συγκροτήματα”/ παρέες/crew είχαν ονόματα αντιθετικά (α λα Ζωντανοί Νεκροί, Άγνωστοι Γνωστοί φάση ), τους bmxάδες αληταράδες του Μαζαράκη, κλασσικά graffiti crews της εποχής (όπως Skra Ghetto Boys, SR μετά κ.α.) τα ξύλα μεταξύ “clownbap” και “πουστρακίων” και άλλες τρέλες της τότε φάσης.

Μπορώ να πω λοιπόν με περηφάνεια οτι… εμένα δεν μου το ‘μαθε το MAD το hiphop. Εσένα;

yours truly,
drugitiz

ΥΓ. Ξεχνάω ή “ξεχνάω”πολλούς, αλλά το άρθρο έχει να κάνει με το δικό μου βίωμα της φάσης. Προφανώς λχ δεν υποτιμό τον ρόλο των FFC, αλλά μιας και ποτέ δεν ήταν του γούστου μου, δεν παίξαν ποτέ κάποιο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.

ΥΓ. Ψέμματα λέω, γούσταρα κάργα.

Υγ. To άρθρο αυτό ήταν αφορμή να ξαναθυμηθώ μετά απο πολλά χρόνια το περιοδικό Capre Diem. Πολύ χαίρομαι που βλέπω οτι ακόμα υφίσταται μετά απο τόσα χρόνια, και μάλιστα με πιο ώριμο ύφος. Δεν είμαστε πλέον 17  .