Έψαξα για χρόνια ποια μουσική με κάνει να χορεύω, κατηγορήθηκα δύο φορές ως ξενέρωτος. Προσπάθησα πολλάκις να μπω στον ρυθμό, η μουσική δεν με βοηθούσε πολύ. Κατάφερνα να το βρίσκω, όταν μέθαγα αρκετά και τα πάρτι τελείωναν. Κατέληγα να παρακαλάω τον όποιον dj να μην παίξει «Νick Cave» και να το κρατήσει λίγο παραπάνω. Ο χορός έγινε απωθημένο, ζητούμενο και ταυτόχρονα πρόβλημα. Η ανικανότητα αυτή μου προκαλούσε την αίσθηση ότι φλερτάρω με τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Υπήρξαν φορές που μιμούμουν χορευτικές κινήσεις μακρινών φιγούρων, ενώ παράλληλα απαντούσα σε σχολιασμούς, όπως «Δεν ήξερα, ότι χορεύεις».

Μια συνάδελφος της μητέρας μου μου δώρισε στην τρυφερή ηλικία των «δεν μπορώ να ανακαλέσω» κάποια cd του ραδιοφωνικού σταθμού Jeronimo Groovy. Σταθμός (2Χ) στα 90s. Tα θρυλικά του πάρτι του πρέπει να έχουν στιγματίσει τις μνήμες του μέσου έλληνα, γεγονός που αποδεικνύεται στα διάσπαρτα group και τις συζητήσεις σε forum που αναφέρονται σε αυτά. Σε αυτά τα cd άκουσα για πρώτη φορά Εurodance. Μου άρεσε και έκανα αερόμπικ, όπως νόμιζα ότι γίνεται, σύμφωνα με  τη Μαργαρίτα στο «Καληνύχτα μαμά». Μεγαλώνοντας κατάλαβα ακούγοντας τα ξανά από άλλες πηγές βλ.Internet, ότι όλα αυτά τα Εurodance κομμάτια ήταν ελληνική παραγωγή του σταθμού, διασκευές, επειδή δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν  τα δικαιώματα. Είχαν προσπαθήσει, αρκετά επιτυχημένα, να μιμηθούν το μουσικό μέρος αλλά στα φωνητικά λόγω της προφοράς φαινόταν η απάτη.

Αποφάσισα να φτιάξω αυτό το mix για την αθωότητα και την όχι πάντα ελαφρότητα αυτής τις συνθετικής καταιγίδας, drum machine, synthesizers, μινόρε, rap και γυναίκες που τραγουδάνε για το κορμί του ευρωπαίου.

Moloch σαν Fritz Zorn