Για να πιάσουμε το νήμα απ την αρχή και να εξηγηθώ σωστά, δεν έχω τίποτα με το Lonely Boy. Για την ακρίβεια το γουστάρω πολύ σαν κομμάτι και το μόνο που μπορεί κανείς να του προσάψει, είναι ότι έγινε επιτυχία όντας πιασάρικο στο αυτί. Αυτό όμως για μένα δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ αυτό που γράφω. Το point του κειμένου, είναι ξεκάθαρα πως τούτη η μπάντα υπήρχε και πριν, και μάλιστα έκανε κάτι σωστά.

Για τα πρακτικά οι Dan Auerbach (φωνή/κιθάρα) και Patrick Carney (ντραμς) ίδρυσαν τους Black Keys μόλις το 2001, με τη μουσική τους να ταλαντεύεται ανάμεσα σε garage, blues και indie ήχους.

Το 2002 έρχεται το πρώτο τους άλμπουμ που τιτλοφορείται ως The Big Come Up. Άρτια φτιαγμένο με μπόλικες διασκευές σε R.L. Burnside, Muddy Waters, Junior Kimbrough και Beatles. Άκρως επιτυχημένα cover, αλλά όχι μόνο αυτό. Σας δίνω μία γεύση από τη δική τους δημιουργική πινελιά σ αυτόν τον δίσκο:

2003 και οι Black Keys, με καινούργια δισκογραφική, βγάζουν το Thickfreakness. Τολμούν να πειράξουν το μοναδικό Have Love, Will Travel (προσωπικά μόνο τη διασκευή των Sonics εκτιμώ, αλλά γούστα είναι αυτά) και συνεχίζουν με τον αγαπημένο τους – όπως θα αποδειχθεί κι αργότερα – Junior Kimbrough. Τα υπόλοιπα κομμάτια γέννημα θρέμμα δικά τους και η μπάντα αρχίζει να αποκτά προσωπικότητα. Επιλέγω το If You See Me

Το τρίτο τους cd, και αγαπημένο μου, βγαίνει το 2004. Σταματούν να ηχογραφούν στο υπόγειο του Carney και αυτή τη φορά διαλέγουν ένα εργοστάσιο. Εξ ου και η έμπνευση του τίτλου, Rubber Factory. 2 διασκευές σε Robert Pete Williams, Ray Davies και πολλά διαμαντάκια. Δύσκολη επιλογή και για να μην βάλω ολόκληρο το άλμπουμ, πάω στο αουτσάιντερ:

Οι Black Keys πίσω. Από εκεί που άρχισε όλη η μαγεία. Ηχογραφούν ξανά στο υπόγειο, ανάμεσα σε τσιμεντένια πατώματα και τοίχους. Πιο ώριμοι από ποτέ το 2006, κυκλοφορούν το Magic Potion, μια δουλειά με κομμάτια εξ ολοκλήρου δικά τους.

http://www.youtube.com/watch?v=9kKzbep1JHE

Το 2006 αξίζει να σημειωθεί και κάτι ακόμα. Chulahoma: The Songs of Junior Kimbrough. Ένα tribute στον θρύλο Junior Kimbrough, όπως δηλώνει άλλωστε και η επονομασία του άλμπουμ. Οι Dan και Patrick αφήνουν πίσω τις διασκευές των Do the Rump και Everywhere I Go σε 1ο και 2ο δίσκο αντίστοιχα, και δημιουργούν έναν νέο με 7 κομμάτια του Kimbrough. Ένας φόρος τιμής έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να ακούγεται:

2008. Βάζει το χεράκι του στην παραγωγή ο ταλαντούχος Danger Mouse και η μπάντα για πρώτη φορά ολοκληρώνει δουλειά της σε επαγγελματικό στούντιο. Καθαρότερα ριφάκια και ήχος, χωρίς να χάνει την αίγλη του, και μιλάμε βεβαίως για το Attack & Release.

http://www.youtube.com/watch?v=N8EVNdbbYoA

Ο Dan Auerbach βγάζει σόλο άλμπουμ το 2009, το Keep It Hid (ενδιαφέρον κατ εμέ) , για να επιστρέψει το 2010 με το Brothers, τον 6ο τους δίσκο, που έγινε κατά κοινή ομολογία και εισπρακτική επιτυχία. Ξέρετε, υποψηφιότητες για Grammy και τα σχετικά.

http://www.youtube.com/watch?v=gKlEDrjOoG8

Και φτάνουμε από εκεί που ξεκινήσαμε, στο El Camino, 2011. Αν το Brothers είχε τεράστια αποδοχή, αυτό εδώ εκτοξεύτηκε. Ήταν σαν όλοι να μιλούσαν για το next big thing ενώ αυτό ήταν ήδη εκεί έξω και έκανε τα βήματα του. Μετρημένα βήματα. Αν με ρωτάς, όχι, δεν θεωρώ πως οι Black Keys έχασαν τη μπάλα, το ύφος τους ή ότι. Ο ήχος τους παραμένει ίδιος, οι επιρροές καλά κρατούν και τα δυναμικά και σκαλωτικά επιτρέψτε μου να πω, κιθαριστικά, δίνουν και παίρνουν. Δεν γλύκαναν τον ήχο τους για να πουλάει καλύτερα, ούτε έκαναν ένα δίσκο για να περνάει η ώρα ή να δικαιολογήσουν κάποιο συμβόλαιο. Απλά προτιμώ το Rubber Factory, το Attack & Release, σαν σύνολο. Μιλάμε για έναν δίσκο αντάξιό τους, με τον Danger Mouse ακόμα και με τη μικρή του συμβολή εδώ, να τους δείχνει πως παίζεται το παιχνίδι, κάνοντας το El Camino να μην μπαίνει σε καμία περίπτωση στην ίδια μοίρα με έναν σωρό μετριότητες που κυκλοφορούν εκεί έξω.

Περιμένω με περιέργεια και ανυπομονησία την νέα τους δουλειά, εδώ θα είμαστε και θα τα πούμε. Αφιερωμένο σε Εσένα λοιπόν: