Ένα διαφορετικό τραγούδι, ένα ιστορικό τεκμήριο, μία μαρτυρία-σοκ για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των εργατών που επιφορτίστηκαν με το καθήκον της σταύρωσης. “Σταυρώνω τον Χριστούλη/Καρφώνω τα καρφιά”, η κραυγή αγωνίας τους ενάντια στην αδικία.
“Ήλιε φονιά πώς άφησες να γίνει το κακό/ σκοτώσανε τον σταυραετό και τον αυγερινό/ Παρασκευή Μεγάλη σταυρώσαν τον Χριστό”. Βαρύς κι ασήκωτος παγανιστικός ύμνος που υπαινίσσεται ότι ο Ήλιος έχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ τον χριστιανικό Θεό να σταματήσει τη δολοφονία του γιού του.
.
«Η ίδια η λέξη ‘Χριστιανισμός’ είναι παρανόηση: κατά βάθος υπήρξε μόνο ένας Χριστιανός, κι εκείνος πέθανε πάνω στο σταυρό. Το ‘Ευαγγέλιο’ πέθανε πάνω στο σταυρό. Ό,τι ονομάζεται ‘Ευαγγέλιο’ από εκείνη τη στιγμή και εξής ήταν ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που είχε ζήσει ο Χριστός: ήταν μια ‘κακή είδηση’, ένα Dysangelium» ~ Nietzsche
Βλέποντας τον πάνω στον σταυρό, τα κοράκια που είχε διώξει απ’ τον οίκο του Πατέρα του, τιμολογούν τις σάρκες του – έτσι κερδίζεται η Δύση.
Ένα σάουντρακ του επιτάφιου για την τεχνολογική εποχή.
Ο θλιβερός περίπατος του Ιούδα, λίγο πριν καταλήξει στο επονείδιστο τέλος του.
Η απουσία του Μεσσία αφήνει ανοιχτό πεδίο για την έλευση κάθε λογής μαγείας.
“Δεν το ακούσατε; Ο υιός του Θεού είναι νεκρός”
Αντίο. λαλαλαλα