Η άφιξη των βινυλίων ακόμα και στα πιο παραμεθόρια πολυκαταστήματα επαληθεύει όλα όσα πιθανώς βλέπατε σε διάφορα γραφήματα περί αναβίωσης ξεχασμένων φορμάτ ήχου στις ακραίες εποχές των mp3. Οι παλαιοί συλλέκτες μέμφονται κάθε είδους κουβέντα για το θέμα, καθώς για μια μονάδα πληθυσμού το βινύλιο δεν πέθανε ποτέ. Η παντακαπουστημέση αλήθεια είναι πως από τα 00’s και μετά όλο και περισσότερος κόσμος ιντριγκάρεται με την ιδέα να γεμίζει τα ράφια του με δίσκους και τους σκληρούς δίσκους του με αρχεία FLAC. Ένα ακόμα αφιέρωμα για την πορεία του βινυλίου στον χρόνο θα ήταν βαρετό όμως, εδώ έχει καταντήσει βαρετό θέμα και για συζήτηση του καφέ ακόμα. Για τα FLAC το μελετάμε.
Σε συγγενικό κλίμα, μια τέτοια αναβίωση δεν θα μπορούσε παρά να πουλήσει και λιγάκι entertainment. Εξηγώ. Υπάρχουν μερικοί ψυχασθενείς εκεί έξω που θεσπίζουν και εορτάζουν παγκόσμιες ημέρες ορισμένων Καθολικά Σημαντικών Πραγμάτων. Για παράδειγμα, στις 8 Οκτωβρίου η ανθρωπότητα πανηγυρίζει για την Παγκόσμια Ημέρα του Αυγού, ενώ εξέχουσα σημασία έχει και η Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας τη δεκάτη ενάτη του Νοέμβρη. Ανάλογοι εορτασμοί λαμβάνουν χώρα κάθε τέτοια ημέρα. Φανταστείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει την Παγκόσμια Ημέρα Πλυσίματος Χεριών, όπου δεκάδες ομάδες χειρολάγνων μαζεύονται, φτιάχνουν το μεγαλύτερο σαπούνι στον κόσμο, μπαίνουν στο ρεκόρ γκίνες μεγαλύτερου σαπουνιού στον κόσμο (μέχρι πρότινος το ρεκόρ κατείχε κάποιος Ρώσος κάπου) και πλένουν εκστατικά τα χέρια τους ως τις πρώτες πρωινές ώρες, καθαρίζοντας συμβολικά και την ψυχή τους.
Η αγαπημένη μας Παγκόσμια Ημέρα είναι η Record Store Day. Γνωρίζουμε τα υπερ και τα κατά της. Κάποιος αποφάσισε να εορτάζεται μια συνήθειά μας κάθε τρίτο Σάββατο κάθε Απρίλη. Η RSD περνάει το πνεύμα πως πρέπει να στηρίζουμε τους δημιουργούς και τα φυσικά formats, καθώς τα δισκοπωλεία αποτελούν χώρο που η μουσική παραμένει ζωντανή. Πατώντας σε δεκάδες λεπτές γραμμές που χωρίζουν το πλασάρισμα του προϊόντος ως εναλλακτική κουλτούρα και την ενεργή τέχνη αυτή καθεαυτή, βλέποντας το χαλαρά, η Record Store Day έχει την πλάκα της. Θεσπίστηκε το 2007 και ξεκίνησε να εορτάζεται το 2008. Διάφορες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα σε όσα δισκοπωλεία συμμετέχουν. Εκπτώσεις στο στοκ, συναυλίες και παρταρίσματα ενίοτε, αγάπες, και το σημαντικότερο, το φετίχ των κυκλοφοριών ειδικά για εκείνη τη μέρα, τις λεγόμενες record store day releases -περιορισμένα βινύλια ως επί το πλείστον- που μπορούν να αγοραστούν μόνο εκείνη την ημέρα και μόνο στα δισκάδικα που συμμετέχουν. Η αλητεία των πολυκαταστημάτων ασφαλώς και φροντίζει να στοκάρει rsd releases, αλλά τα πολυκαταστήματα ευτυχώς όλο και μειώνονται σε σχέση με τα μικρά ανεξάρτητα δισκοπωλεία, γιατί όσο νόημα μπορεί να έχει μια record store day, το έχει για τέτοια μέρη, και όχι για application stores με ένα stand από δώδεκα βινύλια Radiohead, Cure, Motorhead και Σωκράτη Μάλαμα. Στην επίσημη ιστοσελίδα της Record Store Day, μπορεί κανείς να εντοπίσει ένα πλήρη κατάλογο με τις επικείμενες κυκλοφορίες κάθε χρονιάς, καθώς και ποια δισκοπωλεία λαμβάνουν μέρος.
Η μουσική, ως καθαρά βιωματική εμπειρία, ούτε ανάγκη για εορτασμούς έχει, ούτε όρεξη για ένα Bono να κόβει ακόμα ένα picture 7” U2 και να μοσχοπουλάει την αγάπη του για δημιουργικότητα. Σε λιγότερο χαρτογιακάδικο μοτίβο όμως, καμία χρονιά δεν έχασα ευκαιρία από το να κοιτάξω τη λίστα των κυκλοφοριών, να πάρω ένα καφέ στο χέρι και να περάσω μια βόλτα από τα αθηναϊκά δισκοπωλεία. Κάθε γνώμη για την RSD είναι σεβαστή. Και αυτό επειδή ανάγεται σε μια ευρύτερη κουβέντα περί καταναλωτισμού και υλισμού στην τέχνη, χασίματος ή εύρεσης νοημάτων, φαλλού, ποδοσφαίρου και καράτε. Συνήθως μετά υπάρχει πονοκέφαλος και σιχαίνεσαι και να καπνίσεις ακόμα.
Οπότε για σήμερα παραμένουμε στο αυτόφωτο γεγονός του μουσικού εορτασμού και των μικρών δισκοπωλείων. Σαν επίλογος, η ιδιαιτέρως ευχάριστη έκπληξη της επανακυκλοφορίας –μετά από 21 χρόνια- του πρώτου δίσκου των Στέρεο Νόβα από την Lotus Record Shop Editions, ειδικά για τη φετινή Record Store Day.
