Marlene Dietrich, Carl Gustav Jung, W.C. Fields, Diana Dors, Bob Dylan, Issy Bonn, Marilyn Monroe, Aldous Huxley, Karlheinz Stockhausen, Sigmund Freud, Aleister Crowley, T. E. Lawrence, Lewis Carroll, Edgar Allan Poe, Karl Marx, Sir Robert Peel, Oscar Wilde, H. G. Wells, Marlon Brando, Stan Laurel and Oliver Hardy,Lenny Bruce και οι ίδιοι οι Beatles (δύο φορές) “ποζάρουν” για το ιστορικό εξώφυλλο του δίσκου Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, το οποίο βραβεύτηκε το 1968 με το βραβείο Grammy Best Album Cover, όπως και ο ίδιος ο δίσκος κέρδισε το βραβείο Album of the Year.
Tο εξώφυλλο επιμελήθηκε καλλιτεχνικά ο Robert Fraser, σχεδιάστηκε από το ζευγάρι Peter Blake and Jann Haworth και φωτογραφήθηκε από το Michael Cooper. Ο John Lennon είχε προτείνει ακόμη τον Ιησού Χριστό και τον Hitler, αλλά απορρίφθηκαν οι συγκεκριμένες προτάσεις.
Ο δίσκος έγινε, σύμφωνα με δηλώσεις του McCartney, με σκοπό να μείνει στην μουσική ιστορία ως ο καλύτερος τους. Και μάλλον τα κατάφερε, αφού ακόμη και σήμερα είναι η κυκλοφορία των Beatles που μνημονεύεται περισσότερο (τουλάχιστον από τα media). Στον δίσκο ακούμε, μεταξύ άλλων, το Lucy in the Sky with Diamonds, το With a Little Help from My Friends και το Α Day in Life.
Tο πρωί που θα χωρίζαμε κατέβηκε στο λιμάνι κι αφού πρώτα με φίλησε για πέντε αδιάκοπα λεπτά στο στόμα, μου ‘δωσε ένα μικρό μεταξωτό σακουλάκι, που περιείχε μισό γραμμάριο “μαύρο” τσιτράλ κι ένα τριπάκι LSD.
“Ήθελα να το παίρναμε μαζί, αλλά σκέφτηκα πως θα ‘ναι καλύτερα αυτό να γίνει όταν εγώ θα είμαι πια πίσω στη Γαλλία κι εσύ στην Θεσσαλονίκη. Πού ξέρεις, ίσως να μας φέρει αντάμα. Σκέψου με σαν τριπάρεις¨.
Ένα απόγευμα, λοιπόν, στις αρχές του Σεπτέμβρη ήμουν μόνος σπίτι. Ήταν η πρώτη Κυριακή της Έκθεσης κι ο Λάζαρος είχε πάει να την επισκεφτεί με τον φίλο του τον Σασάκη, ο δε Γρηγόρης βρισκόταν σε εκδρομή με την αιώνια αγαπημένη του. Είχα σιχαθεί κι απηυδήσει να λύνω ασκήσεις, ένιωθα μοναξιά, νοσταλγούσα την Τσαν και μετά από πολλούς ενδοιασχούς, αποφάσισα να πάρω το τριπάκι.
Την πρώτη μισή ώρα, δεν ένοιωθα τίποτα. Προσπαθούσα να φέρω και να κρατήσω την εικόνα της Τσαν στο μυαλό μου, αλλ’ αυτή ξέφευγε διαρκώς και χανόταν στην ομίχλη.
Έβαλα τότε το “Sgt Peppers” στο πικάπ και βάλθηκα να παρατηρώ τις παράξενες φάτσες στο εξώφυλλο. Οι περισσότεροι μου φαίνονταν από κάπου γνωστοί, αν και αναγνώριζα λιγότερους από τους μισούς. Κι εκεί, κάπου στο δεύτερο τραγούδι, είδα τη Μέι Γουέστ να μου κλείνει προκλητικά το μάτι…Τσιμπήθηκα στο μάγουλο, ανοιγόκλεισα έκπληκτος τα μάτια μου και τώρα ήταν ο Ντύλαν που κουνούσε το στόμα του. Ξαφνικά βρισκόμουν εκεί…
Οι Beatles μπροστά μου, αυτοπροσώπως, τραγουδούσαν “With a little help from my friend” με τον Ντύλαν, τη Μέριλυν Μονρόε και τη Μάρλεν Ντήτριχ στη χορωδία. Η έκπληξη μου μεταβλήθηκε αυτόματα σε έκσταση και ενθουσιασμό, εξαφανίζοντας το πώς και το τι. Κατόπιν όλα γύρω μου έγιναν κινούμενα σχέδια, κι η Αλίκη του Λουίς Καρόλ με πήρε από το χέρι να πάμε, λέει, να μου δείξει τη Λούσυ στον ουρανό με τα διαμάντια… And I found myself in a boat, on a river, with tangerine trees and marmalade skies…
Μετά πάλι το σκηνικό άλλαξε. Τώρα όλα ήταν μαυρόασπρα σαν σε ταινία του ’30. Ένας ψηλός ηλικιωμένος κύριος με στρογγυλά γυαλιά με πλησίασε χαμογελαστός και μου είπε, “Work on what has been spoiled, Work on what haw been spiled”. Ήμουν σίγουρος πως επρόκειτο για τον Καρλ Γιουνγκ. Έπειτα φώναξε τον Αϊνστάιν, άρχισαν να πειραματίζονται στα γερμανικά κι έφυγαν πιασμένοι χέρι χέρι, στο ρυθμό του “It’s Getting Better”. Μετά ένας μεγαλόσωμος φαλακρός εγγλέζος, με δαιμονικό βλέμμα και παράξενο άρωμα κόλλησε τη μούρη του πάνω μου. “Ακολούθησε τη βούλησή σου”, ψιθύρισε.”Είναι σοφότερη από τη λογική. Do what Thou Wilst!”. Ύστερα χώθηκε σε ένα σκοτεινό σοκάκι κι έκατσε στο πεζοδρόμιο παρά μ΄έναν ξερακιανό μεσήλικα τζάνκι που μου φώναξε, “Hey boy, you do whatever you do, but beware of the witche’s brew!”. H μουσική έπαιζε το “Fixing a Hole”.
Bρέθηκα τότε σ΄ ένα νεοϋρκέζικο κλαμπ όπου ένας μελαχρινός commedian έλεγε τσουχτερά ανέκδοτα με εβραίους, νέγρους, πολωνούς, τη CIA και τη γυναίκα του προέδρου. Στο μανίκι του πουκαμίσου του, διέκρινα μία σταγόνα αίμα.
She’s leaving home… Μία νεαρή, καστανομάλλα Μέριλυν εγκαταλείπει πρωί πρωί κρυφά το πατρικό της κι έρχεται να με συναντήσει στο σταθμό του τραίνου. Την ερωτεύομαι ακαριαία. Τα μάτια μας είναι γεμάτα με χρυσοπράσινα δάκρυα…
Κατόπιν εμφανίζεται ο Τόνι Κέρτις ντυμένος Μάγος Χουντίνι, καταπίνει μπάλες φωτιάς, φυσάει έξω ροζ καπνό μ’ ασημένια αστεράκια κι ανακοινώνει ότι “For the benefit of Mr Kite, there will be a show tonight!”.
O Τζόννι Βαϊσμίλλεερ, κρεμασμένος σ΄ένα σκοινί περιφέρεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας αλαλάζοντας, ο Χονδρός κι ο Λιγνός αλληλοκαρπαζώνονται, ο Λώρενς της Αραβίας περνάει καλπάζοντας με την καμήλα του, ο Φρεντ Ασταίρ χορεύει μόνος του στην πίστα, σκορπίζοντας γύρω του χαμόγελα, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε τρέχει κυνηγημένος από φαντάσματα, ο Καρλ Μαρξ όρθιος πάνω σ’ ένα ξύλινο κουτί από σαπούνια ανακοινώνει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, και τρεις συγγραφείς υπογράφουν τα βιβλία τους. Το Portrait of Dorian Grey, το Man and Superman και το Doors of Perception…
Ύστερα έγινε κάτι σαν διακοπή ρεύματος. Τα πάντα σιώπησαν κι ο χώρος φωτίζονταν μόνο από δύο μικρά κεριά. Ένα σιτάρ άρχισε να παίζει Αλάπ και κατόπιν φάνηκαν μία μία οι σκιές των τεσσάρων Ινδών Γιόγκι του εξωφύλλου. Αφού υποκλίθηκαν, με τις παλάμες ενωμένες μπροστά στο πρόσωπό τους, κάθισαν σε στάση λωτού στο πάτωμα κι άρχισαν να ψάλλουν με ουράνιες φωνές. Είχα την αίσθηση ότι έπαιρνα μέρος σε μία μοναδική μυσταγωγία κι ήμουν έτοιμος από στιγμή σε στιγμή ν΄ ακούσω τα μεγάλα μυστικά.
Ο Τζωρτζ Χάρισον ήρθε και κάθισε ανάμεσά τους, αυτοί τον ευλόγησαν, κι όλοι μαζί τραγούδησαν υπέροχα το “Within you, Without you”.
Όταν το τραγούδι τελείωσε, ένας ευτραφής Γιόγκι μ’ αγγελικό πρόσωπο με πλησίασε και με αγκάλιασε. Ένιωσα πως ήμουν ξανά μωρό, στην αγκαλιά της Ξένιας κι έκλαιγα με δάκρυα ευτυχίας…
Εκεί πάνω εμφανίστηκε και μια σχεδόν αδιόρατη σκιά, που αναγνώρισα σαν τον Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος μου έδωσε ένα χειρόγραφο σε ριζόχαρτο το οποίο έγραφε “Thuth is the only religion. Satya Graha, Satya Graha”.
Μετά ξανάγινε σκοτάδι. Ένας προβολέας έπεσε πάνω στον μεθυσμένο W.C. Fields που παρουσίαζε τον συνθέτη Στοκχάουζεν και τη Μάρλεν Ντήτριχ. Αυτοί, αφού υποκλιθήκαν, άρχισαν να τραγουδούν με γερμανική προφορά αλλά καταπληκτικό σκέρτσο και φινέτσα το “When I’m Sixty Four”. Το κοινό τού εξωφύλλου τους καταχειροκρότησε…
Μια πληθωρική Αγγλίδα τροχονόμος μ΄ αγκάλιασε και μ’ έβγαλε έξω χορεύοντας. Γρήγορα αναγνώρισα στη ντάμα μου την Νταϊάνα Ντορς. Χάθηκα στα πλούσια στήθια της και την άφησα να με παρασύρει στους άδειους δρόμους του Λονδίνου, όπου βάλθηκε να ελέγχει τα παρκόμετρα. Η μουσική έπαιζε τώρα το “Lovely Rita”.
“Thanks for the company, love”, μου είπε όταν τελείωσε. “Now duty is finished, lets go back to the party”.
Πίσω, όλοι χόρευαν Lovely Rita meter-maid. Η πιτσιρίκα Σίρλεϊ Τεμπλ, σκαρφαλωμένη στις πλάτες του Σόνυ Λίστον, έλουζε τους πάντες με κομφετί και σερπαντίνες, o Αϊνστάιν μάθαινε στον Dr Jung να κάνει χούλα χουπ, κι η Μέριλυν φλέρταρε φανερά τον Καρλ Μαρξ. Μετά πάλι σκοτάδι…
Ένα κοκόρι λάλησε, και όλοι μαζί βρεθήκαμε να περπατάμε στην εξοχή. Δίπλα μου ο διοπτροφόρος συγγραφέα του Doors of Perception κουνώντας ένα μαγικό ραβδί νεράιδας μετέτρεπε τα δέντρα σε αγάλματα, τις κότες σε παγώνια και τα γουρούνια σε ελέφαντες. Πήγα να του μιλήσω και μου ‘πε: “Ι’ve got nothing to say but it’s ok”.
Όταν επιστρέψαμε, οι Beatles μεταμφιεσμένοι σε “Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band” άρχισαν να παίζουν το ομώνυμο σκοπό κι εμείς πιαστήκαμε χέρι χέρι τραγουδώντας στη χορωδία.
Ξανά σκοτάδι.
Τώρα βρέθηκα καθισμένος σε μια βελούδινη πολυθρόνα του Albert Hall. Μπροστά μου μια τεράστια οθόνη του σινεμά κι από κάτω ο Τζον και ο Πολ ανάμεσα σε μία ορχήστρα χιλίων οργάνων, που συνόδευε την προβολή της ταινίας “A Day in the Life”… I saw a film today, oh boy!
H τελευταία συγχορδία στο πιάνο, κράτησε μία αιωνιότητα.
