“Μαλάκα έρχονται οι Σλέγερ” μου πε ο κολλητός μου ένα απόγευμα του μακρινού 1998 στο φροντιστήριο και έμεινα να τον κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό σαν χάνος. Οι Slayer ήταν μια από τις αγαπημένες μπάντες της εφηβείας μου και παρότι δεν ήξερα καν που πέφτει το γήπεδο του Περιστερίου που θα διεξάγονταν η συναυλία (στα 90s δεν είχαμε πολυτέλειες τύπου κινητά και google maps) ήξερα ότι αυτό το live δεν γινόταν να χαθεί.

Προμηθευτήκαμε τα εισιτήρια και είδαμε με έκπληξη ότι οι Αμερικάνοι thrashers θα έχουν για support μια μπάντα ονόματι System Of A Down. Δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα σε πια thrash σκηνή μπορεί να άνηκαν αυτοί οι τύποι με το αν μη τι άλλο περίεργο όνομα . Με τον κολλητό αρχίσαμε το research για να δούμε τι σόι μπάντα είναι αυτοί οι τυπάδες με το «όχι και τόσο Metal» όνομα, μετά από ενδελεχή έρευνα, σε ένα τεύχος της μεταλλικής βίβλου της εποχής του Metal Hammer ανακαλύψαμε μια μικρή (μάλλον χλιαρή αν θυμάμαι καλά) κριτική για το ομώνυμο ντεμπούτο των SOAD. Μέσα στην κριτική υπήρχε η απαγορευμένη λέξη για μας τους true μεταλλάδες, Nu Metal, μια λέξη που έφερνε ρίγος στα βαρύ-μεταλλικά κορμιά μας, καθώς εκείνη την εποχή, μεταφράζονταν σε συνώνυμο του μπασταρδέματος της αγαπημένης μας μουσικής με εμπορικά, hip hop στοιχειά. Να σημειωθεί μιλάμε για εποχές πρωτόγονες, που ο μέσος Ελλην μεταλλάς ήταν τόσο «κολλημένος» με το τι είναι ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΕΤΑΛ, που έβγαζε φλύκταινες ακούγοντας το πειραματικό για την εποχή του Roots Bloody Roots των Sepultura.

Τα εισιτήρια πάρθηκαν και μετά κόπων και βασάνων από την νότια αττική και σχεδόν στα τυφλά, μετά από μια οδύσσεια που περιελάμβανε 3 λεωφορεία 2 τρόλεϊ και¨κυνήγι” μεγαλύτερων μαλλιάδων που ξέραν που πάνε, φτάσαμε έξω από το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Περιστερίου ονόματι “Ανδρέας Παπανδρέου”. Εκεί το θέαμα για τους δυο 16χρονους εαυτούς μας τότε, που ειχαν ελάχιστη εμπειρία από συναυλιακές καταστάσεις, ήταν λίγο τρομακτικό και περιελάμβανε, μαλλιά, δερμάτινα, καρφιά, σκουλαρίκια, αλκοόλ και πολλά ναρκωτικά.

Με το που μπήκαμε στον σκοτεινό και θορυβώδη χώρο του γηπέδου, κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τις εξέδρες, γιατί τα προγνωστικά έλεγαν ότι στην αρένα θα γινόταν το «Ελα και να δεις». Μέτα από λίγο ήρθε η ώρα, που η αλήθεια είναι κανείς από το κοινό δεν περίμενε καθόλου. Οι SOAD με εμφάνιση βγαλμένη μέσα από τις πιο ντροπιαστικές στιλιστικές αναφορές των 90ς ανέβηκαν στην σκηνή.

 

Όλα ήταν σαν να πάγωσαν για ένα νανοσεκόντ με την εμφάνιση των παράταιρων, στην όλη σκληρή μέταλ φάση που είχε στηθεί, τύπων που θύμιζαν κάτι μεταξύ σκέιτερς και κλόουν που φαινόταν σαν να μπέρδεψαν τον δρόμο και αντί να βγουν με τα skates τους στο Πεδίον του Αρέως, βρέθηκαν κατά λάθος στην σκηνή του «Ανδρέας Παπανδρέου arena . Οι SOAD χαιρετίσαν το κοινό και είπαν για να το ζεστάνουν κάτι που θεώρησαν ότι θα κάνει τους Έλληνες από κάτω να τους συμπαθήσουν “Fuck the turkish goverment” και μας ενημερωσαν οτι στο live της περιοδειας στην Τουρκιά, δεν θα ανοίξουν για τους Slayer. H πρώτη ατάκα του Τανκιάν μαζί με τις πρώτες νότες του “P.L.U.C.K” έδωσαν το έναυσμα στο, όντως ζεσταμένο πλέον και πάντα φιλόξενο ελληνικό μέταλ κοινό, να πετάξει στην μπάντα ότι υπήρχε και δεν υπήρχε στο χέρι του ειδικότερα και στον συναυλιακό χώρο γενικότερα.

 

Η μπάντα συνέχισε το σετ της που περιελάμβανε τα τραγούδια του ντεμπούτου τους, προσπαθώντας πρωτίστως  γλιτώσουν από τον χαμό από κουτάκια μπύρας, μπουκάλια μπύρας και ενίοτε και άρβυλων τύπου “γκέτες” που εκτοξεύονταν “κατά ριπάς” προς το μέρος τους και δευτερεύοντως να παίξουν την μουσική τους. Στο τέλος έφυγαν για το καταφύγιο τους χαρούμενοι που δεν τους έλειπε κανένα κομμάτι.

Ένα ολόκληρο live των SOAD από το 1998 (άγνωστο που έχει μαγνητοσκοπηθεί)

Προσωπικά οι SOAD μου ειχαν φανεί αδιάφοροι και τελείως άσχετοι με την φάση των Slayer, άλλα για κανέναν λόγο αυτό δεν δικαιολογούσε τον ακραίο «βομβαρδισμό» που τους επιφύλαξε το αθηναϊκό κοινό. Για τους οπαδούς της μπάντας το setlist τους την πρώτη και μοναδική φορά που έπαιξαν στην χώρα μας ήταν το εξής.

Κατόπιν ανέβηκαν και γκρέμισαν την σκηνή οι Καλιφορνέζοι άρχοντες του Thrash, εκεί σταμάτησε η ρίψη αντικειμένων και άρχισε η ρίψη ανθρώπων από την σκηνή με ανεξέλεγκτο stage diving. Να σημειωθεί ότι μου είχε κάνει εντύπωση, ότι ο Shavo Odadjian  μπασίστας των SOAD για όλη την διάρκεια του live των Slayer, χτυπιόταν κρυμμένος από το όχι και τόσο φιλικό προς την μπάντα του κοινό, πίσω από ένα ηχείο και χτυπιόταν με τα ριφ του Kerry King.  Για τους λάτρεις των Slayer αυτό ήταν το setlist.

Αγνά 90ς, οι Slayer δίνουν συνέντευξη πριν το live τους στην Θεσσαλονίκη στην εκπομπή Jammin στην ΕΡΤ3

Η πρώτη συναυλία των SOAD στην Ελλάδα, μάλλον δεν είχε αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις στην μπάντα και είμαι σίγουρος ότι θα θυμούνται ακόμα και σήμερα το “θερμό” με την κακή έννοια κοινό που συνάντησαν στην Αθήνα. Οπότε για όσους αναρωτιούνται «γιατί μας σνομπάρουν οι SOAD;» ίσως το πρωτο επεισοδιακό τους live στην χώρα μας, σχεδόν 20 χρονια πριν να είναι ένας από τους λόγους.