Αγαπητοί φίλοι, καθώς το συναυλιακό καλοκαίρι έχει επισήμως ξεκινήσει, κατανοούμε απόλυτα τον πόνο του συναυλιόφιλου που θέλει να δει πολύ πράμα αλλά δε διαθέτει πολύ χρήμα. Κι επειδή όπως ξέρετε το Luben είναι εδώ για εσάς, έχουμε να σας δώσουμε το εξής tip με το οποίο μπορείτε αν είστε αρκετά γρήγοροι και τυχεροί να δείτε τσαμπέ τους Kasabian: Run to the Stage αδέρφια. Προσομοιώνεις τρεχάλα προς τη σκηνή σκρολάροντας στο τάμπλετ ή το κινητό σου και διεκδικείς 2 προσκλήσεις κάθε μέρα. Δε σε χάλασε. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Oμολογουμένως, ο άνωθι διαγωνισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπεις στη συναυλία που ανυπομονείς να δεις (παίζοντας και χωρίς να ξοδέψεις φράγκο). Επειδή όμως στη ζωή δε μας έρχονται όλα τόσο εύκολα, ακολουθούν μερικές προσωπικές ιστορίες στις οποίες αναγκαστήκαμε να προβούμε σε ακρότητες προκειμένου να απολαύσουμε από κοντά τα αγαπημένα μας acts:
Βρισκόμασταν στο μακρινό 1998, όταν είδα την αφίσα με τις προβλεπέ πεντάλφες και τα κλασσικά 666 που διαφήμιζε την επικείμενη συναυλία των θεών Slayer με support τους άσημους και αδιάφορους τότε System Of A Down, στο γήπεδο του Περιστερίου. Με τον κολλητό μου Στέφανο αποφασίσαμε να προμηθευτούμε από νωρίς νωρίς τα εισιτήρια για το ιστορικό, όπως αποδείχτηκε τα μετέπειτα χρονια, live. Για τους μεταλλάδες της εποχής, ένα live των θεών του Thrash Metal ήταν πιο must και από την αναστάσιμη ακολουθία για την μέση Ελληνίδα γιαγιά.
Την ημέρα της συναυλίας προέκυψε ένα προβληματάκι: Λόγω του ότι όλη μας την ζωή την περάσαμε στην νότια πλευρά της Αττικής, δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα, που σκατά πέφτει το Περιστέρι. Την εποχή εκείνη που κινητά διέθεταν μόνο οι πελούσιοι και το Google Maps αποτελούσε ακόμα επιστημονική φαντασία, έπρεπε να ξεκινήσουμε και να διανύσουμε με τα μέσα, 40 χιλιόμετρα για να πάμε στο live και φυσικά να προλάβουμε να γυρίσουμε κιόλας, προλαβαίνοντας το τελευταίο λεωφορείο που έφευγε από Πανεπιστημιου στις 12 ακριβώς. Φράγκα για ταξί δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα.
Πήραμε αρχικά το λεωφορείο για κέντρο και όταν φτάσαμε, αποφασίσαμε ότι η μονή μας λύση για να δούμε τους αγαπημένους μας Slayer ήταν, όπου ανακαλύψουμε μαλλιάδες με ραφτά Slayer να τους πάρουμε κατά πόδας και να ευχηθούμε να κατευθύνόνται προς το live. Έτσι τρία λεωφορεία (και ένα τρόλεϊ νομίζω) μετά, είχαμε αισίως φτάσει στα “terra incognita” για μας, δυτικά προάστια. Ακολουθώντας σαν σκιές τους “αλητάμπουρες” μακρυμάλληδες (ενίοτε και περιμένοντας τους να κατουρήσουν ή να πάρουν μπύρες από το περίπτερο) ξεδιαλύναμε σιγά σιγά το “fog of war” που κάλυπτε το κλειστό γήπεδο του Περιστερίου.
Με αυτόν τον ριψοκίνδυνο τρόπο καταφέραμε να φτάσουμε εγκαίρως για να απολαύσουμε αυτό το εξωφρενικά δυνατό live. Στον γυρισμό, τρέχοντας, ακολουθήσαμε την αντίστροφη διαδρομή και φτάσαμε πια σπίτι μας κατάκοποι αλλά πανευτυχείς.
Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχω έναν αγαπημένο καλλιτέχνη, να πω ότι μια κάποια ταλαιπώργια την έχω φάει στο παρελθόν προκειμένου να ακούσω κάποιους από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες να παίζουν live. Γεωγραφικά, τουλάχιστον, το πιο μακρινό που έχω φτάσει για να δω κάποιον αγαπημένο καλλιτέχνη, ήταν η Ισπανία. Επειδή μάλιστα είμαι ο χειρότερος άνθρωπος για να κλείσει αεροπορικά εισιτήρια, μιας και μπερδεύω το am με το pm, κατά συνέπεια η πτήση με την ανταπόκριση που είχα κλείσει έβγαινε εντελώς εκτός προγράμματος και κάπως έτσι θα έχανα τους Radiohead, οι οποίοι μάλιστα ήταν και από τους headliners του φεστιβάλ.
Τη στιγμή που το συνειδητοποίησα, αγκάλιασα το λάθος μου, έβαλα το χέρι ξανά στην τσέπη, μιας και ήταν πολύ αργά ώστε να αλλάξω εισιτήριο και έκλεισα καινούρια πτήση. Τελικά έφτασα στην ώρα μου και οι Radiohead έπαιξαν υπέροχα.
Το 2009 ήμουν εργαζόμενο νιάτο στo Mόναχο και η κολλητή μου έκανε Erasmus στη Βιέννη. Είχαμε κανονίσει να δούμε το Αφεντικό a.k.a. Bruce Springsteen στην Αυστριακή πρωτεύουσα και μετά να ανέβουμε μαζί Μόναχο όπου θα τη φιλοξενούσα για λίγες μέρες, πιθανότατα επειδή η ζωή της παραήταν χαρούμενη και ήθελε να πάρει μια γερή δόση μιζέριας από μια πόλη που έχει σε περίσσεμα. Όλα καλά μέχρι το σημείο που μου έκλεψαν το πορτοφόλι λίγες μέρες πριν τη συναυλία και βρέθηκα χωρίς φράγκο και ταυτότητα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ταξιδέψω. Κοινώς, ΖΟΝΚ.
Ευτυχώς, ο Τούρκος μπακάλης της γειτονιάς μου με σύστησε σε ένα συνεργάτη του Έλληνα νταλικέρη που τύχαινε να κατεβαίνει Βιέννη εκείνη τη μέρα και δέχτηκε να με εξυπηρετήσει αφιλοκερδώς. Το “αφιλοκερδώς” ελέγχεται βέβαια, καθώς πλήρωσα για αυτή την εξυπηρέτηση το τίμημα του πιο άβολου πεντάωρου της ζωής μου: O τύπος μα το θεό είπε με το ζόρι ένα “γεια” όταν συναντηθήκαμε, στη μία και μοναδική ερώτηση που του έκανα για να σπάσω τον πάγο δεν απάντησε τίποτα, και μιας και είμαι αρκετά σκαλωματίας ώστε να μην ξαναπροσπαθήσω να επικοινωνήσω, το μόνο που ακουγόταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας ήταν το γερμανικό ραδιόφωνο που έπαιζε σάπιο ΑΟR.
Α ψέματα, σε μια φάση το γύρισε σε ένα σταθμό που έπαιζε μια ελληνική εκπομπή με θέμα τη διατροφή και όταν ο παραγωγός είπε τη λέξη “φινόκιο”, ο τύπος είπε “Πινόκιο” (οριακά τρόμαξα που άκουσα τη φωνή του) και χαχάνισε μόνος του. Αυτό ήταν. Eπαναλαμβάνω, 5 ώρες μαζί σ’αυτό το carpool από την κόλαση και η μόνες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του ήταν 2 “γεια” (ξαναείπε κι ένα όταν με άφησε) και η λέξη “Πινόκιο”.
Βέβαια χωρίς αυτόν δε θα είχα δει μια απ’τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου οπότε καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται.
Eδώ θα βγω λίγο εκτός θέματος και δε θα πω κάποια περίεργη ιστορία για το πώς έφτασα σε συναυλία αλλά κάτι περίεργο που είχα κάνει σε μια στιγμή έμπνευσης προκειμένου να φτάσω πιο κοντά στα εφηβικά μου ινδάλματα, τους Offspring. To 2008 λοιπόν, είχα πάει κι εγώ στην πρώτη και μοναδική συναυλία τους σε ελληνικό έδαφος για να θυμηθώ τα νιάτα μου. Σε μια φάση, κι ενώ επί σκηνής βρισκόταν άλλο act, παρατήρησα ότι ήταν κάπως εύκολο με ένα σάλτο να βρεθώ backstage και να κόβω βόλτες ανενόχλητος στο χώρο, επομένως άδραξα την ευκαιρία με την ελπίδα να πέσω τυχαία πάνω στον Noodles π.χ. και….εχμ…να του πω “Ηi Νοοdles” (γίνεται αντιληπτό ότι δεν το είχα σκεφτεί μέχρι τέλους).
Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα backstage pass και κανένα λόγο να βρίσκομαι εκεί οπότε σαν πολυμήχανος Οδυσσέας σκαρφίστηκα το εξής: Aπλά θα έκανα ότι μιλάω στο κινητό μου νευριασμένος επειδή ξέρω’γω είμαι κάποιου είδους σημαντικό πρόσωπο κι εντάξει τώρα πρήζομαι κιόλας που βρίσκομαι εκεί, έτσι ώστε αν με δει κανένας σεκιουριτάς να ψαρώσει και να με αφήσει ήσυχο. Κι αυτό ακριβώς έκανα. Με το κινητό στο αυτί πήγαινα-πέρα δώθε με ψεύτικο ξενερωμένο ύφος κι έλεγα συνέχεια “εγώ εδώ είμαι ρε φίλε, εσύ που είσαι, χέσε με να πούμε άντε τώρα” και άλλες τέτοιες μουφιές.
Το περίεργο είναι ότι έπιασε. Δύο διαφορετικοί σεκιουριτάδες κινητοποιήθηκαν για να με ελέγξουν, αλλά μόλις είδαν πόσο ξενερωμένος είμαι με τον νοητό αναξιόπιστο συνεργάτη μου και πόσο χέστηκα κιόλας που βρίσκομαι εκεί αλλά ας όψεται η δουλειά, απλά το ξανασκέφτηκαν και σταμάτησαν. Ο ένας από αυτούς κυριολεκτικά σηκώθηκε απ’την καρέκλα του και μόλις περιεργάστηκε τη φάση μου λίγο παραπάνω ξανακάθισε. Τελικά δεν είδα κανέναν από τους Οffspring κι απλά ξαναβγήκα έξω. Αρκετά μέτρια η ιστορία μου, το αντιλαμβάνομαι. Αν ήσασταν εκεί θα σας φαινόταν πιο αστείο.
Όταν ολόκληρη η αυθεντική εκδοχή των Black Sabbath ήρθε στην Ελλάδα, κανείς από τους φίλους μου δεν ψήθηκε να έρθει μαζί μου. Και μιας και ήμουν πολύ μεγάλος για να πάρω μαζί τον πατέρα μου, αποφάσισα λοιπόν να πάω μόνος μου στο χωράφι όπου γινόταν η συναυλία.
Είχα αποφασίσει να κάτσω μπροστά μπροστά από τις πρώτες μπάντες για να πιάσω χώρο. Επειδή δεν είμαι ακριβώς πανύψηλος όμως (αν με καταλαβαίνετε), μετά από 2-3 moshpit κατέληξα ζουμπηγμένος ανάμεσα σε διάφορους ψηλούς ανθρώπους και νόμιζα ότι θα πεθάνω έχοντας πάρει το σχήμα τυρόπιτας. Τότε, ένας ευγενικός άνθρωπος με αμάνικο και διαστάσεις γορίλλα με είδε που υπέφερα, μούγκρισε “φίλε είσαι καλά;”, με σήκωσε στον αέρα και με πήγε στο κάγκελο. Γορίλλα μεταλά ήσουν bro και οι Sabbath ήταν γαμάτοι.
Αυτά από εμάς αγαπητοί φίλοι. Τώρα το μπαλάκι πέφτει σε εσάς: Στείλτε μας στα comments τις δικές σας ιστορίες με περιπτώσεις που χρειάστηκε να φτάσετε στα άκρα (από άποψη ταλαιπωρίας, παπάτζας ή απλά χαζομάρας) για να δείτε τα αγαπημένα σας ονόματα επί σκηνής, και το σχόλιο που θα πάρει τα περισσότερα likes κερδίζει μια μονή πρόσκληση για τη 2η μέρα του Ejekt με Κasabian, The Jesus and Mary Chain και άλλα φοβερά ονόματα. Ο διαγωνισμός λήγει την Τετάρτη 12 Ιουλίου. Καλή επιτυχία.
