To καλό με τα βιντεοπαιχνίδια είναι ότι προσφέρουν πολυεπίπεδη απόλαυση. Σε άλλους αρέσουν οι ατελείωτες μάχες, σε άλλους οι γρίφοι. Κάποιοι παίζουν για το design, κάποιοι για την ιστορία και τους χαρακτήρες. Εγώ ανήκω στους τελευταίους, και η αλήθεια είναι πως η βιομηχανία έχει δημιουργήσει πολλούς χαρακτήρες που είναι το δυνατό σημείο των παιχνιδιών που εμφανίζονται, χαρακτήρες που κάνουν το παιχνίδι να αξίζει τα λεφτά του.
Για παράδειγμα:
Όταν έπαιξα το Resident Evil 2 ήμουν πολύ μικρός για να παίξω κάτι τέτοιο – και το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στο παιχνίδι ήταν η ιστορία του Leon. Έχοντας φτάσει πρόσφατα στο Raccoon City, είναι ένας άπειρος αστυνομικός που βρίσκεται στη μέση ενός zombie apocalypse για το οποίο είναι υπεύθυνοι μια πολυεθνική και η κυβέρνηση. Σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή του πρώτου Resident Evil, ο Leon δεν έχει καμία σχέση με τους μάτσο ήρωες των ταινιών δράσης και φρικάρει με ό,τι συμβαίνει στο Raccoon City. Ξέρεις, σαν άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με μεταλλαγμένα ζόμπι.
Μερικά sequel αργότερα, το origin του άλλαξε και από παιδί της δίπλα πόρτας έγινε σεξυ μυστικός πράκτορας που αναλαμβάνει να σώσει την κόρη του προέδρου από τους απαγωγείς της. Κρίμα.
Την εποχή που δημιουργήθηκε, η Lara Croft θα μπορούσε να είναι μια ηρωίδα από αυτές που τόσο συχνά εμφανίζονται στα βιντεοπαιχνίδια: με ελάχιστα στενά ρούχα και έναν άντρα που κάνει την ίδια δουλειά, απλά καλύτερα. Όμως 18 χρόνια μετά, η Lara Croft είναι ακόμη πολύ περισσότερα από το κοντό σορτσάκι και το στενό φανελάκι της. Κορυφαία στη δουλειά της (ίσως επειδή είναι η μόνη που τολμάει να εξερευνήσει αυτά τα μέρη), πανέξυπνη και με στόχο που θα ζήλευαν οι χαρακτήρες του Metal Gear Solid, η Croft είναι αξίως η ηρωίδα δράσης της γενιάς μας.
Eίναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν ο Duke Nukem είναι απομεινάρι της εποχής που ο Σταλόνε και ο Σβαρτσενέγκερ έβγαζαν εκατομμύρια παίζοντας υπερφυσικά φουσκωτούς τύπους που σκότωναν ντουζίνες εγκληματίες και ρατσιστικά στερεότυπα μειονοτήτων χωρίς να πάθουν γρατσουνιά, ή παρωδία όλων αυτών.
Ακόμα όμως και ο σκοπός των δημιουργών να μην ήταν η παρωδία, ο καταναλωτής έχει την τελευταία κουβέντα, και η τελευταία κουβέντα για τον Duke Nukem μάλλον θα ήταν ένα από τα δεκάδες one-liners τα οποία έχει κλέψει από b-movies τρόμου.
Η αλήθεια είναι ότι στη θέση της Morrigan θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από τους χαρακτήρες-companions του Dragon Age. Όσοι έχουν παίξει το παιχνίδι μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι το καλύτερο κομμάτι του είναι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, και η Morrigan είναι η καλύτερη όλων. Eιρωνική, με κανένα σεβασμό για την εξουσία και πάρα πολλά mommy issues, κλέβει την παράσταση και σε κάνει να κατεβάζεις το expansion της για να μάθεις περισσότερα για το παρελθόν και το μέλλον της.
Μπορεί ο Sephiroth να είναι ο κακός του Final Fantasy VII, αλλά κλέβει την παράσταση, όντας το τέλειο anime boy. Ως αποτελέσμα γενετικού πειράματος με εξωγήινο DNA, έχει μακριά ασημένια μαλλιά, το μεγαλύτερο από τα αφύσικα τεράστια σπαθιά του παιχνιδιού και ένα εντελώς generic σχέδιο για να καταστρέψει τον κόσμο και ό,τι αγαπάει ο Cloud, όλα με τη συνοδεια του δικού του theme music, το οποίο πέρασε και σχεδόν αλώβητο στη CG Animated ταινία που κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια μετά.
