Κάποτε, μία εκ των προωθητικών κινήσεων ενός μουσικού, πέραv της διαφήμισης του στα ΜΜΕ, των live και του merchandise, ήταν και η προσέγγιση μίας εταιρίας με σκοπό να στήσουν ένα παιχνίδι με θεματικό άξονα τον ίδιο. Και δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που ένας μουσικός αναλαμβάνει να επιμεληθεί μουσικά ένα game συνθέτοντας το soundtrack αυτού αλλά για την περίπτωση που η persona του καλλιτέχνη αποτελεί την έμπνευση και το υπόβαθρό, όπου πάνω του αναπτύσσεται θεματικά η κεντρική ιστορία ενός παιχνιδιού. Δυστυχώς, τα παιχνίδια αυτά ποιοτικά κυμαίνονταν από μέτρια έως κάκιστα. Μπορεί να ακούγομαι κάπως σκληρός αλλά αν είχατε παίξει και εσείς το 2000, σε ηλικία μόλις 12 ετών, το Ed Hunter, θα καταλαβαίνατε τη σημερινή μου αγανάκτηση. (Ήμουνα σε ηλικία που διαμόρφωνα χαρακτήρα, ρε Smallwood, δεν είναι δυνατόν να μου πετάς στη μούρη αυτό ως παιχνίδι της αγαπημένης μου τότε μπάντας).
Αρκετά με τα παιδικά μου τραύματα, ας πάμε τώρα να εξετάσουμε μερικά εκ των προαναφερθέντων video games. Παιχνίδια όπως το Rock Band, Guitar Hero, Make My Video ή οι οπτικοακουστικοί πειραματισμοί του Peter Gabriel και του Mike Oldfield, μείνανε συνειδητά απ’ έξω καθώς πίστευα πως δεν εναρμονίζονταν πλήρως με τον πιο adveture, θεματικό άξονα του άρθρου.
Το 1983 η Bally Midway (η εταιρία που ήταν υπεύθυνη για παιχνίδια όπως το Mortal Kombat και το Pac-Man) εκμεταλλευόμενη την αυξανόμενη δημοσιότητα των Journey, ειδικά μετά τους δίσκους Escape και Frontiers, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα arcade game βασισμένο πάνω στη μπάντα. Στο story του παιχνιδιού, κινώντας τα μέλη της μπάντας, τα οποία εμφανίζονται ως καρτουνίστικες καρικατούρες, με τα κεφάλια τους να αποτελούν πραγματικές φωτογραφίες των μελών, πρέπει να ανακτήσεις τα μουσικά τους όργανα, τα οποία είναι διασκορπισμένα σε διάφορους πλανήτες ώστε να δώσουν μια συναυλία, όπου πάλι εκεί τους βοηθάς, παίρνοντας το ρόλο του σεκιουριτά που δεν επιτρέπει στους φαν να ανέβουν στη σκηνή. Η καμπίνα του coin-op εμπεριείχε και ένα κασετόφωνο που έπαιζε σε λούπα το Seperate Ways.
Το Wu Tang : Taste The Pain ουσιαστικά ήταν ένα beat ’em up game για το Playstation 1 που μπορούσες να διαλέξεις διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι ήταν βασισμένοι πάνω στην stage persona των μελών της μπάντας. Μερικοί εξ αυτών κάνανε οι ίδιοι τα voiceovers των χαρακτήρων τους. Επίσης, όπως ήταν φυσικό η μουσική των Wu-Tang Clan βρίσκεται σχεδόν παντού μέσα στο παιχνίδι. Μαζί με το game είχε κυκλοφορήσει ένας special edition μοχλός. Αν τυχαίνει και τον έχετε σας έχω καλά και κακά νέα. Τα κακά νέα τα ξέρουμε και οι δυο μας: είναι απαίσιος. Τα καλά νέα είναι πως πουλιέται πανάκριβα πια στο e-bay ως collector’s item.
Το παιχνίδι βασίζεται στη σειρά κόμικς Kiss: Psycho Circus του Todd McFarlane (ο γνωστός δημιουργός του Spawn), την οποία εμπνεύστηκε από τη μπάντα. Οπότε, έχουμε στα χέρια μας ένα μέτριο first person shooter τύπου Quake (αν οι developers του ήταν χρόνιοι χρήστες μεθαμφιταμινών), με εμβόλιμα καρέ από τη “Spawn αισθητική” του κόμικς του McFarlane και μία tribute μπάντα των Kiss να πρωταγωνιστεί. Χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω; Επίσης, υπάρχει ακόμη και ένα φλιπεράκι με θέμα τους Kiss για το Playstation 1, το οποίο είναι ακόμα χειρότερο.
Θυμάστε τότε που ο Prince λάτρευε να αλλάζει ονόματα; Ωραία. Λοιπόν, περίπου το 1994 κυκλοφόρησε και το συγκεκριμένο παιχνίδι, όταν ο Prince άλλαξε το όνομά του σε αυτό: 
. Και για να γιορτάσει την μετονομασία του, όλος ο θεματικός άξονας του Prince Interactive περιστρέφονταν γύρω από το καινούργιο του όνομα. Οι παίκτες έπρεπε να αναζητήσουν στα άδυτα του κόσμου του Prince (πχ. την κρεβατοκάμαρα του, το στούντιο ηχογράφησης, το παρεκκλήσι αφιερωμένο στο εαυτό του, την βιβλιοθήκη του κτλ) ώστε να βρουν τα κομμάτια που συμβόλου που τον αντιπροσώπευε πια καλλιτεχνικά. Εν τω μεταξύ, όπου και αν κλίκαρες άκουγες samples από τη μουσική του Prince ή έβλεπες κάποιο βιντεοκλίπ του. Και όταν, εν τέλει, κατάφερνες να ολοκληρώσεις το σύμβολο σε περίμενε μία έκπληξη από τον “sexy motherfucker”.
http://www.youtube.com/watch?v=cPfYhOmgm58
Spice World: η ταινία είναι πια Ultitame trash Collector’s Item. Μαζί με αυτό το κινηματογραφικό έκτρωμα είχε κυκλοφορήσει και ένα video game υπό την ίδια ονομασία. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι καλείσαι να υιοθετήσεις ένα ρόλο που συνδυάζει τον Πάνο Μεταξόπουλο, την Τζούλυ Μασσίνο και τον Κώστα Καπετανίδη, καθώς οφείλεις να μάθεις στις καρτουνίστικες εκδοχές των Spice Girls να χορεύουν, να τραγουδούν ή να τις παρακολουθείς να τσιμπάνε τον πισινό του πρίγκηπα Καρόλου της Αγγλίας (μιλάω σοβαρά) ενώ μία στο τόσο επιμελείσαι και την τηλεοπτική κάλυψη των ζωντανών τους εμφανίσεων. Το παιχνίδι βγήκε ένα μήνα πριν την αποχώρηση της Geri, η οποία μάλλον κάτι ήξερε και την έκανε νωρίς.
To 1999, οι Iron Maiden βγάζουν το συγκεκριμένο τριπλό greatest hits album (μην δυσανασχετείτε∙ ήταν το μόλις τέταρτο τότε) το οποίο εμπεριείχε και το ομώνυμο video game. To Ed Hunter ήταν ένα “on rails” first person shooter σαν το Time Crisis και το Virtua Cop. Ο παίκτης καλείται να διασχίσει οκτώ διαφορετικές περιοχές-πίστες (από το East End του Λονδίνου μέχρι τις πυραμίδες της Αιγύπτου), βασισμένες όλες πάνω σε εξώφυλλα παλιότερων δίσκων των Iron Maiden. Είχες την δυνατότητα να επιλέξεις και ποια τραγούδια θα ακούγονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά μόνο ένα σε κάθε πίστα. Κατά συνέπεια, άκουγες το ίδιο κομμάτι Maiden ξανά και ξανά μέχρι το τέλος αυτής. Μετά την 26η φορά που άκουγες το “Number Of The Beast”, άρχιζες να ξεριζώνεις τα μαλλιά σου και να προφέρεις ακατάληπτες φράσεις-προσευχές στον Μεγάλο Κθούλου.
Βασισμένο κάπως χαλαρά πάνω στο σενάριο της ομότιτλης ταινίας (1989), σ’ αυτό το video game χειρίζεσαι τον Michael Jackson και αναλαμβάνεις τη διάσωση διαφόρων παιδιών που έχουν απαχθεί από τον κακό Mr Big. Κυκλοφόρησε αρκετές κονσόλες με την κάθε version με εντελώς διαφορετική ποιότητα gameplay. Ωστόσο, η έκδοση για το Sega Mega Drive έχει κερδίσει πια επάξια ένα cult status μετά από τόσα χρόνια. Το παιχνίδι, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν λέει και πολλά, αλλά οι synth versions του Billie Jean και του Beat It μετράνε άσχημα.
Θα σας δώσω μία εικόνα γρήγορα και συνοπτικά. Θεωρητικά στο παιχνίδι είσαι, σε επίπεδο πνευματικότητας, κενός σαν άνθρωπος αλλά πάνω στην αναζήτηση σου για το Pleasuredome σταδιακά ολοκληρώνεσαι σαν ανθρώπινη ύπαρξη. Η ολοκλήρωση σου αυτή υποδεικνύονταν από 4 μπάρες οι οποίες αντιστοιχούσαν στο σεξ, στο πόλεμο, στην αγάπη και στην πίστη (συμβολίζονται με ένα σπερματοζωάριο, μία σφαίρα, μία καρδιά και ένα σταυρό αντίστοιχα). Και όλα αυτά υπό τις 8-bit chiptune versions των τραγουδιών των Frankie Goes to Hollywood. Ελπίζω να καταλάβατε περί τίνος πρόκειται… Α! Επίσης, έχει συμβεί και ένας φόνος στο Liverpool, όπου διαδραματίζονται όλα και πρέπει να βρείτε clues για την επίλυση του αλλά εμένα μ’ έχουν στοιχειώσει τα σύμβολα. Μα σπερματοζωάρια…;
To 50 Cent: Bulletproof ανήκει στην επόμενη γενιά video games που αφορούν μουσικούς. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ακολουθείς τον 50 Cent ακριβώς μετά την απόπειρα δολοφονίας του (και τις 9 διάσημες σφαίρες που έφαγε) στην αναζήτηση του για εκδίκηση. Ο 50 Cent την έχει τη σκατόφατσα του εκδικητή, κακά τα ψέματα. Αλλά, δεν είναι ο μόνος fictional character του παιχνιδιού καθώς βλέπουμε τους G-Unit ως συμμορία, τον Dr. Dre ως έμπορο όπλων, τον Eminem ως διεφθαρμένο μπάτσο και τον DJ Whoo Kid ως έμπορο πειρατικών cd.
Το συγκεκριμένο arcade rail shooter της Midway εμφανίστηκε το 1994 και θύμιζε αρκετά το Terminator 2 της ίδιας εταιρίας. Στο παιχνίδι, οι παίκτες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ένα καταπιεστικό καθεστώς ονόματι New Nation Order και την αδίστακτη αρχηγό του, τη Helga. Το New Nation Order, λοιπόν, έχει απαγάγει τους Aerosmith και βασική σου αποστολή είναι η διάσωση τους. Για να κατατροπώσεις τους εχθρούς σου χρησιμοποιείς κάποιου είδους machine gun, το οποίο εκτοξεύει κάτι σαν φλεγόμενα cd. Τα μέλη των Aerosmith είναι κρυμμένα σε διάφορες περιοχές του παιχνιδιού και έπρεπε να τα βρεις όλα, προκειμένου να τερματίσεις το παιχνίδι. Τα δυο καλύτερα feautures του παιχνιδιού είναι η Kerri Hoskins , η οποία χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία της Helga (αλλά και της Sonya Blade στο Mortal Combat 3) και ο Steven Tyler να ουρλιάζει “Remember, music is the weapon!”
Το The Blues Brothers ήταν ένα ακόμη video game που βασιζόταν και αυτό σε μία ομώνυμη ταινία. Κυκλοφόρησε το 1991 και βασικός σκοπός του παιχνιδιού ήταν να αποφεύγεις αστυνομία ώστε να καταφέρουν οι Blues Brothers να δώσουν μία συναυλία. Fun fact: O Γάλλος με ελληνικές ρίζες Δημήτρης Γεράσιμος συνέθεσε τη μουσική για όλες τις εκδόσεις του συγκεκριμένου παιχνιδιού, εκτός από το Blues Brothers: Jukebox Adventure για το Game Boy, όπου εκεί συνέθεσε τη μουσική ο Thorsten Mitschele.
To Beatle Quest ήταν ένα text adventure που κυκλοφόρησε το 1985 για το C64 και Spectrum ZX , όπου όλα τα description του παιχνιδιού αποτελούνται αποκλειστικά από στίχους των Beatles. Μόνο για Die-Hard οπαδούς των Beatles καθώς πέρα του γεγονότος ότι είναι text adventure, δεν βρίσκω λογική ώστε να ανέχεται κάποιος να του απαντάνε “You’ll get by with a little help from your friends” κάθε φορά που θα πατά το Help.
