Τα video games έχουν πάψει από καιρό να αφορούν καμμένους στα γεμάτα κάπνα υπόγεια κάποιου arcade bar ή σκοτεινών internet cafe, αγαπητοί φίλοι, και αυτό το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Πλέον, το gaming αναγνωρίζεται ως μια κερδοφόρα και mainstream βιομηχανία πολιτισμού που δημιουργεί σύνθετα και υψηλού επιπέδου προϊόντα.
Eκτός λοιπόν από ψηφιακές στολές με λαμπερά γάντια προς αγορά από ματαιόδοξους gamers, έντονο είναι και το αποτύπωμα που έχει αφήσει η μουσική των βιντεοπαιχνιδιών στην βιομηχανία αλλά και ευρύτερα σε αυτό που λέμε ποπ κουλτούρα.
Εν μέσω δημιουργικών βρισιών και αλληλοκατηγοριών μεταξύ των παικτών, σημαντική επίδραση στην λαική κουλτούρα είχε και συνεχίζει να έχει η μουσική που ντύνει ένα ψηφιακό περιβάλλον.
Εδώ παρουσιάζονται κάποια σημαντικά παιχνίδια που η μουσική τους ήταν σταθμός για την εξέλιξη του είδους. Δείτε τις επιλογές μας και πείτε μας και εσείς τις δικές σας προτάσεις!
Πρώτη περίπωση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το πρώτο video game που χρησιμοποιήσε ήχο, με σημερινά δεδομένα ίσως και κάποιου είδους μουσική, για να αναπαραστήσει τη φασαρία που θα έκαναν οι διαστημομαχίες. Στο arcade Computer Space, ο ήχος θα θεωρούνταν πλέον “hipster” με βάση το πόσο απλοϊκός είναι αλλά τότε ήταν αρκετά πρωτοποριακός για τα δεδομένα του hardware που το συνόδευε. Παρά τις όποιες περιορισμένες δυνατότητες που υπήρχαν το 1971, το παιχνίδι ήταν σημαντικό γιατί εμπλούτισε το περιεχόμενο που μπορούσαν να προσφέρουν λίγα πίξελ σε μια οθόνη.
Το Space Invaders, ένα arcade του 1979 και ένα από τα πρώτα της χρυσής εποχής των arcade games, παιχνίδια δηλαδή που προορίζονταν για συσκευές με κερματοδέκτες, και κατάφερε να μεταφέρει την αγωνία του παιχνιδιού και μέσω του ήχου. Ακόμα και αν αποτελούσε περισσότερο ήχους παρά μουσική, μπορούσε να μεταδώσει την ένταση της δυσκολίας του παιχνιδιού με την πύκνωση του ρυθμού.
Η δεκαετία του ’80 φέρνει μια αναβάθμιση τόσο αριθμητικά στους τίτλους όσο και ποιοτικά στις μουσικές. Τα επόμενα χρόνια και με τη βελτίωση του hardware οι παραγωγοί μπόρεσαν να αναθέτουν σε μουσικούς τη σύνθεση 8bit και 16bit ήχων. Οι μουσικές άρχισαν να γίνονται πιο σύνθετες και επιπλέον μετέδιδαν και το υφος του παιχνιδιού. Το Legend of Zelda, Λινκ εδώ, ανεξάρτητως του ότι είναι ένα παιχνίδι με σημαντική συνεισφορά λόγω σεναρίου, μετέδωσε και μέσω μουσικής το ρομαντισμό του παιχνιδιού.
Είναι αρκετά τα παιχνίδια που θα άξιζαν να μπούν σε αυτή τη λίστα. Η δεκαετία του ‘80 έβγαλε σημαντικά παιχνίδια όπως το Mario, το Tetris, το Metroid. Αλλά το Megaman είχε έναν από αυτούς τους κολλητικούς ρυθμούς που έμελλε να γράψει ιστορία στον κόσμο του gaming και δικαίως του αξιζει μια θέση στη λίστα.
Όχι, δεν ξεχάσαμε το Donkey Kong, τον συμπαθή γορίλλα που του έκλεψε τη δόξα ο Mario. Στα καμιά 30αριά παιχνίδια που πρωταγωνιστεί ή εμφανίζεται ο Donkey Kong, το Donkey Kong Country έχει ένα σταθερό fanbase μεταξύ άλλων και λόγω της μουσικής του. Ο συνθέτης της μουσικής, David Wise, έχει αναδειχθεί σε cult φιγούρα και μας ταξιδεύει με τη μουσική του στις φυλλωσίες των περιπετειών του παιχνιδιού.
Το Street Fighter ήταν άλλη μια σειρά παιχνιδιών άξια τοποθετημένη στο cult βάρθρο. Η νέα δεκαετία μπήκε δυναμικά αφού το 1991 βγήκε το Street Fighter II για το νιντέντο. Οι δύο παίκτες είχαν πολλούς χαρακτήρες για να διαλέξουν και να παίζουν ξύλο με διαφορετικούς συνδιασμούς κινήσεων. Το μέλλον διεγραφόταν υπέροχο.
Ανταγωνιστικά του Street Fighter στην Αμερική βγήκε το 1992 το Mortal Kombat. Με κρυφούς παίκτες, άλλα και ωμή βαρβαρότητα για να εξάψει το κοινό η διαφορά του με άλλα παιχνίδια ήταν πρωτοποριακή. Η βαρβαρότητα και τα fatalities έμελλε να γραφτούν στην ιστορία ως σημεία αναφοράς στις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν.
Αν η δεκαετία του ‘80 σημαδεύτηκε από το Legend of Zelda και της ιστορίας που προσέφερε, το Final Fantasy 7 άνοιξε νέες προοπτικές. Η μουσική του, οι δυνατότητες που προσέφερε το παιχνίδι αλλά και η ταξιδιάρικη ψυχή του άφησαν ένα σημαντικό αντίκτυπο στους gamers. Είναι λίγα τα παιχνίδια που αγαπήθηκαν τόσο πολύ από το κοινό και είναι από τις λίγες φορές που ένα remake ενός παιχνιδιού θα είναι δύσκολο να απογοητεύσει εξαιτίας των πολύ γερών βάσεων που είχαν τεθεί το 1997 με την πρώτη έκδοση του.
BONUS:
Γενικότερα, τα video games είναι σημαντικές πηγές πολιτιστικών προιόντων και αυτό φαίνεται από το ότι η νοσταλγία άρχισε να ξαναζωντανεύει τους ήχους μιας άλλης εποχής. Η λίστα αυτή θα μπορούσε να έχει τη μουσική από δεκάδες άλλα παιχνίδια. Αλλά εκτός από τη νοσταλγία, η μουσική από παλιά παιχνίδια είναι σημαντική λόγω της επιρροής της σε μουσικά δρώμενα της δεκαετίας του 2010 με το παράδειγμα της Syntwave να κεντράρει πάνω στα συναισθήματα της των δεκαετιών ‘80ς και ‘90ς.
Στο παιχνίδι, Streets of Rage 2 για τη Sega αχνοακούγονται μουσικές που θα μπορούσαν να παίξουν ακόμα και σήμερα σε ένα υπόγειο club. Αν και για το Streets of Rage δεν υπήρχε ο ίδιος πανζουρλισμος που δημιουργήθηκε για τα άλλα παιχνίδια της λίστας, η μουσική του είναι πολύ καλογραμμένη. Ο Yuzo Koshiro που έγραφε από jazz ως τέκνο για 16bit, ανέβασε πολύ ψηλά τον πύχη και για το λόγο αυτό είναι αξιοσέβαστος στην μουσική βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών.
Από την άλλη, καινούρια παιχνίδια βασίζονται πάνω στους πρωτοπόρους εκείνης της εποχής. Σε ένα γύρισμα της κουλτούρας μεταξύ διαφορετικών μέσων ποπ τέχνης, το σκοπίμως cult παιχνίδι Hotline Miami δείχνει πώς μπορούν να ενσωματωθούν ορισμένα στοιχεία εκείνης της εποχής. Το Hotline Miami είναι ένα πιξελωτό σπλάτερ παιχνίδι από το 2012 που έχει μουσικές αναφορές τόσο στην χρυσή εποχή των arcade games όσο και στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Σε αυτή τη περίπτωση βλέπουμε μια αντιστροφή των ρόλων που είχαν ανατεθεί από το hardware και τους περιορισμούς 40 χρόνων πριν. Το παιχνιδι που διαδραματίζεται στο Μαϊάμι της δεκαετίας του 1980 χρησιμοποιεί χαμηλή ανάλυση για τα γραφικά και υψηλή ποιότητα ήχου και μουσικής.
Σε κάθε περίπτωση, εκτός από το Guitar Hero και λίγες άλλες περιπτώσεις, τα περισσότερα παιχνίδια παίζονται κυρίως λόγω του gaming και όχι λόγω της μουσικής τους.
Προς το παρόν τουλάχιστον.
