Ήταν 3 Απριλίου του 1817, όταν ένας τσαγκάρης στο Όλμοντσμπερι της νότιας Αγγλίας είδε μια κοπέλα με μαύρο τουρμπάνι να γυρνάει σαν χαμένη στους δρόμους, μουρμουρίζοντας σε μιαν άγνωστη γλώσσα. Αυτό που πιθανώς δεν φανταζόταν όταν την πλησίαζε για να τη ρωτήσει αν χρειάζεται βοήθεια, ήταν πως σύντομα η όμορφη εκείνη μελαχρινή θα τρόλλαρε ολόκληρη την αριστοκρατική τάξη της Αγγλίας και θα κέρδιζε μια θέση στη κακόφημη σειρά του Luben “Λαμόγια με Ιστορία”! Ο τσαγκάρης οδήγησε την εξωτική άγνωστη σπίτι του και ενημέρωσε τις αρμόδιες αρχές της πόλης. Σε λίγη ώρα μια άμαξα την άφηνε μπροστά στο σπίτι του δικαστή Σάμιουελ Ουόραλ. Ούτε ο ίδιος ούτε η γυναίκα του καταλάβαιναν τη γλώσσα την οποία μιλάει πάρα μόνο ότι το όνομα της ήταν “Καραμπού”, αφού επαναλάμβανε τη συγκεκριμένη λέξη δείχνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό της. Σε μία βόλτα σε τοπικό πανδοχείο η Καραμπού έδειξε έναν πίνακα με ανανά αναφωνώντας “ananas!”, λέξη η οποία έχει ινδοευρωπαϊκές ρίζες. Ο Ουόραλ τελικά δεν ενθουσιάστηκε, αποφάσισε ότι ήταν ζητιάνα και τη φυλάκισε. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της ένας Πορτογάλος ναύτης παρουσιάστηκε στο δικαστή, ισχυρίστηκε ότι γνωρίζει τη γλώσσα της Καραμπού και μετέφρασε την ιστορία της. Σύμφωνα με αυτήν, η Καραμπού ήταν πριγκίπισσα σε ένα νησάκι του Ειρηνικού ονόματι Τζαβασού και την είχαν αρπάξει πειρατές. Κατάφερε όμως να τους ξεφύγει, κολύμπησε ως τις ακτές της Βρετανίας και βρέθηκε περιπλανώμενη στην περιοχή τους. Όταν τα άκουσε αυτά ο Ουόραλ διέταξε την αποφυλάκισή της και της προσέφερε ένα δωμάτιο στο σπίτι του. Εκεί η, φιλοξενούμενη πλέον, Καραμπού άρχισε να περνάει τις ημέρες της με προσευχές στο θεό της “Allah-Talah”, κάνοντας γυμνή μπάνιο στην λίμνη της περιοχής, φορώντας εξωτικά ρούχα και κυρίως προσελκύοντας αριστοκράτες από όλη την Αγγλία που (επηρεασμένοι και από το πνεύμα του ρομαντισμού που επικρατούσε τότε) στριμώχνονταν για να δουν από κοντά την αινιγματική πριγκίπισσα. Το σπίτι που φιλοξενήθηκε Τελικά τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονταν. Μετά από δέκα μήνες, μια κυρία ονόματι Νιλ είδε τη φωτογραφία τής “Καραμπού” στην τοπική εφημερίδα του Μπρίστολ και αναγνώρισε σε αυτή τη Μέρι Μπέικερ, την πρώην παραδουλεύτρα της που συνήθιζε να διασκεδάζει τα μικρά παιδιά μιλώντας σε αυτοσχέδιες “γλώσσες”. H Μπέικερ είχε φτιάξει από το τίποτα μια χώρα με δικά της έθιμα και γλώσσα. Παίρνοντας στοιχεία από την εικόνα που είχαν οι Ευρωπαίοι για την Ανατολή και συνδυάζοντάς τα με μια δόση τσιγγάνικης κουλτούρας, κατάφερε να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα ο οποίος τη βοήθησε και να αποφυλακιστεί αλλά και να ζήσει σαν αριστοκράτισσα για τόσο καιρό στην έπαυλη των Ουόραλ. Η αποκάλυψη της πραγματικής της ταυτότητας μικρές συνέπειες είχε για τη λαμογιο-Μέρι. Οι Ουόραλ την ξαπέστειλαν στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής, όπου η φήμη της είχε ήδη φτάσει και της επέτρεψε να ξεκινήσει παραστάσεις ως “Πριγκήπισσα Καραμπού”. Το σόου της άφησε αδιάφορο το κοινό και έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει στην Αγγλία, όπου προσπάθησε να ανεβάσει παραστάσεις, εξίσου ανεπιτυχώς. Η απάτη της Μπέικερ έμεινε στην ιστορία και έγινε ακόμα και ταινία – και μπορεί να την πιάσανε στα πράσα, μα τουλάχιστον κατάφερε να δουλέψει ένα σωρό αριστοκράτες και να την περάσει ζάχαρη για δέκα μήνες.
