Τέρμα πια τα εικαστικά, επιστροφή πίσω σε (πιο) γνώριμα και πιο αγαπημένα λημέρια. It’s Judgement time.

Το Dredd, βασισμένο στο γνωστό στριπάκι του 2000 AD, σε πηγαίνει σε άλλη γη σε άλλα μέρη και συγκεκριμένα σε μια γη που έχει μετατραπεί σε άνυδρη έρημο με μοναδικό πόλο συγκέντρωσης ανθρώπων μια τεράστια πόλη (από Βοστώνη μέχρι Ουάσινγκτον) καλά περιφραγμένη με ψηλά τείχη να προστατεύουν από εξωτερικούς κινδύνους. Τι γίνεται όμως με τους εσωτερικούς; Για αυτά υπάρχουν οι Judges, υπερεκπαιδευμένοι μπάτσοι, που αποδίδουν “δικαιοσύνη” στους δρόμους, επί τόπου. Μια ωραία μέρα λοιπόν, ο επιφανής Judge Dredd θα πάρει την μαθητευόμενη δικαστίνα Anderson για test drive και θα πάνε παρεούλα να επιβάλουν τον νόμο, όμως επειδή είναι και 95 λεπτά η ταινία και το δράμα απαιτεί την σύγκρουση, κάτι θα πάει στραβά.

Το Dredd, αν και κυκλοφόρησε γύρω στο καλοκαίρι, οπότε και είχα φροντίσει να το ψάξω, δεν το είδα μέχρι πολύ πρόσφατα για τον λόγο ότι δεν πίστευα ότι θα ξέφευγε από την θεματική Law & Order που πάει πακέτο με τον δικαστή. Ευτυχώς όμως οι μπατσοκρατικές ονειρώξεις που βρέχουν τα κρεβάτια ντόπιων ιθύνοντων γρήγορα υποχώρησαν μέσω έξυπνου σεναρίου και αυτοσαρκαστικής ανατροπής, για να αναδυθούν από το κατεστραμμένο αστικό τοπίο τα τεντωμένα όρια του dura lex sed lex. Αξιέπαινη και η επιμελής αποφυγή εύκολου σεξισμού με γυναικείους χαρακτήρες που πολλές φορές εμφανίζονται πιο δυνατοί από τους αντίστοιχους αντρικούς και φυσικά δεν έχουν το παρουσιαστικό “κινούμενου κρέατος” που θα ζήλευε και η πιο ακριβοπληρωμένη πορνοστάρ.

Έχοντας αποφύγει πολύ γρήγορα τους δύο βασικούς ενδοιασμούς μου, η ταινία με άφησε να βυθιστώ στην καταιγιστική δράση μιας σκοτεινής μεγαλούπολης βγαλμένης από το ίδιο καλούπι που πιθανότατα έσπασε το 82’ και στο ύπουλο χιόυμορ της. Ο Pete Travis, παρά την πολύπαθη (και πολύ ενδιαφέρουσα) ιστορία της παραγωγής, κατάφερε να φτιάξει έναν υποδειγματικό κινηματογραφικά κόσμο, αποφεύγοντας ένα μανιερίστικο remake της ταινίας του 1995 με τον Stalone. Από την στιγμή που θα το βάλεις να παίξει, το Dredd δεν θα σε αφήσει να κοιτάξεις αλλού ούτε λεπτό, με μοναδική ανάπαυλα ίσως τα υποκειμενικά πλάνα αυτών που τριπάρουν με το Slo-Mo (το in ντρόγκι της ταινίας) λίγο πριν πεθάνουν, τα οποία θα βύθιζαν και υπερήλικη θεούσα στον βούρκο των ναρκωτικών και την αγκαλιά του εξαποδώ.

Βρες το, δες το. You have been warned.