Ο Ferris είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής τελειόφοιτος λυκείου. Πέρα από την δημοτικότητα του στο σχολείο, είναι αγαπητός σε όλη την τοπική κοινότητα. Μπορούμε να πούμε πως όλοι τον λατρεύουν σε αυτή την πόλη. Όλοι; Ε όχι φυσικά. Πρώτον, η αδελφή του, και δεύτερον, ο -ας πούμε- διευθυντής του σχολείου του, σχηματίζουν το μικρό γαλατικό χωριό των ορκισμένων εχθρών του. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας προφανώς. Η αδελφή του δεν τον αντέχει για τους λόγους που μισούνται συνήθως τα αδέλφια. Ο διευθυντής βλέπει με μισό μάτι τις συχνές, “δικαιολογημένες”, απουσίες του Ferris και ποθεί να τον ξεσκεπάσει, να τον ξεφτιλίσει και να τον ισοπεδώσει. Αγνοί πόθοι αν μη τι άλλο.

Όπως έγινε εμφανές στον προσεκτικό αναγνώστη-λαγωνικό και από τον τίτλο της ταινίας, ο Ferris αποφασίζει να μην πάει σχολείο. Προσποιείται τον άρρωστο (οκ όχι και τίποτα φοβερό) και ξεκινάει την μέρα του. Στην πορεία συναντάει τον κολλητό του (η ασθενής κράση του τον έχει ρίξει στο κρεβάτι) και το αμόρε (κατάλληλες μηχανορραφίες την φέρνουν στην αγκαλιά του). Ταυτόχρονα, η γλυκιά αδελφή βράζει στο ζουμί της και ο συμπονετικός διευθυντής είναι αποφασισμένος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Η ιστορία δομείται σε ένα πολύ ρεαλιστικό σενάριο. Πράγματι μια ξεκούραστη μέρα στο σπίτι αποτελεί τον διακαή πόθο κάθε συνηθισμένου μαθητή. Οι σχολικές αργίες δεν αρκούν. Σύντομα μετά το πέρας τους, η γνώση για μάθηση έχει σβήσει. Ας μην σχολιάσω και τον ενθουσιασμό όταν κάποιος απροσδόκητος λόγος (χιόνι/σεισμός/ξεχασμένος άγιος) κρατάει το σχολείο ξαφνικά κλειστό.

Οι βασικές θεματικές μιας “εφηβικής ταινίας”, είναι παρούσες. Οι απορροφημένοι στις δουλειές τους και αδιάφοροι μεγαλοαστοί γονείς, το κομβικό της ενηλικίωσης, οι σημαντικές αποφάσεις, η επικείμενη απομάκρυνση από τους σχολικούς κύκλους/παρέες. Βασικός φιλοσοφικός άξονας είναι το ρητό “άδραξε την μέρα”. Εύστοχη επιλογή, καθώς συγκαταλέγεται άνετα στα 5 πιο δημοφιλή σχολικά τσιτάτα. Ταιριαστό και με την αντίθεση σχολικής και “εξωτερικής” ζωής. Η σχολική αποχαύνωση και μονοτονία είναι το αντίθετο από την πολυποίκιλη μέρα του Ferris.

Η ταινία δεν ανακαλύπτει την φωτιά ούτε κάνει ρηξικέλευθες τομές. Παίρνει έναν γνήσιο εφηβικό προβληματισμό και τον αναπτύσσει σωστά. Και για αυτό πετυχαίνει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σκηνοθετεί ο J. Hughes, ποιητής και των εξίσου γνωστών Breakfast Club και Sixteen Candles.