Οι τελευταίες μέρες ήταν ένα συναισθηματικό ρολερκόστερ για τους fans του Αlien.
Αρχικά ανακοινώθηκε ότι θα βγει καινούρια ταινία, με σκηνοθέτη τον Νιλ Μπλόμκαμπ του «District 9». Λίγο αργότερα ο ίδιος προκάλεσε μαζικά nerdgasms, δηλώνοντας ότι η ταινία του θα είναι στην ουσία συνέχεια του «Aliens» του Tζέιμς Κάμερον, άρα τα «Αlien 3» και «Αlien: Resurrection» θα είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ (κάτι που οι περισσότεροι από ’μας προσποιούμαστε ότι ισχύει έτσι κι αλλιώς).
Και μετά μας έριξε πάλι στα τάρταρα, λέγοντας ότι ναι μεν η ταινία του έρχεται μετά το «Aliens» αλλά δεν ακυρώνει το τρίτο μέρος, πράγμα που σεναριακά είναι σχεδόν αδύνατο να βγάζει νόημα.
Επειδή ο μαν φαίνεται πελαγωμένος, είμαστε εδώ για να του δώσουμε μερικά χρήσιμα tips για να κερδίσει την αμέριστη αγάπη του κινηματογραφικού κοινού και όχι μια μούτζα-facehugger.
Αν ψήνεσαι για sci-fi καταστάσεις με φόντο μια εξαθλιωμένη παραγκούπολη και απλοϊκά μηνύματα του στυλ «κακό πράγμα η κοινωνική ανισότητα», ο Νιλ Μπλόμκαμπ είναι ο άνθρωπός σου: όλες οι ταινίες του είναι ακριβώς αυτό.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν έχει ιδέα αν μπορεί να γυρίσει και τίποτα άλλο.
Σκηνή από το «District 9» (ή από το «Εlysium», ή το «Chappie», πάντως σίγουρα ένα απ’ αυτά τα 3)
Στο Alien υπάρχει και το sci-fi, και το απλοϊκό μήνυμα («κακό πράγμα οι σατανικές πολυεθνικές») επομένως είναι αρκετά στο στοιχείο του. Εξαθλιωμένη παραγκούπολη όμως δεν πρέπει επ’ ουδενί να παίξει – και γενικώς δεν πρέπει να παίξει πλανήτης Γη ή κάθε άλλο setting που δεν είναι ένας κλειστός απομονωμένος χώρος στον οποίο μια ομάδα ανθρώπων είναι παγιδευμένη μαζί με το/τα Alien. Αν ο Μπλόμκαμπ προσπαθήσει να καινοτομήσει αφαιρώντας την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα κι ανοίγοντας τον κόσμο της ταινίας, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ξενερώσουν και τα τσιμέντα.
Ένα απ’ τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία στο μύθο του Άλιεν, είναι ότι το πλάσμα προσαρμόζεται στο DNA του εκάστοτε ξενιστή. Γι’αυτό το λόγο, το Άλιεν στην τρίτη ταινία που βγήκε από σκύλο κι όχι από άνθρωπο είναι λίγο πιο ζώον από τα προηγούμενα. Οι πιθανότητες είναι άπειρες και αν ο σεναριογράφος είναι μερακλής, μπορεί να κάνει παπάδες.
Σε ξορκίζουμε όμως παλικάρι, μην πετάς πολύ κοντά στον ήλιο. Μια λέξη θα πούμε μόνο: Predalien.
50% Predator, 50% Alien, 100% μαλακιάρα που βεβήλωσε τις παιδικές μας αναμνήσεις
Η Έλεν Ρίπλεϊ της Σιγκούρνι Γουίβερ είναι ένας απ’τους πιο μνημειώδεις action heroes όλων των εποχών. Το πρόβλημα είναι ότι η Γουίβερ είναι πια 65 χρονών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Σίγουρα π.χ., συνεπάγεται ότι δε γίνεται να ξαναπαίξει κάτι τέτοιο
Ο Μάικλ Μπιεν που επίσης επιστρέφει ως δεκανέας Χικς είναι σχεδόν 60, ενώ δεν αποκλείεται να επιστρέψει για το ρόλο του ανδροειδούς Μπίσοπ και ο Λανς Χένρικσεν (ετών 75). Είναι προφανές ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάποιο σεναριακό τέχνασμα ώστε να δικαιολογηθεί γιατί ξαφνικά κάθε μέλος του καστ δείχνει έτοιμο να δώσει στα Άλιεν χαρτζιλίκι για να πιουν μια γκαζόζα με τις κοπέλες τους.
Ακόμα σημαντικότερα, έτσι θα μπορούμε να δούμε τη Νιουτ, το κωλοπετσομένο κοριτσάκι απ’τη δεύτερη ταινία να θερίζει εξωγήινα μπαστάρδια ως ενήλικη γυναίκα πλέον. Αν διδαχθήκαμε κάτι απ’τα franchises των Indiana Jones, Die Hard και Τerminator είναι πως, άμα είναι να κάνεις σίκουελ με γερομπαμπαλή πλέον πρωταγωνιστή, ένα νεαρό sidekick είναι απαραίτητο.
Κανένας σώφρων άνθρωπος δεν αρνείται ότι η Γουινόνα Ράιντερ με αγορέ μαλλί στο “Alien: Resurrection” ήταν έρωτας.
Καλησπέρα
Ξέρετε τι άλλο ήταν όμως; Ένα μουρόχαβλο και κάπως σπαστικό [SPOILER για μια ταινία που βγήκε πριν 18 χρόνια] ανδροειδές – παντελώς ανάξιος διάδοχος του Μπίσοπ που παραμένει από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες του franchise. Το ανδροειδές στη νέα ταινία (που κατά την παράδοση, το όνομά του θα αρχίζει από «Ε»), πρέπει να επαναφέρει τη ρομποτική γαματοσύνη τουλάχιστον στα προηγούμενα επίπεδα, αν όχι να σπάσει τα κοντέρ.
Ένας βασικότατος λόγος για τον οποίο το «Alien: Ιsolation» είναι ένα απ’τα πιο επιτυχημένα παιχνίδια που βγήκαν πέρσι είναι ότι μιμείται σε παρανοϊκό βαθμό τη ρετρό αισθητική της πρώτης ταινίας και είναι γεμάτο πράσινες οθόνες crt, πίξελ και μοχλούς.
Έχει και φιδάκι
Η νοσταλγία είναι μια παχιά αγελάδα που δε σταματάει να κατεβάζει πεντανόστιμα δολάρια και τα τσακάλια πίσω από το παιχνίδι ξέρουν καλά πόσο σημαντικό είναι να μην αποξενώνεις τους 30ρηδες nerds που έχουν μεγαλώσει με το franchise σου, αλλά να τους θυμίζεις ότι είναι μέρος κάποιας φάσης που οι νεότεροι δεν πιάνουν.
Το ακριβώς αντίθετο ας πούμε, έκαναν οι υπεύθυνοι για τα remake του «RoboCop» και της “Oλικής Επαναφοράς” που προσπάθησαν να εκμοντερνίσουν τα εφέ και την αισθητική των ταινιών για να κερδίσουν το εφηβικό κοινό.
Φίλε Νιλ, γάμα τα δεκατετράχρονα (να μια πρόταση που out of context μπορεί να μας βάλει σε πολλούς μπελάδες): Tα δεκατετράχρονα δεν ξέρουν και δεν εκτιμάνε τίποτα και δεν έχουν λεφτά – από τους 30ρηδες νοσταλγούς του ροκ εν ρολ και τους 20ρηδες χίψτερς-ρετρολάγνους τρως.
