Ο Konstantin Lopushansky είχε βοηθήσει τον Tarkovsky, όταν έφτιαχνε το Stalker. Πιο πριν ήταν βιολιτζής και στο ενδιάμεσο κριτικός τέχνης. Πιο μετά έκανε και ο ίδιος ταινίες. Το Posetitel Muzeya (ο Επισκέπτης ενός μουσείου-κατά μετάφραση του αγγλικού τίτλου) είναι μία από αυτές.

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, που μοιάζει πολύ με τοξική χωματερή και μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει “μεταλλαχτεί” σε διανοητικά καθυστερημένους,στοιβαγμένους σε “καταφύγια”, ένας ταξιδευτής ψάχνει ένα μουσείο, το οποίο όμως βρίσκεται βυθισμένο στον ωκεανό και μπορεί να το προσεγγίσει μόνο κατά την διάρκεια της παλίρροιας (1 εβδομάδα). 3 μέρες να πάει και 3 να γυρίσει και μια μέρα έξτρα ή έτσι νομίζει.

 Τις αισθητικές εμμονές του σκηνοθέτη τις παίρνεις χαμπάρι ήδη από τις πρώτες εισαγωγικές σεκάνς και θα συνεχίσεις να τις παρατηρείς για όλη την διάρκεια της ταινίας να κορυφώνονται με συγκεκριμένο, σχεδόν μουσικό ρυθμό. Τσιταρισμένο κόκκινο και πράσινες θάλασσες με την φύση να παίρνει κεντρικό ρόλο στο μεταποκαλυπτικό εικαστικό όραμα βγαλμένο από τα τέλη της δεκαετίας του 80.

 Το Stalker δεν μπορώ να σου πω ότι δεν υπάρχει μέσα στον επισκέπτη αλλά η κάμερα του και η σκηνοθεσία του δεν μπορώ να πω ότι το ξεπερνούν, όμως ούτως ή άλλως δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Η ταινία ανήκει στον Lopushansky και σε κανέναν άλλο.

Ο πρωταγωνιστής, ανώνυμος καθ’ όλη την διάρκεια, συνεισφέρει εκπληκτικά στην δημιουργία της ατμόσφαιρας με την μυστικοπαθή ερμηνεία του αλλά δύσκολα συγκρίνεται με τους πραγματικούς ανθρώπους με ειδικές ανάγκες που ζωντανεύουν τους μεταλλαγμένους στα καταφύγια στην οθόνη σου. Οι ερμηνείες τους πηγαίνουν το σενάριο αλλά και τον προφανή χριστιανικό συμβολισμό του αρκετά σκαλιά πιο πάνω.

Ο επισκέπτης όμως δεν εξαντλείται σε χριστιανοηθικές αλληγορίες, ακόμα και αν αποτελούν κεντρικό θεματικό του άξονα. Η κοινωνία έχει εμφανώς σαπίσει, η διαφυγή προβλέπεται δύσκολη, η επάνοδος μάλλον ακατόρθωτη, η ελπίδα χλωμή. Το ύστατο ξεθώριασμα του σοβιετικού σοβά.

Συνιστάται.