Πάντα αναρωτιόμουν τι έκανε ο Lucas μεταξύ των δύο τριλογιών. Θα μου πεις έπιασε τον Spielberg και φτιάξανε τον Indy, αλλά έκανε και αυτό. Ως παραγωγός πάντα, μην μπερδεύεσαι. Το Willow που βασίστηκε σε ιστορία του ίδιου Lucas, την οποία μετέτρεψε σε ένα ψιλοαπαίσιο σενάριο ο Bob Dolman, αφηγείται την ιστορία του Willow, ενός νάνου και επίδοξου μάγου με χαμηλή αυτοπεποίθηση που βρίσκει ένα ανθρώπινο μωρό στο ποτάμι κοντά στο χωριό του, το οποίο σύμφωνα με την Προφητεία θα εκθρονίσει την κακιά μάγισσα και θα φέρει πάλι ειρήνη, αγάπη και ζαχαρένια ουράνια τόξα στο βασίλειο. Το μωρό όμως δεν μπορεί φυσικά να μείνει στο χωρίο του Willow και για αυτό η συνέλευση των νάνων αποφασίζει να τον στείλει μαζί με το μωρό σε ένα ταξίδι που θα του αλλάξει την ζωή και παράλληλα θα σώσει τον κόσμο. Φυσικά δεν τα κάνει όλα αυτά μόνος του αλλά με την βοήθεια διαφόρων χαρακτήρων που συναντά στο διάβα του. Μπορεί μέχρι στιγμής να σου φαίνεται ότι προσπαθώ να σου πλασάρω κάτι σαν cult υπερθέαμα αλλά σιχαίνομαι αυτό τον όρο και δεν θα το έκανα ποτέ. Το όλο στήσιμο της παραγωγής του Willow μπορεί να θυμίζει ρετροαντιγραφή σε κουστούμια και σκηνικά του Άρχοντα αλλά για αυτό δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν άλλον εκτός από τον Peter Jackson που μάλλον το γούσταρε πολύ το ταινιάκι και τα fantasy στερεότυπα που επιμελώς καλλιεργούνταν επί δεκαετίες. Άσπρο καλό, μαύρο κακό. Οπαδοί του ίδιου μανιχαϊστικού προτύπου είναι και όλοι ανεξαιρέτως οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στο Willow. Από την αρχή μέχρι το τέλος οποιαδήποτε προσπάθεια ηθικής απόχρωσης μεταξύ καλού-κακού πέφτει στο κενό. Το σενάριο είπαμε δεν ήταν και από τις εύστοχες επιλογές. Αντίθετα, τα εφέ από την Industrial Light & Magic του Lucas αλλά και η σκηνοθεσία του Ron Howard (ίσως τον θυμάσαι σαν αφηγητή στο Arrested Development) λειτουργούν όπως θα περίμενες σε κάτι που βγήκε το 88’ και προοριζόταν για μαζική αποδοχή. Έξυπνα και πλέον εμφανώς παρωχημένα τα πρώτα, μετρημένη (βλ. αδιάφορη) χωρίς κάτι ιδιαίτερο η δεύτερη, αν και δεν γίνεται να μην εκτιμήσεις τις προσπάθειες που έκαναν σε μια εποχή που έχωνες καρτέλες στους “υπολογιστές”, ο όρος κομπιουτεράς ήταν ακόμα δόκιμος και τα αρχικά CGI είχαν να κάνουν μόνο με ψυχασθενείς και τα συμπτώματα τους. Εκεί που ξεχωρίζει όμως πραγματικά το Willow είναι στη σεναριακή σύλληψη του George. Αν το παρατηρήσεις καλά και δεν σταθείς στα επιμέρους μειονεκτήματα του, ίσως και λόγω ηλικίας, η ιστορία περιλαμβάνει κομμάτια και στοιχεία από άπειρες δοκιμασμένες μυθολογικές και φανταστικές συνταγές που ενσωματώνονται έξυπνα και διακριτικά στην πλοκή, τις οποίες μάλιστα, σε μια απόπειρα χιούμορ, δεν διστάζει και να σατιρίσει. Άσε που πρωταγωνιστεί κανονικός νάνος που έπαιζε στο Star Wars ένα Ewok αλλά και ο απόλυτος star των 80s, ο Val Kilmer σε ρόλο μεσαιωνικού Han Solo. Ναι, Han Solo. Ο Val Kilmer. Μην φαντάζεσαι ότι η ερμηνεία κανενός από τους πρωταγωνιστές θα σου μείνει αξέχαστη αλλά ο Val Kilmer σε αυτόν τον ρόλο σφραγίζει το ύφος και την εποχή του Willow. Μπορεί να ξαναγράψω το όνομα του έτσι, γιατί μπορώ. Val Kilmer. Πώς σου φάνηκε? Μην σε κουράζω, τελικά με κράτησε και το γούσταρα. Για όλη την οικογένεια και για σένα ακόμα. Hot trivia, το Willow είχε προταθεί για πολλά βραβεία (ναι και για Όσκαρ) αλλά δεν κέρδισε κανένα.
