Ο καινούριος χρόνος ξεκίνησε σίγουρα καλά για τους φαν των τηλεοπτικών σειρών, μετά από την καθιερωμένη υπερ-βαρετή, κενή τηλεοπτικά περίοδο των χριστουγεννιάτικων διακοπών, ξεκίνησαν επιτέλους να προβάλλονται καινούρια επεισόδια, επέστρεψε το Σέρλοκ μετά από δύο ολόκληρα χρόνια και ξεκίνησε η τρομερή καινούρια σειρά του HBO. H σειρά έχει όλες τις προδιαγραφές να είναι καταπληκτική, δυο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές (Μακόναχι και Χάρελσον), σενάριο από το νοβελίστα Nic Pizzolatto και σκηνοθεσία από τον Cary Fukunaga, που έκανε το Jane Eyre του 2011. Θα πείτε βέβαια σειρές με καλές προδιαγραφές έχουν υπάρξει πολλές και τις περισσότερες φορές μας έχουν απογοητεύσει και μας έχουν κάνει να βαρεθούμε μετά από λίγα μόνο επεισόδια, χαρακτηριστικό παράδειγμα το περσινό Following με τον Kevin Bacon. Στην περίπτωση του True Detective δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο, οι προσδοκίες μας επαληθεύτηκαν. Είδαμε το πρώτο επεισόδιο και δηλώνουμε ενθουσιασμένοι.
Διανύουμε τα “χρυσά χρόνια” των αστυνομικών σειρών. Είναι προφανές πως το επίπεδο έχει ανέβει πολύ και όλο και περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα στρέφονται σε νοβελίστες ή σεναριογράφους του κινηματογράφου για τα καινούρια τους σενάρια. Εμφανίζονται σειρές όπως το The Killing, το Broadchurch, το Hannibal κλπ που δεν αναλώνονται απλά στην επίλυση ενός εγκλήματος, αλλά εστιάζουν στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, την πηγή της βίας, τις κοινότητες που τη δημιουργούν και την περιθάλπτουν, σειρές που βασίζονται στους χαρακτήρες πάνω απ’ όλα.
Βλέποντας λοιπόν το πρώτο επεισόδιο του True Detective εντυπωσιαστήκαμε από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, η χημεία μεταξύ των δύο αταίριαστων ντετέκτιβ είναι απίστευτη, ο Μακόναχι που αποφάσισε επιτέλους να γίνει ηθοποιός (ναι ναι φέτος είναι η χρονιά του ξεκάθαρα) και ενσαρκώνει ένα βασανισμένο, λίγο παρανοϊκο και σχεδόν αλκοολικό αστυνομικό, μόνιμα σκεπτικό και μόνιμα στα πρόθυρα ενός ξεσπάσματος, ενώ ο Χάρελσον αντιθέτως είναι ένας τελείως τυπικός επαγγελματίας, οικογενειάρχης και αξιόπιστος συνεργάτης.
Άλλο δυνατό στοιχείο της σειράς είναι η καθηλωτική σκηνοθεσία της, η υπόθεση κυλά με αργούς ρυθμους, αλλά αυτό αντί να μας κάνει να βαρεθούμε αυξάνει την ένταση και την αγωνία, καμία σκηνή δε μοιάζει να είναι ανούσια και τα πάντα αποτελούν ένα πιθανό στοιχείο για την εξέλιξη της υπόθεσης. Επίσης τρομερή είναι η φωτογραφία, ο αμερικάνικος νότος και συγκεκριμένα η Λουιζιάνα μοιάζει σαν κόλαση, ξερή και άχρωμη, καμβάς για τέτοια φριχτά εγκλήματα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικα ο Κοουλ (χαρακτήρας που υποδύεται ο Μακόναχι) “Αυτός ο τόπος μοιάζει με την ανάμνηση κάποιου από μια πόλη και η ανάμνηση έχει αρχίσει να ξεθωριάζει”.
Το επεισόδιο κινείται από το παρελθόν στο παρόν, όπου οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών μαρτυρούν πως το έγκλημα διαλευκάνθηκε το 1995, αφήνοντας στον καθέναν τα προσωπικά του τράυματα. Τελειώντας όμως όλα ανατρέπονται και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. “Then start asking the right fuckin’ questions” απαιτεί ο Μακόναχι.
