Ακριβώς πριν 30 χρόνια βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία “Scarface”. Ριμέικ της ταινίας του 1932 με τον ομώνυμο τίτλο, που θεωρείται από πολλούς μια από τις κορυφαίες ταινίες των 80s. Η σκηνοθεσία ανήκει στον ίσως πιο ταλαντούχο σκηνοθέτη εκείνης της περιόδου, Μπράιαν Ντε Πάλμα, ο οποίος προερχόταν από δύο καλά θρίλερ, το Blow Out με τον Τζον Τραβόλτα και λίγα χρόνια πιο πριν, το αξιομνημόνευτο Carrie (μπάι δε γουέι βγαίνει και ένα ρεμέικ φέτος). Το σενάριο το υπογράφει ο Όλιβερ Στόουν, που εκείνη την περίοδο πειραματιζόταν με διάφορα είδη σεναρίων απ’ ότι φαίνεται, μιας και οι δύο προηγούμενες ταινίες του ήταν το Εξπρές του Μεσονυκτίου και ο Κόναν ο Βάρβαρος.

Όσο για τους πρωταγωνιστές της ταινίες είναι περιττό να πούμε κάτι. Εκτός μάλλον από την εκπλήξη που μας προκάλεσε πριν 2 χρονάκια περίπου η εμφανίση-έκπληξη του συνεργάτη του Τόνι, Μάνι (Στέφεν Μπάουερ) ως αφεντικό του μεξικάνικου καρτέλ και εχθρού του Γκουστάβο Φριγκς στο Breaking Bad.

Μετά από την άκρως ενημερωτική εισαγωγή αυτή, μπαίνουμε στο κυρίως θέμα. Δεν λέμε ότι ο Σημαδεμένος είναι κακή ταινία απλά δεν άξιζε, δεν αξίζει και δε θα αξίζει τον ντόρο που γίνεται για αυτή. Δεν είναι δυνατόν να μπει στο ίδιο κλαμπ με γκαγκστερικές ταινίες ορόσημο οπως οι Νονοί, το Goοdfellas και οι ταινίες των Ταραντίνο και Γκάι Ρίτσι.

Δεν μας ενοχλεί καν το μη αληθοφανές σενάριο, σύμφωνα με το οποίο σε χρόνο ντε τε οι Κουβανοί κακοποιοί που απελάθηκαν από τον Φιντέλ Κάστρο μεταμορφώθηκαν σε βαρόνοι ναρκωτικών, αλλά οι γραφικοί και χωρίς ουσία διάλογοι και η κάκιστη κουβανέζικη προφορά του Αλ Πατσίνο που εύκολα μπορεί να συγκριθεί με την αδιαμφισβήτητα χειρότερη προφόρα στην ιστορία του κινηματογράφου. Προφάνως και μιλάμε για την αγγλική προφορά του Κέβιν Κόστνερ στο Ρόμπιν Χουντ.

Δεν είμαστε ειδικοί στο να κρίνουμε την φωτογραφία μιας ταινίας. Ο καθένας έχει τα γούστα του. Εμένα προσωπικά δεν με εντυπωσίασε η φωτογραφία της συγκεκριμένης, αλλά και να το κατάφερνε, πώς ειναι δυνατόν (ν2) να μην γελάσεις με το καλτιλίκι της; Καθε φορα που ο Πατσινο φώναζε – και μιλαμε σχεδον για τη μιση ταινια, το όλο πράγμα θα μπορούσε να είχε tagline Scarface: O Αλ Πατσινο βρυχάται – ένα ζουμάρισμα πετάγοταν στην μάπα του με την συνοδεία ενός γελοίου ηχητικού εφέ από κακοφτιαγμένο b-movie κουνγκ φου.

Είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος το βάθος των χαρακτήρων του Αλ Πατσίνο σε άλλες δικές του, ιστορικές ταινίες όπως ο Νονός, το Serpico, το Glengarry Glen Ross και το Dog Day Afternoon. Σε αυτή την ταινία όμως δεν φαίνεται καθόλου να υπάρχει κάτι πίσω από τον Τόνι Μοντάνα. Δεν φαίνεται τίποτα για την σχέση του με την αδερφή του, για την οποία σκοτώνει τον Μάνι ή για το γάμο του με την Μισέλ Φάιφερ. Το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι έχει κάποιους ηθικούς κώδικες όσον αφορά τις δολοφονίες συζύγων και παιδιών.

Οπώς είπαμε και πριν, δεν την θεωρούμε κακή ταινία, άφησε μεγάλη παρακαταθήκη για τις μεταγενέστερες ταινίες με ναρκωτικά. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τους άπειρους τόνους κόκας ή την θρυλική ατάκα «Say hello to my little friend»; Αλλά το ρισπέκτ για το γκαγκστεριλίκι και το σενάριο δεν το αξίζε, δεν το αξίζει και δεν θα το αξίζει.