«Είμαστε όλοι στα πρόθυρα της απελπισίας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στο πρόσωπο, να κάνουμε παρέα, να αστειευόμαστε λιγάκι… Δεν συμφωνείτε;»

– Jep Gambardella

 
 

Ο Jep Gambardella (Toni Servillo), ένας συγγραφέας, που μόλις έχει κλείσει τα 65 του χρόνια, περιπλανιέται στην Ρώμη, ξοδεύοντας τις νύχτες του σε glamorous parties.

 
 

Η ταινία διαρκεί 142 λεπτά και για λίγο θα μπορούσε να λέγεται και “Il Grande Chiacchiericcio” («Η Μεγάλη Φλυαρία»), καθώς προδίδεται από την ίδια της τη μεγάλη διάρκεια. Προδίδεται όμως και από το σενάριο της (των Umberto Contarello και του σκηνοθέτη της ταινίας, Paolo Sorrentino), το οποίο υπέρμετρα φιλόδοξο, αλλά και φειδωλό περιεχομένου, σχεδόν αυτοσχεδιαστικά θέλει να πει πάρα πολλά και κινδυνεύει να μη μιλάει για τίποτα.

 
 

Το δυνατό χαρτί αυτής της ταινίας είναι η σκηνοθεσία του Sorrentino, δημιουργού των αξεπέραστων κομψοτεχνημάτων “Il Divo” και “Le Conseguenze Dell’amore”. Κινηματογραφικά σαγηνευτικό και εικαστικά πανέμορφο με τα εντυπωσιακά πανοραμικά, κινούμενα πλάνα του και την αισθησιακή φωτογραφία του Luca Bigazzi. Γυρισμένο με μια απόκοσμη καρτποσταλική γοητεία, γεμάτο δάνεια από το σινεμά του Fellini, ντυμένο με τις πιο απολαυστικές μουσικές (ιταλική ποπ, εκκλησιαστικοί ύμνοι και αποτελεσματικότατες εσωτερικές σιωπές). Εν τέλει καταφέρνει να νικήσει με κομψότητα και στιλ το ελλιπές σενάριο, το οποίο αν δουλευόταν λίγο περισσότερο, θα μιλούσαμε τώρα για μια από τις πιο σπουδαίες ευρωπαϊκές ταινίες των τελευταίων ετών.

 
 

 
 

Ένα παρόν νωθρό, παρηκμασμένο, σε πλήρη αντιδιαστολή με ένα κάποτε ένδοξο παρελθόν, γίνεται μια σκοτεινή ανάγνωση ηθικού χάους και αταξίας, συναισθηματικού μα και πνευματικού κενού μέσω της υπαρξιακής οδύσσειας του Gambardella. O κυνικός Jep, βασιλιάς της κοσμικής Ρώμης, αποτυπώνεται εξαιρετικά με τη μελαγχολική ερμηνεία του τεράστιου Toni Servillo – από τις χιουμοριστικές πινελιές του μέχρι τις στιγμές της σπαρακτικής έντασης συναισθημάτων, που κρατούσε για χρόνια κρυφά. To υπόλοιπο καστ είναι προσεκτικά επιλεγμένο και ανταποκρίνεται με περισσή συνέπεια στους δεύτερους ρόλους.

 
 

Αποτίοντας φόρο τιμής σε μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές του ιταλικού σινεμά (“Roma, Citta Aperta”, “La Terrazza”, “Splendor”, “La Notte” και φυσικά “La Dolce Vita”), αλλά προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσει ακέραια την καλλιτεχνική ταυτότητα του Sorrentino, το “La Grande Bellezza” δεν μπορεί να πάρει τίποτα λιγότερο από…

 
 

3.5/5

 
 

Το trailer της ταινίας:

 
 

Μερικά από τα υπέροχα τραγούδια του soundtrack της ταινίας: