Ήρθε η στιγμή, φίλες και φίλοι. Άλλη μια ο-θεός-να-την-κάνει χρονιά φτάνει στο τέλος της, και κατά τα έθιμα του δημοσιογραφικού και ψηφιακού οικοσυστήματος ετοιμαζόμαστε να μαζέψουμε ό,τι συνέβη μέσα στο 2021 ώστε να καταρτίσουμε δύο, τρεις, πέντε λίστες με τα καλύτερα πράγματα που είδαμε φέτος. Ας συμπυκνώσουμε λοιπόν άλλο ένα απαίσιο έτος σε ένα άθροισμα από pop culture προϊόντα προς ταξινόμηση και κατανάλωση υπό τη μορφή ιεραρχικά δομημένης τακτοποίησης σε φθίνουσα κατάταξη. Λίστα, ούτως ειπείν, αν θέλετε.
Κι αν η ζωή μας αποτελείται πλέον από ατελείωτο doomscrolling σε οθόνες που δεν σταματάνε να μας τροφοδοτούν με δυστοπικά νέα και τοξικό online διάλογο, υπάρχουν ακόμα ευτυχώς μικρές οάσεις μέσα στην ψηφιακή έρημο του πραγματικού όπου μπορούμε να ξεπεζέψουμε, να ξαποστάσουμε και να δροσίσουμε τα κουρασμένα και αφυδατωμένα μάτια μας. Άλλοι επιλέγουν gifs με ζωάκια, άλλοι προτιμούν βασισμένα memes, εμείς προσθέτουμε σε αυτά τις κινηματογραφικές αφίσες που κάνουν format στην όρασή σου.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος κάτσαμε και χαζέψαμε ξανά καμιά 200ριά κινηματογραφικές αφίσες του 2021, έτσι ώστε να διαλέξουμε τις 10 που αγαπήσαμε περισσότερο – για διαφορετικούς λόγους την καθεμιά. Να σημειώσουμε πως η πιο προφανής επιλογή, δηλαδή η αφίσα του The French Dispatch μου αποτίει φόρο τιμής στα εξώφυλλα του περιοδικού The New Yorker, έμεινε απ’ έξω γιατί την είχαμε συμπεριλάβει στην αντίστοιχη περσινή λίστα. Ακολουθεί το top-10 μας, απολαύστε ψύχραιμα και υπεύθυνα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια κινηματογραφική αφίσα οφείλει, μεταξύ άλλων, να εξυπηρετεί τους σκοπούς προώθησης μιας ταινίας. Σίγουρα αυτές που αγαπάμε περισσότερο είναι όσες καταφέρνουν ταυτόχρονα να αποτελούν αυτοτελή καλλιτεχνικά έργα που μπορούμε να απολαύσουμε ανεξάρτητα από την marketing πτυχή τους, αλλά οφείλουμε να εκτιμήσουμε κι ένα καλό, έξυπνο, πετυχημένο διαφημιστικό τρικ. Ε, το ότι αυτή η αφίσα του design στούντιο BOND τα καταφέρνει περίφημα με ένα απλό gimmick, δύο iconic αντικείμενα, χωρίς καν τίτλο ταινίας.
Συνεχίζουμε με minimal σχέδια κι εδώ έχουμε την αφίσα για το The Tragedy of Macbeth του Joel Coen (αδερφού Coen, αν θέλετε). Δεν γνωρίζουμε τον σχεδιαστή, αφού η A24 δεν δημοσιοποίησε το όνομά του κατά την προώθηση της ταινίας, αλλά έχουμε να πούμε ότι εκτιμούμε ιδιαιτέρως τόσο το λιτό σκίτσο που θυμίζει Jean-Michel Basquiat όσο και την τυπογραφία του τίτλου.
Μακάρι η ταινία να ήταν καλύτερη, μιας και αγαπάμε φουλ τον Ben Wheatley κι εκτιμούμε όλα τα πειράματά του – ακόμα και τα αποτυχημένα. Σε κάθε περίπτωση, η αφίσα που σχεδίασε ο Richard Wells απηχεί στην εντέλεια την occult/folk horror ατμόσφαιρα του σκηνοθέτη, και θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί εξώφυλλο για κρυμμένο διαμάντι ψυχεδελοφόλκ μπάντας.
Υπέροχο σχέδιο από το στούντιο Legion Creative, μιας και καταφέρνει να συμπυκνώσει το ίδιο το θέμα της ταινίας του Ridley Scott με έναν λιτό, έξυπνο και καλαίσθητο τρόπο. Υπάρχει φυσικά ένα έμμεσο tribute στο κλασικό ύφος του Saul Bass κι υπάρχει επίσης κάτι στην μορφή της Jodie Comer που μας πηγαίνει πίσω στην εικονογραφία ενός Carl Theodor Dreyer, για παράδειγμα.
Συνήθως δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος των αφισών που χρησιμοποιούν φωτογραφίες (αν και εδώ έχουμε ένα heavily edited αποτέλεσμα), αλλά αυτό εδώ το κομψότατο κάδρο που επιμελήθηκε το πρακτορείο των Empire Design είναι απλά ακαταμάχητο. Όχι ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο από τον άρχοντα της καλαισθησίας, Pablo Larrain, αλλά και πάλι, το αποτέλεσμα είναι χάρμα οφθαλμών.
Επί της αρχής ισχύει κι εδώ αυτό που είπαμε παραπάνω σχετικά με τις φωτογραφίες, αλλά όσο περισσότερο κοιτάω αυτήν την αφίσα τόσο περισσότερο μου αρέσει. Ίσως φταίει που ο σχεδιασμός της, αγνώστου πατρότητας, καταφέρνει να αποτυπώσει με εικονογραφικά σαφή και συναισθηματικά έντονο τρόπο το θέμα και την ατμόσφαιρα της νέας ταινίας του Gaspar Noe. Της καλύτερής του, επίσης, αν με ρωτάτε.
Ε, ντάξει, έπος. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει συχνά με το promo art των ταινιών Netflix, δε γνωρίζουμε τον δημιουργό. Ίσως μιλάει περισσότερο ο παλιμπαιδισμός που θα με οδηγούσε να βάλω κάλλιστα αυτήν την αφίσα του Army of the Dead στο εφηβικό μου δωμάτιο, αλλά, από την άλλη, δείτε την. Απλά δείτε την – κι αφήστε την να σας προσκαλέσει στο νεκροζώντανο καρναβαλικό όργιο που υπονοεί. Μακάρι κι η ταινία του Zack Snyder να ήταν τόσο καλή όσο η αφίσα.
Graphic design is my passion, αλλά καθόλου ειρωνικά. Το The Woman Who Ran του Hong Sang-soo ήταν μια πολύ καλή ταινία που δυστυχώς έφαγε μέγα κλάσιμο στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να θαυμάσουμε αυτήν την εξαίρετη αφίσα που σχεδίασε ο Brian Hung. Τόσο κομψή, τόσο λεπτεπίλεπτη, τόσο καλοστημένη.
Αν γκουγκλάρετε “Polish film posters”, τότε θα ανακαλύψετε ότι υπάρχει μια σπουδαία παράδοση σχεδιασμού κινηματογραφικών αφισών στην χώρα (συγκρίνεται μόνο με αυτήν της Γκάνας, επίσης αξίζει γκουγκλάρισμα). Αυτήν την παράδοση συνεχίζουν λοιπόν σχεδιαστές σαν τον Maks Bereski ή Plakiat, ο οποίος είναι ο δημιουργός αυτής της εξαιρετικά αλλόκοτης κι απόκοσμης αφίσας για το ντοκιμαντέρ Escape from the Silver Globe που αφορά την ταραγμένη παραγωγή του sci-fi έπους On the Silver Globe του τεράστιου Andrzej Żuławski.
Είναι gimmicky; Ναι, ελαφρώς. Θυμίζει things that are not aesthetic; Ίσως, δεν θα το αρνηθούμε. Από την άλλη, μήπως ο ίδιος ο Pedro Almodovar δεν είναι ένας μάστορας του camp και του μελοδράματος; Σε κάθε περίπτωση, βάζουμε αυτήν την αφίσα του Parallel Mothers στο νο.1 όχι μόνο γιατί μυρίζει μανούλα και θα έκανε ακόμα και τον ψυχαναλυτή σου να κοιτάξει επιφυλακτικά γύρω του πριν πλησιάσει περισσότερο την οθόνη, αλλά κι επειδή η δημιουργία του γραφίστα Javier Jaén έφαγε κατέβασμα λόγω ρώγας από το Instagram. Στη συνέχεια, βέβαια, αναπτύχθηκε ένα κύμα υποστήριξης της αφίσας και μια καταγγελία του δημιουργού για λογοκρισία, κάτι που οδήγησε την πλατφόρμα στο να ζητήσει συγνώμη και να επαναφέρει την δημοσίευση. NIPPLE = FREED.
