“Είναι μεγάλη υπόθεση η σχέση του φανερού και του κρυμμένου. Είναι ακόμα πιο μεγάλη υπόθεση, όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την σχέση στο κατεξοχήν πεδίο της ορατότητας: το σινεμά, το πανί, την προβολή, το θέαμα.” Μ’ αυτές τις δύο προτάσεις ξεκινούσαμε πριν από τρία χρόνια ένα κείμενο στο οποίο επιχειρούσαμε τον απολογισμό του μεγάλου αφιερώματος που είχε κάνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο ελληνικό queer σινεμά, το πρώτο αντίστοιχο αφιέρωμα που είχε κάνει μέχρι τότε κάποιος μεγάλος κι επίσημος κινηματογραφικός θεσμός της χώρας. Φέτος, τρία χρόνια μετά, κι ενώ φυσικά υπάρχουν εγχώρια φεστιβάλ που έχουν υπηρετήσει τον queer κινηματογράφο (όπως το κλασικό πια Outview και το νεαρότερο Aphrodite), είχαμε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα στο trans σινεμά από κάποια μεγάλη διοργάνωση, με τις Νύχτες Πρεμιέρας να τοποθετούν την θεματική «Ζωές σε Μετάβαση: Trans Cinema Matters» στο κέντρο της 27ης έκδοσής τους που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες. Αυτό έχει σημασία βέβαια, όχι γιατί είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε trans σινεμά στην Ελλάδα, αλλά γιατί ένα μείζον κινηματογραφικό φεστιβάλ το βάζει στο κέντρο του, του δίνει το κεντρικό αφιέρωμα, στρέφει όλα τα φώτα πάνω του. Δε μιλάμε για κάποιο αφιέρωμα χωμένο σε κάποια γωνιά που απευθύνεται σε ένα “ειδικό” ή “συγκεκριμένο” κοινό -κάτι που συχνά (και διακριτικά υποτιμητικά) συμβαίνει σε πολιτιστικές διοργανώσεις που στήνουν εντός τους μικρές niche αγορές- ούτε για ένα ψυχρό εγκυκλοπαιδικού τύπου αφιέρωμα στην ιστορία των trans αναπαραστάσεων, αλλά για μια συλλογή ταινιών που ξεπηδάνε από το παρόν (αφού η πλειοψηφία των ταινιών, ελληνικών και μη, φτιάχτηκαν μέσα στα τελευταία 2-3 χρόνια) και μάλιστα βρίσκονται σε μια συγκρουσιακή σχέση μαζί του μιας και τα trans ζητήματα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων culture wars που διαπερνούν τις δυτικές κοινωνίες. Έτσι, μιλάμε κατά μια έννοια για ένα αφιέρωμα-παρέμβαση, όπου το επίδικο είναι η αύξηση της ορατότητας, η ανάδειξη της πολυπλοκότητας κι η ανατίμησης της αξίας των trans αφηγήσεων στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία του αφιερώματος η οποία συνδέεται περισσότερο με αυτό το διακύβευμα ήταν αναμφίβολα το Disclosure: Trans Lives on Screen του Sam Feder, αφού πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται ακριβώς με αυτά τα ζητήματα μέσα από μια αναδρομική ματιά στην ιστορία του κινηματογράφου που διαπερνάται από μια trans οπτική γωνία. Πιθανώς κάποιοι και κάποιες από εσάς να είχατε δει ήδη την ταινία στο Netflix, αλλά αυτό δεν εμπόδισε (και καλώς έκανε) τις Νύχτες Πρεμιέρας να την προβάλουν στην σκοτεινή αίθουσα με την παρουσία του σκηνοθέτη και της παραγωγού, Amy Scholder, οι οποίοι έπειτα συνομίλησαν με το κοινό (όπως έγινε και με τις περισσότερες προβολές του αφιερώματος, πράγμα ιδιαίτερα ευχάριστο). Το Disclosure, παρότι αρκετά παραδοσιακό στην κινηματογραφική του μορφή, δεν επιχειρεί απλώς να αναδείξει τα στερεότυπα βάσει των οποίων έχει αναπαραστήσει η δυτική mainstream κουλτούρα τα trans σώματα και τις trans ζωές. Περισσότερο από αυτό, επιχειρεί να συγκροτήσει ένα trans βλέμμα πάνω στην ίδια την ιστορία του κινηματογραφικού μέσου, και να εξερευνήσει τα όρια και τις αντιφάσεις της ίδιας της αναπαράστασης και της ορατότητας ως εργαλείου για την βελτίωση της θέσης των trans ατόμων στην κοινωνία. Αυτό καθιστά το Disclosure ένα pop προϊόν που είναι ταυτόχρονα αρκετά εκλεπτυσμένο και επεξεργασμένο ώστε να καταφέρνει την ίδια ώρα να αποτελεί μια εισαγωγή στα trans ζητήματα για το mainstream κοινό και να βαθαίνει την συζήτηση που διεξάγεται εδώ και χρόνια εντός των (καλλιτεχνικών, πολιτικών ή ακαδημαϊκών) queer κοινοτήτων, αλλά και σε επίπεδο της ίδιας της pop κουλτούρας μιας και έχουν αυξηθεί οι φωνές που αναλύουν από μια trans οπτική τις κυρίαρχες αφηγήσεις και αναπαραστάσεις (βλ. για παράδειγμα τα υπερ-δημοφιλή YouTube κανάλια των ContraPoints, Philosophy Tube ή Kat Blaque). Για κάποια από αυτά τα πράγματα, λοιπόν, είχαμε την χαρά να συνομιλήσουμε με τον Sam Feder (με κάποιες παρεμβάσεις της Amy Scholder) που βρέθηκαν τις προηγούμενες μέρες στην Αθήνα, κι αυτό που ακολουθεί ήταν η κουβέντα μας. Πώς ήταν η προβολή της ταινίας σου στις Νύχτες Πρεμιέρας; Sam: Ήταν υπέροχα. Βασικά, ήταν μόλις η δεύτερη φορά που είχαμε την ευκαιρία να δείξουμε την ταινία μας σε φυσικό χώρο με κοινό. Η πρεμιέρα μας έγινε στο Sundance τον Ιανουάριο του 2020. ΟΚ, αρκετά κακό timing… Ναι! Οπότε είχαμε κανονισμένες περίπου 30 φεστιβαλικές προβολές σε όλον τον κόσμο το επόμενο διάστημα, και προφανώς ακυρώθηκαν όλες. Από την αρχή θέλαμε η ταινία μας να προβληθεί σε συνθήκες κοινότητας. Όχι μόνο trans κοινότητας, αλλά ευρύτερα. Περιλαμβάνει τόσα πολλά πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε όλοι μας, κι έχει ενδιαφέρον να συνειδητοποιείς πώς ένιωθες για αυτά τότε και πώς νιώθεις τώρα. Θέλαμε λοιπόν ο κόσμος να την δει και να την συζητήσει. Πολλοί άνθρωποι μου έχουν πει ότι άλλαξαν οι απόψεις τους αφού είδαν την ταινία, κι αυτό ήταν κάτι που ήθελαν να το μοιραστούν με άλλους. Από την πλευρά μας, καθώς είχαμε δουλέψει ήδη 5 χρόνια πάνω στην ταινία, το να επικοινωνήσουμε επιτέλους με το κοινό ήταν κομβικής σημασίας. Και μας στεναχώρησε πολύ που δε μπορέσαμε να το κάνουμε όλον αυτόν τον καιρό. Το Disclosure έχει πάει πολύ καλά στο Netflix, αλλά πάντα θέλαμε την εμπειρία της προβολής με κοινό, οπότε χαιρόμαστε πολύ που επιτέλους παρουσιάσαμε ξανά την ταινία σε φεστιβάλ και την συζητήσαμε με τον κόσμο. Πρόκειται για τεράστιο κενό ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη προβολή! Προφανώς ο covid διατάραξε πολύ τους κύκλους κινηματογραφικής παραγωγής και διανομής, αλλά και πάλι… Πώς ωρίμασε μέσα σου η ταινία όλο αυτό το διάστημα; Μετά την πρεμιέρα τον Ιανουάριο του ‘20 είχαμε ένα κενό μέχρι την κυκλοφορία στο Netflix τον Ιούνιο. Από εκείνη τη στιγμή αρχίσαμε να ακούμε κατευθείαν ότι το Disclosure είχε μεγάλη απήχηση κι επηρέασε πολύ κόσμο. Προφανώς κι αυτή ήταν η επιθυμίας μας, αλλά δεν περιμέναμε σε καμία περίπτωση να γίνει τόσο γρήγορα. Είδαμε λοιπόν υπερ-διάσημους celebrities να ποστάρουν στα social media για την ταινία μας κι αυτό μας σόκαρε. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι ο Ryan Reynolds κι η Charlize Theron είδαν το Disclosure και το μοιράζονται με τους fans τους. Ήταν πολύ συναρπαστικό και τιμητικό για μένα. Έπειτα αρχίσαμε να ακούμε για την επιρροή που είχε η ταινία σε νομικούς και δικαστές. Μαθαίναμε ότι έπαιρναν αποσπάσματα της ταινίας και τα χρησιμοποιούσαν σε εκπαιδευτικά προγράμματα όσον αφορά την μεταχείριση των trans ατόμων από το αμερικανικό νομικό σύστημα. Και βέβαια υπήρξαν πολλοί καθηγητές πανεπιστημίου που μας ζητούσαν την άδεια για να χρησιμοποιήσουν την ταινία στις παραδόσεις τους. Με καλούσαν επίσης σε τμήματα human resources μεγάλων εταιρειών για ζητήματα που αφορούν trans άτομα, τόσο όσον αφορά τις πρακτικές προσλήψεων όσο και για την καθημερινή εργασιακή εμπειρία. Πολύ ενδιαφέρον αυτό, μιας και στην ίδια την ταινία αναφέρετε ξεκάθαρα πως για εσάς η καλύτερη αναπαράσταση των trans ατόμων στην pop κουλτούρα δεν είναι ο στόχος, αλλά ένα ακόμα εργαλείο στον συνολικότερο αγώνα για τα trans δικαιώματα και την ευρύτερη κοινωνική αλλαγή. Κι ήταν εντυπωσιακό που ξεκινήσαμε να βλέπουμε κάποια σημάδια αλλαγής τόσο γρήγορα! Η παραγωγός μου η Amy κι εγώ προερχόμαστε από ένα ριζοσπαστικό πολιτικό περιβάλλον. Κι οι δύο είμαστε ακτιβιστές οπότε το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ απλώς να πούμε μια ιστορία για το Hollywood. Θέλαμε να τοποθετήσουμε αυτήν την ιστορία στο γενικότερο πλαίσιο του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό ήταν το βασικό μας κίνητρο σε όλην αυτήν την διαδικασία. Φυσικά, το γεγονός ότι έπαιξε στο Netflix γιγάντωσε την δυνατότητα της ταινίας σας να φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους. Το να προσεγγίσετε μια μεγάλη streaming πλατφόρμα ήταν από την αρχή στα σχέδιά σας ή προέκυψε έπειτα από το ξέσπασμα του covid; Λόγω της σχέσης που είχε η Laverne Cox με το Netflix ήμασταν σε επικοινωνία μαζί τους ήδη απ’ όταν δουλεύαμε πάνω στην ταινία. Εκείνοι όμως δεν ενδιαφέρονταν. Κάτι που ήταν απογοητευτικό, γιατί χρειαζόμασταν επειγόντως λεφτά για την ολοκληρώσουμε. Μετά απευθυνθήκαμε στην Amazon και τις υπόλοιπες πλατφόρμες αλλά κανείς τους δεν ήθελε την ταινία. Το οποίο από τη μία πλευρά ήταν καλό, γιατί έτσι δεν χρειάζεται να ανταποκρίνεσαι στις παρεμβάσεις και τις παρατηρήσεις τους. Αλλά από την άλλη μας δημιουργούσε μια αβεβαιότητα, ειδικά μετά τον covid που τα φεστιβάλ ακυρώθηκαν και δεν ξέραμε καν αν θα έχουμε κοινό για την ταινία μας. Ελπίζαμε ότι σταδιακά θα καταλήξουμε σε μια συμφωνία με μια πλατφόρμα ή ένα κανάλι, γιατί θέλεις η ταινία σου να φτάσει στα μάτια του κόσμου. Μετά το Sundance μας έκαναν μια προσφορά, αλλά δεν ήταν καλή, οπότε αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο ακόμα [γέλια]. Τελικά το πουλήσαμε στο Netflix τον Μάιο και κυκλοφόρησε τον Ιούνιο. Οπότε όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Η επιτυχία του στο Netflix έδειξε πως οι συνθήκες ήταν ώριμες για ένα τέτοιο φιλμ ώστε να εκτιμηθεί από ένα mainstream κοινό σε μια mainstream πλατφόρμα. Εσύ πότε και πώς αποφάσισες πως είχε έρθει η στιγμή να κάνεις αυτήν την ταινία; Έκανα ταινίες μέσα από και για την trans κοινότητα από το 2003, οπότε κατά μία έννοια ήταν πάντα μέσα στο μυαλό μου. Πίστευα από την αρχή ότι η ορατότητα είναι ένα τεράστιο ζήτημα κι αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη. Δέκα χρόνια μετά, το 2013, η Laverne ήταν στο Orange is the New Black κι αυτό είχε μεγάλο ενδιαφέρον γιατί την ήξερα από όταν ζούσαμε στη Νέα Υόρκη και την είχα παρακολουθήσει σαν ακτιβίστρια. Οπότε ήξερα πόσο έξυπνη, θαρραλέα και πολιτικοποιημένη ήταν. Ήμουν πολύ χαρούμενος που κάποια σαν την Laverne ήταν πλέον στα φώτα της δημοσιότητας. Αλλά όσο προχωρούσε το πράγμα κι έβλεπα ότι η δημόσια προσοχή μεγαλώνει, κι η Laverne ήταν στο εξώφυλλο του περιοδικού Time και τα trans άτομα άρχισαν να μπαίνουν στο mainstream, άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα. Άρχισα να σκέφτομαι: αυτό είναι που χρειάζονται τα trans άτομα ώστε να είναι ευτυχισμένα, να έχουν ίσα δικαιώματα, και να νιώθουν ασφαλή και υγιή; Η απάντησή μου ήταν σαφέστατα όχι. Και τότε ήταν που άρχισα να διερωτώμαι πάνω στην χρησιμότητα της ορατότητας. Είναι αυτό που έχουμε ανάγκη; Τι χρειάζεται να κάνουν τα κοινωνικά κινήματα ώστε να προετοιμαστούν καλύτερα για το ενδεχόμενο να πέσουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας; Γιατί συνήθως, όταν μια περιθωριοποιημένη κοινότητα έρχεται στο προσκήνιο, έπειτα ακολουθεί μια αντίδραση, κι υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες. Κι όλα αυτά πριν έρθει ο Trump στην εξουσία και πριν περάσουν τις αντι-trans νομοθεσίες. Ανησυχούσα για το αν η κοινωνία θα ήταν έτοιμη, κι άρα ήθελα να κατανοήσω την ιστορία των trans αναπαραστάσεων: το τι ιδέες είχαν οι άνθρωποι για εμάς και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις ιδέες. Ήθελα να παρέμβω με κριτικό τρόπο σε αυτό το αφήγημα, κατανοώντας ταυτόχρονα πως το να έχουμε μερικές Laverne μέσα στο σύστημα των media δεν βοηθάει απαραίτητα τα υπόλοιπα trans άτομα. Δεν είναι παράξενο να είσαι μέσα στο Hollywood και ταυτόχρονα έξω από αυτό να μη μπορείς να βρεις δουλειά; Το καλοκαίρι του 2015, καθώς προβαλλόταν στα φεστιβάλ η προηγούμενη ταινία μου, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο Trump σκοπεύει πραγματικά να κατέβει για πρόεδρος. Και τότε είπα “αυτό θα είναι πολύ κακό για τα trans άτομα”. Οπότε ξεκίνησα την έρευνα για την ταινία, και περίπου 6 μήνες μετά μπήκε στο πρότζεκτ η Amy. Amy: Όταν συνάντησα τον Sam μέσα από την προηγούμενη ταινία του και μου μίλησε για το πρότζεκτ, κατάλαβα αμέσως πόσο σημαντικό και αναγκαίο ήταν να αφηγηθούμε αυτήν την ιστορία. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπεις τις συζητήσεις για την trans κοινότητα να γίνονται όλο και πιο συχνές στις ΗΠΑ. Ο κόσμος εκτός της κοινότητας μιλούσε για τα ζητήματα της trans ταυτότητας σα να ήταν καινούρια. Η σημασία κι η αναγκαιότητα αυτής της ταινίας αφορούσε ακριβώς το να γίνει ορατή αυτή η ιστορία που μέχρι τώρα δεν συζητιόταν στον δημόσιο διάλογο. Οπότε ήμουν ενθουσιασμένη που θα αποτελούσα κομμάτι αυτού του πρότζεκτ. Για τέσσερα χρόνια αναζητούσαμε χρηματοδότηση από στούντιο και πλατφόρμες αλλά συναντούσαμε αδιαφορία. Έτσι αναγκαστήκαμε να φροντίσουμε μόνοι μας για την πραγματοποίηση της ταινίας. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον που το Disclosure επιχειρεί να έχει μια πιο εκλεπτυσμένη και επεξεργασμένη προσέγγιση πάνω στην αναπαράσταση και την ορατότητα. Μου φαίνεται πως είναι το στοιχείο που το διαχωρίζει από άλλες ταινίες που υιοθετούν πιο θριαμβολογικές αφηγήσεις. Ήταν συναρπαστικό να βλέπεις την ταινία να εξερευνά την αντιφατική φύση της αναπαράστασης που λέει ότι όσο παραπάνω γίνεσαι ορατός τόσο περισσότερο εκτίθεσαι. Συζητήσατε εκτενώς για αυτό το ζήτημα με τους ανθρώπους που εμφανίζονται στην ταινία; Ναι, φυσικά. Η αρχή και το τέλος της ταινίας, όπου τίθεται πιο ανοιχτά αυτό το θέμα, είναι για μένα ο βασικός λόγος που έφτιαξα το Disclosure. Κι είναι ένα θέμα που προσπαθώ να ανοίγω σε κάθε σχετική συζήτηση που συμμετέχω. Για κάποιους ανθρώπους, το ζήτημα αρχίζει και τελειώνει με το να βγουν στην οθόνη. Αυτή είναι η δουλειά τους άλλωστε! Αυτό είναι υπέροχο και θα έπρεπε να έχουν την δυνατότητα να το κάνουν. Αλλά για μένα ήταν εξαιρετικά σημαντικό να δω το θέμα από μια πιο κριτική σκοπιά. Οπότε το συζητήσαμε με όλους όσους ενεπλάκησαν στην ταινία. Τι ρισκάρουμε με το να βγάζουμε τις ζωές μας στη δημοσιότητα; Η ταινία επιχειρεί μια αρχειοθέτηση ενός πράγματος που ήταν κάπως κρυμμένο, αλλά ταυτόχρονα βρισκόταν και σε δημόσια θέα. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις πόσα πολλά πράγματα που θεωρούνται θεμέλια της σύγχρονης δυτικής κουλτούρας διαπερνώνται από trans αναπαραστάσεις. Αυτή η διαλεκτική ανάμεσα στο κρυμμένο και το φανερό ήταν συναρπαστική καθώς έβλεπες την ταινία, γιατί σκεφτόσουν: “Ωχ, κι αυτό! Κι αυτό! Κι αυτό;!”. Είχες κι εσύ παρόμοια συναισθήματα κατά την διάρκεια της έρευνας; Εντελώς! Και το “κρυμμένο σε κοινή θέα” ήταν μια έκφραση που χρησιμοποιήσαμε πάρα πολύ καθώς δουλεύαμε πάνω στην ταινία. Ήξερα πως η trans ταυτότητα κι η υποτίμησή της ήταν πάντα μέρος των δυτικών μυθοπλαστικών αφηγήσεων, τουλάχιστον των ηγεμονικών αφηγήσεων, αλλά δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο εξώφθαλμο. Ειδικά όσον αφορά τα στερεότυπα που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο προφανές. Όταν βρήκα το υλικό του 1898 από το στούντιο του Edison, για παράδειγμα, συνειδητοποίησα πόσο βαθιά εγχαραγμένη στην κοινωνική ζωή είναι η ιδέα της παραβίασης των ορίων και των προσδοκιών γύρω από το φύλο. Είτε χρησιμοποιούταν για ερωτική έλξη είτε για αστείο, ήταν κάτι που πάντα βρισκόταν στη ζωή μας. Η trans εμπειρία ήταν πάντα μέρος της κοινωνίας. Αυτό είναι κάτι που το λέμε συνέχεια μεταξύ μας, αλλά μερικές φορές στην πραγματικότητα το ξεχνάς, γιατί όλοι οι υπόλοιποι σου λένε ότι αυτό που είσαι δεν είναι αληθινό. Ήταν επίπονο για μένα να βλέπω όλες αυτές τις σκηνές όπου μας κορόιδευαν, μας κακοποιούσαν ή μας σκότωναν, αλλά ήταν επίσης απελευθερωτικό να βλέπω ότι ήμασταν εκεί, ότι ήμασταν παρόντες, ότι υπήρχαμε από πάντα. Όσο έβλεπα την ταινία, σκεφτόμουν το κλασικό ντοκιμαντέρ The Celluloid Closet, το οποίο βασίζεται πολύ πάνω στην διάκριση ανάμεσα στην σφαίρα του δημόσιου και του ιδιωτικού, και το πώς αυτό επηρεάζει την ομοερωτική αναπαράσταση. Εσείς κάνατε κάτι ελαφρώς διαφορετικό, αφού μεταχειρίζεστε την trans αναπαράσταση σαν κάτι που ήταν πάντα δημόσιο, επιχειρώντας έτσι μια αντι-ιστορία του ίδιου του κινηματογραφικού μέσου. Μου αρέσει πολύ που το λες αυτό. Μετά από την προβολή στο Sundance, με πλησίασε ένας φοιτητής σχολής κινηματογράφου, ένας cis straight τύπος άσχετος με τις queer κοινότητες, και μου είπε: “Δε μπορώ να το πιστέψω ότι δε μας έχουν διδάξει τίποτα για όλα αυτά στην σχολή. Αυτή είναι η ιστορία του κινηματογράφου!”. Ήταν πολύ ενδυναμωτικό αυτό, γιατί συχνά μας περιθωριοποιούν με το να μας βάζουν σε ειδικές niche κατηγορίες κι η δουλειά μας μπαίνει σε ένα μικρό κουτάκι. Οπότε το να αναγνωρίζει ο κόσμος ότι πρόκειται συνολικά για την ιστορία του σινεμά, ή ότι πρόκειται για ένα νέο τρόπο να κοιτάς την ιστορία του σινεμά, είναι πολύ σημαντικό για μένα. Θα μπορούσες να εφαρμόσεις αυτήν την μέθοδο σε οποιαδήποτε καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα όσον αφορά το πώς αναπαρίσταται στο σινεμά και την τηλεόραση, και πώς αυτό διαμορφώνει τις κοινωνικές αντιλήψεις για αυτήν την ομάδα. Όλα είναι εκεί, στην επιφάνεια. Πολλοί από τους ανθρώπους που μιλάνε στην ταινία αναφέρονται στις πρώτες τους εμπειρίες με τις αναπαραστάσεις στην τηλεόραση και το σινεμά, τα πράγματα που αγαπούσαν σαν παιδιά κλπ. Εσείς με τι μεγαλώσατε; Γενικά; Συνήθως με ρωτάνε αν ταυτιζόμουν συγκεκριμένα με κάποιους χαρακτήρες ως παιδί… Ναι, εννοώ γενικά, τι σας άρεσε να βλέπετε. Tom and Jerry [γέλια]. Και Bugs Bunny. Λάτρευα τα καρτούν του σαββατοκύριακου. Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν 5 κι ο αδερφός μου 7, οπότε τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε πέρα δώθε και αμφότερα τα σπίτια των γονιών μας είχαν από μια τεράστια πολυθρόνα όπου καθόμασταν μαζί αγκαλιά. Προφανώς ο χωρισμός μας είχε επηρεάσει και μας στρέσαρε πολύ, οπότε κάθε Σάββατο ξυπνούσαμε πολύ νωρίς και καθόμασταν στην πολυθρόνα μαζί με τον αδερφό μου βλέποντας καρτούν για ώρες. Είναι μια από τις πιο γλυκιές παιδικές αναμνήσεις μου. Η Amy από την άλλη έβλεπε σαπουνόπερες! [γέλια] Amy: Μεγάλωσα στα 70s στη νότια Καλιφόρνια, εκεί που φτιάχνονταν όλες οι σειρές. Ήταν η χρυσή εποχή της αμερικάνικης τηλεόρασης. Οπότε μεγάλωσα με τις κλασικές σειρές της περιόδου κι έβλεπα όλες τις πρώιμες φεμινιστικές σειρές με ισχυρούς γυναικείους χαρακτήρες σαν την Mary Tyler Moore. Ένιωθα να έλκομαι από αυτές τις ιστορίες που προσπαθούσαν μέσα από την κωμωδία να φέρουν μια οπτική γωνία κοινωνικής δικαιοσύνης στην τηλεόραση και την mainstream Αμερική. Ήταν κάτι που με ενέπνευσε πολύ. Πάντως πολύ συχνά δεν ξέρω τι να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις, γιατί από ένα σημείο και μετά, στην εφηβεία μου, απλά σταμάτησα να βλέπω mainstream τηλεόραση και σινεμά. Ήταν κατά την διάρκεια της κρίσης του AIDS κι ήταν η εποχή που πολιτικοποιήθηκα για πρώτη φορά. Οπότε ως νεαρό queer trans άτομο ένιωθα ότι δεν χωράω μέσα σε αυτές τις αναπαραστάσεις. Κι έτσι ουσιαστικά δεν αλληλεπιδρούσα σχεδόν καθόλου με την mainstream κουλτούρα μέχρι να αρχίσω να δουλεύω πάνω στο Disclosure. Έκατσα λοιπόν και είδα όλα αυτά τα πράγματα που δεν είχα δει ποτέ. Και βίωσα για πρώτη φορά όλο αυτό το τραύμα μαζεμένο! [γέλια]
