Λένε πως το μέλλον φαίνεται κατάλευκο λίγο πριν γίνει παντελώς μαύρο, φίλες και φίλοι. Βασικά, δεν το λένε, αλλά μόλις το είπαμε εμείς. Έτσι, κατά μία έννοια, λέγεται. Σε κάθε περίπτωση σήμερα ήταν μια μέρα χιονισμένη, μια μέρα χαρούμενη, μια μέρα κατά την οποία οι κάτοικοι των Αθηνών πήραν προσωρινά πίσω λίγη από την αμέτρητη σεροτονίνη που τους έκλεψε το 2020. Έτσι, η 16η μέρα του 2ου μήνα του 2021, μετά από 3μιση μήνες σκληρού και σκληρότερου και σκληρότατου lockdown, ήταν αν μη τι άλλο μια μέρα που για λίγο ξεχάσαμε αυτό που ζούμε και νιώσαμε, έστω στιγμιαία, ότι η ζωή δε μπορεί μόνο να γίνει όπως πριν. Μπορεί ακόμα και να γίνει καλύτερη. Με χιόνι. Όπως και να ‘χει, το χρειαζόμασταν αυτό σήμερα. Και γι’ αυτό, παρόλο που όπως όλα δείχνουν κι αύριο έτσι θα είναι, η 16η Φεβρουαρίου 2021 είναι μια μέρα που θέλουμε να τη θυμόμαστε. Γι’ αυτό, όπως τείνουμε να κάνουμε με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, θα προσπαθήσουμε να φιλτράρουμε τα αισθήματα που μας προκάλεσε μέσα από την ιστορία του σινεμά. Με άλλα λόγια, είπαμε να τιμήσουμε την χιονισμένη αυτή μέρα του ’21 με τις 21 αγαπημένες μας κινηματογραφικές σκηνές χιονιού (ή τουλάχιστον όσες καταφέραμε να θυμηθούμε). Βάλτε λοιπόν στο πικάπ λίγο χιονισμένο trap από την Σιάτιστα ή λίγο παγωμένο black metal από τη Νορβηγία και πάμε να ξεκινήσουμε. The Gold Rush (Charlie Chaplin, 1925) Αυτή η χιονισμένη καλύβα να κρέμεται στο γκρεμό. Έπος. Ακούγεται μαζί με Neil Young. Citizen Kane (Orson Welles, 1941) Δεν είναι καν αληθινό χιόνι. Είναι μια κρυστάλλινη σφαίρα. Χωράει μέσα της όλον τον κόσμο. (Τα έχουμε πει εδώ έμμεσα για τον Kane) Meet Me in St. Louis (Vincente Minnelli, 1944) Τεράστιος Minnelli σε μια αλλόκοτα spooky σκηνή. Odd Man Out (Carol Reed, 1947) https://www.youtube.com/watch?v=f4OA8CKOf6k Το αρχετυπικό χιονισμένο film noir. Εναλλακτικά, διαλέγουμε το On Dangerous Ground των λατρεμένων Nicholas Ray και Ida Lupino. Ikiru (Akira Kurosawa, 1952) https://www.youtube.com/watch?v=umLtGRl_WE4 Σκληρές χειμερινές εικόνες. Στη θέση του θα μπορούσε να είναι το εξίσου βάναυσα χειμερινό Winter Light του Ingmar Bergman. Letter Never Sent (Mikhail Kalatozov, 1960) ΟΚ, το χιόνι σκάει πιο μετά, αλλά εδώ έχουμε ίσως το καλύτερο εναρκτήριο πλάνο στην ιστορία του σινεμά. Για περισσότερο σοβιετικό χειμωνιάτικο σκηνικό, προτείνουμε Andrei Rublev του Andrei Tarkovsky και Shadows of Forgotten Ancestors του Sergei Parajanov. Kwaidan (Masaki Kobayashi, 1964) Αληθινή μαγεία. Απλά δείτε το. Άσχετο το κομμάτι αλλά δεν πειράζει, αγαπάμε και Bush. Marketa Lazarova (František Vláčil, 1967) Λευκός, αρχέγονος, παγωμένος, παγανιστικός, αιώνιος χειμώνας. The Great Silence (Sergio Corbucci, 1968) Μεγάλος Corbucci, μεγάλο western, η ταινία που θα ήθελε να είναι το The Hateful Eight. McCabe & Mrs. Miller (Robert Altman, 1971) Άλλο ένα εξαιρετικό παγωμένο ρεβιζιονιστικό western, μέγας είσαι Altman και θαυμαστά τα έργα σου. The Empire Strikes Back (Irvin Kershner, 1980) Το χιόνι που μας μεγάλωσε, part I. The Shining (Stanley Kubrick, 1980) Ε, ναι, προφανώς. Επίσης, επειδή ο Stephen King αγαπούσε το χιόνι, να σημειώσουμε και το Misery. The Thing (John Carpenter, 1982) Αξεπέραστη κορυφή lovecraftικού τρόμου, Carpenter διδάσκει τι σημαίνει ανθρώπινος αγώνας ενάντια στο παγωμένο τίποτα. Runaway Train (Andrei Konchalovsky, 1985) Καλύψαμε πριν το (ίσως) καλύτερο intro στην ιστορία του σινεμά, πάμε τώρα και στο (ίσως) καλύτερο φινάλε. Edward Scissorhands (Tim Burton, 1990) Το χιόνι που μας μεγάλωσε, part 2. Το Βλέμμα του Οδυσσέα (Θόδωρος Αγγελόπουλος, 1995) Πάρε ένα μπισκότο. <3 (Ειδική μνεία στο Απ’ το Χιόνι του Σωτήρη Γκορίτσα που κυκλοφόρησε επίσης εκείνη την περίοδο) Fargo (Coen Brothers, 1996) Προφανώς Fargo, αλλά να δώσουμε τα ρισπέκτ και σε μια σπουδαία φουρνιά παγωμένων ταινιών της αμερικάνικης ενδοχώρας των 90s, από το A Simple Plan και το To Die For μέχρι το The Ice Storm και το Affliction. Επίσης, μιας και είπαμε Fargo, αξίζει να τσεκάρετε το περσινό The Wolf of Snow Hollow. Kill Bill: Volume 1 (Quentin Tarantino, 2003) Tarantino στα καλύτερά του, αν μας ρωτάτε. Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry, 2004) Γενικά ο Charlie Kaufman αγαπάει ζευγάρια που βασανίζονται στο χιόνι. Το είδαμε και στο I’m Thinking of Ending Things. My Winnipeg (Guy Maddin, 2007) Αριστουργηματικό love/hate letter στην απόλυτη παγωμένη πόλη-τρύπα. Τα έχει πει κι ο Venetian Snares. Force Majeure (Ruben Ostlund, 2014) Το πιο τρομακτικό χιόνι ever. Και κυρίως το πιο τρομακτικό aftermath ever. Μακριά από μας.
