“Fuck the cops! Fuck them! No fucking cops!” – Hans Kieslowski

O Marty Faranan (Colin Farrell) είναι ένας συγγραφέας, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεκινήσει/τελειώσει το σενάριο του με τίτλο “Επτά Ψυχοπαθείς”. Το μόνο που του χρειάζεται είναι λίγη έμπνευση, κάτι που αναλαμβάνει να του δώσει ο καλύτερος του φίλος, Billy (Sam Rockwell), ένας άνεργος ηθοποιός και περιστασιακός απαγωγέας σκύλων, όταν κατά λάθος απαγάγει τον σκύλο του παρανοϊκού μαφιόζου Charlie Costello (Woody Harrelson).

Σενάριο και σκηνοθεσία από την Αυτού Μεγαλειότητα Martin McDonagh, ένας από τους πιο αγαπημένους γραφιάδες του δόλιου τούτου blogger, συγγραφέα του μοναδικού “The Pillowman” και ιθύνοντα νου του “In Bruges”, μιας από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ο McDonagh στήνει μια θεοσκότεινη, αιματοβαμμένη (η διασπορά του αίματος θα έκανε ακόμα και τον Dexter Morgan να σαστίσει) σάτιρα γεμάτη διαπροσωπικές συγκρούσεις. Ένας ιδανικός συνδυασμός της pulp θεματολογίας του Quentin Tarantino και της αυτοαναφορικότητας του Charlie Kaufman μέσα από το διεστραμμένο πρίσμα του ίδιου του McDonagh. Για το καλό θα αναφέρω και τα ονόματα των Guy Ritchie και των αδερφών Coen (τα οποία δεν είναι ακριβώς αδέρφια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Ο φρενήρης αφηγηματικός ρυθμός του πρώτου μέρους αντικαθίσταται από πιο σοβαρά διαλογικά κομμάτια στο δεύτερο μισό, ενώ τα φονικά ιντερλούδια, που υπάρχουν διάσπαρτα στην ταινία είναι υστερικοεξαιρετικά.  Παίζει απολύτως πετυχημένα με τα κλισέ του είδους, τα ανατρέπει απροσδόκητα ευχάριστα και μας παραδίδει μία  συγκλονιστική meta-κωμωδία με γκάνγκστερ.

Εκτός του υψηλού επιπέδου αφήγησης ο McDonagh κερδίζει και στα τεχνικά σημεία καθώς κινηματογραφεί μια Καλιφόρνια με χρώματα φωτεινά, υγρά και πολύ ζεστά, ενώ οι μουσικές του επιλογές είναι εξαιρετικά προσεγμένες μακριά από τις φαντεζί επιλογές του Tarantino.

Η πληθώρα των αλλού ντ’ αλλού χαρακτήρων ερμηνεύεται με μια ντελικάτη παραδοξότητα από το σύνολο του cast. O Rockwell δίνει την πιο αστεία ερμηνεία της καριέρας του. Ο Harrelson είναι ιδανικός στο ρόλο του εκκεντρικού bad-ass. O Christopher Walken αυτοπαρωδείται σ’ ένα ρόλο, που τον επαναφέρει από την κινηματογραφική χειμερία νάρκη στην οποία είχε πέσει τα τελευταία χρόνια. Tέλος πολύ γουστόζικο χαρακτηρίζεται το σύντομο πέρασμα του Tom Waits σαν ένας serial killer που σκοτώνει serial killers.

Γι’ αυτή την απολαυστική ταινία, που ξέρει πως είναι ταινία, τίποτε λιγότερο από…

(4/5)