Δεν ξέρουμε αν το έχετε νιώσει ποτέ, αλλά υπάρχει ένα μοναδικό συναίσθημα ικανοποιημένης αυτο-λύπησης που έρχεται στην επιφάνεια όταν, για παράδειγμα, έχεις σαβουριάσει τζανκίλες μέχρι αηδίας. Ναι, μπορεί τα 4 σακούλια πατατάκια / 3 σουβλάκια / 2 πίτσες να αποτέλεσαν πλήγμα στην υγεία ή την αισθητική σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει επίσης πως δεν απόλαυσες κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο αυτής της καταβύθισης στο βαθύ σκοτάδι της στιγμιαίας ηδονής. Μμμ, ενίοτε κάπως έτσι νιώθουμε ότι είναι κι η σχέση μας με το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel.
Για να μην παρεξηγηθούμε, αυτό που έχει κάνει το Marvel Cinematic Universe είναι ένα βιομηχανικό κινηματογραφικό επίτευγμα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, μια γραμμή συναρμολόγησης που δουλεύει ρολόι, μια φάμπρικα pop κουλτούρας που τείνει να βελτιώνει το προϊόν της όσο περνάν τα χρόνια. Από πολλές πλευρές, είναι άξιο θαυμασμού το τι έχει πετύχει η Marvel κι η Disney αυτά τα 11 χρόνια έπειτα από την έναρξη του MCU με το Iron Man του 2008, χτίζοντας με όλο και πιο μεγάλα βήμα ένα κοινό αφηγηματικό σύμπαν μεγάλης πολυπλοκότητας που καταφέρνει ταυτόχρονα να αποτελεί ένα από τα πιο διασκεδαστικά franchises όλων των εποχών και μια από τις κτηνωδέστερες μηχανές κέρδους που έχει γνωρίσει η κινηματογραφική βιομηχανία.
Όχι ότι δεν έχει προβλήματα, φυσικά. Αν θέλαμε να απαριθμήσουμε μερικά, θα λέγαμε ότι κάμποσες από τις ταινίες του MCU (ειδικά της πρώτης πενταετίας του) πράγματι δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από κινηματογραφικό junk food (και πολύ πλαστικό μάλιστα), ότι πολλές φορές η αλληλο-σύνδεση του σύμπαντος έχει στερήσει την αυτοτελή κινηματογραφική απόλαυση, ότι συχνά η αισθητική ταυτότητα του MCU ήταν ένας generic υπερηρωικός χυλός αντί για απόπειρα προσέγγισης διαφορετικών genres στο ίδιο σύμπαν, κι ότι (όπως συμβαίνει σε πολλές πτυχές ακόμα της nerd κουλτούρας) ενίοτε περιστέλλει τις ιστορίες που μπορεί να πει μέσα στα περιοριστικά πλαίσια μιας αγορίστικης φαντασίωσης που συχνά περιφρουρείται απ’ το κοινό με τον πιο αντιδραστικό τρόπο απέναντι στην «εισβολή» των Άλλων – γυναικών, queer υποκειμένων, μη-λευκών κλπ.
Σε κάθε περίπτωση, θα λέγαμε ψέματα αν υποστηρίζαμε ότι δεν έχουμε περάσει ένα σεβαστό κομμάτι της τελευταίας δεκαετίας παρακολουθώντας και συζητώντας για ταινίες και σειρές της Marvel, απολαμβάνοντας το περιεχόμενο που μας πασάρει είτε απ’ την πλευρά της απενοχοποιημένης αγνής διασκέδασης είτε απ’ την πλευρά της απροσδόκητης συναισθηματικής επένδυσης. Ούτως ή άλλως, η υπερηρωική σημειολογία είναι από τα βασικότερα σημεία αναφοράς της παγκόσμιας λαϊκής μυθολογίας του 21ου αιώνα – και το MCU βρίσκεται εκ των πραγμάτων στην πρώτη γραμμή αυτής της διαδικασίας. Κάπως έτσι λοιπόν, με το Avengers: Endgame να πλησιάζει αυτήν την βδομάδα, βάλαμε κάτω τις 21 ταινίες του MCU από το 2008 μέχρι σήμερα και τις κατατάξαμε από την χειρότερη στην καλύτερη.
Αν διαφωνείτε με την κατάταξη, τότε εικάζουμε πως αυτό πιθανώς οφείλετε στο γεγονός πως την έχουμε φτιάξει εμείς – όχι εσείς. Συγνώμη. Πάμε.
Ούτε να το θυμόμαστε δε θέλουμε. Παρακάτω.
ΟΚ, ήταν μια πιο αθώα εποχή το 2008, αλλά και πάλι η solo ταινία Hulk ήταν τραγικά αδύναμη.
Μα τι φόλα ήταν αυτή; Γενικά μιλώντας, μέχρι να βγει το πρώτο Avengers οι προσδοκίες ήταν σχετικά χαμηλές, όμως το Iron Man 2 κατάφερε να είναι φαντασμαγορικά αδιάφορο.
Πέρασε μόλις ένας χρόνος που το είδαμε, κι ανάθεμα αν μας έμεινε έστω και το παραμικρό πράγμα πέρα από την post-credits scene που αφορούσε το μέλλον του MCU.
Ο ορισμός του χλιαρού origin story. Δεν είναι επιθετικά κακό ή κάτι τέτοιο, περνάει η ώρα, αλλά δεν πρόκειται να κάνει καμιά ιδιαίτερη αίσθηση σε κανέναν.
Τα ίδια με το από πάνω. Γενικά, στο phase one του MCU, η μόνη καλή solo ταινία ήταν το πρώτο Iron Man.
Θέλαμε να μας αρέσει, αλλά αντί να δούμε ένα διαστημικό όργιο αντάξιο του χαρακτήρα, είδαμε ένα origin story που τελικά ήταν μια απ’ τα ίδια.
Ίσως αυτή να ήταν η πιο έντονη απογοήτευση του MCU. Όχι πως ήταν απαράδεκτη ταινία, αλλά ήρθε μετά από το πρώτο Guardians of the Galaxy και το δεύτερο Captain America. Οι προσδοκίες, δηλαδή, είχαν τρυπήσει το ταβάνι, αλλά το Age of Ultron ήταν μέτριο.
Θα τολμήσουμε να πούμε πως πρόκειται για την πιο υπεριμημένη ταινία του MCU, με ένα από τα πιο προχειρογραμμένα σενάρια του franchise. Αν δεν είχε την ηδονική σκηνή στο αεροδρόμιο θα ήταν ακόμα πιο κάτω στην κατάταξη.
Κι αυτή είναι μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του MCU. Δεν είναι φοβερή ταινία, σε καμία περίπτωση, αλλά το ύφος κι ο ρυθμός της ταινίας είναι σήμα-κατατεθέν του Shane Black, μετρ του έξυπνου και καλογραμμένου action-comedy.
Θέλαμε να μας αρέσει περισσότερο αυτή η ταινία. Περιμέναμε περισσότερα. Θέλαμε μια οργιαστική μυστικιστική αισθητική, το καστ έμοιαζε απίστευτο (με Cumberbatch και Mikkelsen και Swinton μαζί), αλλά τελικά η ταινία ήταν απλώς ΟΚ. Σε κάθε περίπτωση, είχε ένα από τα πιο ευρηματικά φινάλε σε ένα σύμπαν γεμάτο κοινότοπες εξελίξεις μαχών.
Αγνό feelgood πράμα. Μικρό, σφιχτό, τακτοποιημένο – χωρίς πολλά πολλά νταραβέρια με το υπόλοιπο MCU, με σαφήνεια ως προς το ύφος και το genre που ήθελε να πετύχει. Με Edgar Wright στην σκηνοθεσία θα ήταν πολύ καλύτερο, αλλά και πάλι μια χαρά.
Συνολικά, το Black Panther είναι σχετικά άνισο (λόγω ενός αδύναμου πρωταγωνιστή και μιας αδύναμης τρίτης πράξης), αλλά συνολικά η αφρο-φουτουριστική οπτική ταυτότητα του Ryan Coogler κι η πάντα ευπρόσδεκτη παρουσία του Michael B. Jordan έκαναν την ταινία μια από τις πιο απολαυστικές του γιγάντιου phase three.
Μπορεί να φταίει η ιδιαίτερη αδυναμία που έχουμε προς τον Spider-Man, αλλά το Homecoming ήταν μια από τις αγαπημένες μας στιγμές στο MCU κι ήταν επίσης επιτέλους μια αξιοπρεπής ταινία Peter Parker – κάτι που είχαμε να δούμε από το Spider-Man 2 του Sam Raimi. Για την ιστορία, το Into the Spider-Verse ήταν ακόμα καλύτερο αλλά ανήκει σε ένα δικό του σύμπαν.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά: ήταν η ταινία όπου καταλάβαμε πως τα σκατά έγιναν αληθινά. Επτά χρόνια μετά, είναι εμφανές πως το πρώτο Avengers έχει κάποιες μικρές αδυναμίες που το εμποδίζουν να ανέβει πιο ψηλά στην κατάταξη, αλλά όπως και να ‘χει ο Joss Whedon ήταν αυτός που μας έδειξε πως γίνεται ένα σωστό crossover event στη μεγάλη οθόνη.
Θα είμαστε σαφείς: οι Guardians of the Galaxy είναι το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στο MCU. Κι ευτυχώς το πράγμα ξαναμπαίνει στο σωστό δρόμο μετά το φιάσκο της απόλυσης του James Gunn από τη Marvel/Disney. Θα ήταν πιο ψηλά στην κατάταξη αν ο Ronan δεν ήταν τόσο, μα τόσο βαρετός κακός.
Πραγματικά, σας προκαλούμε να γυρίσετε πίσω στην πρώτη ταινία Iron Man για να την εκτιμήσετε όπως πρέπει. Από μια πλευρά, δεδομένων των σκαμπανεβασμάτων του MCU, είναι εντυπωσιακό το πόσο καλοφτιαγμένο, καλογραμμένο και καλοπαιγμένο είναι το πρώτο Iron Man. Μπράβο στον Jon Favreau, μπράβο στον Robert Downey Jr, μπράβο στην ταινία που τα ξεκίνησε όλα.
Γενικά, οι καλύτερες επιλογές που έχει κάνει μέχρι στιγμής η Marvel/Disney είναι να δώσει τις ταινίες της στα κατάλληλα χέρια. Ας πούμε, τον Thor τον είχαμε λίγο-πολύ ξεγραμμένο μετά τις πρώτες δύο ταινίες. Εδώ, όμως, ο υπέροχος Taika Waititi του What We Do in the Shadows (και όχι μόνο) έδωσε νέα ζωή στον χαρακτήρα φτιάχνοντας μια από τις πιο απολαυστικές, πολύχρωμες, φαντασμαγορικές superhero ταινίες έβερ.
Όταν βγήκε το Winter Soldier, ήταν κάτι περισσότερο από μια καλή υπερηρωική ταινία. Ήταν μια καλή ταινία του είδους της, γενικά. Ήταν ένα καλό κατασκοπικό θρίλερ. Αν κοιτάγαμε την κινηματογραφική πορεία των αδερφών Russo πριν απ’ αυτό, τότε θα βρίσκαμε μόνο δύο σαχλές κωμωδίες. Αν κοιτάγαμε στην τηλεόραση όμως, θα βλέπαμε ότι έχουν σκηνοθετήσει τα Arrested Development και Community, δύο από τις καλύτερα sitcoms της περασμένης δεκαετίας. Κι η πρόσληψή τους από τη Marvel ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις στην ιστορία του MCU.
ΟΚ, εδώ πιθανώς κάποιος να μας κράξει που επιλέγουμε το Guardians of the Galaxy Vol. 2 αντί για το πρώτο, αλλά επιτρέψτε μας να προτιμούμε το sequel γιατί μας άγγιξε συναισθηματικά βαθύτερα μέσα στην ψυχούλα μας. Αν δεν πιστεύετε εμάς, ακούστε και την Lindsay που ξέρει καλύτερα. «He may have been your father, boy. But he wasn’t your daddy». Σνιφ κλαψ λυγμ.
Μπορούσαν να πάνε τόσα πολλά πράγματα στραβά σ’ αυτήν εδώ την ταινία, που σχεδόν αποτελεί επίτευγμα από μόνο του που δεν κατέρρευσε. Είναι απ’ αυτές τις λίγες φορές πια που ο μαζικός, ποπ, λαϊκός κινηματογράφος έχει τη δυνατότητα να προκαλεί ένα κάποιο δέος. Το μόνο πράγμα που περιμένουμε να ξεπεράσει το Avengers: Infinity War είναι το Avengers: Endgame που έρχεται αυτή τη βδομάδα. Ελπίζουμε να τα καταφέρει.
