Μπορεί κάποιοι να βιαστούνε, φίλες και φίλοι, και να πούνε ότι το hating των Χριστουγέννων είναι το νέο loving των Χριστουγέννων, ότι το κράξιμο της Γέννησης του Κυρίου είναι ο νέος ο εορτασμός της Γέννησης του Κυρίου, ότι οι κράχτες του Χριστούλη είναι οι νέοι μύστες του Χριστούλη – ΟΚ, το πιάσατε γενικά. Δεν θα αρνηθούμε ότι αυτό έχει μια δόση αλήθειας. Είναι κουλ να περιφρονείς τον Κύριο και τα Χριστούγεννα, γι’ αυτό κι εμείς το πράττουμε καπνίζοντας στις τουαλέτες, βγάζοντας την εξάτμιση από το παπί μας, φορώντας λευκό γυαλί αρνέτ μέσα στην καρδιά της νύχτας. [%contentAd%] Δεχόμαστε, λοιπόν, ότι είναι πρόβλημα. Είναι πρόβλημα, όμως, μόνο και μόνο στον βαθμό που αποτελεί μια στείρα άρνηση του χριστουγεννιάτικου πνεύματος χωρίς καμία πρόταση για εναλλακτική – χωρίς καμία διέξοδο για τον ευσεβή λαό που βρίσκεται εγκλωβισμένος μεταξύ δοξολογίας και καταγγελιολογίας. Γι’ αυτό, επειδή σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούμε να καταγραφούμε στην Ιστορία μαζί με τους νεροκουβαλητές του μύλου της αντίδρασης, αποφασίσαμε να σας προτείνουμε μια εναλλακτική των Χριστουγέννων, η οποία, τι σύμπτωση, τυχαίνει να είναι σήμερα κιόλας. Το χειμερινό ηλιοστάσιο, το μέσον του χειμώνα, η μακρά νύχτα της ψυχής, ο ερχομός της νέας σελήνης, το νορδικό yule, η μεγάλη γιορτή του ψύχους. Σύμφωνα με την Σατανικό Βίβλο που, να, βρέθηκε εδώ τυχαία δίπλα μας, υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον ιδρυτή της Εκκλησίας του Σατανά Anton LaVey, το ηλιοστάσιο συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες εορτές του Μεγάλου Baphomet, δίπλα φυσικά στην Walpurgisnacht (άρχοντας) και το Halloween (φλώρος). Κι επειδή πάντα μας αρέσουν τα σατανιάρικα και παγανιάρικα ξεφαντώματα, επιθυμούμε συνοδεύσουμε την πανάρχαια εορτή του Behemoth με την συνοδεία των 10 κινηματογραφικών βελζεβούληδων που αγαπήσαμε περισσότερο υπηρετήσαμε πιστότερα μέσα σ’ αυτόν τον σχεδόν ενάμιση αιώνα κινηματογραφίας – σαφέστατα τέχνη του Adramalech κι η ίδια. [%contentAd2%] Ας μην χρονοτριβούμε, λοιπόν, μιας και δεν Του αρέσει καθόλου, κι ας αφεθούμε στο νέο κινηματογραφικό εορταστικό πνεύμα του Feliz Satanidad: Faust (1926) Δείτε τον. Όχι, δείτε τον. Ο Mephisto του F.W Murnau παραμένει ακόμα ίσως ο πιο επιβλητικός απεσταλμένος του Εωσφόρου στην μεγάλη οθόνη. Κάτι οι σκοτεινές φτερούγες του που καλούν τους άπιστους στην αγκαλιά τους, κάτι που πλανάται σαν φάντασμα πάνω από τον κόσμο, κάτι που ο Emil Jannings βγάζει μια διαβολική μπαρμπαδίλα απ’ αυτές που τρέμαμε ως παιδάκια στο χωριό κι αργότερα έγινε ο αγαπημένος ηθοποιός των ναζί ο καριόλης – όλα αυτά καθιστούν αυτήν την πρώιμη αριστουργηματική κινηματογραφική εκδοχή του φαουστικού έργου μια από τις πιο σατανιάρικες στιγμές στην ιστορία του σινεμά. The Devil and Daniel Webster (1941) Είναι ο Mr. Scratch , αυτή η σαρδόνια γλιτσερή ενσάρκωση του Sammael, που βρίσκει τον πιο πρόσφορο πεδίο ικανοποίησης των σατανικών συμφερόντων: το αμερικάνικο κογκρέσο. Η τραγικωμική ταινία του σπουδαίου William Dieterle από την χρυσή χολιγουντιανή εποχή παραμένει μια διαβολικά διασκεδαστική κινηματογραφική εμπειρία με τα όλα της. Rosemary’s Baby (1968) Ε, δεν χρειάζεται να πούμε και πάρα πολλά εδώ. Ο Σατανάς του Roman Polanski εμφανίζεται απειροελάχιστα στην ταινία αλλά είναι κλασικός, εμβληματικός και τρομακτικός όσο ελάχιστα πράγματα στην ιστορία του διαβολικού κινηματογράφου. The Devil Rides Out (1968) Πρόκειται για μια από τις τελευταίες υπέροχες ταινίες της σπουδαίας βρετανικής Hammer που κυριάρχησε στον 50s και 60s cult τρόμο με τις δικές της εκδοχές του Frankenstein, του Dracula και του Mummy. Εδώ, έχουμε στην σκηνοθεσία τον Terence Fisher που έγινε συνώνυμος με τον Hammer-ικό τρόμο και στο σενάριο τον αγαπημένο συγγραφέα και σεναριογράφο Richard Matheson (του I Am Legend και του Twilight Zone, μεταξύ πολλών άλλων). Κι ο Τράγος της Μένδητος που σκάει μύτη στην ταινία είναι ένας από τους καλύτερους ever. Invocation of My Demon Brother (1969) Μια αληθινά σατανική τελετουργία, ένα μνημείο του 60s πειραματικού σινεμά. Ο τεράστιος Kenneth Anger, λίγα χρόνια πριν το Lucifer Rising, φτιάχνει ένα ριτουαλιστικό έπος μικρού μήκους με πρέζα, ναζί, Hell’s Angels και φυσικά τον ίδιο τον προαναφερθέντα Anton LaVey, ιδρυτή της Εκκλησίας του Σατανά, να πρωταγωνιστεί στον ρόλο της Σατανικής Μεγαλειότητας. Για την ιστορία, την μουσική της ταινίας έγραψε ο Mick Jagger, λίγο αφότου οι Rolling Stones κυκλοφόρησαν το Their Satanic Majesties Requet. Γενικά, πέρναγαν σατανιάρικη φάση τα παιδιά. Phantom of the Paradise (1974) Η απόλυτη αρχοντιά του καρναβαλικού διαβολικού κινηματογράφου. Κι αυτό γιατί ο άρχοντας του κιτς, Brian De Palma, φτιάχνει ένα παράξενο αμάλγαμα από Faust, Dorian Gray, Phantom of the Opera και 70s rock superstar κουλτούρα και μας δίνει ένα παρωδιακό βελζεβούλικο μιούζικαλ που γίνεται ακραία σατανικό από την ανάποδη. The Omen (1976) Άμα έχεις γεννηθεί την 6η μέρα του 6ου μήνα στις 6 το πρωί, τότε μάλλον δεν έχεις και πάρα πολλές επιλογές. Γι’ αυτό κι ο Αντίχριστος Damien της εξαίρετης πρώτης ταινίας ενός κατά τ’ άλλα ταλαιπωρημένου franchise είναι το πιο αξιαγάπητα σατανιασμένο παιδάκι ever. Legend (1985) Ας μην γελιόμαστε, το Legend του Ridley Scott δεν είναι καλή ταινία. Και μάλιστα είναι μάλλον μια απαίσια ταινία αν αναλογιστούμε ότι ήταν η επόμενη ταινία του μετά το αριστουργηματικό Blade Runner. Παρόλα αυτά, το Legend έχει τα στοιχεία ενός cult guilty pleasure, κι αυτό κυρίως γιατί έχει έναν από τους πιο απολαυστικούς Εωσφόρους που έχουν αποτυπωθεί ποτέ σε φιλμ: τον Tim Curry. Angel Heart (1987) Τον γνωρίζετε, τον αγαπάτε, τον υπηρετείτε. Ο Robert De Niro είναι ο μόνος Σατανάς που μας έμαθε πώς να καθαρίζουμε με τον πιο κουλ τρόπο ένα αυγό, παραβλέποντας φυσικά πως δοκιμάζοντάς το στην πράξη ανακαλύψαμε πως δεν δουλεύει ποτέ, με τίποτα, ούτε καν. Devil’s Advocate (1997) Ε, κι άμα έπαιξε ο Robert De Niro τον Βελζεβούλ, τότε να μην τον παίξει κι ο Al Pacino; To Devil’s Advocate είναι σίγουρα κατώτερη ταινία από το Angel Heart, αλλά είναι επίσης τόσο απολαυστικά υπερβολική και over-the-top που την απολαμβάνουμε τα μάλα κάθε φορά που την βλέπουμε – όπως, φυσικά, απολαμβάνουμε τα μάλα και κάθε ταινία που ο Keanu Revees κατά βάση παίζει τον αποδιοργανωμένο και συγχυσμένο χάνο.
