Όπως είπαμε και στο πρώτο μέρος οι γεννημένοι το 1980 όταν δεν βλέπαμε Μικρό Μου Πόνυ και μια κινέζικη απομίμηση του Saber Rider(cyber rider) βιώναμε το δράμα των ορφανών Candy White Ardlay και Sandybell Christie.
Για την ώρα, τα κορίτσια μας που δεν είναι πάνω από 16 ετών έχουν αρχίσει μια εσωτερική αναζήτηση στην Ευρώπη και την Αμερική ενώ η βαθμολογία είναι υπέρ της Sandybell μιας και όπως έχει αναφερθεί είναι προλετάρια, άρα πιο κοντά στα ιδανικά και τα πιστεύω μας.
Η Sandybell μαζί με τον Ricky που ασκεί χρέη φωτογράφου τριγυρίζει την Ευρώπη ακολουθώντας θέματα για την εφημερίδα «τα Νέα του Λονδίνου»· στις περιπέτειες της αυτές βλέπουμε και τον Alec τον δημοσιογράφο που με λαμογιά του έφαγε την θέση η Kitty σε αντίπαλη εφημερίδα και τώρα κάνει τα πάντα για να τους κλέψει τα θέματα.
Η Kitty όμως δεν ενδιαφέρεται για την δημοσιογραφική της καριέρα αφού απώτερος της σκοπός είναι να μάθει αν η Sandybell συναντάει κρυφά τον Mark που παρ’ όλη τη φτώχεια του και αυτός γυροφέρνει την Ευρώπη με ένα μπλοκ σχεδίου και μερικά κάρβουνα.
(άσχετο: μέρες έχω στο μυαλό μου τον παρακάτω στίχο: “και μου ‘ρχεται ζαλάδα να ξέρω πως γυρίζεις γυμνός μεσ στην ελλάδα και να με βασανίζεις”)
Με κάποιον μαγικό τρόπο το τρίγωνο αυτό βρίσκεται πάντα στην ίδια πόλη την ίδια περίοδο αλλά δεν συναντιούνται ποτέ, άλλωστε είναι γνωστό πως ο Mark αποφεύγει την Sandybell μέχρι να γίνει πραγματικός ζωγράφος και την Kitty μέχρι να βρει το κουράγιο να της πει πως ο αρραβώνας τους ήταν μόνο μια λύση ανάγκης.
Βέβαια αν το καλοσκεφτεί κανείς ο αρραβώνας αυτός δεν έγινε ποτέ μιας και το έσκασε από το παράθυρο του πύργου, οπότε τσάμπα το μίσος και ο οδυρμός.
Η Candy, που κατάλαβε πως οι σπουδές στο πανάκριβο κολέγιο δεν ήταν για εκείνη μιας και αυτό που την ενδιέφερε ήταν να γίνει μια καλή νοσοκόμα που θα βοηθάει τους συνανθρώπους της, μάζεψε μια βαλίτσα ρούχα, άφησε στο μαξιλάρι ένα γράμμα, σφύριξε στον Κλιντ να την ακολουθήσει και έφυγε μέσα στην νύχτα. Το σχέδιο ήταν απλό: θα μπούκαρε σε ένα φορτηγό πλοίο και γραμμή πίσω στην Αμερική.
Έτσι και έγινε.
Έφτασε στο λιμάνι και βρήκε αμέσως αυτό που αναχωρούσε για τα πάτρια εδάφη, μπήκε μέσα και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Καθώς όμως το πλοίο ήταν μεσοπέλαγα η παρουσία της έγινε αισθητή. Ο καπετάνιος όμως αντί να την ρίξει στην θάλασσα όπως θα όφειλε άκουσε την ιστορία της και της υποσχέθηκε να την γυρίσει πίσω με ασφάλεια.
Ένας πόντος για την Sandybell γιατί από τότε ήθελα ένα βανάκι και να ταξιδέψω στην Ευρώπη.
Όταν έφτασαν στην Αμερική, ο καπετάνιος ήρθε αντιμέτωπος με την ατίθαση κόρη του η οποία απειλούσε πως θα τον κατέδιδε στο Λιμενικό επειδή μετέφερε λαθρομετανάστες. Απεγνωσμένος και απογοητευμένος από την συμπεριφορά της διηγήθηκε το δράμα του στην μικρή Candy η οποία και έσπευσε να τον βοηθήσει. Μη τα πολυλογώ, το κορίτσι είχε μπλέξει με κακές παρέες σαν αντίδραση στον θάνατο της μητέρας της και την συνεχή απουσία του πατέρα της και, επειδή παντού υπήρχαν γνωστοί, τους τύπους αυτούς τους είχε γνωρίσει παλιότερα μέσω του Albert. Έτσι τους είπε: «Σε παρακαλώ! Να σταματήσετε να κάνετε παρέα μαζί της. Εσείς είσαστε κακοί και δεν έχετε καμία σχέση μαζί της» ή κάτι παρεμφερές – δεν μπορώ να τα θυμάμαι όλα. Η συνέχεια είναι γνωστή, σταμάτησαν να την παίζουνε και η κόρη τα βρήκε ξανά με τον πατέρα.
Η Sandybell σε μια από τις πολλές αποστολές ακολούθησε τον Alec ο οποίος θα πήγαινε στην Ελλάδα με σκοπό να εξαρθρώσει μια σπείρα ναρκωτικών. Το νταραβέρι θα λάμβανε χώρα στην Ακρόπολη με δύο τουρίστες οι οποίοι θα αντάλλαζαν τις πανομοιότυπες βαλίτσες τους κάτω από τη μύτη της αστυνομίας. Ήταν στα αλήθεια η πιο επικίνδυνη αποστολή στην οποία είχε βρεθεί μέχρι τώρα, ενώ ο Alec λίγο έλειψε να χάσει την ζωή του όταν έγιναν αντιληπτοί και άρχισαν να πυροβολούν προς το μέρος τους. Όταν, στο τέλος, τον ρώτησε γιατί είχε εμπλακεί μέχρι αυτού του σημείου, της διηγήθηκε το οικογενειακό δράμα που βίωσε μικρός με το πατέρα του εξαρτημένο από τα ναρκωτικά.
Για να μη ξεχνιόμαστε όμως, στην Ελλάδα ήταν και ο Mark ο οποίος χάρισε ένα πίνακά του σε ένα παιδάκι. Όλος τυχαίως αυτό το παιδάκι γνώρισε την Sandybell και χαρούμενο της έδειξε τη ζωγραφιά του. Όταν όμως την πήγε εκεί που τον συναντούσε είχε δυστυχώς για άλλη μια φορά φύγει.
Από έναν βαθμό για τα daddy issues και επειδή καταβάθος ήμαστε τοπικιστές.
Ενώ η Sandybell τριγυρνάει σε διάφορες χώρες, η Candy με καμιά 70αρια επεισόδια παραπάνω έχει βρει νοσοκομείο να φοιτήσει και έχει προλάβει να έρθει και σε αντιπαράθεση με την διευθύντρια που είναι σκληρή αλλά και δίκαιη –όπως πάντα.
Καθώς φοιτά στο νοσοκομείο έμαθε πως στην Ευρώπη έχει αρχίσει πόλεμος και ανησυχεί για τους φίλους της Archie και Stear που βρίσκονται εκεί αλλά επίσης και για τον καλό της φίλο τον Albert που τα τελευταία νέα τον ήθελαν στην Αφρική –όχι με τους Μασάι.
Την ίδια περίοδο ο Terry έχει γίνει ηθοποιός και κάνει πρόβες για μια παράσταση που θα ανέβει στο Broadway, αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας –ε, τι άλλο;.
Η Sandybell ψάχνει ακόμα να βρει την μητέρα της όταν συναντά στον δρόμο της τον Edward που με την σειρά του ψάχνει την χαμένη του αδερφή που έχει να δει 17 χρόνια. Από τότε δηλαδή που ο πατέρας τους την έδιωξε από το σπίτι επειδή είχε ερωτευθεί έναν φτωχό Γάλλο φοιτητή (τι τραβάνε και αυτές οι ρομαντικές ψυχές).
Ο Terry, καθώς κάνει πρόβες στον ρόλο του Ρωμαίου έρχεται κοντά με την Susanna –μάλλον πιο σωστά εκείνη έρχεται κοντά του μιας και αυτός έχει δώσει την καρδιά του αλλού– η οποία φυσικά βλέπει ανταγωνιστικά την Candy. Μια μέρα και ενώ είναι στην σκηνή και προβάρουν τα λόγια τους, η Susanna, προσέχει πάνω από το κεφάλι του καλού της έναν προβολέα που αρχίζει να ξελασκάρει. Χωρίς δεύτερη σκέψη τρέχει καταπάνω του, τον σπρώχνει και ο προβολέας πέφτει αφήνοντάς την παράλυτη.
Πάει η καριέρα στο θέατρο, αλλά δεν την πειράζει αφού με την αυτοθυσία της αναγκάζει τον Terry να την παντρευτεί.
Την ημέρα της πρεμιέρας η Candy παίρνει τους φίλους της –Archie, Stear και Annie που έχουν επιστρέψει λόγο του πολέμου– και πηγαίνουν στο θέατρο, αλλά μόλις τον βλέπει τρέχει να φύγει μακριά του. Ο Terry την προλαβαίνει στην μέση της σκάλας και την γραπώνει από πίσω, αλλά η Candy που είναι ψυχοπονιάρα και νιώθει στο πετσί της τον πόνο της ανάπηρης ξεφεύγει από την αγκαλιά του και χωρίζουν.
Ένας βαθμός στην Candy, φόρος τιμής στο πρώτο ράγισμα της καρδιάς μας.
Βέβαια, μέχρι εκείνη τη στιγμή, όταν αναφέρονταν στους άλλους για την σχέση τους επέμεναν πως ήταν φιλική αλλά μετά το παραπάνω στιγμιότυπο η Candy έτρεξε κλαίγοντας στο σπίτι που έμενε με τον Albert και του είπε πως χωρίσανε. Πως όμως έφτασε να συγκατοικεί μαζί του.
Λίγο καιρό πριν στο νοσοκομείο φέρανε έναν τραυματισμένο άντρα με την υποψία πως ήταν κατάσκοπος των εχθρών στον πόλεμο, μόλις τον είδε τον αναγνώρισε αμέσως. «Όχι ο Albert δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό» τους έλεγε αλλά κανείς δεν την πίστευε. Ο Albert συνήλθε, όμως είχε χάσει την μνήμη του και δεν μπορούσε να απαντήσει αν πράγματι ήταν αλήθεια οι φήμες και αυτές συνεχίζονταν. Μετά από καιρό και αφού πια δεν χρειαζόταν άλλη ιατρική φροντίδα η Candy του πρότεινε να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα και να μείνουν μαζί έως ότου επανέλθει η μνήμη του, όπως και έγινε.
Η Sandybell εν τω μεταξύ –όχι δεν θα γράψω πως συνεχίζει ακόμη τα ταξίδια της στην Ευρώπη– μαθαίνει από τον Mark –τον οποίο έχει προσλάβει ο Edward για να φτιάξει ένα πορτραίτο της αδερφής του μιας και ο πατέρας τους έκαψε πάνω στο θυμό του ό,τι φωτογραφία υπήρχε στο σπίτι– πως γνώρισε έναν άνδρα πριν λίγο καιρό σε ένα λιμάνι. Ήταν μεθυσμένος και δε μπορούσε να περπατήσει, έτσι πήγε κοντά του και τον βοήθησε ενώ εκείνος άρχισε να διηγείται στιγμιότυπα από ένα ναυάγιο και μια γυναίκα που διέσωσε το λαθρεμπορικό Ραλς στο οποίο εργαζόταν. Μαζί πήγανε να τον συναντήσουν αλλά ο άνδρας δεν θυμόταν τίποτα και παραπατώντας έκανε να φύγει. Τελικά τον μετέφεραν στο βανάκι όπου το άλλο πρωί ξύπνησε ξεμέθυστος και πήγε να φύγει. Η καλή καρδιά της Candy όμως τον έκανε να αλλάξει γνώμη και να τους διηγηθεί όσα είχαν συμβεί.
Πράγματι το Ραλς ήταν από τα πρώτα πλοία που είχαν λάβει το SOS του κρουαζιερόπλοιου αλλά μη θέλοντας να μαθευτεί η ύπαρξή τους δεν πήγαν να βοηθήσουν. Λίγες ώρες μετά όμως είδαν μια γυναίκα να παλεύει με τα κύματα· αφού την έσωσαν συνειδητοποίησαν πως ήταν από το ναυάγιο και σαν πρώτη σκέψη είχαν να την στείλουν από κει που ήρθε –από τη θάλασσα δηλαδή-. Ο Ρολάν όμως που κατάλαβε πως είχε αμνησία και έτσι τους έπεισε να μη το κάνουν. Στις επόμενες μέρες θα γινόταν μάρτυρας διαφόρων συνομιλιών των άλλων ναυτικών για το τι θα έκαναν την γυναίκα. Εκείνος την λυπόταν και ένα βράδυ που βρισκόταν το πλοίο κοντά στην Κορσική της έδωσε ένα σωσίβιο, φαγητό για τρεις μέρες και της πέταξε στην θάλασσα να κολυμπήσει μέχρι την ακτή.
Ο Stear που θέλει να βοηθήσει την πατρίδα του, έχει καταταγεί στον στρατό και πηγαίνει στον πόλεμο. Λίγο καιρό μετά ένα γράμμα που έρχεται στην οικογένεια Cornwell λέει πως έχασε την ζωή του στο πεδίο της μάχης.
Άλλος ένας βαθμός για την sandybell.
«Κορσική» είπε ο Ρολάν στην Sandybell και έτσι εκείνη πήρε το πρώτο καραβάκι που βρήκε μπροστά της με προορισμό ένα από τα διάφορα νησάκια που θα μπορούσε να είχε φτάσει κολυμπώντας –αν είχε καταφέρει να επιβιώσει της θάλασσας-. Μόλις έφτασε, ρώτησε μερικούς ανθρώπους αλλά κανείς δεν είχε ακούσει ποτέ για εκείνη μέχρι που τους εξήγησε πως αυτή η γυναίκα που έψαχνε ίσως ήταν η μητέρα της και δεν ενεργούσε ως δημοσιογράφος.
Συγκεκριμένα ο ένας άνδρας που συνομιλούσε ήταν αυτός που την είχε βρει πριν 17 χρόνια στην παραλία νομίζοντας στην αρχή πως ήταν νεκρή, όταν όμως πήγε κοντά της είδε πως ανέπνεε και γρήγορα την πήγε στο χωριό. Η γυναίκα είχε χάσει την μνήμη της και κανείς ποτέ δεν την αναζήτησε έτσι έγινε μοναχή και ζούσε σε ένα ορφανοτροφείο εκεί κοντά. Η καρδιά της ήταν έτοιμη να σπάσει καθώς πήγαινε προς το μέρος που βρισκόταν το ορφανοτροφείο, όμως όταν έφτασε εκεί η γυναίκα απέναντί της δεν την γνώρισε. Η διευθύντρια την πήρε στο γραφείο της για να μιλήσουν. Της διηγήθηκε για μία ακόμη φορά την ιστορία και στο τέλος έβγαλε από το συρτάρι της ένα τυλιγμένο κομμάτι ύφασμα, εκεί βρισκόταν το μοναδικό πράγμα που έφερε μαζί της από το ναυάγιο, το 2ο σκουλαρίκι με τον λευκό ασφόδελο. Είχε βρει την μητέρα της αλλά δεν μπορούσε να της πει ποια ήταν, το σοκ θα ήταν μεγάλο –της εξήγησε- και ίσως καταστροφικό για εκείνη. 17 χρόνια είχαν περάσει από τότε και ζούσε εκεί ασχολούμενη με τα παιδιά χωρίς να γνωρίζει πως είχε και εκείνη ένα και το μόνο που της είχε απομείνει από την περίοδο εκείνη ήταν ο φοβος της για τη θάλασσα.
Η Candy ύστερα από τον θάνατο του Stear γύρισε και πάλι πίσω στο ορφανοτροφείο, στο μέρος που πάντα επέστρεφε όταν χρειαζόταν να ηρεμήσει και να πάρει δυνάμεις ώστε να συνεχίσει. Εκεί θρήνησε τον φίλο της αλλά και την χαμένη της σχέση με τον Terry και εκεί μια μέρα που βρισκόταν στον λόφο άκουσε πίσω της να παίζει μια γκάιντα· όταν γύρισε είδε τον πρίγκιπα του λόφου.
Ο Albert ήταν ο πρίγκιπας του λόφου και η αφήγηση της ζωής της ξεκινά.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν απλά ο Albert, αλλά ο William Albert Ardlay ή αλλιώς ο Μεγάλος Θείος William όπως συχνά τον αποκαλούσαν. Όταν πέθαναν οι γονείς του εκείνος ήταν πολύ μικρός για να πάρει τα ηνία της οικογένειας και έτσι, με την σύμφωνη απόφαση της Μεγάλης Θείας Elroy για ένα διάστημα θα ήταν αυτή η αρχηγός μέχρι να ενηλικιωθεί και να μπορεί να παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις. Ο Albert όμως ήθελε να ταξιδέψει, να ζήσει την ζωή του παρέα με τα ζώα και να γνωρίσει νέους ανθρώπους όπως και έκανε τελικά. Έτσι μια μέρα γνώρισε και εκείνη και είπε στον πιστό του ακόλουθο να την προσέχει όταν δεν θα μπορούσε να το κάνει ο ίδιος και ένα από τα πρώτα του μελήματα ήταν να την υιοθετήσει και έτσι να μπει στην μεγάλη οικογένεια των Ardlay. Με την βοήθειά της –ακόμα και χωρίς να το ξέρει– ο Albert είχε «ενηλικιωθεί» και πια θα μπορούσε να πάρει την θέση του ως αρχηγός της οικογένειας.
Αφού συζήτησαν για ώρες στο τέλος της είπε πως είχε μάθει για τον Terry και εκείνη. Τον είχε δει λίγο καιρό μετά τον χωρισμό τους να πίνει σε ένα μπαρ, στην αρχή αρνιόταν πως ήταν εκείνος αλλά ύστερα του μίλησε για τον πόνο που είχε στην καρδιά και πως τώρα που η Candy δεν ήταν στη ζωή του δεν άντεχε ούτε να παίξει. Μιλούσανε για ώρες και τον άφησε με την υπόσχεση να βρει ξανά τον εαυτό του.
17 χρόνια είχε ζήσει σε εκείνο το μέρος και το 17χρονο κορίτσι που έψαχνε τόσο καιρό τη μητέρα του βρήκε την δύναμη και τη λογική να καταλάβει τα όσα της έλεγε η διευθύντρια και να ετοιμαστεί να φύγει πίσω για το Λονδίνο. Καθώς όμως ετοίμαζε τα πράγματα στο βανάκι ένα από τα παιδιά του ορφανοτροφείου ενώ έπαιζε έπεσε από τον γκρεμό μέσα στη θάλασσα.
Όλοι τρέξανε προς τον γκρεμό αλλά μόνο η Sandybell ήταν αυτή που βούτηξε στη θάλασσα για να το σώσει. Οι φωνές του παιδιού για βοήθεια ξύπνησαν μνήμες στην μοναχή από το ναυάγιο και από το μωρό της που χανόταν στην θάλασσα. Όταν η Sandybell γύρισε πίσω μαζί με τον μικρό που μόλις είχε σώσει η μητέρα της έτρεξε κοντά της και την αγκάλιασε φωνάζοντας την με το όνομά της. Θυμόταν και πάλι. Εκείνη την ώρα ένα αμάξι έφτασε και από μέσα του βγήκε ο Edward που με τη βοήθεια του πορτραίτου που είχε φτιάξει ο Mark έμαθε πως η αδερφή του ζούσε σε αυτό το μοναστήρι. Ήταν και πάλι μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Η Candy έχει φάει την σκόνη της Sandybell μιας και η τελευταία φορά που συγκινήθηκα τόσο με μια μητέρα που ξαναβρήκε το παιδί της ύστερα από χρόνια ήταν με την υπολοχαγό Νατάσα.
Το τέλος βρίσκει την Sandybell πίσω στο χωριό μαζί με τον Mark, τη μητέρα, τον θείο και όλους τους φίλους της να γιορτάζουν την επανασύνδεσή τους. Μαζί τους όμως βρίσκεται και ο Alec με την Kitty οι οποίοι κατάλαβαν πως πίσω από τα μεγάλα μίση κρύβεται ένας αληθινός έρωτας.
Την Candy την βρίσκει γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή του ορφανοτροφείου μαζί με τον Albert, την κυρία Πόνυ, την αδερφή Μαρία και όλα τα υπόλοιπα ορφανά που όμως δεν έχουν μεγαλώσει ούτε μισή μέρα. Εκτός από όσα φύγανε από αυτό σε άλλες οικογένειες και είναι να απορείς μήπως κάτι τους βάζανε στη σούπα.
Μια εφημερίδα έγραφε για τον ηθοποιό Terry Grandchester ο οποίος επανερχόταν στο θεατρικό σανίδι με μια πολυαναμενόμενη παράσταση.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα –όχι, αυτό είναι από τα παραμύθια.
