Quantcast

“Blancanieves”/«Χιονάτη» (2012)

Η καλύτερη μεταφορά της Χιονάτης και παραμυθιού γενικότερα. Στη Σεβίλλη. Με ταύρους.

2:35.1

22 Μαρτίου 2013

blancanieves

 

Η ισπανική απάντηση στο Artist. Μεταφορά παραμυθιού καλύτερη από όλες τις άλλες. Κάτι ακόμα αρκετά πιασάρικο για αρχή.

Στην Χιονάτη αυτή την φορά γίνεται μια μεταφορά της γνωστής ιστορίας με κακιά μάγισσα, μήλα και κάτι νάνους στην Σεβίλλη του 1920. Η πρωταγωνίστρια κόρη διάσημου και πλούσιου ταυρομάχου, που μένει παράλυτος από ατύχημα, εξορίζεται από την νοσοκόμα που προσέχει αυτόν και την περιουσία του, για να επανέλθει στην Σεβίλλη δριμύτερη πριν το μεγάλο φινάλε.

Το σενάριο μάλλον στις κακές μεταφορές εντάσσεται και θα πήγαινε άκλαφτο χωρίς την ενδιαφέρουσα τροπή στο τέλος. Επίσης οι χορτοφαγικές, ζωοφιλικές και γενικώς politically correct εμμονές καταντούν κουραστικές από ένα σημείο και μετά. Αν το δεις θα καταλάβεις πιστεύω. Όχι, δεν γδέρνω γατιά ζωντανά και δεν τα παρατάω να τα αλέσει το σκουπιδιάρικο, αλλά τα κηρυγματάκια τα βαριέμαι.

 

blancanieves2

 

Πού κολλάει όμως το Artist?

Η ταινία είναι βουβή. Ασπρόμαυρη και βουβή. Κάπου εδώ εξηγείται και το μυστήριο της πρώτης πρότασης για όσους δεν το είχαν πάρει πρέφα εξαρχής και γίνεται η σύνδεση με τις απαρχές του μέσου. Στ’ αλήθεια όμως, η Blancanieves πουλάει νοσταλγία. Γυρισμένη με καθ’ όλα σύγχρονο τρόπο, τον οποίο προσπαθεί να σκεπάσει με την απουσία χρώματος και ήχου, παγιδεύεται σε φορμαλιστικά παιχνιδάκια που τελικά κόβουν από ένα εγχείρημα που ξεκινάει με κάποιες προοπτικές. Γενικά η χρήση μοντέρνων τεχνικών με αλλοτινό περιτύλιγμα με ξενέρωνε συνεχώς κάθε φορά που πήγαινα να μπω μέσα και λειτούργησε σαν βασικό μειονέκτημα της ταινίας.

 

blancanieves1

Από την άλλη, οφείλω να παραδεχτώ ότι το ‘χουν δουλέψει με χαρά το ταινιάκι. Η εικόνα, όπως και αν το δεις άψογη στα όλα της. Το ίδιο και η μεταφορά της Ανδαλουσίας του 1920 με εντυπωσιακά κουστούμια, τοποθεσίες και όλα τα αναμενόμενα κλισέ της ισπανικής κουλτούρας (φλαμένκο, ταύροι και μελαχρινές με αμυγδαλωτά μάτια). Άσε και τη μουσική που παίζει καθ’ όλη την διάρκεια. Παραδοσιακά και παραλλαγές τους χορεύουν κλακέτες με αυτά που βλέπεις σε άψογο συγχρονισμό.

Μια πορσελάνινη κούκλα με πολλά βραβεία εγχώριας κατανάλωσης (Goya) λοιπόν. Έρχεται.

Best of internet