Εδώ κι ενάμιση χρόνο που η ζωούλα μας έχει γίνει πάνω κάτω κι ο χρόνος έχει ταυτόχρονα επιβραδυνθεί και επιταχυνθεί σε βαθμό που να μην ξέρουμε αν ζούμε πια στο βαθύ μέλλον ή το βαθύ παρελθόν, ένα από τα πράγματα που μας έχουν προβληματίσει περισσότερο σε αυτό το site είναι το πώς θα μοιάζει πλέον η κοινωνική εμπειρία του κινηματογράφου στη νέα κανονικότητα που διαμορφώνεται. Και δεδομένου ότι το κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι η πιο πυκνή, παλλόμενη, ζωηρή και μητροπολιτική εκδοχή αυτής της εμπειρίας, έχουμε επιχειρήσει να επεξεργαστούμε ουκ ολίγες φορές το φαινόμενο-φεστιβάλ στην covid εποχή, συζητώντας για off season, open air ή online μορφές του. Τώρα, με την προσωρινή προσομοίωση ομαλότητας που έχουν φέρει οι υγειονομικές εγγυήσεις των μαζικών εμβολιασμών, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ δείχνουν έτοιμα να επανέλθουν στην πρότερη ζωντάνια, βαβούρα και αίγλη τους. Μια πρώτη στάση ήταν οι καλοκαιρινές Κάννες, μια δεύτερη είναι η φθινοπωρινή Βενετία. Εκεί, λοιπόν, θα βρισκόμαστε κι εμείς.
Αψηφώντας όλους τους κινδύνους (οκ κυρίως έναν), χρηματοδοτούμενοι από σκοτεινά κέντρα (οκ κυρίως ένα), φορτώνοντας στα μπαγκάζια μας τα πολεμοφόδια της μάχιμης κινηματογραφικής κριτικής (οκ κυρίως λάπτοπ), την ερχόμενη βδομάδα θα βρεθούμε για 7 μέρες στην πόλη που έχει περισσότερη υγρασία από την Θεσσαλονίκη και βουλιάζει περισσότερο από την Αθήνα ώστε να εξακριβώσουμε με τα ίδια μας τα μάτια αν μετά τον covid τα δελφίνια όντως επέστρεψαν και η φύση όντως επουλώθηκε. Την τελευταία φορά που ήμασταν εκεί, στα τέλη καλοκαιριού του 2019, το φεστιβάλ είχε στιγματιστεί από την μεγα-πρεμιέρα του Joker. Φέτος, με πλήθος υγειονομικών κανονισμών να βρίσκονται σε ισχύ ώστε να τιθασεύσουν logistically την τεράστια βιοκοινωνική κινητικότητα της Biennale, το 76ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας φιλοξενεί σταθερά όλο και περισσότερες πρεμιέρες μεγάλων ταινιών, θολώνοντας τις γραμμές ανάμεσα στο mainstream και το arthouse σινεμά, το Hollywood και την Ευρώπη, το σινεμά και την τηλεόραση.
Από την 1η μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου, λοιπόν, η κινηματογραφική Biennale του 2021 (με πρόεδρο της επιτροπής του τον Bong Joon-ho) θα διεξαχθεί στο κυριλέ νησάκι του Lido κι εμείς θα βρεθούμε εκεί για μια φουλ-εξτρά ανταπόκριση. Τι σημαίνει φουλ-εξτρά, ακούμε ήδη να (μην) ρωτάτε, αγαπητές φίλες και φίλοι. Σημαίνει ότι πέρα από το κλασικό μοτίβο των κριτικών και των συνεντεύξεων αυτήν την φορά η ανταπόκρισή μας θα είναι επίσης -μη σας πούμε πρωτίστως- οπτικοακουστική, μιας και θα περιλαμβάνει πλήρη (κινηματογραφική/ταξιδιωτική;/γαστρονομική;; χμμμ) ενημέρωση από το φεστιβάλ μέσα από διαφόρων ειδών videos που θα φιλοξενούνται -ζωντανά και μη- στο group του Βίντεο Κλαμπ και το page του Nerdcult. Καθώς ετοιμάζουμε σιγά σιγά βαλίτσες και κάμερες την πρεμιέρα (Τετάρτη ξεκινάμε), τσεκάρετε παρακάτω επιγραμματικά τα highlights του φεστιβάλ, ή τουλάχιστον αυτά με τα οποία σκοπεύουμε να ασχοληθούμε περισσότερο εμείς.
Γενικά μιλώντας, η Βενετία έχει την τάση, σε σύγκριση με τα άλλα δύο φεστιβάλ των Big Three (Κάννες και Βερολίνο), να προσελκύει τις μεγαλύτερες χολιγουντιανές πρεμιέρες που έπειτα κάνουν χαμό σε εισιτήρια ή/και βραβεία. Φέτος, προφανώς, τα φώτα πέφτουν πρωτίστως πάνω στο Dune του Denis Villeneuve που εξασφάλισε με τα χίλια ζόρια μια αποκλειστική κινηματογραφική πρεμιέρα πριν πάει ταυτόχρονα σε αίθουσες και streaming τον Οκτώβριο στα πλαίσια του σχεδιασμού της Warner για το 2021 που κράχτηκε τα μάλα φέτος.
Εκτός αυτού, πάντως, έχουμε κι άλλες γκράντε πρεμιέρες, όπως το Parallel Mothers του Pedro Almodovar, το Last Night in Soho του Edgar Wright, το The Last Duel του Ridley Scott, το Spencer του Pablo Larrain και το Halloween Kills του David Gordon Green.
Εδώ ο streaming γίγαντας έρχεται στη Βενετία με 3 μεγάλες πρεμιέρες για τις οποίες θρέφει κυριλέ φιλοδοξίες βραβείων, αφού όλες τους διαγωνίζονται για το Χρυσό Λιοντάρι. Το πρώτο είναι το The Hand of God του μερακλή Paolo Sorrentino που καταπιάνεται με τα παιδικά του χρόνια στη Νάπολη του ’80, το δεύτερο είναι το δραματικό western The Power of the Dog της Jane Campion και το τρίτο είναι το The Lost Daughter της Maggie Gyllenhaal που, σημειωτέον, γυρίστηκε στην Ελλάδα.
Όπως πάντα, πέρα από τις μεγαλεπήβολες πρεμιέρες, υπάρχουν και κάποιες ταινίες τις οποίες περιμένεις πώς και πώς επειδή προέρχονται από έναν αγαπημένο δημιουργό ή απλά επειδή σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να βάλεις τα λεφτά σου πάνω τους. Κατά μία έννοια, εδώ είναι που κρύβεται κι η μεγαλύτερη χαρά ενός φεστιβάλ: στο ρίσκο. Πρώτα και κύρια, λοιπόν, αναμένουμε να δούμε το The Card Counter του Paul Schrader, το οποίο θα ακολουθήσει το φανταστικό comeback του πριν από λίγα χρόνια με το First Reformed.
Κατά τ’ άλλα, θέλω πολύ να δω το Mona Lisa and the Blood Moon της Ana Lily Amirpour που μας έδωσε κάποτε το A Girl Walks Home Alone at Night, το America Latina των αδερφών Damiano & Fabio D’Innocenzo που έχουν στο βιογραφικό τους ταινίες σαν το Boys Cry και το Dogman, το Sundown του Michel Franco, το Happening της Audrey Diwan, το The Box του Lorenzo Vigas και το Old Henry του Potsy Ponciroli.
Άλλες χρονιές υπήρχανε περισσότερες και μεγαλύτερες τηλεοπτικές πρεμιέρες στη Biennale, αλλά φέτος η μόνη που θα δούμε είναι αυτή της μίνι σειράς Scenes from a Marriage του Hagai Levi, η οποία βεβαίως θα διασκευάζει την ομώνυμη του Ingmar Bergman για λογαριασμό του HBO, κι εμείς φυσικά θα κληθούμε να κρίνουμε αν αυτό το πράγμα είχε κάποιο νόημα να συμβεί ή όχι.
Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε πως ο μεγάλος πρωταγωνιστής του φετινού φεστιβάλ είναι άνετα ο Oscar Isaac, ο οποίος θα σκάσει μύτη με κεντρικό ρόλο σε όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις τίτλους: το Dune, το The Card Counter και το Scenes from a Marriage, στο οποίο συμπρωταγωνιστεί μαζί με την Jessica Chastain.
Το αλατοπίπερο ενός καλού φεστιβάλ, αν θέλετε. Εκεί δηλαδή που χαλαρώνει το μυαλό σου μετά από απανωτά σερί ταινιών μυθοπλασίας, όταν θέλεις απλά να ρουφήξεις πληροφορία – δοσμένη με όσο πιο μερακλίδικο τρόπο γίνεται. Από τις φετινές επιλογές κινηματογράφου τεκμηρίωσης ξεχωρίζουμε τρεις: το Becoming Led Zeppelin που είναι η πρώτη γκράντε παραγωγή για τη μπάντα, το Hallelujah: Leonard Cohen, A Journey, A Song γιατί αυτοί είμαστε, και το Inferno Rosso για τον καλτ άρχοντα του ερωτικού τρόμου Joe D’Amato.
