Γνωρίζουμε πως η αγωνία σας έχει φτάσει στο κατακόρυφο, αγαπητοί φίλοι κι αγαπητές φίλες. Καταλαβαίνουμε ότι τα επίπεδα ιντριγκαρίσματος στο αίμα σας έχουν αγγίξει επίπεδα απροσπέλαστα ακόμα για την σύγχρονη επιστήμη. Ξέρουμε ότι σας νοιάζει πολύ. Ναι, το 76ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, η Μπιενάλε του σινεμά που λέμε, ανοίγει αύριο τις μεγαλοπρεπείς πύλες τις κι εμείς θα είμαστε εκεί για να το δούμε να συμβαίνει και να σας το μεταφέρουμε με αίσθημα δέους, ευθύνης και υγρασίας.
Όντας σαφώς το δεύτερο πιο γκράντε κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη (μετά τις Κάννες), τα τελευταία χρόνια ειδικότερα η Βενετία είναι το μέρος απ’ όπου ξεπηδάει πλέον ένα σημαντικό μέρος των μεγαλύτερων ταινιών του φθινοπώρου, δηλαδή εκείνων που έπειτα συνηθίζεται να σαρώνουν στα Όσκαρ, τις Χρυσές Σφαίρες και τα λοιπά κινηματογραφικά βραβεία, μαζί φυσικά με σταθερά μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού σινεμά και μπόλικους ενθουσιώδεις νέους δημιουργούς.
Χοντρικά, λοιπόν, αυτά που περιμένουμε εμείς από την φετινή 76η Βενετία (κι αυτά με τα οποία θα ασχοληθούμε δηλαδή κατά το επόμενο δεκαήμερο) είναι τα εξής.
Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε. Η ταινία που μας ιντριγκάρει περισσότερο φέτος είναι το νέο Joker του Todd Phillips με τον Joaquin Phoenix, από το οποίο η αλήθεια είναι ότι περιμένουμε σπουδαία πράγματα με βάση ό,τι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Παράλληλα, η δεύτερη μεγάλη χολιγουντιανή πρεμιέρα του φεστιβάλ θα είναι το Ad Astra, το πολυ-αναμενόμενο διαστημικό έπος του James Gray με τον Brad Pitt. Και, ναι, αυτό σημαίνει ότι θα δούμε τον Phoenix και τον Pitt από κοντά. Θα σας κρατήσουμε ενήμερους.
Κατά τ’ άλλα, περιμένουμε σίγουρα τη νέα ταινία του σπουδαίου Σουηδού Roy Andersson (με τον τίτλο About Endlessness), το Marriage Story του λατρεμένου Noah Baumbach με την Scarlett Johansson και τον Adam Driver, το The King του David Michod με τον τρομερό πιτσιρικά Timothee Chalamet, το The Truth του Kore-eda Hirokazu (περσινού νικητή των Καννών με το Shoplifters), το The Laundromat του ακάθιστου Steven Soderbergh και το Wasp Network του Olivier Assayas με το σταθερά αγαπημένο δίδυμο Gael Garcia Bernal και Penelope Cruz. Γενικά, όμορφα πράγματα.
Απ’ όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του πλανήτη, το πιο ανοιχτό και φιλόξενο προς τις streaming πλατφόρμες και τις τηλεοπτικές σειρές είναι αναμφισβήτητα αυτό της Βενετίας. Πέρα από το ότι έχει την καλύτερη σχέση με το Netflix, σε αντίθεση με τις Κάννες για παράδειγμα, η Βενετία φιλοξενεί και μερικές πολύ ηχηρές πρεμιέρες στην μεγάλη οθόνη της.
Φέτος, τα δύο μεγάλα τηλεοπτικά χαρτιά είναι σαφώς ιταλικού ενδιαφέροντος. Πρώτον, έχουμε το The New Pope του Paolo Sorrentino, το οποίο θα συνεχίσει την ιστορία του Jude Law ως Πάπα από το The Young Pope, προσθέτοντας στο καστ κι έναν πάντα εξαίρετο John Malkovich. Έπειτα, περιμένουμε να δούμε και το Zerozerozero, τη νέα αστυνομική σειρά του μετρ του είδους, Stefano Sollima, ο οποίος μας έχει δώσει επίσης το Gomorrah και το δεύτερο Sicario.
Υπό κανονικές συνθήκες, δεδομένης της εποχής κρίσης και ανακατατάξεων για την βιομηχανία του σινεμά και της ψυχαγωγίας εν γένει, θα περίμενε κανείς ότι η πατροπαράδοτη φεστιβαλική ίντριγκα θα αφορούσε ως επί το πλείστον την σχέση ανάμεσα σε στούντιο, φεστιβάλ και streaming πλατφόρμες. Όπως είπαμε ήδη ούτως ή άλλως, η Βενετία είναι φιλική προς το Netflix και φέτος θα φιλοξενεί τρεις ταινίες του (τα προαναφερθέντα Marriage Story, The Laundromat και The King).
Παρόλα αυτά, το επίκεντρο της μανούρας στην φετινή Βενετία είναι (για άλλη μια φορά) η στάση του φεστιβάλ απέναντι στην μεγαλύτερη συμπερίληψη γυναικών σκηνοθετών. Μόνο που αυτήν την φορά τα πράγματα είναι λίγο, εχμ, χειρότερα από το σύνηθες (δηλαδή την δίκαιη διαμαρτυρία για την σχεδόν μηδενική απουσία ταινιών γυρισμένων από γυναίκες στο διαγωνιστικό τμήμα). Ενώ λοιπόν φέτος υπάρχουν 2 ταινίες γυναικών (από τις 21 συνολικά), το Baby Teeth της Shannon Murphy και το The Perfect Candidate της Haifaa Al-Mansour, να διαγωνίζονται για το Χρυσό Λιοντάρι, την ίδια ώρα που το διαγωνιστικό έχει μία ταινία από τον καταδικασθέντα για βιασμό (φυγά) Roman Polanski και μία από τον κατηγορούμενο για βιασμό (αθωωθέντα) Nate Parker – το An Officer and a Spy και το American Skin αντίστοιχα.
ΟΚ, προφανώς εδώ βασιζόμαστε σε πράγματα που έχουμε ακούσει ή σε στοιχεία που απλά μας κινούν το ενδιαφέρον, αλλά υπάρχουν μερικές νέες ταινίες από (κυρίως) πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες που περιμένουμε να μας κάνουν μεγάλη εντύπωση. Μια τέτοια είναι το προαναφερθέν Baby Teeth της Shannon Murphy με την εκπληκτική Eliza Scanlen του τηλεοπτικού Sharp Objects, αλλά και το Giants Being Lonely του ζωγράφου Grear Peterson – αμφότερα δύο ντεμπούτα που αναμένεται να μιλήσουν με βάθος για την εμπειρία του να είσαι νέος σήμερα.
Παράλληλα, οι ταινίες απ’ τις οποίες περιμένουμε πολλά φέτος είναι το Ema του Pablo Lorrain (που μας έδωσε ένα υπέροχο Νο το 2012) με μουσική Nicolas Jaar παρακαλώ, το The Painted Bird του Vaclav Marhoul που θα μεταφέρει που θα μεταφέρει το ομώνυμο κλασικό μυθιστόρημα του Jerzy Kosinski για τον Β’ΠΠ, το animated Νο. 7 Cherry Lane του Yonfan και το Waiting for the Barbarians του αγαπημένου μας Ciro Guerra που φέτος μας έδωσε τόσο το κινηματογραφικό Birds of Passage όσο και το τηλεοπτικό The Green Frontier.
Προφανώς, η ηχηρότερη ντόπια συμμετοχή στο φεστιβάλ είναι το Adults in the Room του Κώστα Γαβρά, το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη κι αφηγείται το σύντομο χρονικό διάστημα της θητείας του στο Υπουργείο Οικονομικών κατά την θρυλική μπαχαλέιρο περίοδο του πρώτου εξαμήνου του 2015. Σημειωτέον πως παράλληλα ο Γαβράς θα παραλάβει και το τιμητικό βραβείο Jaeger-LeCoultre Glory to the Filmmaker 2019.
Παράλληλα, η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη συμμετέχει εκτός συναγωνισμού με τη μεσαίου μήκους ταινία της Electric Swan, έχοντας στο παρελθόν πάρει μέρος με άλλες ταινίες της σε κορυφαίες φεστιβαλικές διοργανώσεις όπως των Καννών και του Βερολίνου.
Κλείνοντας, θέλουμε να κάνουμε μια ειδική μνεία σε ένα από τα πιο συναρπαστικά και ξεχού τμήματα της Βενετίας που ασχολείται με την αποκατάσταση κλασικών ταινιών. Αν λοιπόν το Venice Classics φέτος έχει ένα αδιαμφισβήτητο highlight, αυτό είναι το θρυλικό τσέχικο Ecstasy του Gustav Machaty από το 1933, δηλαδή η πρώτη μη-πορνογραφική ταινία που περιελάμβανε σεξουαλική πράξη επί της οθόνης.
Και τέλος, θα έχουμε μια επετειακή προβολή για τα 20 χρόνια από το Eyes Wide Shut του Stanley Kubrick, συνοδευόμενη από την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ Never Just a Dream: Stanley Kubrick and Eyes Wide Shut, ενώ θα δούμε και μια νέα εκδοχή από το Irreversible του Gaspar Noe που θα βάζει τα γεγονότα της ταινίας σε μια σωστή χρονολογική σειρά.
