Κουραστήκατε να ακούτε, να βλέπετε και να διαβάζετε για τον Quentin Tarantino; Αν ναι, ατυχήσατε, λυπόμαστε. Δεδομένου ότι η νέα ταινία του, Once Upon a Time in Hollywood, κάνει σήμερα την πρεμιέρα της στην Ελλάδα, έπειτα από κάποια περιορισμένα previews την περασμένη βδομάδα κι ύστερα από μια θερμότατη υποδοχή στις Κάννες και στο διεθνές box-office, σας εγγυόμαστε ότι το επόμενο διάστημα παρελάσει από μπροστά σας πολύς Tarantino κι ακόμα περισσότερος τσακωμός για τον Tarantino. Είναι καλή ή όχι η νέα ταινία; Έχει πάρει την κάτω βόλτα ή συνεχίζει να φτιάχνει καινοτόμο σινεμά; Θα συνεχίσει την πορεία του ή θα σταματήσει εδώ;
Τα ερωτήματα είναι καυτά κι αμείλικτα, φίλες και φίλοι, και σας υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε κι εμείς κάποια από αυτά σύντομα, όταν θα δημοσιεύσουμε την εκτενή κι αναλυτική άποψή μας για το Once Upon a Time in Hollywood. Μέχρι τότε, όμως, επιτρέψτε μας να παίξουμε κι εμείς λίγο. Μπορεί να μην ανήκουμε σε εκείνους που πίνουν ολημερίς νερό Fiji στο όνομά του και τον θεωρούν γιγάντιο δημιουργό, μπορεί να μην μας ενθουσιάζει πάντα ο τρόπος που βάζει στο μπλέντερ κινηματογραφικές αναφορές και genres, μπορεί να μην πετάμε την σκούφια μας με την περίπου-ιστορική-στροφή που έχει πάρει το σινεμά του εδώ και μια δεκαετία, αλλά είναι πάντα με τον τρόπο του συναρπαστικό να ασχολείσαι με το σινεμά του. Επίσης, αγαπάμε τις λίστες. Σόρι.
Συνεχίζοντας, λοιπόν, την Ταραντινιάδα στην οποία επιδοθήκαμε κι εμείς αυτήν την βδομάδα (κι έχοντας ήδη ζητήσει τη βοήθεια του κοινού πάνω στο θέμα), κάτσαμε κάτω και βάλαμε τις 10 ταινίες του Quentin Tarantino στην σωστή σειρά, δηλαδή από την χειρότερη στην καλύτερη. Απολαύστε υπεύθυνα και, κυρίως, ψύχραιμα.
Γιατί βρίσκεται εδώ: Νταξει, την έχει την πλάκα του, πετυχημένο σαν exploitation tribute, αλλά μέχρι εκεί.
Καλύτερη στιγμή: Η καταδίωξη φυσικά. Βασικά, αν ήταν ένα μικρού μήκους ταινιάκι μόνο με την καταδίωξη (σε φάση Duel του Steven Spielberg), τότε θα ήταν ωραιότατο.
Πιο Tarantino στιγμή: Ε, το lap dance. Η αγαπημένη σκηνή κάθε ταραντινικού σαλιάρη.
Πώς ακούγεται: The Coasters – Down in Mexico
Γιατί βρίσκεται εδώ: Γιατί δεν έχει καθόλου fun, πράγμα που αποτελεί την ύψιστη αμαρτία στο ταραντινικό σύμπαν. Ως στροφή προς ένα πιο κλασικό σινεμά αφήγησης και χαρακτήρων, δεν το λες και πετυχημένη.
Καλύτερη στιγμή: Μάλλον η μουσική του Ennio Morricone είναι το καλύτερο στοιχείο της ταινίας εδώ που τα λέμε.
Πιο Tarantino στιγμή: Κάθε φορά που ο Samuel Jackson λέει nigga.
Πώς ακούγεται: Roy Orbison – There Won’t Be Many Coming Home
Γιατί βρίσκεται εδώ: Μπορεί να έχει πάρει από καλές μέχρι πολύ καλές κριτικές, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιαστήκαμε ιδιαίτερα από την νέα ταινία του Tarantino. Επιφυλασσόμαστε μέχρι την αναλυτική μας κριτική, όμως θα πούμε ότι πρόκειται με έναν ιδιαίτερο αντιφατικό τρόπο για την πιο ανθρώπινη και πιο συντηρητική ταινία του ταυτόχρονα.
Καλύτερη στιγμή: Όταν ο Leonardo DiCaprio δίνει ρέστα μαζί με ένα μικρό κοριτσάκι. Όταν δείτε, θα καταλάβετε.
Πιο Tarantino στιγμή: Δεν είμαστε σίγουροι, αλλά η ταινία μάλλον έσπασε ρεκόρ πατούσας.
Πώς ακούγεται: Vanilla Fudge – You Keep Me Hanging On
Γιατί βρίσκεται εδώ: Ξέρουμε ότι πολύς κόσμος την λατρεύει και την θεωρεί ένα από τα κορυφαία έργα του Tarantino, αλλά παρά το διασκεδαστικό και φρενήρες rollercoaster που αποτελεί η ταινία, δυσκολευόμαστε λίγο να βρούμε κάτι πραγματικά ουσιαστικό στην αφήγηση, τους χαρακτήρες, την αισθητική της. Έστω έναν προσανατολισμό ρε παιδί μου. Fun ride though.
Καλύτερη στιγμή: Ε, η σκηνή στο bar.
Πιο Tarantino στιγμή: Η τσαχπινιά του Christoph Waltz όταν λέει “That’s a bingo!”.
Πώς ακούγεται: Ennio Morricone – Rabbia e Tarantella
Γιατί βρίσκεται εδώ: Για να είμαστε ειλικρινείς, το δεύτερο Kill Bill είναι μάλλον λίγο υποτιμημένο. ΟΚ, δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτο όσο το πρώτο κι έχει σίγουρα κάμποσο filler μέσα, αλλά έχει επίσης και την μεταμόρφωση της The Bride από cool μονοδιάστατη πρωταγωνίστρια σε ολοκληρωμένη ηρωίδα.
Καλύτερη στιγμή: Όλη η σκηνή με τον Pai Mei.
Πιο Tarantino στιγμή: Το ξύλο με την Elle, peak ταραντινιά.
Πώς ακούγεται: Wu-Tang Clan – Black Mamba
Γιατί βρίσκεται εδώ: Είναι η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία του Tarantino κι είναι εκείνη η ταινία που κατάφερε να κάνει πιο συνεκτικά και διασκεδαστικό αυτό που προσπάθησε στο Inglourious Basterds: ένας πανζουρλισμός ιστορικού ρεβιζιονισμού.
Καλύτερη στιγμή: To επικό slow-motion κατά το οποίο ο Django ξεπαστρεύει κοσμάκη υπό τους ήχους του James Brown και του 2Pac.
Πιο Tarantino στιγμή: Όταν ο Django ανατινάζει τον Tarantino.
Πώς ακούγεται: Anthony Hamilton & Elayna Boynton – Freedom
Γιατί βρίσκεται εδώ: Γιατί είναι σίγουρα η πιο υποτιμημένη ταινία του Tarantino, ενώ πρόκειται για ένα πανέμορφο tribute φτιαγμένο με αγάπη και ψυχή, δύο πράγματα που την τελευταία δεκαετία και βάλε δεν έχουν περάσει και τις πιο λαμπρές στιγμές τους στο ταραντινικό σινεμά. Καθόλου τυχαία, ο Tarantino βασίστηκε σε δύο θρύλους για το Jackie Brown: στην Pam Grier και τον Elmore Leonard.
Καλύτερη στιγμή: Ίσως το καλύτερο πλάνο μέσα από πορτ-μπαγκάζ μέσα σε μια φιλμογραφία γεμάτη με πλάνα μέσα από πορτ-μπαγκάζ.
Πιο Tarantino στιγμή: Όταν ο Samuel Jackson λέει “AK-47. The very best there is. When you absolutely, positively got to kill every motherfucker in the room, accept no substitutes.”
Πώς ακούγεται: Bobby Womack and Peace – Across 110th Street
Γιατί βρίσκεται εδώ: Για όσους κι όσες είμαστε 30-35 χρονών, αυτή ήταν η καθοριστική ταραντινική ταινία, η πρώτη που περιμέναμε να βγει στις αίθουσες, η πρώτη που είδαμε στο σινεμά. Και πέρα από ένα άκρως διασκεδαστικό μακελειό, είναι μάλλον κι η φορά που δούλεψε καλύτερα μέσα στο ταραντινικό σύμπαν η συνταγή “παίρνω-όλα-τα-στοιχεία-του-pulp-και-b-κινηματογράφου-και-τα-μετατρέπω-φετιχιστικά-σε-μεταμοντέρνο-arthouse”.
Καλύτερη στιγμή: Όλη η φάση στο House of Blue Leaves, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Πιο Tarantino στιγμή: Το ίδιο.
Πώς ακούγεται: Tomoyasu Hotei – Battle Without Honor or Humanity
Γιατί βρίσκεται εδώ: Γιατί είναι το Mean Streets του Tarantino. Είναι η πρώτη φορά που ο ντουνιάς είδε αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν, παρότι αποτελούνταν από ανακυκλωμένα κινηματογραφικά υλικά. Ήταν το πάθος κι η φροντίδα που τα έκαναν τόσο συναρπαστικά κι ήταν επίσης εκείνη η μοναδική, μαγική στιγμή που ένας καλλιτέχνης βρίσκει την πραγματική φωνή του – ό,τι γνώμη κι αν έχεις γι’ αυτήν.
Καλύτερη στιγμή: Το μικρό βιολί που παίζει ο Steve Buscemi. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ.
Πιο Tarantino στιγμή: Το περπάτημα στην αρχή υπό τους ήχους του Little Green Bag, σήμα κατατεθέν σκληροκαριολοσύνης έκτοτε.
Πώς ακούγεται: Madonna – Like A Virgin
Γιατί βρίσκεται εδώ: Είναι η καλύτερη, γι’ αυτό βρίσκεται εδώ. Όσο και να μας έχει γαμοσταυρίσει μέχρι τώρα γι’ αυτήν την κατάταξη, αγαπητέ φίλε ή φίλη, αν δεν συμφωνείς στο νο.1 τότε απλά δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ. Το Pulp Fiction τα άλλαξε όλα. Προς το καλύτερο; Μάλλον όχι, αλλά αυτό είναι μια τεράστια και πολύπλοκη κουβέντα. Αλλά τα άλλαξε. Οι ταινίες που το έχουν κάνει αυτό, εν γένει, είναι λίγες – και το Pulp Fiction είναι μια απ’ αυτές.
Καλύτερη στιγμή: Ezekiel 25:17.
Πιο Tarantino στιγμή: Όλες.
Πώς ακούγεται: Dick Dale & His Del-Tones – Misirlou
