Ω, αγαπητέ αναγνώστη, μακάρι αυτή η δημοσίευση να σε βρίσκει κάτω από την σκιά μιας μπανανιάς στη Νέα Γουινέα μιας ομπρέλας στο Κιάτο Κορινθίας και να μην χρειαστεί να νιώσεις ξανά στο πετσί σου τις συνέπειες του Δεκαπενταύγουστου στην Αθήνα και γραπτή μορφή, πέρα απ’ αυτά που ήδη έχουν περάσει το κορμί και το μυαλό σου τούτες τις δύσκολες μέρες.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια: η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο είναι ό,τι πιο κοντά σε αληθινή δυστοπία έχουμε ζήσει. Όχι ότι τον υπόλοιπο χρόνο αυτή η πόλη είναι ιδιαίτερα εύκολη και βιώσιμη, αλλά στις 15 Αυγούστου το πράγμα ξεφεύγει. Το να ξεμείνεις στην Αθήνα δουλεύοντας ή όντας άφραγκος είναι μάλλον μια από τις χειρότερες καταστάσεις που μπορεί να επιφυλάξει για σένα το σκληρό αυτό σύμπαν. Το έχουμε κάνει και το ξέρουμε.
Τι είναι, όμως, αυτό που μας γοητεύει στις δυστοπίες; Γιατί είναι τόσο επίκαιρες και ελκυστικές, με τον ιδιαίτερο τρόπο τους; Πώς συμβαίνει κι αγαπάμε τόσες πολλές δυστοπικές ταινίες και σειρές; Κι αν τις αγαπάμε πράγματι, τότε γιατί δεν απολαμβάνουμε και την Αθήνα μέσα στην δυστοπική αισθητική της κατά το μέσον του Αυγούστου;
Πολλά ήταν τα μεγάλα μυαλά της εποχής μας που προσπάθησαν να απαντήσουν αυτά τα ερωτήματα. Ο Frederic Jameson έγραφε ότι είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού. Ο Mark Fisher έγραφε ότι πλέον μοιάζει αδύνατον να φανταστούμε μια συνεκτική και βιώσιμη εναλλακτική σ’ αυτό που ζούμε. Οι Nick Srnicek και Alex Williams έγραφαν ότι το μέλλον έχει ακυρωθεί. Ο William Gibson έγραφε ότι είναι σχεδόν αδύνατον ακόμα και να φανταστούμε την φράση «22ος αιώνας».
Φυσικά, όλοι αυτοί είναι φλώροι και ανίδεοι, γιατί ποτέ δεν έχουν περάσει Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν είναι σινεμά, που ξέρουν αυτοί απ’ αυτά. Για να διδάξουμε, λοιπόν, στον υπόλοιπο πλανήτη και την pop κουλτούρα του τι σημαίνει δυστοπία, αποφασίσαμε να συγκρίνουμε τις σπουδαιότερες δυστοπικές ταινίες με την Αθήνα κατά την χειρότερη μέρα του χρόνου.
Συνεχίστε με δική σας ευθύνη.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Έχουμε μια φουτουριστική μητροπολιτική δυστοπία με δύο διαφορετικούς κόσμους όπου οι πλούσιοι ζουν (πολύ) πλούσια και οι φτωχοί ζουν (πολύ φτωχά). ΟΚ, βασικά μοιάζει ήδη με την Αθήνα.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Βγαίνεις έξω στον κεντρικό να πάρεις τσιγάρα και συνειδητοποιείς ότι στην πόλη έχεις μείνει μόνο εσύ και οι ταξιτζήδες – και ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θέλουν το καλό σου.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Τα βιβλία καίγονται, η σκέψη απαγορεύεται, οι άνθρωποι δεν αμφισβητούν πια το κοινωνικό περιβάλλον τους.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Βλέπεις τους φίλους σου να ανεβάζουν στο Instagram φωτογραφίες από τα Λιχαδονήσια, τα Κουφονήσια, τη Σίκινο και τη Νίσυρο, ενώ εσύ έχεις πάρει αγκαλιά τον ανεμιστήρα ή κάθεσαι κάτω από τα ερκοντίσιο στο δρόμο μπας και πέσει καμιά σταγόνα.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Οι δρόμοι της πόλης έχουν καταληφθεί από εγκληματικά στοιχεία που επιδίδονται σε πράξεις ούλτρα-βίας και η κυβέρνηση συμμορφώνει κόσμο με βασανιστήρια και πλύση εγκεφάλου.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Κάποιος μπαγλαμάς σου λέει “έλα ρε, η Αθήνα είναι γαμάτη τον Δεκαπενταύγουστο”, ενώ ενδέχεται την ίδια στιγμή να βρίσκεται κι αυτός στα Λιχαδονήσια, τα Κουφονήσια, τη Σίκινο και τη Νίσυρο.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Οι κοινωνικοί νόμοι έχουν καταρρεύσει, η ατμόσφαιρα μοιάζει με τις προάλλες που ήρθε η σκόνη απ’ την Αφρική, οι συμμορίες της ασφάλτου λεηλατούν ανεξέλεγκτα, ο Τρελός Μαξ είναι η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Έχεις μείνει τόσο μόνος και βαριέσαι τόσο πολύ που σχεδόν θα προτιμούσες να δούλευες ή να είχες εξεταστική, πράγμα ακραία επικίνδυνο ως state of mind.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Ο πόλεμος είναι παντού, ο Μεγάλος Αδερφός σε παρακολουθεί, η Αστυνομία Σκέψης σε καταδιώκει, 2 και 2 κάνουν 5, η κατάσταση είναι σχεδόν Οργουελική θα λέγαμε.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Έχεις διαβάσει όλο το ίντερνετ, έχεις δει όλα τα βίντεο στο YouTube, έχεις σκρολάρει μέχρι το τέλος όλα τα social media, δεν έχει άλλο. Αυτό ήταν. Τελείωσε.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Οι μηχανές εξεγέρθηκαν, το Skynet κάνει κουμάντο, δολοφονικά cyborg με γερμανική προφορά επιστρέφουν στο παρελθόν για να σε δολοφονήσουν.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Το feed σου έχει 76 posts για το Τσίου, 42 για τα Φτηνά Τσιγάρα και 29 για το Σπιρτόκουτο – όλα εκ των οποίων πιστεύουν ότι είναι πρωτότυπα.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Ο κόσμος αποτελείται από άκαμπτες γραφειοκρατίες και ολοκληρωτικά συστήματα ελέγχου, ενώ εσύ είσαι ένας φτωχός ανθρωπάκος που μισεί τη δουλειά του και βλέπει παράξενα όνειρα.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Μπαίνεις στον πειρασμό να πάρεις τηλέφωνο παλιούς συμμαθητές. Μην το κάνεις, δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Υπάρχουν και τα ναρκωτικά. Να, στο Brazil μια χαρά δούλεψαν.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού έχει αφανιστεί από έναν θανατηφόρο ιό κι όσοι έχουν επιζήσει ζουν κάτω από τα συντρίμμια των ερειπωμένων πόλεων.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Στις 15 Αυγούστου 2018 η τηλεόραση έχει επαναλήψεις Μεν και Δεν, Κωνσταντίνου και Ελένης, Καφέ της Χαράς, Εκμέκ Παγωτό, Ρετιρέ και Δέκα Λεπτά Κήρυγμα.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Οι μηχανές έχουν εξεγερθεί ξανά, οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται ως πηγή ενέργειας, όλα γύρω μας είναι μια προσομοίωση, δεν υπάρχουν κουτάλια.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Αναγκάζεσαι να γκουγκλάρεις «τι έχει τον δεκαπενταύγουστο στην αθήνα», με αποτέλεσμα να πέφτεις πάνω σε ψευτο-χιπ άρθρα που σου προτείνουν υπερκοστολογημένα κοκτέιλς, παραλίες στο Φάληρο, εστιατόρια μοριακής κουζίνας, συναυλίες της Γλυκερίας, βραδιές στον Νιάρχο και πάρτι στη Βουλιαγμένη.
Τι συμβαίνει στην ταινία: Ο κόσμος βρίσκεται σε χαοτική κατάσταση, η γονιμότητα του ανθρώπινου γένους έχει εξαφανιστεί κι η ανθρωπότητα αδυνατεί να αναπαραχθεί, η κυβέρνηση επιβάλει απάνθρωπες νομοθεσίες στους πρόσφυγες.
Τι συμβαίνει στην Αθήνα: Διαβάζεις άρθρα στο Luben.TV για τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα, αλλά δεν πειράζει. Η μιζέρια διασκεδάζει με το να κοροϊδεύει τον εαυτό της. Κι αυτό δεν το λέμε εμείς, το λέει ο Σαίξπηρ. Αλήθεια.
