25 Ιουνίου 1997. Εκείνη την εποχή πρωθυπουργός μας είναι ο Κώστας Σημίτης. Πλανητάρχης ο Μπιλ Κλίντον. Ο Ρονάλντο (ο καλός) έχει μόλις 4 μέρες που υπέγραψε στην Ίντερ και έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή ποδοσφαριστή όλων των εποχών. To ίντερνετ είναι έτσι. Είναι η ίδια μέρα που πεθαίνει ο πιο γνωστός ωκεανογράφος στην ιστορία Ζακ Κουστό. Εκείνη ακριβώς τη μέρα θα άλλαζε για πάντα η ιστορία μιας μέτριας ομάδας του ΝΒΑ, αφού οι Σαν Αντόνιο Σπερς επιλέγουν τον Τίμοθι Ντάνκαν από τα Virgin Islands στα Ντραφτ και απέχουν πλέον μόλις δύο χρόνια από τον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους.

18 Ιουνίου 2013. Η ώρα είναι 11 το βράδυ, ώρα Μαϊάμι (5 το πρωί, ώρας Ελλάδος). Ο Σπερς απέχουν 30 δευτερόλεπτα από την επιστροφή τους στην κορυφή του ΝΒΑ, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, καθώς προηγούνται με 3 πόντους των Μαϊάμι Χιτ και είναι μπροστά στη σειρά με 3-2. Επιλέγουν να μην κάνουν φάουλ στην τελευταία φάση και παίζουν σκληρή άμυνα στον Λεμπρόν, αφού ήξεραν μέχρι και οι πέτρες ότι αυτός θα ήταν ο τύπος που θα έπαιρνε το τελευταίο σουτ.

Ο Λεμπρόν ναι μεν έχασε το σίγουρο τρίποντο, αλλά ήταν εκεί ο Κρις Μπος για να πάρει το ριμπάουντ και να πασάρει αμέσως στον καλύτερο εκτελεστή στα χρονικά, πίσω από την γραμμή των 7 και 25, Ρέι Άλλεν (για μας πάντα αυτός ο παίκτης θα είναι ο Ρέτζι Μίλλερ βέβαια), που απλά δεν γίνεται να το χάσει. Ήρθε έτσι η ισοφάριση και το ματς το πήραν τελικά οι Χιτ στην παράταση. Δύο βράδια μετά οι Χιτ στέφθηκαν εύκολα πρωταθλητές για 2η συνεχόμενη χρονιά.

Όλοι πιστέψαμε τότε ότι ήρθε το τέλος της κυριαρχίας των Σπερς στο ΝΒΑ και το σερί των 15 συνεχόμενων σεζόν, που η ομάδα από το Τέξας είχε πάνω από 50 νίκες ανά σεζόν, δε θα συνεχιζόταν. Περιμέναμε ότι αυτό ήταν το τέλος και για τον κόουτς Γκρεγκ Πόποβιτς, τον Τιμ Ντάνκαν και τον Μανού Τζινόμπιλι και ότι δεν θα συνέχιζαν να παίζουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο, όπως είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο ακριβώς με τους Μπόστον Σέλτικς και την αγία τριάδα τους (Ρέι Άλλεν, Κέβιν Γκαρνέτ και Πολ Πιρς).

Ένα χρόνο μετά όμως, οι Σπερς παίρνουν εκδίκηση από τους Χιτ, καταφέρνουν να κερδίσουν το πρωτάθλημα και να φορέσουν το πέμπτο δακτυλίδι των τελευταίων 15 χρόνων. Ο “Υο” Τίμοθι Ντάνκαν, ο μόνος άνθρωπος τον οποίο δεν έχει καταφέρει να τρολλάρει ή να εκνευρίσει εντός παρκέ ο Σακίλ Ο Νιλ, έσπασε μάλιστα αρκετά ρεκόρ σε αυτά τα πλέι οφς. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες όμως, καθώς χρειάζεται να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο για τα κατορθώματά του.

MVP των φετινών τελικών βγήκε ο άσημος Κουάι Λέοναρντ που στην μόλις 3η του χρονιά (την ίδια στιγμή που το 1ο πικ του 2011 ο all star Κάιλ Ίρβινγκ για 3η χρονιά ακόμα να μπει σε πλέι οφ) καταφέρνει να εκθρονίσει τον “ΚΙΝG” Λεμπρόν. Μπορεί να αμείβεται με τα υποδεκαπλάσια χρήματα από αυτόν αλλά στους τελικούς κατάφερε να αποδείξει ότι είναι το μέλλον του ΝΒΑ και ταυτόχρονα να μπει σε ένα κλειστό γκρουπ παικτών που γίνονται MVP τελικών στα πρώτα 3 χρόνια που αγωνίζονται στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Να σημειώσουμε ότι ο συμπαίκτης του Τιμ Ντάνκαν προφανώς άνηκε στο ίδιο γκρουπ όπως και οι Ντουάιτ Γουέιντ και Μάτζικ Τζόνσον.

Οι Σπερς φημιζόταν ανέκαθεν για τους ξένους παίχτες που επέλεγαν να εντάξουν στην ομάδα τους. Όταν επέλεξαν το 2002 στην θέση Ν.25 των Ντραφτ τον Γάλλο Τόνι Πάρκερ και το 1998 στο νούμερο 54 τον Αργεντίνο Μανού Τζινόμπιλι (εντάχθηκε στην ομάδα και αυτός το 2002 λόγω του συμβολαίου του με την Κίντερ Μπολόνια), κανείς δεν θα φανταζόταν ότι θα ήταν οι επόμενοι Big Three που θα κατακτούσαν με ευκολία τους τελικούς του 2003 απέναντι στους Νιου Τζερσεϊ Νετς του Τζέισον Κιντ, του 2005 απέναντι στους Ντιτρόιτ Πίστονς των Ρασίντ και Μπεν Γουάλας και του 2007 απέναντι στους Κλίβελαντ Κάβαλιερς του νουμπ Λεμπρόν τότε.

Βέβαια αυτή η ξενολατρεία τους δεν τους βγήκε πάντα σε καλό καθώς επέλεξαν και πολλά πουλέν από το εξωτερικό που σίγουρα δεν έκαναν ούτε για να γυαλίσουν τον πάγκο. Ο Ρομπέρτας Γιαβτόκας, ο Ρομαίν Σάτο και ο Γιώργος Πρίντεζης είναι μερικοί που επέλεξαν στα Ντραφτ και ευτυχώς – για την υστεροφημία της ομάδας – δεν τους είδαμε ποτέ να αγωνίζονται με την φανέλα των Σπερς. Παρόλα αυτά η ομάδα φέτος είχε 9 ξένους και μόνο ανέκδοτο δεν θύμιζε αφού ρίξανε 70 πόντους συνολική διαφορά στους Χιτ μέσα σε 5 αγώνες, στην πιο άνετη επικράτηση ομάδας σε τελικούς ΝΒΑ.

Οι Σπερς από την στιγμή που ανέλαβε ο Γκρεκ Πόποβιτς δεν έχουν εμπλακεί ποτέ σε κάποια ανταλλαγή για να φέρουν κάποιο σούπερσταρ στην ομάδα, ούτε έχουν προσφέρει κάποιο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο σε κανένα παίκτη της ομάδας (ας σκεφτεί κανείς ότι ο Κόμπε πήρε φέτος περισσότερα από τους Πάρκερ, Ντάνκαν και Τζινόμπιλι μαζί) και προτιμούσαν να επενδύουν το μπάτζετ της ομάδας στο να προσφέρουν καλύτερα συμβόλαια σε παίκτες ρολίστες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μπόρις Ντιάο που απόκτησαν τα Σπιρούνια πριν από 2 χρόνια, από την χειρότερη ομάδα που έχουν δει τα μάτια μας ποτέ, τους Σαρλότ Μπόμπκατς (με τέτοιο όνομα λογικό είναι) και ο οποίος μετατράπηκε σιγά σιγά στον αθόρυβο MVP των φετινών τελικών αφού με τις πάσες του θύμισε τον Μάτζικ Τζονσον.

Συνοψίζοντας λοιπόν, οι φετινοί Σπερς μας έδειξαν περίτρανα γιατί το ΝΒΑ υπερτερεί των υπόλοιπων αθλητικών διοργανώσεων, αφού τα πάντα είναι πιθανά. Μια γερασμένη ομάδα, χορτασμένη από τίτλους και με 9 ξένους μπορεί να κερδίζει τον βασιλιά σε μια άτυπη ρεβάνς. Σε καμία άλλη διοργάνωση δεν πρόκειται να το δούμε αυτό ποτέ, πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο και στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι η φετινή Ατλέτικο Μαδρίτης μας θύμισε αρκετά τους Σπερς αλλά δυστυχώς λόγω της ελεύθερης αγοράς του σύγχρονου ποδοσφαίρου δε θα έχει διάρκεια για πολύ ακόμα. Μας τους θύμισε αρκετά γιατί πέτυχε για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Αρκεί να έχεις έναν πειθαρχημένο badass προπονητή που να μην σκοτώνει βέβαια τους παίκτες του έπειτα από ανατροπή 10 πόντων σε 35 δεύτερα από τον Τρέισι Μακρέιντι και μια ομάδα που να απαρτίζεται από παίκτες που να γνωρίζουν ακριβώς τον ρόλο τους. Α και τον Τιμ Ντάνκαν φυσικά.