To περιστατικό με τη μπύρα που κάποιος αποφάσισε να στείλει στο κεφάλι του Βλάνταν Ίβιτς έγινε αφού είχε γραφτεί αυτό το κείμενο αυτό. Η συζήτηση που ακολούθησε μετά τα γεγονότα που οδήγησαν και αυτό το ματς σε διακοπή ήταν ένα διαμάντι από αυτά που μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα βγάζει. Όπως οι σχετικές δηλώσεις του αντιπρόεδρου του Παναθηναϊκού Βασίλη Κωνσταντίνου, για το πινγκ πονγκ του αν το μπουκάλι της μπύρας ήταν γεμάτο ή άδειο: «Είμαι σίγουρος ότι ήταν προσχεδιασμένο. Είδαν ότι δύσκολα θα έπαιρναν το παιχνίδι και το σχεδίασαν. Ήταν ένα άδειο κουτάκι μπύρας και αν δείτε το ριπλέι, τον χτυπάει σε άλλο σημείο απ’ αυτό που υπήρχε η σχισμή με το αίμα» Δεν είναι αστείο να ξαναπιάνεις το ίδιο περίπου θέμα που άνοιξες πριν από τέσσερα χρόνια. Το αστείο είναι ότι διαπιστώνεις ότι τα πράγματα ήταν όλο και περισσότερο σκατά και μάλλον δε φτιάχνουν. [break height=50] [break height=50] Προσωπικά, δεν έδινα δεκάρα καιρό τώρα. ΠΑΟ δηλώνω (#vazeluben), η τελευταία φορά που μπόρεσα να πάρω το ποδόσφαιρο κάπως στα σοβαρά ήταν μέχρι το θρυλικό ντέρμπι με Κατσουράνη και Καλόπουλο, που με έπιασε μια φοβερή αίσθηση κωμωδίας. Ασχέτως του ποια ομάδα κέρδισε, είναι δυνατόν να κάτσει να σκάσει κάποιος για κάτι τόσο στημένο; Θυμάμαι δηλαδή τα παιδάκια όλων των ομάδων που κλαίγανε στο σχολείο όταν έχανε η ομάδα τους σε Ελλάδα και Ευρώπη και μου φαίνεται τελείως σουρεάλ. [break height=100] LUBEN ΠΟΝΑΣ αλλά ποιος φταίει όντως; Για να προλάβω κάποιους, LUBEN ΠΟΝΑΣ και φταίει ο τραχανάς κτλ. Στην πραγματικότητα, εκτός από μια παθολογική μειοψηφία όλοι καταλαβαίνουν πόσο σάπιο είναι το πράγμα πλέον. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι συμμετέχουν σε έναν πόλεμο όπου η ομάδα τους είναι οι Jedi και οι άλλοι είναι οι Sith: μπάλα θέλουν να βλέπουν. Μπορεί γενικά να ψηθούν ο διαιτητής να είναι πιο πολύ με το μέρος τους από ότι με τους άλλους, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας. Υπάρχουν και παραδείγματα, όπως στον τελικό Κυπέλλου του 2015 μεταξύ Ολυμπιακού και Αστέρα Τρίπολης. Σε ένα από τα πιο (φανερά) στημένα ματς που έχουμε δει ένα σημαντικό κομμάτι της κερκίδας του Ολυμπιακού σηκώθηκε και έφυγε πριν το τέλος του ματς, αρνούμενο να δει την απονομή και να χειροκροτήσει ένα τόσο πρόχειρα σκηνοθετημένο θέατρο. Όλοι θέλουν να το κερδίσουν, αλλά θέλουν λίγο και οι άλλοι να παραδέχονται ότι κέρδισαν. [break height=50] [break height=50] Κι αν πιστεύετε ότι αυτά είναι μόνο για τους φλώρους φιλάθλους, υπάρχει στην σύντομη προϊστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μια πολύ αστεία ιστορία που μπορεί να βρει κανείς στην επίσημη “Ιστορία της Θύρας 13“. Ανάμεσα στις γλαφυρές περιγραφές τρεξιμάτων, πετροπολέμων και ιδρύσεων συνδέσμων υπάρχει και αυτή η ιστορία που αφορά ένα ματς μεταξύ των αιώνιων αντιπάλων το Φεβρουάριο του 1990 στο Καραϊσκάκη: “Ο αγώνας ήταν πολύ περίεργος, είχες πολλές εναλλαγές, πολλά επεισόδια και ο ΠΑΟ πήρε τη νίκη στις καθυστερήσεις αφού προηγουμένως όλοι είχαν πιστέψει ότι το ματς ήταν στημένο για ισοπαλία. Χαρακτηριστικό του αγώνα που έχει μείνει στην ιστορία είναι ο διάλογος των 2 πετάλων (7 και 13). Οι μεν ρωτουσαν αν είναι στημένο και οι δε απαντούσαν “ναι”. Μπορεί η αντιπαλότητα να έβγαζε μάτια, αλλά μπροστά στην κοροϊδία οι οπαδοί μεταμορφώνονται.” [break height=50] Μετά από αυτή την εύθυμη νότα, επανερχόμαστε προφανώς βάναυσα στην πραγματικότητα. Το παλιό ποδόσφαιρο που αγάπησε ο κόσμος και πήγαινε στο γήπεδο κάθε Κυριακή, απλά δεν υπάρχει πια και αυτοί είναι οι λόγοι: Το στήσιμο των ματσακίων είναι πλέον σχεδόν δομικό στοιχείο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν είναι μόνο το “έσφαξαν τον Ακαρνανικό το Σάββατο” που έπαιζε πάντα, είναι ότι οι αποδόσεις των book στην Ινδονησία ή αλλού έχουν πλέον μεγαλύτερη σημασία από το αν ο κόσμος θέλει να δει ένα δίκαιο πρωτάθλημα. Για τις δε μεγάλες ομάδες, τόσα χρόνια μίσους μεταξύ των μεγάλων ομάδων έχουν κάνει πια το στήσιμο ένα απαραίτητο πακέτο. Μάγκας ιδιοκτήτης είναι αυτός που ελέγχει τα κόζια, οι άλλοι είναι γατιά και δε μπορούν να οδηγήσουν την ομάδα στους στόχους της. Αυτό έχει περαστεί και στους οπαδούς ως “προστασία της ομάδας” και θα κάνει τα φαινόμενα όπως την αγανάκτηση των οπαδών του ΟΣΦΠ στον τελικό Κυπέλλου του 2015 όλο και πιο σπάνια. [break height=100] Τα μπάχαλα έχουν ξεφύγει τελείως εδώ και χρόνια [break height=50] [break height=50] Σε οποιοδήποτε μεγάλο ματς τα επεισόδια είναι στάνταρ. Ακόμη κι αν κάποιος διασκεδάζει με το θέαμα, τα επεισόδια αυτά είχαν στο παρελθόν και θα συνεχίσουν να έχουν αθώα θύματα και επίσης δημιουργούν φοβερά προβλήματα στις μετακινήσεις των οπαδών. Όση σημασία κι αν δίνουν οι οργανωμένοι στη στήριξη της ομάδας, το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που απευθύνεται σε όλους και ένας τελικός σαν τον τελευταίο με τη μεσαιωνική μάχη στην αερογέφυρα, τα ρόπαλα και τα μαχαίρια απευθύνεται μόνο στους πιο μερακλήδες των μπαχάλων και σε κανέναν άλλο. Κι επειδή ακριβώς κανείς δε θέλει να επωμιστεί το βάρος του να γίνει η πόλη Σαράγεβο, γίνεται το πιο απλό – απαγορεύονται οι μετακινήσεις. Ένα γεμάτο γήπεδο με τους οπαδούς ή φιλάθλους ή οτιδήποτε και των δύο ομάδων να δίνουν όλη τους τη φωνή για την ομάδα που υποστηρίζουν είναι από τα ωραιότερα πράγματα που υπάρχουν, ακόμη κι αν το θέαμα είναι μέτριο ή κερδίσει εύκολα η μία ομάδα. Εσείς θα διαλέγατε ένα ματς γεμάτο δακρυγόνα στο Πανθεσσαλικό ή αυτό, ας πούμε; [break height=50] Πείτε μας ξενέρωτους, αλλά υπήρξε μια εποχή που οι οπαδοί ήταν δίπλα δίπλα στην ίδια κερκίδα. Όπως ο 18χρονος οπαδός της ΑΕΚ Γεράσιμος Αμίτσης, ένα από τα 21 αθώα θύματα της τραγωδίας της Θύρας 7. [break height=100] Υπάρχει λόγος που παίζει τόση μούργα στη μπάλα του σήμερα – και γίνεται όλο και χειρότερος Δε στήνονται παντού τα πρωταθλήματα, υπάρχει και πιο καθαρό ποδόσφαιρο από ελληνικό αν και σίγουρα πιο εμπορευματοποιημένο. Εδώ όμως η φάση αυξάνεται εδώ και χρόνια και οι δίκες με τα στημένα ήταν μια επιβεβαίωση του τι κύκλωμα κρύβεται κάτω από το πτώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου και υπάρχει λόγος. Τόσα χρόνια, ήταν τα λεφτά του Champions League. To pool των διαφημίσεων σήμαινε ότι ο πρώτος που θα πέρναγε χωρίς play-off θα έπαιρνε ένα χοντρό πακέτο με λεφτά και οι άλλοι τίποτε. Άρα, ο ιδιοκτήτης της πρώτης ομάδας μπορεί να χρησιμοποιούσε χαλαρός τα λεφτά για να φτιάξει ομάδα ή να τα βάλει τσέπη, ενώ οι άλλοι θα ίδρωναν (κυριολεκτικά) στα play-off και θα έπρεπε να επενδύσουν δικά τους λεφτά. Και προφανώς όποιος μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη διαιτησία για να το πετύχει θα το έκανε, γιατί 20+ εκατομμύρια ευρώ είναι προτιμότερα από ένα δίκαιο πρωτάθλημα. [break height=50] [break height=50] Ακόμη κι αν το καθεστώς του Champions League αλλάξει τελικά και παίζουν όλοι play-off, το σκεπτικό του ποδοσφαίρου πλέον είναι να αποτελεί μια κερδοφόρα επιχείρηση ή μέσο για να κάνουν business οι μεγαλοϊδιοκτήτες. Όλοι χεσμένοι την έχουν την ιστορία του κάθε Συλλόγου και αν δε βγάζουν φράγκα από την ΠΑΕ αποχωρούν. Δεν είναι τυχαίο ότι η επανεμφάνιση καινούριων ή παλιών λεφτάδων στο Ελληνικό Πρωτάθλημα, σχετίζεται άμεσα με το τι μπίζνες θέλει να κάνει ο καθένας, είτε είναι στο λιμάνι του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, στη Νέα Φιλαδέλφεια ή και στο Γουδί, στο μέλλον. Και ο περήφανος λαός της κάθε ομάδας, είναι απλά ένα εργαλείο πίεσης για να πετύχουν όλοι να κλείσουν ένα συμβόλαιο με καλύτερους όρους. Κι άλλες ομάδες στο εξωτερικό βγάζουν λεφτά φτιάχνοντας και πουλώντας παίχτες στις ακαδημίες τους, όπως ο Άγιαξ ή η Πόρτο, δε θα μπορούσαν να το κάνουν κι εδώ; Γελάσατε κι εσείς στη σκέψη, έτσι; [break height=100] Κανείς δε μπορεί να είναι καθαρός μάλλον Με τις μικρές ομάδες μπορεί να γίνει κάτι γιατί δεν έχουν στόχους, πέρα από μια καλή πορεία στο κάθε πρωτάθλημα. Από ένα επίπεδο και πάνω όμως, είναι τόσα τα λεφτά που χρειάζονται πλέον για να ανταπεξέλθει μια ΠΑΕ, που το να σπρώξεις στη διαιτησία είναι σχεδόν υποχρεωτικό για όποιον “επενδυτή” δε θέλει να χάσει “τα λεφτά του”. Όποιος δεν το κάνει γιατί ξέρωγω δεν ψήνεται, θα αντιμετωπίσει την περιφρόνηση όχι μόνο από τους άλλους οπαδούς αλλά και από τους δικούς του, όπως όλοι έχουμε δει. [break height=50] [break height=50] Το ίδιο αντικατοπτρίζεται και στους οπαδούς. Σε μικρά μεγέθη, η στάση μπορεί να είναι ιδεαλιστική και η κερκίδα να λέει και να κάνει γαμάτα πράγματα. Από εκεί και πέρα όμως, οι οπαδοί θα πάνε με όποιον φέρνει τίτλους και προστατεύει την ομάδα, όποιος κι αν είναι αυτός. Κι αυτό είναι μια ερώτηση προς κάθε οπαδό μιας ομάδας που θεωρεί ότι είναι με τη μεριά της “δικαιοσύνης” και μπορεί όντως σε μια δεδομένη στιγμή να αδικείται. Όταν έρθει ο πιο σκληρός επιχειρηματίας για να οδηγήσει την ομάδα στο θρίαμβο και κάνει τα ίδια που σου έκαναν οι άλλοι, τι θα λες τότε; Κι αν ο ένας ο λέει, οι άλλοι θα τον ακούνε ή θα του λένε να σκάσει μήπως φύγει ο πρόεδρας και γυρίσουμε στο 0; [break height=100] Αξίζει να ασχολείσαι τελικά; Aυτό είναι το μεγαλύτερο ερώτημα. Προσωπικά το δηλώνω πως έχω βαρεθεί, οι αψιμαχίες ζάπλουτων επιχειρηματίων και μάχες στα γήπεδα που θυμίζουν Μοσούλη έχουν κάψει κάθε ίχνος ρομαντισμού που είχα παλιά για το συγκεκριμένο άθλημα που πλησιάζει τα 40 χρόνια πλέον ως επαγγελματικό. Προχτές Κυριακή, έφυγε από τη ζωή και τα γήπεδα μια θρυλική μορφή του ΠΑΟ, από αυτές τις σεβάσμιες φυσιογνωμίες που όλες οι ομάδες έχουν, o Ζαχαρίας Πιτυχούτης, αμυντικό χαφ της αήττητης ομάδας του Στέφαν Μπόμπεκ. Κυκλοφόρησε πολύ μια φωτογραφία του, που κάνει το γύρο του θριάμβου με μια σημαία του Παναθηναϊκού μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη, ένα ιστορικό γήπεδο που δεν υπάρχει πια. [break height=50] [break height=50] Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ξαναϋπάρξει μια τέτοια στιγμή, με τους δικούς του οπαδούς παρόντες και χωρίς αντίπαλους να προσπαθούν να τον κάψουν ζωντανό με φωτοβολίδες και μολότοφ. Κι αν στο μέλλον θα υπάρχουν γήπεδα που θα λέγονται Γεώργιος Καραϊσκάκης ή Κλεάνθης Βικελίδης ή Απόστολος Νικολαΐδης, όπως το θρυλικό Highbury της Άρσεναλ γκρεμίστηκε για να φτιαχτεί ένα μοντέρνο κτήριο που όμως λέγεται Emirates.
