Οι μέρες πέρασαν, οι πρεμιέρες έγιναν, οι celebrities έφυγαν κι η Βενετία άδειασε, φίλες και φίλοι. Όχι εντελώς, η τουριστική σεζόν εκεί κρατάει καλά ακόμα, αλλά άδειασε από επαγγελματίες και φίλους του σινεμά που κατακλύσανε το νησάκι του Λίντο αυτές τις δέκα μέρες που κράτησε το 78ο φεστιβάλ κινηματογράφου της πόλης, η πρώτη ούλτρα-γκράντε μεγάλη κινηματογραφική διοργάνωση στην covid εποχή που επιχείρησε να προσομοιώσει την παλιά κανονικότητα του συνωστισμένου κόκκινου χαλιού και της πληθωρικής φεστιβαλικής ζωής. Μέχρι στιγμής, φάνηκε να δούλεψε. Κι αύριο το βράδυ που ανακοινώνονται τα βραβεία και απονέμεται το Χρυσό Λιοντάρι, θα ξέρουμε πλέον και οριστικά αν η φετινή κινηματογραφική Biennale στέφθηκε και σε τι βαθμό με επιτυχία. Την δουλειά της ως Biennale, πάντως, την έκανε: αφενός τράβηξε πάνω της όλα τα βλέμματα του internet μέσω της παρουσίας αμέτρητων κινηματογραφικών stars και μεγάλων χολιγουντιανών πρεμιέρων κι αφετέρου φιλοξένησε πλήθος ταινιών που φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στην επερχόμενη awards season που παίρνει σιγά σιγά μπροστά όπως κάθε φθινόπωρο. Αυτή μοιάζει να είναι άλλωστε κι η ταυτότητα που επιθυμεί το φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια για τον εαυτό του, αν αναλογιστούμε ότι την τελευταία τετραετία το Χρυσό Λιοντάρι έχει απονεμηθεί διαδοχικά στα The Shape of Water, Roma, Joker και Nomadland. Πιθανώς φέτος, και με τον Bong Joon-ho ως πρόεδρο της επιτροπής, η Βενετία να θέλει να κινηθεί κάπως πιο απρόβλεπτα και να μην δώσει το μεγάλο βραβείο σε κάποια από τις μεγάλες παραγωγές του διαγωνιστικού προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση, αύριο το βράδυ θα ξέρουμε. Ούτως ή άλλως, αν με ρωτάτε, τα βραβεία είναι το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι ενός φεστιβάλ: τα συζητάμε για μια-δυο μέρες και μετά τα θυμόμαστε μόνο σε άρθρα σαν αυτά. Εκείνο που μένει είναι οι ταινίες. Φέτος, λοιπόν, βρεθήκαμε στην Βενετία και για μια βδομάδα κάναμε μια όσο μπορούσαμε πληρέστερη ανταπόκριση σε μορφή βίντεο και άρθρων στο Nerdcult και το Βίντεο Κλαμπ. Τώρα που γυρίσαμε πίσω, ήρθε η ώρα να κάνουμε τον φεστιβαλικό απολογισμό μας. Είδαμε αρκετές ταινίες, και γι’ αυτό πήγαμε άλλωστε, αλλά το ελέω covid μπάχαλο των ηλεκτρονικών δημοσιογραφικών κρατήσεων εισιτηρίων κι η μειωμένη πληρότητα των κινηματογράφων μας κράτησε έξω από κάποιες ταινίες που ανυπομονούσαμε να δούμε. Έτσι, χάσαμε το The Power of the Dog της Jane Campion και το Spencer του Pablo Larrain, αμφότερα εκ των οποίων ήταν στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Επίσης, το ότι φύγαμε πριν το τέλος της διοργάνωσης δε μας επέτρεψε να δούμε το Halloween Kills, sequel του reboot του 2018, και το The Last Duel του Ridley Scott που φιλοξενούνταν ως ειδικές προβολές της Biennale αλλά εντάξει, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά – θα τα δούμε στα σινεμά. Υπήρξαν βέβαια και κάποιες ταινίες για τις οποίες ανυπομονούσαμε αλλά δε μας έδωσαν όσα περιμέναμε, όπως το Last Night in Soho του Edgar Wright. Και κάπως έτσι κλείνουμε αυτήν την φεστιβαλική ανταπόκριση με τις 7 ταινίες που μας άρεσαν περισσότερο στη Biennale (+1 σπέσιαλ μπόνους), ώστε να τις έχετε στο νου σας την ερχόμενο περίοδο που θα σκάσουν μύτη είτε στα ελληνικά κινηματογραφικά φεστιβάλ του φθινοπώρου είτε σε κανονική διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ανοίξτε watchlists, ετοιμαστείτε να καταγράψετε, και τα λέμε στο επόμενο. 7. Old Henry Δεν είχαμε ιδέα τι να περιμένουμε από αυτήν την ταινία. Ο σκηνοθέτης της, Potsy Ponciroli, μας ήταν παντελώς άγνωστος. Ξέραμε ότι είναι western κι ότι πρωταγωνιστεί ο λατρείας Tim Blake Nelson. Αυτό μας αρκούσε για να το δούμε. Τελικά, το αποτέλεσμα ήταν κάπου ανάμεσα στα λυρικά western που βλέπουμε να αναβιώνουν τα τελευταία χρόνια και τα σύγχρονα βίαια b-movies που χαρίζουν άπλετο ξύλο, πιστολίδι και αίμα – κάπου ανάμεσα σε The Sisters Brothers και Bone Tomahawk. Καλή φάση, από το πουθενά. 6. Mona Lisa and the Blood Moon Ήδη συμπαθούσαμε πολύ την Ana Lily Amirpour. Το A Girl Walks Home Alone at Night ήταν μια από τις ταινίες που πυροδότησαν την σύγχρονη χρυσή εποχή του κινηματογραφικού horror (κι ειδικά του γυναικοκεντρικού) και το The Bad Batch ήταν μια φουλ fun ταινία, ενώ η σκηνοθέτιδά τους γύρισε επίσης υπέροχα τηλεοπτικά επεισόδια για τα Legion και Castle Rock (αλλά και τα μόνα ενδιαφέροντα επεισόδια του νέου The Twilight Zone). Όπως ξαναλέγαμε, σα να γύρισε ένα superhero origin story ο Harmony Korine. Καύλα. 5. Parallel Mothers Είναι γεγονός πως ο Pedro Almodovar περνάει μια νέα δημιουργική άνοιξη τα τελευταία χρόνια και φέτος χτυπάει ένα δυνατό 2/2 με το Parallel Mothers μετά το υπέροχο Pain and Glory. Η νέα ταινία του, που ήταν κι η εναρκτήρια του φεστιβάλ, τον βρίσκει κλασικά μελοδραματικό και αναζωογονητικά πολιτικό, προτείνοντας έναν πολύ ικανοποιητικό τρόπο συνδυασμού του προσωπικού και του συλλογικού δράματος, όπως ενσαρκώνεται στις προβληματικές της μητρότητας και του εμφυλίου. 4. The Card Counter Τα ξαναλέγαμε αναλυτικά για τον Paul Schrader και το The Card Counter, οπότε δεν χρειάζεται να κρύψουμε πως είναι ένας από τους αγαπημένους μας Αμερικάνους δημιουργούς ever. Ακόμα κι αν η νέα του ταινία με τον Oscar Isaac έχει κάποιες αστοχίες δεξιά κι αριστερά, ο Schrader συνεχίζει να δίνει κάτι που δεν βρίσκουμε παρά μόνο σε ελάχιστα πράγματα στο σύγχρονο σινεμά: μια γραφή και μια ματιά που καταφέρνει να συνδυάζει την σκληρότητα με την υπερβατικότητα. Άγιος άνθρωπος. 3. Happening Μάλλον η μεγαλύτερη έκπληξη του φεστιβάλ. Η ταινία της Audrey Diwan καταφέρνει να κάνει κάτι πολύ ενδιαφέρον: να αφηγηθεί μια ιστορία από την Γαλλία πριν την σεξουαλική επανάσταση των 60s σχετικά με την γυναικεία εμπειρία της εγκυμοσύνης και της έκτρωσης με τρόπο που αποφεύγει όλες τις κοινοτοπίες τόσο του διδακτικίστικου σινεμά “μηνυμάτων” όσο και του ιστορικού κινηματογράφου αναπαράστασης μιας εποχής. Μην το χάσετε αν το πετύχετε κάπου – μακάρι να βγει και στις αίθουσες. 2. The Hand of God Paulo Sorrentino αγάπη μου έλα πάρε από εδώ να πάμε στη νότια Ιταλία της δεκαετίας του ’80. Ο κατεξοχήν τρελιάρης και καυλιάρης Ιταλός σκηνοθέτης του 21ου αιώνα βρίσκεται στην πιο συγκρατημένη, αναστοχαστική και ευαίσθητη στιγμή του, επιστρέφοντας στη Νάπολη της παιδικής του ηλικίας έτσι ώστε να νοσταλγήσει με ουσία, να κατανοήσει με ευγένεια και να κινηματογραφήσει με πάθος. Υπέροχο – από αυτές τις ταινίες που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός. 1. Dune Ε, ντάξει. Εδώ κι αν τα είπαμε αναλυτικά τις προηγούμενες μέρες. Η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ να ξαναδώ σε μεγάλη οθόνη το Dune του Denis Villeneuve. Όχι γιατί είναι αριστούργημα ή επειδή πρόκειται για την καλύτερη sci-fi ταινία ever. Είπαμε: σε περιπτώσεις που όλα βασίζονται στο χτίσιμο του hype που μπορεί να φτάσει σε τόσο ακραίο βαθμό ώστε να καταστρέψει την εμπειρία μιας ταινίας, είναι σημαντικό να είμαστε ψύχραιμοι. Το Dune μου άρεσε πάρα πολύ. Και πρέπει να το δεις στα σινεμά. Αυτό θα (ξανα)κάνω κι εγώ. Bonus: Spencer Είναι σίγουρα εκτός των συνηθειών μας κι εναντίον της δεοντολογίας της κριτικής να προτείνεις στον αναγνώστη μια ταινία την οποία δεν έχεις δει καν, και γι’ αυτό ακριβώς το Spencer εξαιρείται από την κυρίως αρίθμηση. Ακόμα πονάει που δεν το είδαμε, ειδικά ακούγοντας και διαβάζοντας έπειτα τις αποθεωτικές εντυπώσεις ανθρώπων που εμπιστευόμαστε. Έχει Pablo Larrain στην σκηνοθεσία, Steven Knight (των Peakly Blinders και Taboo) στο σενάριο, Kristen Stewart στον πρωταγωνιστικό ρόλο και Jonny Greenwood των Radiohead στη μουσική. Noice.
